Έρχεται μνημόνιο

Σήμερα, που λέτε, με επισκέφθηκε το κληρονομικό χάρισμα και μου χάρισε μια ενόραση στο μέλλον. Αλλά, επειδή πολλοί με λένε φαντασιόπληκτη, όταν άλλοτε ξεστόμισα και άλλες ενοράσεις που επιβεβαιώθηκαν (να βγει παρακαλώ εμότικον για το "ευλογώ τα γένια μου" ώστε να μην χρειάζεται να κάνω λεκτικές περιγραφές αυτής της κατάστασης), ως έπεα πτερόεντα όμως τα κατάπιε η λήθη του χρόνου (ποιητικό!), αποφάσισα τη σημερινή να την καταγράψω στο παρόν ταπεινό ιστολόγιο μου.

Εκεί παλιά, το 2011 με 2012, διάφορες χώρες(*) της Ευρωζώνης αγόραζαν από τη δευτερογενή αγορά ελληνικά ομόλογα σε μειωμένη τιμή σε σχέση προς την ονομαστική αξία τους. Υπολογίζεται ότι μεσοσταθμικά αγοράζονταν περίπου στο 60% της ονομαστικής αξίας τους (όπου μεσοσταθμικά σημαίνει ότι μπορεί να ήταν πάνω ή κάτω από το αυτό το ποσοστό, ο μέσος όρος όμως ήταν 60%). 

Περί το τέλος του 2012, όλες οι χώρες της Ευρωζώνης δεσμεύτηκαν ότι θα επιστρέφαν στην Ελλάδα τη διαφορά μεταξύ της αξίας κτήσης και της ονομαστικής αξίας. Όπερ όμως δεν εγένετο. Έτσι, λοιπόν, μας λείπουν μερικά από αυτά που υποτίθεται ότι θα μας επιστρέφονταν. Κάποια δε από αυτά τα ομόλογα πληρώθηκαν εντός του 2013. Και τώρα (εντός 2014) πληρώθηκαν (και νομίζω πως πρέπει να πληρωθούν) και άλλα.

Κάτι όμως που γενικώς "δεν έχομεν" κάτι που μας λείπουν αυτά που περιμέναμε ότι θα έχουμε, το δια ταύτα είναι ότι δεν είμαστε μάλλον σε θέση να πληρώσουμε τα ομόλογα που ωριμάζουν. Τι μπορεί να γίνει; Κάτι ακούγεται για ανανέωση, η οποία όμως δεν παίζει διότι θεωρείται  χρηματοδότηση από την ευρωζώνη, η οποία είναι απαγορευμένη (και επιπλέον δεν συμφωνούν οι Γερμανοί). Κάποια δε από αυτά τα ομόλγοα πέρασαν από το PSI, οπότε με την αλλαγή νομοθετικού καθεστώτος δεν μπορούν να κουρευτούν. Συνεπώς, δεν φαίνεται να υπάρχουν και πολλές λύσεις. Βασικά δεν υπάρχει καμία. Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν και τα ομόλογα λήγουν.

Κυκλοφορεί λοιπόν η άποψη ότι πρέπει να τα αγοράσει ο ESM και να μας τα "διακανονίσει". Σύμφωνα όμως με τη συμφωνία για τη σύσταση του ESM, αυτός μπορεί να κάνει "διευκολύνσεις" υπό προϋποθέσεις, ευρύτερα γνωστές ως "μνημόνια". 

Επί της ευκαιρίας, στο σημείο αυτό, να διευκρινίσουμε ότι με τη λέξη "μνημόνιο" μπορεί να φέρνει στο μυαλό μας φορολογικές καταγίδες, μειώσεις μισθών και συντάξεων και άλλους τέτοιους αρμαγεδδόνες, ειδικά όμως για τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, κύριος υπεύθυνος είναι η υπογράφουσα ελληνική κυβέρνηση, η οποία αντί να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις και να υλοποιήσει όσα αναφέρονταν στα μνημόνια (που προφανώς υπέγραψε πως θα υλοποιήσει, αλλά δεν ήθελε) πετσόκοψε μισθούς και συντάξεις, για να βρει τα λεφτά που έχανε από τη μη συμμόρφωση προς τας υποδείξεις των μνημονίων. Δεν ξεχνάμε άλλωστε, πόσες φορές διάφοροι, με προεξάρχοντα τον Όλι Ρεν, βγήκαν και είπαν ότι οι μειώσεις μισθών και συντάξεων ήταν καθαρά εσωτερικής έμπνευσης και ουδόλως είχαν απαιτηθεί για τη μνημονιακή συμμόρφωση μας

(Προσωπικά, δεν έχω λόγο να πιστεύω ότι θα έβγαιναν να πουν κάτι τέτοιο χωρίς να είναι αλήθεια, ξεβρακώνοντας παράλληλα το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, διότι στα παπάκια τους κι αν τους συμπαθούμε, όπως στα παπάκια τους κι αν δεν τους συμπαθούμε)

Που είχαμε μείνει λοιπόν; Α! στο λεφτά δεν υπάρχουν και ομόλογα λήγουν (πρώτο, τον Απρίλιο 2014). Τι κάνουμε λοιπόν;

Μα κύριοι, έχομεν πρωτογενές πλεόνασμα. Θυμάστε μέχρι πρόσφατα πόσο μας είχαν ξεβρακώσει οι εταίροι μας (και η τρόικα) για το ύψος του πλεονάσματος μας. Τώρα τελευταία, το έχουν κόψει λιγάκι και μάλιστα έχουν αρχίσει να λένε καλά λόγια και να απαιτούν και το σεβασμό στις θυσίες του ελληνικού λαού (αυτό το είπε ο Σόιμπλε, και δεν θέλω γέλια). Γιατί καλέ κύριε; Μα γιατί, τώρα οι εταίροι βλέπουν ότι κάποιοι έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη συμφωνία για την επιστροφή της διαφοράς μεταξύ αξίας κτήσης και ονομαστικής αξίας των ομολόγων, με αποτέλεσμα να ανοίγει περισσότερο η τρύπα στα οικονομικά στοιχεία μας και κυριότερο ότι εν μέρει (τονίζω, εν μέρει) αυτό είναι η αιτία που δεν μπορούμε να πληρώσουμε τα ομόλογα των οποίων επίκειται η λήξη. Και επειδή δεν μπορούν να κρεμάσουν στα μανταλάκια τους κατόχους των ομολόγων που πρόκειται να λήξουν, καταλαβαίνουν ότι με κάποιο τρόπο πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη να μας δώσουν όσα λείπουν για να πληρωθούν τα ομόλογα αυτά (αφού, είπαμε, δεν μπορούν να ανανεωθούν). Εδώ λοιπόν μπαίνει το πρωτογενές πλεόνασμα μας. Όσο μεγαλύτερο είναι, τόσα λιγότερα θα χρειαστεί να βγάλουν οι εταίροι μας από την τσέπη.

Κι εδώ μπαίνει το κληρονομικό χάρισμα. Πως θα γίνει λοιπόν το hand out για να πληρωθούν τα ομόλογα που λήγουν; Διαλέγω την κουρτίνα του ESM.

(*) Αρχικά τελούσα υπό την πεποίθηση ότι οι αγορές από τη δευτερογενή αγορά γίνονταν από την ΕΚΤ, αλλά σήμερα πλέον έχω βάσιμες υποψίες να μεταστρέφω την πεποίθηση μου. Ομολογώ όμως ότι δεν το έχω διευκρινίσει πλήρως.