Fucking last week

Ι. Σαφώς και πρώτη πρέπει να αναφερθεί η δήλωση Τατσόπουλου, η οποία επιτέλους έφερε την πολυπόθητη και πολυθρύλητη ενότητα στο έθνος. Τον έβριζαν εν χορώ, συριζαίοι (εμείς οι αριστεροί δεν τραβάμε ζόρια με την ομοφιλοφυλία), οι φιλευλεύθεροι (ω! μον ντιέ, πως εκφράζεται έτσι, ίχνος - αστικής - ευγένειας δεν διαθέτει!), οι δεξιοί (να ποιο ήθος έχουν τα αναρχοκουμμούνια) και πάει λέγοντας. Ίσα ρε μάγκες. Ειδικά, όταν όλοι έχετε την ίδια μούρη, που έλεγε και η γιαγιά μου. Πέστε λίγο ακόμη από τα σύννεφα (σε τσιμεντένιο πεζοδρόμιο, κατά προτίμηση) να δω κάτι. Λοιπόν, αυτό που μπορώ να σας πω, ως γυναίκα, είναι ότι μάλλον πρέπει να το πάρετε αλλιώς, διότι φίδια πωλούν όλα τα αρσενικά. Πέρα από αυτό όμως, κάτσε να σας δω και εσάς όταν κάποιος θα έβγαζε βρώμα ότι τον παίρνετε, πως θα αντιδρούσατε. Άιντε, μυξοπαρθένες!

Προσωπικά, στα παλαιότερα των υποδημάτων μου, εάν ο Τατσόπουλος είναι γκέι, ή πόσες έχει πηδήξει. Επίσης, στα παλαιότερα των υποδημάτων μου, εάν με τις δηλώσεις του προκάλεσε τον κοινό αίσθημα (ειδικά ως προς αυτό, γουστάρω κιόλας). Περαιτέρω, αντιλαμβάνομαι μεν την τσαντίλα του, ως ανθρώπου, να βγαίνει μια παντελώς αβάσιμη βρώμα (που για έναν άντρα τσούζει κιόλας), αλλά λίγο με νοιάζει το ψυχολογικό του. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι μετά τη δήλωση, πολύ διασκέδασα τον χαβαλέ που έπεσε και νομίζω ότι το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και ο Τατσόπουλος. Εντάξει, απομονωμένη έκφραση, από όλα όσα είπε βγήκε στην επιφάνεια αυτό, αλλά ρε Πέτρο αγόρι μου, τι ακριβώς περίμενες; Α! και Πέτρο, βοήθησε λιγάκι και εμένα που θέλω να μάθω και τα υπόλοιπα που είπες, ανέβασε κάπου τη συνέντευξη σου στον Τράγκα, γιατί δεν πρόκειται να λερώσω τα χεράκια μου, πιάνοντας περιοδικό αυτού του τύπου (πολλώ δε μάλλον πληρώνοντας κιόλας).

(Junk) Food for thought : Εάν η βρώμα της ομοφιλοφυλίας έβγαινε σε βάρος γυναίκας, θα ένιωθε την ανάγκη να πει ότι έχει πάρει τη μισή Αθήνα;

ΙΙ. Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτος τελείωναν στις 16 Νοεμβρίου. Ποιες αξιόπιστες πληροφορίες; Μα το είχε πει ο ίδιος το πρωθυπουργός! Η περασμένη εβδομάδα συνεπώς ήταν η πρώτη επίσημη μετά τη χρεωκοπία. Όχι; Όχι, διότι τα διαθέσιμα προφανώς δεν τελείωσαν, ή δεν τελείωναν, τουλάχιστον τότε. Μούφα το δράμα, δηλαδή.

Ο ΥπΟικ επίσης, μας είπε ότι θα πήγαινε στο Eurogroup για να φέρει τη δόση. Το τι έφερε, το ξέρουμε πλέον όλοι (το τι ΘΑ έφερνε το ξέραμε μερικοί πριν πάει, αλλά ναι με αθέμιτες μεθόδους, μαγικές σφαίρες κιέτς). Άντε τώρα που θα ξαναπάει, να δούμε τι θα φέρει (Hint : ένα 3 βλέπω στο φλυτζάνι...).

Θα μου πεις τώρα γιατί κάθομαι και ασχολούμαι με τη μουφολογία, ωσάν να είναι η πρώτη φορά που (ματα - ξανα)συμβαίνει. Έτσι, μωρέ λέμε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα... Στο μεταξύ βέβαια, Λαγκάρντ, Μέρκελ έχουν πιαστεί μαλλί με μαλλία για το χρέος μας, και εμείς σφυράμε αδιάφορα και δηλώνουμε ότι δεν μας αφορά η διαφωνία ΔΝΤ - ΕΕ (sic, λέμε).

(Junk) Food for thought : Μετά και πέρα από το Μνημόνιο.

ΙΙΙ. Να κρατήσουμε σειρά προτεραιότητας για τους όψιμους αντιμνημονιακούς πατριώτες. Άντε γιατί έτσι όπως πάμε, θα μας αρπάξει την επαναστατική πρωτοπορία ο Ψυχάρης. Είδες όμως τι πατριωτικά αισθήματα ξεσήκωσε το άκουσμα ότι θα μπουν επίτροποι στις τράπεζες; (και ειδικά επίτροποι που θα ελέγχουν τα δάνεια με δυσθεώρητα ύψη, όπως αυτά που παίρνουν οι εφημερίδες και οι τηλεοπτικοί σταθμοί). Ξαφνικά θίγεται το φιλότιμο του έλληνα και οι ξένοι - που μέχρι χθες είχαν έρθει να μας σώσουν από τα "ελαττώματα" της κακορίζικης "φυλής" μας - τώρα έγιναν κακοί. Μ' αυτά και μ' αυτά, να δεις που ο κόσμος θα καταστραφεί το Δεκέμβριο. Όταν μέχρι και ο Παπαχελάς καταφέρεται κατά των "κακών ξένων", ε τότε ζούμε τα ύστερα του κόσμου!

(Junk) Food for thought : Η αφήγηση των "κακών ξένων", τώρα που έγινε mainstream ή/και μας βολεύει, δεν είναι πια λαϊκισμός, νεοφιλελευθερόπουλα μου;

Little self-restraint alert: Εκτός από τον ορυμαγδό που προκάλεσαν στα λίγα εγκεφαλικά κύτταρα μου, οι παραπάνω, ενδεικτικά αναφερόμενες, μαλακίες, γενικά είχα μια ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΚΗ εβδομάδα, σε προσωπικό επίπεδο. Για το λόγο αυτό, παρακαλούνται οι υποψήφιοι σχολιαστές να σχολιάσουν τα γραφόμενα και όχι όσα ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι είπα.

Μετά και πέρα από το Μνημόνιο 3

Ψηφίστηκε λοιπόν και το Μνημόνιο 3, φηφίστηκε και ο προϋπολογισμός, αλλά αυτά δεν είναι τα χειρότερα, τουλάχιστον σύμφωνα με τη μαγική σφαίρα μου. Κανείς μας δεν περιμένει έναν ήσυχο και χαλαρό χειμώνα, αλλά μάλλον κανείς δεν περιμένει και αυτό που έρχεται. Δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν οι υπογραφές στα πρακτικά της Βουλής με τις ψηφοφορίες, για το Μνημόνιο 3 και τον προϋπολογισμό, και οι εταίροι μας περίπου "άδειασαν" το εγχώριο πολιτικό προσωπικό, δηλώνοντας - δια στόματος Σόιμπλε - ότι δεν θα πρέπει να περιμένουμε άμεσα τη δόση. Βέβαια, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το "άδειασμα" δεν ήταν ο σκοπός τους, αλλά ουσιαστικά το αποτέλεσμα της διαφωνίας μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ ( επί της ουσίας, με την υποδεικνυόμενη από τη Γερμανία οικονομική πολιτική). Το δια ταύτα όμως είναι ότι εμείς είμαστε στο επίκεντρο αυτής της διαφωνίας. Και όχι, το κράτος δεν πρόκειται να καταρρεύσει στις 17 Νοέμβρη, ελλείψει ταμειακών διαθεσίμων, όπως φρόντιζε πολλάκις και σε δραματικούς τόνους να μας "προειδοποιεί" ο πρωθυπουργός μας. Άλλωστε, η δόση που περιμένουμε και η εκταμίευση της μετατίθεται χρονικά δια μια εισέτι φορά, είναι η ίδια που περιμένουμε από τον Ιούνιο, και η οποία, αν δεν ερχόταν, θα καταρρέαμε τον Ιούλιο. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα μυρμήγκια.

Πιο συγκεκριμένα, μετά την ανάληψη της εξουσίας από το Σαμαρά και κρίνοντας από τις μετέπειτα ενέργειες του - δεν αναφέρομαι στη διάψευση των προσδοκιών επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων - παρατηρείται μια σταθερή πρόσδεση της χώρας στο άρμα της Γερμανίας. Διαλέγουμε, εν ολίγοις, στρατόπεδο, συντασσόμενοι με τη Γερμανία και τις επιλογές της. Απέναντι βρίσκεται το ΔΝΤ, το οποίο ουσιαστικά προωθεί την αμερικανική γραμμή στην οικονομική πολιτική, η οποία, γραμμή όμως δεν συμφωνεί με τις γερμανικές επιλογές και προτάσεις. Η αντιπαράθεση των ΗΠΑ και της ΕΕ, όπως αυτή εκφράζεται σήμερα από τη Γερμανία, στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής (*), έχει αρχίσει καιρό τώρα, με τον Ομπάμα, διακριτικά μεν σαφέστατα δε, να εκδηλώνει τη διαφωνία του, τον τελευταίο καιρό όμως εντείνεται και πλέον είναι ορατή. 

Θα μου πείτε όμως πως σε μια αντιπαράθεση στην οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εμπλέκεσαι - πολλώ δε μάλλον όταν είσαι στο επίκεντρο -  αναγκάζεσαι κάποια στιγμή να πάρεις θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Δεχόμενη αυτό το επιχείρημα προσωρινά, σημειώνω ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι παίρνουμε θέση, αλλά το γεγονός ότι παίρνουμε θέση υπέρ αυτού που δεν φαίνεται να είναι αυτός που θα βγει νικητής από την αντιπαράθεση. Έχοντας κατά νου ότι η Κίνα δεν φαίνεται πολύ πρόθυμη να επενδύσει σε ευρωπαϊκά ομόλογα, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η Ευρωζώνη / ΕΕ (και συγκεκριμένα η Γερμανία και οι συν αυτώ, αργά ή γρήγορα), δεν θα διαθέτει χρήματα για να στηρίξει και να επιβάλλει τις αποφάσεις και τις επιλογές της (διότι μην ξεχνάμε ότι για να μπορεί να επιβάλλει στην Ελλάδα, Πορτογαλία και στα άλλα γουρουνάκια τις οικονομικές πολιτικές αιματηρής λιτότητας, πρέπει ταυτόχρονα να τα χρηματοδοτεί, για να μπορούν να πληρώνουν τα οφειλόμενα στους πιστωτές της). Η αθέτηση της πληρωμής των οφειλομένων, πρακτικά θα πυροδοτούήσει μια αλυσιδωτή έκρηξη στα θεμέλια του τραπεζικού συστήματος, τις επιπτώσεις της οποίας ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι σε θέση να προδιαγράψει (και οι περισσότεροι δε ξυπνούν ιδρωμένοι σε αυτό το εφιαλτικό σενάριο). Συνεπώς, τι θα συμβεί όταν δεν θα υπάρχουν πια λεφτά για τις δόσεις, που αποτρέπουν την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος; Είτε θα συμβεί ο αρμαγεδδώνας (σφόδρα απίθανο), είτε οι ΗΠΑ θα ρίξουν δύο σφαλιάρες στη Γερμανία (που έφτασε τα πράγματα στο παρά ένα) και θα την αναγκάσουν σε "συνθηκολόγηση". Και εμείς τότε θα είμαστε με τους χαμένους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Επανέρχομαι όμως στο επιχείρημα της προηγούμενης παραγράφου, σημειώνοντας ότι τελικά είναι ένα επίπλαστο δίλημμα, στο μέτρο που ουσιαστικά αναπαράγει το "με εμάς ή με τους άλλους". Οι συμμαχίες μεταξύ χωρών γίνονται επί τη βάσει κοινών συμφερόντων και συνεπώς ο βαθμός σύμπραξης είναι ευθέως ανάλογος του αριθμού των κοινών συμφερόντων (στο μέτρο που είναι μάλλον απίθανο τα συμφέροντα μιας χώρας να ταυτίζοντα πλήρως με τα συμφέροντα μιας άλλης). Συνεπώς, η κοινή λογική - η δική μου τουλάχιστον - λέει ότι η καλύτερη τακτική είναι η ευελιξία και η διατήρηση διαύλων επικοινωνίας / συνεργασίας με όλους όσους μπορούν να σου φανούν συγκυριακά ή μακροπρόθεσμα χρήσιμοι. Πιο απλά, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, η Ελλάδα θα έπρεπε να χτίζει επικοινωνία / συνεργασία με όλες τις χώρες του Νότου και κυρίως με Ισπανία και Ιταλία, και από τη στιγμή που διαφάνηκε η διαφωνία ΔΝΤ - ΕΕ, στο θέμα της δόσης, να αφήσει να βγάλει το ΔΝΤ το φίδι από την τρύπα και όχι να σπεύσει να πάρει θέση υπέρ της γερμανικής απόψεως. 

(Αν το αντεπιχείρημα στα παραπάνω είναι ότι δεν μπορείς να ισορροπήσεις πατώντας με το ένα πόδι στη μια βάρκα και με το άλλο στην άλλη, σημειώνω απλώς ότι ίσως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε ποιο περιεχόμενο αποδίδουμε στην έννοια της εξωτερικής πολιτικής)

(*) Προσωπικά, έχω την πεποίθηση ότι η αντιπαράθεση ΗΠΑ - ΕΕ  (βλ. Γερμανίας) δεν περιορίζεται μόνο στα πλαίσια της οικονομικής πολιτικής. Είναι μια βαθύτερη αντιπαράθεση που έχει να κάνει με τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ευρώπη και κυρίως στο νότιο μέρος της, που γειτνιάζει με τη Μέση Ανατολή από τη μια πλευρά και τις βλέψεις και φιλοδοξίες της Γερμανίας από την άλλη. Η κρίση απλώς είναι το πιεστικό και ορατό πρόβλημα, και για τους δύο, στο οποίο αντανακλώνται οι λανθάνουσες διαμάχες των δύο πλευρών.