Σε έναν κόσμο που έχει πειστεί και διδάσκει με θρησκευτική προσήλωση τα "παιδιά" του ότι είναι σημαντικό να είσαι σημαντικός, είναι πολύ δύσκολο να καταπιείς το γεγονός ότι δεν είσαι τελικά σημαντικός, ούτε καν ξεχωριστός.
Μπορεί να είσαι το πιο πετυχημένο σπερματοζωάριο. Μπορεί να είσαι μια απολύτως μοναδική μείξη του γενετικού υλικού του γονιών σου, η οποία όμως είναι εν τέλει τυχαία. Μοναδική, αλλά τυχαία.
Και κάπως έτσι όλοι φτιάχνουμε το δικό μας παραμύθι, που θα μας κάνει ξεχωριστούς, σημαντικούς. Ο,τιδήποτε μπορεί να σε βοηθήσει να ξεχωρίσεις. Και να απαλύνει τον πόνο της ασημαντότητας. Και να κρύψει το γεγονός ότι τελικά η ζωή, με όλο τον πόνο και τη χαρά που περικλείει, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Κανένα σκοπό, πέρα από την ίδια τη ζωή.
Το παραμύθι σου, το δημιούργημα σου, που με τόσο κόπο κατασκεύασες και έπεισες τον εαυτό σου ότι είναι αληθινό. Για να αρνηθείς την πατρότητα του, αμέσως μόλις το ολοκληρώσεις. Διότι κανένα παραμύθι δεν μπορεί να πετύχει το σκοπό του, όσο γνωρίζεις ότι εσύ είσαι ο δημιουργός του. Δεν θα προλάβεις να το καμαρώσεις, διότι αμέσως μετά θα πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν το έφτιαξες εσύ, ότι ήταν πάντα εκεί και σε μια στιγμή επιφοίτησης σου φανερώθηκε η αλήθεια. Το νόημα και ο σκοπός, το βάλσαμο στις πληγές σου. Για να πορευτείς μέχρι τη στιγμή που τίποτα από όλα αυτά δεν θα έχει σημασία πια.
Και ενώ όλοι φτιάχνουμε το δικό μας παραμύθι, άλλοτε πιο απλό, άλλοτε πιο εξεζητημένο, είναι αστείο πως τείνουμε να λοιδωρούμε τους άλλους για τον ίδιο λόγο. Και κριτικάρουμε τα δικά τους παραμύθια, επειδή είναι παραμύθια.
Γελοία ανθρωπάκια που είμαστε. Γελοία, αλαζονικά ανθρωπάκια.
