Εδώ από το ιστολόγιο της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ, μπορείτε να διαβάσετε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία ...
Έτσι για να μαθαίνουμε ή καλύτερα να συνειδητοποιούμε αυτά που γίνονται γύρω μας και επιλέγουμε να μην βλέπουμε...
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009
Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009
Βόλτα στη μπλογκόσφαιρα ....
Λοιπόν, σήμερα δεν είχα και πολύ όρεξη για δουλειά. Έκανα λοιπόν τα επείγοντα (τα πολύ επείγοντα όμως, ούτε δημόσιος υπάλληλος να ήμουν) και στη συνέχεια στρώθηκα μπροστά στον ΗΥ μου και άρχισα να διαβάζω τα μπλογκζ από τα οποία περνώ σχεδόν καθημερινά. Δεν είχαν όμως τίποτα φρέσκο και έτσι αποφάσισα να δω τα μπλογκζ που προτείνουν τα μπλογκζ που διαβάζω. Πήγαινα από το ένα στο άλλο, ώσπου κάποια στιγμή ... σκόνταψα σε γνωστές φυσιογνωμίες.
Τελικά και ο κόσμος της μπλογκόσφαιρας είναι το ίδιο μικρός με τον πραγματικό ! Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις, πάνω σε έναν τουλάχιστον γνωστό θα πέσεις !
Είναι καλό αυτό ;;;
Κατ' αρχήν και κατ' αρχάς είναι τρομακτικό!!! Με φρικάρει η ιδέα ότι πάντα, παντού είναι κάποιος γνωστός ! Αλήθεια, γιατί αγχώνομαι ; Μα φυσικά και αγχώνομαι, γιατί πάντα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει ένας τεράστιος, άγνωστος κόσμος εκεί έξω που περιμένει να τον εξερευνήσω. Και φυσικά όταν πέφτω σε γνωστούς αλλοιώνεται η έννοια και του τεράστιος και του άγνωστος. Που είναι λοιπόν ο κόσμος που πάντα ήθελα να γνωρίσω ;
Από την άλλη πάλι δεν είναι άσχημο να βλέπεις σαν γραμμές, τη ζωή γνωστών, που κάποια στιγμή διασταυρώθηκαν ή διασταυρώνονται ακόμη με τη δική σου. Σε κάτι τέτοιες φάσεις, νιώθω σαν φούσκα από παιδικό παιχνίδι που αιωρείται στον αέρα μαζί με πολλές άλλες και που, επειδή δεν γνωρίζει ότι το παραμικρό άγγιγμα μπορεί να την αφανίσει, συνεχίζει να κολυμπάει στον αέρα αμέριμνα. Μέχρι να έρθει κάποιος και να την αγγίξει, ή μέχρι να πλησιάσει, μοιραία κοντά, με κάποια άλλη φούσκα και τότε ... μπαμ. Game Over.
Αλήθεια αν δύο φούσκες - ζωές έρθουν κοντά μπορούν να αλληλοεξοντωθούν ;
Από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα (μάλλον, τελικά δεν φταίει η καφεϊνη που κατηγορώ συχά πυκνά). Έλεγα λοιπόν ότι ακόμη και στην μπλογκόσφαιρα, πέφτεις πάνω σε γνωστούς. Η αλήθεια πάντως είναι ότι συνήθως, την απογοήτευση, που προκαλεί η ακύρωση του τεράστιου και άγνωστου κόσμου που επιθυμώ, συνοδεύει μια περίεργη αίσθηση χαράς όταν συναντώ κάποιον παλιό γνωστό μου. Φυσικά, όταν είναι από τους παλιούς γνωστούς που θέλω - ή καλύτερα δεν μου είναι εξαιρετικά ενοχλητικό - να συναντήσω ξανά.
Μετά όμως, από μια τέτοια συνάντηση, νιώθω κάπως σαν .. βιβλίο. Μια ζωή σε κεφάλαια, που έκλεισαν και άρχισαν νέα. Έτσι είναι λοιπόν η ζωή ; Ένα βιβλίο, με αρχή, μέση και τέλος, χωρισμένο σε κεφάλαια ; Θα μπορούσε. Όπως και στα βιβλία, οι χαρακτήρες περνούν, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, μόνο όταν είναι σημαντικοί. Αλλιώς βυθίζονται, ο καθένας στο κεφάλαιο του και χάνονται. Μου αρέσει αυτό, ίσως γιατί πάντα μου άρεσαν τα βιβλία. Ίσως γιατί θέλω κάποιοι χαρακτήρες του δικού μου βιβλίου να επιβιώσουν σε όλα τα κεφάλαια και κάποιοι άλλοι να χαθούν (ήδη χάθηκαν μερικοί, προς μεγάλη ανακούφιση μου και χωρίς καμία εκδικητική διάθεση).
Πάλι ξέφυγα όμως από το θέμα. Δεν πειράζει, θα το αφήσω το θέμα, σαν προηγούμενο κεφάλαιο και θα περάσω στο επόμενο.
Αν λοιπόν η ζωή μου είναι σαν βιβλίο, τότε εγώ είμαι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας (πολύ μου αρέσει αυτό... σαν χάδι στον εγωισμό μου το νιώθω!). Αν όμως, εγώ είμαι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, τότε εγώ καθορίζω την πλοκή (όσο πάει γίνεται και καλύτερο!)... Ισχύει αυτό (μου καρφώνεται ξαφνικά στο μυαλό η ερώτηση και ξεφουσκώνει τον διογκούμενο εγωισμό μου) ; Πρέπει να ισχύει. Αν όλα στη ζωή είναι επιλογές, τότε κάθε κεφάλαιο και κάθε χαρακτήρας είναι μια επιλογή (συνέρχεται σιγά σιγά ο εγωισμός μου). Ακόμη και οι κακοί χαρακτήρες και οι κακές επιλογές. Παρότι είναι λίγο ενοχλητικό να μην μπορώ να ρίξω το φταίξιμο για τις κακές επιλογές (και τους κακούς χαρακτήρες του βιβλίου μου) σε κάποιον (αναλαμβάνω ατόφια την ευθύνη - όχι την πολιτική όμως, αυτή την έχουν καβαντζώσει άλλοι), είναι παρήγορο το γεγονός ότι ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις είχα την επιλογή. Θα μου ήταν απείρως πιο δυσβάσταχτο να σκεφτώ ότι μου επιβλήθηκαν (νάτος πάλι ο εγωισμός).
Σε ποιο κεφάλαιο να είναι άραγε το βιβλίο της ζωής μου ; Και αν εγώ καθορίζω την πλοκή, μπορώ να μαντέψω τι γίνεται παρακάτω ; Στην πρώτη ερώτηση, μάλλον δεν θέλω απάντηση, δεν θα μου ήταν χρήσιμη άλλωστε. Στη δεύτερη ερώτηση ; Αλλά γιατί να μαντέψω ; Αν κρυφοκοιτάξω στο επόμενο κεφάλαιο, θα χάσω το τωρινό. Κι αν καταλάβω τι γίνεται παρακάτω, θα χάσω και το επόμενο. Όχι, ούτε σε αυτή την ερώτηση θέλω απάντηση.
Μια - μια τις σελίδες.
Τελικά, τώρα που ξαναβλέπω αυτά που έγραψα, ο τίτλος δεν έχει καμία σχέση με το κείμενο!
Αλλά δεν θα αλλάξω ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Χαρακτηριστικό μου άλλωστε, η αλληλουχία (ακατανόητη μερικές φορές) σκέψεων, άλλως συνειρμών.
Τελικά και ο κόσμος της μπλογκόσφαιρας είναι το ίδιο μικρός με τον πραγματικό ! Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις, πάνω σε έναν τουλάχιστον γνωστό θα πέσεις !
Είναι καλό αυτό ;;;
Κατ' αρχήν και κατ' αρχάς είναι τρομακτικό!!! Με φρικάρει η ιδέα ότι πάντα, παντού είναι κάποιος γνωστός ! Αλήθεια, γιατί αγχώνομαι ; Μα φυσικά και αγχώνομαι, γιατί πάντα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει ένας τεράστιος, άγνωστος κόσμος εκεί έξω που περιμένει να τον εξερευνήσω. Και φυσικά όταν πέφτω σε γνωστούς αλλοιώνεται η έννοια και του τεράστιος και του άγνωστος. Που είναι λοιπόν ο κόσμος που πάντα ήθελα να γνωρίσω ;
Από την άλλη πάλι δεν είναι άσχημο να βλέπεις σαν γραμμές, τη ζωή γνωστών, που κάποια στιγμή διασταυρώθηκαν ή διασταυρώνονται ακόμη με τη δική σου. Σε κάτι τέτοιες φάσεις, νιώθω σαν φούσκα από παιδικό παιχνίδι που αιωρείται στον αέρα μαζί με πολλές άλλες και που, επειδή δεν γνωρίζει ότι το παραμικρό άγγιγμα μπορεί να την αφανίσει, συνεχίζει να κολυμπάει στον αέρα αμέριμνα. Μέχρι να έρθει κάποιος και να την αγγίξει, ή μέχρι να πλησιάσει, μοιραία κοντά, με κάποια άλλη φούσκα και τότε ... μπαμ. Game Over.
Αλήθεια αν δύο φούσκες - ζωές έρθουν κοντά μπορούν να αλληλοεξοντωθούν ;
Από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα (μάλλον, τελικά δεν φταίει η καφεϊνη που κατηγορώ συχά πυκνά). Έλεγα λοιπόν ότι ακόμη και στην μπλογκόσφαιρα, πέφτεις πάνω σε γνωστούς. Η αλήθεια πάντως είναι ότι συνήθως, την απογοήτευση, που προκαλεί η ακύρωση του τεράστιου και άγνωστου κόσμου που επιθυμώ, συνοδεύει μια περίεργη αίσθηση χαράς όταν συναντώ κάποιον παλιό γνωστό μου. Φυσικά, όταν είναι από τους παλιούς γνωστούς που θέλω - ή καλύτερα δεν μου είναι εξαιρετικά ενοχλητικό - να συναντήσω ξανά.
Μετά όμως, από μια τέτοια συνάντηση, νιώθω κάπως σαν .. βιβλίο. Μια ζωή σε κεφάλαια, που έκλεισαν και άρχισαν νέα. Έτσι είναι λοιπόν η ζωή ; Ένα βιβλίο, με αρχή, μέση και τέλος, χωρισμένο σε κεφάλαια ; Θα μπορούσε. Όπως και στα βιβλία, οι χαρακτήρες περνούν, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, μόνο όταν είναι σημαντικοί. Αλλιώς βυθίζονται, ο καθένας στο κεφάλαιο του και χάνονται. Μου αρέσει αυτό, ίσως γιατί πάντα μου άρεσαν τα βιβλία. Ίσως γιατί θέλω κάποιοι χαρακτήρες του δικού μου βιβλίου να επιβιώσουν σε όλα τα κεφάλαια και κάποιοι άλλοι να χαθούν (ήδη χάθηκαν μερικοί, προς μεγάλη ανακούφιση μου και χωρίς καμία εκδικητική διάθεση).
Πάλι ξέφυγα όμως από το θέμα. Δεν πειράζει, θα το αφήσω το θέμα, σαν προηγούμενο κεφάλαιο και θα περάσω στο επόμενο.
Αν λοιπόν η ζωή μου είναι σαν βιβλίο, τότε εγώ είμαι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας (πολύ μου αρέσει αυτό... σαν χάδι στον εγωισμό μου το νιώθω!). Αν όμως, εγώ είμαι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, τότε εγώ καθορίζω την πλοκή (όσο πάει γίνεται και καλύτερο!)... Ισχύει αυτό (μου καρφώνεται ξαφνικά στο μυαλό η ερώτηση και ξεφουσκώνει τον διογκούμενο εγωισμό μου) ; Πρέπει να ισχύει. Αν όλα στη ζωή είναι επιλογές, τότε κάθε κεφάλαιο και κάθε χαρακτήρας είναι μια επιλογή (συνέρχεται σιγά σιγά ο εγωισμός μου). Ακόμη και οι κακοί χαρακτήρες και οι κακές επιλογές. Παρότι είναι λίγο ενοχλητικό να μην μπορώ να ρίξω το φταίξιμο για τις κακές επιλογές (και τους κακούς χαρακτήρες του βιβλίου μου) σε κάποιον (αναλαμβάνω ατόφια την ευθύνη - όχι την πολιτική όμως, αυτή την έχουν καβαντζώσει άλλοι), είναι παρήγορο το γεγονός ότι ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις είχα την επιλογή. Θα μου ήταν απείρως πιο δυσβάσταχτο να σκεφτώ ότι μου επιβλήθηκαν (νάτος πάλι ο εγωισμός).
Σε ποιο κεφάλαιο να είναι άραγε το βιβλίο της ζωής μου ; Και αν εγώ καθορίζω την πλοκή, μπορώ να μαντέψω τι γίνεται παρακάτω ; Στην πρώτη ερώτηση, μάλλον δεν θέλω απάντηση, δεν θα μου ήταν χρήσιμη άλλωστε. Στη δεύτερη ερώτηση ; Αλλά γιατί να μαντέψω ; Αν κρυφοκοιτάξω στο επόμενο κεφάλαιο, θα χάσω το τωρινό. Κι αν καταλάβω τι γίνεται παρακάτω, θα χάσω και το επόμενο. Όχι, ούτε σε αυτή την ερώτηση θέλω απάντηση.
Μια - μια τις σελίδες.
Τελικά, τώρα που ξαναβλέπω αυτά που έγραψα, ο τίτλος δεν έχει καμία σχέση με το κείμενο!
Αλλά δεν θα αλλάξω ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Χαρακτηριστικό μου άλλωστε, η αλληλουχία (ακατανόητη μερικές φορές) σκέψεων, άλλως συνειρμών.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)