Όταν ήμουν παιδί, οι οικογενειακές επισκέψεις στην εκκλησία ήταν αρκετά συχνές. Όχι απαραίτητα σε εβδομαδιαία βάση, αλλά πάντως περισσότερες από όσες θα μου άρεσαν και το χειρότερο διαρκούσαν πολύ, αφού πηγαίναμε σχεδόν με την έναρξη της θείας λειτουργίας, σε αντίθεση με άλλους "ευσεβείς χριστιανούς" που προσέρχονταν λίγο πριν από το "δι' ευχών".
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να τονίσω το πόσο πολύ βαριόμουν. Στην αρχή προσπαθούσα να παρακολουθήσω την "πλοκή" (τελετουργικό), την οποία μου είχε εξηγήσει, με περισσότερες λεπτομέρειες από όσες είναι ευρέως γνωστές, ο πατέρας μου, που είχε φοιτήσει σε ιερατική σχολή (ένα είδος "ιδιωτικού" σχολείου-οικοτροφείου, προφανώς υπό τη "σκέπη" της εκκλησίας, το οποίο στα χρόνια του πατέρα μου ήταν ουσιαστικά ο μόνος δρόμος για την ανώτατη εκπαίδευση, στην οποία επιθυμούσε διακαώς - και για το λόγο αυτό, δεν υπήρχε περίπτωση να μην συμβεί - η συνονόματη γιαγιά μου να βάλει τον αγαπημένο της γιο).
Σύντομα όμως, η "πλοκή" δεν ήταν αρκετή για να κρατήσει το ενδιαφέρον μου, όπως δεν κράτησε για αρκετό καιρό το ενδιαφέρον μου και η - κατά τη γνώμη μου - διεστραμμένη τεχνοτροπία της αγιογραφίας.
Η σωτηρία μου ήλθε όταν ξεκίνησα το Λύκειο και άρχισα να διδάσκομαι αρχαία ελληνικά. Τα κείμενα της θείας λειτουργίας, όπως και τα περισσότερα από τα εκκλησιαστικά κείμενα είναι γραμμένα σε αρχαΐζουσα καθαρεύουσα και έτσι μοιάζουν εκπληκτικά με τα αρχαία ελληνικά. Ζήτησα λοιπόν από τη μητέρα μου και μου αγόρασε το βιβλιαράκι της θείας λειτουργίας, με μοναδικό όμως σκοπό να έχω μπροστά μου το γραπτό κείμενο, προκειμένου να μπορώ να άνεση να κάνω ... συντακτική ανάλυση! (Τις ημέρες δε που είχα κέφια, έκλινα και όποιο ανώμαλο ρήμα έβρισκα.)
Ο στόχος μου ήταν να μην βαριέμαι τις ατελείωτες εκείνες ώρες, αλλά αποδείχθηκε ότι το κέρδος ήταν πολλαπλό. Η μητέρα μου ήταν χαρούμενη επειδή με είχε αναθρέψει σωστά (αν και πάντα με κοίταγε στραβά όταν στο "τας πρεσβείας της Θεοτόκου" δεν έσπευδα να σταυροκοπηθώ) και οι καθηγητές των αρχαίων στο σχολείο με επαινούσαν για την ταχύτητα στην συντακτική ανάλυση (κάτι που "έβγαινε" και στους βαθμούς), που προφανώς ήταν αποτέλεσμα της "προπόνησης" που έκανα με τα ιερά κείμενα.
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να τονίσω το πόσο πολύ βαριόμουν. Στην αρχή προσπαθούσα να παρακολουθήσω την "πλοκή" (τελετουργικό), την οποία μου είχε εξηγήσει, με περισσότερες λεπτομέρειες από όσες είναι ευρέως γνωστές, ο πατέρας μου, που είχε φοιτήσει σε ιερατική σχολή (ένα είδος "ιδιωτικού" σχολείου-οικοτροφείου, προφανώς υπό τη "σκέπη" της εκκλησίας, το οποίο στα χρόνια του πατέρα μου ήταν ουσιαστικά ο μόνος δρόμος για την ανώτατη εκπαίδευση, στην οποία επιθυμούσε διακαώς - και για το λόγο αυτό, δεν υπήρχε περίπτωση να μην συμβεί - η συνονόματη γιαγιά μου να βάλει τον αγαπημένο της γιο).
Σύντομα όμως, η "πλοκή" δεν ήταν αρκετή για να κρατήσει το ενδιαφέρον μου, όπως δεν κράτησε για αρκετό καιρό το ενδιαφέρον μου και η - κατά τη γνώμη μου - διεστραμμένη τεχνοτροπία της αγιογραφίας.
Η σωτηρία μου ήλθε όταν ξεκίνησα το Λύκειο και άρχισα να διδάσκομαι αρχαία ελληνικά. Τα κείμενα της θείας λειτουργίας, όπως και τα περισσότερα από τα εκκλησιαστικά κείμενα είναι γραμμένα σε αρχαΐζουσα καθαρεύουσα και έτσι μοιάζουν εκπληκτικά με τα αρχαία ελληνικά. Ζήτησα λοιπόν από τη μητέρα μου και μου αγόρασε το βιβλιαράκι της θείας λειτουργίας, με μοναδικό όμως σκοπό να έχω μπροστά μου το γραπτό κείμενο, προκειμένου να μπορώ να άνεση να κάνω ... συντακτική ανάλυση! (Τις ημέρες δε που είχα κέφια, έκλινα και όποιο ανώμαλο ρήμα έβρισκα.)
Ο στόχος μου ήταν να μην βαριέμαι τις ατελείωτες εκείνες ώρες, αλλά αποδείχθηκε ότι το κέρδος ήταν πολλαπλό. Η μητέρα μου ήταν χαρούμενη επειδή με είχε αναθρέψει σωστά (αν και πάντα με κοίταγε στραβά όταν στο "τας πρεσβείας της Θεοτόκου" δεν έσπευδα να σταυροκοπηθώ) και οι καθηγητές των αρχαίων στο σχολείο με επαινούσαν για την ταχύτητα στην συντακτική ανάλυση (κάτι που "έβγαινε" και στους βαθμούς), που προφανώς ήταν αποτέλεσμα της "προπόνησης" που έκανα με τα ιερά κείμενα.
