Εδώ και πολύ καιρό θέλω να γράψω. Αλλά τι να πω;
Τι να πεις και τι γράψεις για μια κοινωνία που με τεράστια ευκολία είναι διατεθειμένη να καταφερθεί και να κατηγορήσει τους αδύναμους για τα προβλήμα της;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που υποκριτικά διατείνεται ότι επιθυμεί αξιοκρατία, ισότητα, ισονομία και αλληλεγγύη, αλλά δοθείσης ευκαιρίας πράττει το αντίθετο;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που μπερδεύει τον ορθολογισμό με τον κυνισμό;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που όλα τα αποτιμά σε χρήμα;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια
κοινωνία που αδυνατεί να καταλάβει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κοινές
βιολογικές καταβολές και η συμπεριφορά δεν είναι γενετικό
χαρακτηριστικό;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που η καθε γενιά κατηγορεί την προηγούμενη;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που μεγαλώνει τα παιδιά της με την προοπτική να βρουν μια καλή δουλειά και να βγάλουν λεφτά;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που τα μέλη της
χρησιμοποιώντας εκείνα τα "εργαλεία" που θα μπορούσαν να προάξουν το
γενικότερο καλό, τελικά φροντίζουν να προάγουν το ατομικό τους συμφέρον;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που δεν αγαπά τη γνώση;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που αγκιστρώνεται σε ιδεοληψίες, για κάθε θέμα και με κάθε ευκαιρία, ώστε να συνεχίσει να πορεύεται, χωρίς να ενδιαφέρεται για το που;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που φοβάται και στο βωμό του φόβου της δέχεται να θυσιάσει την ελευθερία της, τα δικαιώματά της, ακόμη και την ίδια την επιβίωση της;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που όλοι πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που καταναλώνει πληροφορίες, απόψεις και γνώμες και αδυνατεί να τις φιλτράρει;
Τι να πεις και τι να γράψεις για μια κοινωνία που εμφορείται από το "μακριά από τον κώλο μου και όπου θέλει ας είναι";
Και πολύ περισσότερο τι να πω και τι να γράψω εγώ για αυτή την κοινωνία, όταν η κάθε μου μέρα είναι μια ατέρμονη προσπάθεια να κρατήσω το κεφάλι μου έξω από τα βουρκόνερα της;
Τι να πούμε τι; τι να τραγουδήσουμε... Πότε η ελπίδα αντί να δίνει φτερά γίνεται αλυσίδες; Μετά από τόσα σπασίματα, τα κομμάτια της στάμνας ούτε για να ξανακολληθούν δεν ταιριάζουν πιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνώρισμα των καιρών και μούδιασμα που σταδιακά απομακρύνεται. Κι όμως δεν μπορούμε να στεκόμαστε απλά παρατηρητές και αναρωτόμενοι τα αίτια. Πρέπει να περάσουμε στη δράση και να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικά το μόνο που μπορείς να πεις είναι να μείνεις άναυδη και να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που εσύ θεωρείς σωστό. Σωστό για'σένα, για την οικογένειά σου, για το μέλλον των παιδιών σου. Κάπως έτσι δεν πάει; Την κοινωνία εμείς τη φτιάχνουμε. Κατά τα λοιπά, δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ με αυτά που σε προβληματίζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή