Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την τελευταία δημοσίευση ... Στην αρχή απέδιδα το γεγονός στο υπερφορτωμένο πρόγραμμα μου. Τις τελευταίες ημέρες όμως, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ουδόλως ευθύνεται αυτό. Αντίθετα, λόγω των αργιών, θεωρητικά είχα περισσότερο χρόνο και όμως δεν πήρα την απόφαση να κάτσω να γράψω πέντε γραμμές, παρά το γεγονός ότι πολλά έχουν συμβεί και ακουστεί τον τελευταίο μήνα.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι δεν φταίει ούτε η δουλειά, ούτε οι υποχρεώσεις, ούτε ο ανύπαρκτος ελεύθερος χρόνος. Ασυνείδητα το απέφευγα ... γιατί; Γιατί η δημοσίευση σχολίων για τα θέματα που κάθε ημέρα μου τραβούν, θετικά και τις περισσότερες φορές αρνητικά, την προσοχή μου έχει αρχίσει να με κάνει να νιώθω μόνη και ψυχικά διαταραγμένη!
Κάθε ημέρα, η ενημέρωση μας, ή καλύτερα η ενημέρωση μου, για να αποφεύγουμε και τις γενικεύσεις, ως επί το πλείστον αφορά περιστατικά που μόνο ως κουλά θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω. Ειδικά μερικές ημέρες δεν πιστεύω ότι είναι πραγματικότητα αυτά που συμβαίνουν, αλλά αντίθετα ένα κακό όνειρο, ένα σουρρεαλιστικό σενάριο είναι η κατάλληλη έκφραση. Έρχονται στιγμές που νομίζω ότι θα χτυπήσει το ξυπνητήρι και θα ξυπνήσω σε έναν κόσμο διαφορετικό ... σε έναν κόσμο που η λογική υπάρχει, η σκέψη είναι πάντα παρούσα και οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν έλλογα όντα που θεωρούνται ότι είναι ... Αλλά εις μάτην, ποτέ δεν χτυπά το ξυπνητήρι, ποτέ δεν ξυπνώ σε αυτόν τον κόσμο ... Και η επόμενη ημέρα είναι στα βασικά χαρακτηριστικά της ίδια με την προηγούμενη, δηλαδή παράλογη.
Και εγώ μπροστά σε μια οθόνη, με ένα πληκτρολόγιο να υφίσταται το θυμό, τη θλίψη, την απογοήτευση, την φρούδα έως φλούδα ελπίδα μου ότι σήμερα θα χτυπήσει το ξυπνητήρι...
Και κάθε ημέρα περνά με την ίδια απορία να επιβιώνει και να γιγαντώνεται ... Όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, όλα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, γιατί δεν είναι ;
Γιατί; Τελικά αυτό και πολλά άλλα γιατί θα με φάνε !!! Γιατί υπάρχει πάντα ένα γιατί και εγώ θέλω να το ξέρω! Η ημέρα της Μαρμότας όμως δεν έχει γιατί... ή μήπως έχει ; Γιατί είμαι ηλίθια που κάθομαι και ανέχομαι όλους αυτούς τους γελοίους που καταδυναστεύουν τη ζωή μου!!! Όλους αυτούς που ανοίγουν το στόμα τους και με περισπούδαστο τρόπο πετούν την παπαροκλάδα της ζωής τους!!! Και αυτοί υπάρχουν παντού... παντού υπάρχει ένας μύθος και στην Ελλάδα παντού υπάρχει ένας ηλίθιος που πιστεύει ότι είναι έξυπνος!
Ε, λοιπόν τέρμα .. μέχρι εδώ ήταν. Μας τελείωσε η ευγένεια, οι καλοί τρόποι και η διακριτικότητα ... όποιος ανοίγει το στόμα του και λέει κοτσάνα (όπως λέγαμε και στο σχολείο), τον περιμένει κράξιμο και μάλιστα χοντρό! Όποιος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του πιο γρήγορα από το μυαλό του, θα εισπράττει μούντζα! Όποιος μου πρήζει τα αυτιά, με τις ηλίθιες, μικροαστικές και μίζερες ιδέες και θεωρίες του, θα ακούει όσα δεν έχει ακούσει μαζεμένα ποτέ πριν στη ζωή του!
Βαρέθηκα πια ... Βαρέθηκα την ηλιθιότητα, βαρέθηκα τα ακατοίκητα ρετιρέ στα σώματα ανθρώπων, βαρέθηκα τη μικρόφουσκα τη δική μου και των άλλων.
Κι αν είμαι και εγώ έτσι, σας παρακαλώ κράξτε με, μπας και αύριο χτυπήσει το ρημάδι το ξυπνητήρι και ξυπνήσουμε σε έναν άλλο κόσμο ...
