Η περί χρήματος αυταπάτη

Το επιχείρημα είναι απλό και μοιάζει αναμφισβήτητο : το χρήμα δεν είναι άπειρο. Είναι όμως και έωλο, διότι, από τη στιγμή που το χρήμα αποσυνδέθηκε από κάποιο υλικό αγαθό (μετά την κατάργηση του κανόνα του χρυσού) και βασίζεται πλέον στην πίστη, μπορεί να είναι άπειρο. 

Όταν, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και το ξέσπασμα της πρόσφατης οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ, η FED τύπωσε εκατομμύρια δολάρια για να στηρίξει τις άλλες τράπεζες, το χρήμα έγινε, και σε αυτή την περίπτωση, άπειρο, διότι τυπωνόταν κατά βούληση και με βάση την πίστη (των άλλων) ότι έτσι δεν επηρεάζεται η αξία του. 

Εάν αύριο τύπωνα εγώ τρισεκατομμύρια χαρτάκια, με την ένδειξη η «υπόσχεση της Εσακρίνα» και έπειθα τον πλανήτη ότι με κάθε ένα από αυτά ο οποιοσδήποτε μπορεί να αγοράσει μια μονάδα υλικού αγαθού, τότε όποιος είχε ένα τέτοιο χαρτάκι στην κατοχή του θα πίστευε ότι μπορεί να αγοράσει μια μονάδα υλικού αγαθού και όποιος πωλούσε υλικά αγαθά ότι μπορεί να πωλήσει μια μονάδα ενός υλικού αγαθού από αυτά που πουλάει, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα την «υπόσχεση της Εσκαρίνα», με την οποία, εν συνεχεία, θα αγόραζε αυτός με τη σειρά του μια μονάδα άλλου υλικού αγαθού, από αυτά που δεν πουλάει, αλλά χρειάζεται ή επιθυμεί.

Τι θα γινόταν όμως, εάν οι «υποσχέσεις της Εσκαρίνα» μοιράζονταν σε όλον τον πλανήτη και σε όλους τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα όλοι να μπορούν να αγοράσουν μια μονάδα οποιουδήποτε υλικού αγαθού; Εκτός από την κατάρρευση της (αυτ)απάτης ότι το χρήμα δεν είναι άπειρο, θα είχαμε και την αποκάλυψη του πραγματικού προβλήματος, του προβλήματος πως τα υλικά αγαθά δεν είναι άπειρα.

Σε έναν πλανήτη με πεπερασμένους πόρους και άρα πεπερασμένη ποσότητα πρώτων υλών, τα υλικά αγαθά που παράγονται από ή με βάση αυτές δεν είναι άπειρα.

Η πεπερασμένη ποσότητα όμως των πόρων και των πρώτων υλών δε συνεπάγεται αναπόδραστα πως τα παραγόμενα υλικά αγαθά δεν επαρκούν για να ζήσουν όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη χωρίς να στερούνται βασικών αγαθών. Συνεπάγεται όμως ότι όλοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταναλώνουν με τον ρυθμό και την ένταση που επικρατεί στο λεγόμενο προηγμένο, ή πρώτο κόσμο.

Η (αυτ)απάτη ότι το χρήμα είναι πεπερασμένο (ήτοι η τεχνητή και ελεγχόμενη έλλειψη του χρήματος) και η εξ αυτής επιβαλλόμενη ανέχεια διασφαλίζει πως κάποιοι άνθρωποι θα μπορούν να καταναλώνουν όσο επιθυμούν και κάποιοι άλλοι θα πρέπει να ζουν χωρίς στοιχειώδη αγαθά, ακόμη και αυτά που θα διασφάλιζαν την επιβίωσή τους. Εν ολίγοις η ανέχεια και η φτώχεια είναι το τίμημα που πληρώνουν κάποιοι για να μπορούν κάποιοι άλλοι να έχουν περισσότερα από όσα χρειάζονται ή ακόμη και επιθυμούν.

Το χρήμα είναι ένα μέσο για τη διευκόλυνση των συναλλαγών και όχι αγαθό καθ’ εαυτό. Κάποια στιγμή αυτή η λειτουργία του χρήματος συσκοτίσθηκε και το χρήμα έγινε αγαθό και εν συνεχεία αγαθό εμπορεύσιμο. Το χρήμα όμως δεν ενσωματώνει καμία αξία καθ’ εαυτό ως αντικείμενο, διότι το χαρτί, στο οποίο είναι συνήθως τυπωμένο, έχει ελάχιστη έως μηδαμινή αξία, ενώ παράλληλα δεν έχει καμία χρηστική αξία ως αντικείμενο (δεν τρώγεται και είναι πολύ μικρό για να το χρησιμοποιήσεις στην τουαλέτα ή να φτιάξεις σαΐτα). Αναπαριστά όμως την αξία που ο κόσμος πιστεύει, ή έχει πειστεί να πιστεύει πως αναπαριστά. Χωρίς αυτή την πίστη, το χρήμα δεν έχει καμία αξία, όπως δεν έχουν καμία αξία, πέρα από τη συλλεκτική, τα νομίσματα που καταργήθηκαν.

Σε αυτό το πλαίσιο, το χρήμα μοιάζει πολύ με την οποιαδήποτε θρησκεία, η οποία υπόσχεται πως με την πίστη αποκτάς, συνήθως, τη μετά θάνατο ζωή, αλλά τις περισσότερες φορές χάνεις την παρούσα.

Equal Rites

Παρακολούθησα το παρακάτω βίντεο και σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να κάνετε το ίδιο

Ήταν από τα λίγα πράγματα,που με έκαναν να νιώσω λίγο καλύτερα για τον κόσμο μας. Ακόμη και δύο παιδάκια που δεν γνώριζαν την έννοια της ομοφυλοφιλίας, μετά την - απλοϊκή, προφανώς - επεξήγησή της, δεν βρήκαν τίποτα παράξενο στο να αποδεχθούν τη δυνατότητα γάμου μεταξύ ομόφυλων.

Πολλοί από εμάς πάλι, τους ενηλίκες, με όλη τη συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία μας, δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε το εξής απλό γεγονός, ότι ο γάμος είναι μια νομική πράξη, που τελείται από τους ανθρώπους, προκειμένου να επέλθουν οι έννομες συνέπειες της, που συνίστανται στη γέννηση υπέρ καθενός δικαιωμάτων (π.χ. κληρονομικής φύσεως) και υποχρεώσεων (π.χ. υποβολή κοινής φορολογικής δήλωσης). Στο δικό μου μυαλό, πέραν των εννόμων συνεπειών του, ο γάμος, ως πράξη, δεν σημαίνει και δεν συμβολίζει τίποτα περισσότερο από μια οποιαδήποτε άλλη δικαιοπραξία. Για το λόγο αυτό, καταλήγω να θεωρώ απλό παραλογισμό της κοινωνίας την αποστέρηση της δυνατότητας να δημιουργήσουν τα ομόφλυα ζευγάρια τις ίδιες έννομες συνέπειες που δημιούργησα εγώ με το γάμο μου, στις οποίες και αυτά αποσκοπούν εν τέλει, όπως αποδεικνύεται από την προσπάθεια που καταβάλλουν να τις δημιουργήσουν με άλλους, λιγότερο όμως αποτελεσματικούς τρόπους (π.χ. σύνταξη διαθήκης).

Για να το πάω όμως και ένα βήμα παρακάτω, θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάποιος λόγος που τα ομόφυλα ζευγάρια στερούνται του δικαιώματος να υιοθετήσουν ένα παιδί ή να αποκτήσουν παιδί με παρένθετη μητέρα. Αποτελεί πεποίθηση μου ότι η κατάλληλη ανατροφή ενός παιδιού είναι θέμα ανθρώπου και χαρακτήρος και ουδεμία σχέση έχει ή μπορεί να έχει με το φύλο του γονέα, πολλώ δε μάλλον με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του.

Επίσης, δεν μπορώ να λάβω σοβαρά υπ' όψιν το επιχείρημα ότι το παιδί δεν θα μεγαλώσει σωστά με δύο άτομα του ίδιου φύλου, διότι προεκτείνοντας το επιχείρημα αυτό μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών επίσης δεν μεγαλώνουν σωστά, το οποίο νομίζω ότι είναι αυταπόδεικτα εσφαλμένο.

Καλή χρονιά!

Το φάσμα του θανάτου, η μόνη βεβαιότητα μας, θα έπρεπε να κάνει τη ζωή μας πιο χαρούμενη, από όποια πλευρά και να το δεις. Όλα θα τελειώσουν κάποια στιγμή. Λυτρωτικό ή / και απαισιόδοξο. 

Μέχρι τότε όμως, είμαστε εδώ και πρέπει να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Αλλά όχι, η ζωή μας δεν γίνεται, ούτε την κάνουμε πιο χαρούμενη, επειδή νιώθουμε την ανάγκη να την απολαύσουμε, ή επειδή δεν υπάρχει κανένας λόγος να βασανιζόμαστε, στο τέλος θα λυτρωθούμε από αυτήν. Ο μόνος λόγος που μπορεί να εξηγήσει επαρκώς το γιατί δε νιώθουμε καλύτερα αφού θα πεθάνουμε κάποια στιγμή, είναι το γεγονός ότι παίρνουμε τον εαυτό μας περισσότερο στα σοβαρά από όσο είναι απαραίτητο για τη ψυχική ηρεμία, τη δική μας και των άλλων. 

Η μόνη ασφαλής πρόβλεψη για το μέλλον είναι ότι όλοι θα πεθάνουμε, και όλα τα υπόλοιπα θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά το θάνατό μας, όπως υπήρχαν πριν τη γέννησή μας. Η θλίψη αυτών που μας αγάπησαν θα δημιουργήσει ένα μικρό, πρόσκαιρο κυματάκι στη ζωή τους, αλλά στο τέλος η ηρεμία θα επανέλθει και θα συνεχίσουν. Και καλά θα κάνουν. 

Όσο για όλα τα άλλα, στο γνωστό και άγνωστο κόσμο ας, στα παπάκια τους, όπως η γέννησή μας, έτσι και ο θάνατός μας. 

"Άθρωποι όλου του κόθμου, χαλαρώθτε". Όλα θα τελειώσουν κάποια στιγμή, μόνο για εμάς, όπως τελείωσαν για τους προηγούμενους, θα τελειώσουν για τους επόμενους, ή όσους τέλος πάντων επιτρέψουμε να υπάρξουν, με τη μαλακία που μας δέρνει. 

Δεν είμαστε σημαντικοί, ποτέ δεν ήμαστε, ποτέ δε θα γίνουμε. Ακόμη κι αν σε μια στιγμή, όλο το ανθρώπινο γένος εξαφανιζόταν, το σύμπαν δεν θα έδινε καν σημασία, ίσως μόνο ο πλανήτης Γη και τα όντα επ' αυτού να πανηγύριζαν για λίγο και μετά θα συνέχιζαν τη βοσκή τους.

Οπότε τι σημαντικό βρίσκετε και παίρνετε τον εαυτό σας τόσο σοβαρά; "Why do you spoil the fun?" που θα έλεγε και μπάτλερ. 

"Άθρωποι όλου του κόθμου, χαλαρώθτε". Προλαβαίνουμε, δε  προλαβαίνουμε να καταλάβουμε τι είναι ζωή, ύπαρξη και όλα τα άλλα φιλοσοφικά, ας μην κάνουμε τουλάχιστον δυσάρεστη τη διαδικασία.

(Υπό κανονικές συνθήκες, κάπου εδώ, θα πέταγα τη μπηχτή ότι κάποιοι δεν έχετε καν δικαιολογία για τη σοβαρότητα που αποδίδετε στην ύπαρξή σας, διότι είστε εντελώς γελοίοι, αλλά επειδή το ποστ είναι εορταστικό, θα προσπαθήσω να μην είμαι επικριτική. Αλλά πάλι, ξέρω εάν θα προλάβω να σας κράξω, πριν ενωθώ με το σύμπαν, τα τινάξω τα πέταλα i.e., όποτε... Βλαμμένοι, είστε απλώς σοβαροφανή, γελοία υποκείμενα που παίρνουν πολύ σοβαρά τα πάντα που τους αφορούν και σπάνε τα νεύρα στους υπόλοιπους, που θέλουν και αυτοί να πάρουν στα σοβαρά όλα όσα τους αφορούν. Πφφφφ τι μπέρδεμα!)

Σκεφτείτε το λίγο καλύτερα. Μπορεί να μην δείτε επόμενη προτοχρονιά, μήνα, μέρα. Γλεντήστε το, όσο προλαβαίνετε. Ή τουλάχιστον αφήστε τους υπόλοιπους από εμάς να το γλεντήσουμε και μην μας απασχολείτε τόσο με την αυτού σημαντικότητά σας, δεν έχω χρόνο μάνα μου!

Καλή χρονιά λοιπόν, αν προλάβουμε...