Τα προβατάκια θα πάνε βόλτα στο πάρκο

Από σήμερα και μέχρι μεθαύριο, η κίνηση στο Πεδίον του Άρεως και τους πέριξ αυτού δρόμους θα γίνεται μετ' εμποδίων, όταν θα γίνεται, διότι, ως γνωστόν, αρχίζουν τα πανηγυράκια των κομμάτων, με εξόχτες καλεσμένους τους οπαδούς τους!

Οι υπόλοιποι, κατά το κοινώς λεγόμενο, τον πούλογλου! Αφού δεν είστε οπαδοί, καλά να πάθετε. Δεν έχετε πανηγυράκι  να πάτε, δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή σας να δείτε ρουσφέτι, δεν θα ανήκετε ποτέ στη μεγάλη ομάδα και στη μεγάλη ιδέα!

Τι ;;; Θέλετε να πάτε στη δουλειά σας ; Σκασίλα τους μεγάλη και δέκα παπαγάλοι (αυτό το λέγαμε στο δημοτικό, την εποχή της λάσπης που φοιτούσα σε αυτό, αλλά κατά έναν παράδοξο τρόπο ταιριάζει απίστευτα στην περίσταση). Τι ; Θέλετε να γυρίσετε από τη δουλειά σας ; Σκασίλα τους μικρή και δέκα ποντικοί (το ίδιο, ως παραπάνω, σχόλιο).

Κουράστηκα απίστευτα με όλες αυτές τις ανεγκέφαλες εκδηλώσεις, συζητήσεις και λοιπές μαλακίες (ναι, μαλακίες είναι και μαλακίες θα τις λέω, κι ας είμαι κορίτσι από σπίτι!!). Κουράστηκα με όλους του άχρηστους (αν)ικανότερους και (α)καταλληλότερους. Κουράστηκα με τους πατριώτες που θα επιστρέψουν σε αυτή τη χώρα το αρχαίον κάλλος της. Κουράστηκα με όλους τους διόλου καλλίπυγους εθνοπατέρες που θα μας σώσουν, εάν και εφόσον στρώσουν τα  οπίσθια τους σε μια υπουργική καρέκλα. Κουράστηκα με όλους τους υποτακτικούς της εξουσίας, που είναι διατεθειμένοι να σκύψουν τη μέση τους μέχρι να διπλώσουν στα δύο.  Κουράστηκα με όλους τους βλαμμένους που για μια ιδέα βολέματος ή τίτλου, θυσιάζουν τα πάντα,. Κουράστηκα με αυτόν τον ηλίθιο λαό που δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του και το Stupid Useless Vehicle του (ευχαριστώ poslemannen για την επεξήγηση του SUV). Κουράστηκα με την απύθμενη βλακεία των κατοίκων αυτής της χώρας που επιμένουν να πιστεύουν και να υπερηφανεύονται για την καταγωγή τους.

Κουράστηκα να κουράζομαι.

Για ποιον/ποιους χτυπάει η καμπάνα ;

Από την Ελευθεροτυπία ...

«Ναι» στην άρση του απορρήτου σε υβριστικά ιστολόγια λέει ο Άρειος Πάγος

Υπέρ της άρσης απορρήτου στα ιστολόγια και τις ιστοσελίδες του διαδικτύου στις περιπτώσεις που οι συντάκτες τους αναρτούν υβριστικά και προσβλητικά κείμενα ή σχόλια τάχθηκε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ι. Τέντες, με γνωμοδότησή του. 

Η γνωμοδότηση του κ. Τέντε έρχεται σε απάντηση ως προς σχετικό αίτημα γνωμοδότησης που κατέθεσε η Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ), ενώ υπενθυμίζεται ότι υπέρ της άρσης είχε ταχθεί και ο πρώην εισαγγελέας του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου, Γ. Σανιδάς. Ο κ. Τέντες αναφέρει στη γνωμοδότησή του ότι για την επικοινωνία μέσω Internet «δεν συντρέχει δικαιολογητικός λόγος προστασίας του απορρήτου» στις περιπτώσεις που αναρτούν υβριστικά, απειλητικά ή εκβιαστικά δημοσιεύματα.

Ειδικότερα, αναφέρει, μεταξύ των άλλων, στη γνωμοδότησή του ότι «οι περιπτώσεις στις οποίες οι ανακριτικές αρχές για την εντόπιση του δράστη εξυβριστικών, συκοφαντικών, απειλητικών, εκβιαστικών τηλεφωνικών κλήσεων ή μηνυμάτων, κατά την διενέργεια προκαταρκτικής εξετάσεως, προανακρίσεως ή κυρίας ανακρίσεως, κατόπιν εγκλήσεως κατά κανόνα του παθόντος, δέκτη των εν λόγω κλήσεων κλπ., ζητούν την ανακοίνωση εκ μέρους των παρόχων υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών στοιχείων σχετικών με την ταυτότητα ή τη θέση της συνδέσεως ή του χρήστη, εκφεύγουν του προστατευτικού πεδίου της διατάξεως του άρθρου 19 § 1 του Συντάγματος.Στις προαναφερόμενες περιπτώσεις δεν πρόκειται για επικοινωνία ή ανταπόκριση κατά την έννοια της συνταγματικής διατάξεως. Οι επαφές αυτές ως, εκ του σκοπού και του περιεχομένου τους, το οποίο είναι ευθέως εγκληματικό, αφενός δεν συνιστούν «ανταλλαγή απόψεων, διανοημάτων κλπ.» και αφετέρου δεν γίνονται στο πλαίσιο σχέσεως οικειότητας και εμπιστευτικότητας».
Και συνεχίζει στην γνωμοδότησή του ο Τέντες ότι «οι ανακριτικές αρχές, ανταποκρινόμενες στο προστατευτικό καθήκον του Κράτους, εκδηλούμενο ως θετική υποχρέωση αυτού προς διασφάλιση της ανεμπόδιστης και αποτελεσματικής ασκήσεως των δικαιωμάτων του ατόμου, κατ’ άρθρο 25§1 του Συντάγματος, και ενεργούσες σύμφωνα με τη συνταγματική επιταγή για παροχή έννομης προστασίας (άρθρο 20 του Συντάγματος) και τιμωρήσεως των εγκλημάτων (άρθρα 96§1 και 87§1 του Συντάγματος) μπορούν, στα πλαίσια του δικαιώματός τους να συγκεντρώνουν τα αναγκαία αποδεικτικά στοιχεία για τη βεβαίωση του εγκλήματος, να ζητούν τα προαναφερόμενα στοιχεία, χωρίς την προηγούμενη τήρηση της διαδικασίας άρσεως του απορρήτου του εκτελεστικού της διατάξεως του άρθρου 19 § 1 εδ. β΄ του Συντάγματος Ν. 2225/1994, αφού, όπως ελέχθη, δεν πρόκειται για απόρρητο.
Είναι αυτονόητο, ότι πρέπει να διενεργείται κυρία ανάκριση ή προκαταρκτική εξέταση ή προανάκριση μετά από παραγγελία εισαγγελέα καθώς και ότι ο τακτικός ανακριτής ή ο παραγγέλλων εισαγγελέας, σύμφωνα με βασική αρχή ισχύουσα επί των ανακρίσεων, θα ζητήσει τα στοιχεία για τα οποία γίνεται λόγος αφού, μετά τήρηση των αρχών της αναλογικότητας, κρίνει ότι, βάσει των στοιχείων που μέχρι τη στιγμή εκείνη διαθέτει, είναι δυνατόν να υποτεθεί ευλόγως ότι μόνο με αυτό το μέσο θα γίνει δυνατή η βεβαίωση του εγκλήματος και η ανακάλυψη του δράστη».

Από την Ελευθεροτυπία :

Εισαγγελία κατά μπλογκς για τις δημοσκοπήσεις

Τη διενέργεια κατεπείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης για τη δημοσίευση αποτελεσμάτων δημοσκοπήσεων σε ιστολόγια διέταξε ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, Ι. Σακελάκος. 

Ο εισαγγελέας που θα ερευνήσει την υπόθεση έχει εντολή να άρει το ηλεκτρονικό απόρρητο, ώστε να εντοπιστούν οι διαχειριστές των επίμαχων μπλογκς και στη συνέχεια οι εργαζόμενοι στις εταιρείες μετρήσεων κοινής γνώμης που τους προμήθευσαν με τις πληροφορίες.  Σε αναρτήσεις τους, συντάκτες των μπλογκς υποστηρίζουν ότι δεν έχει διαπραχθεί κανένα αδίκημα, καθώς η εκλογική νομοθεσία απαγορεύει τη δημοσίευση δημοσκοπήσεων, το δεκαπενθήμερο πριν τις εκλογές, μόνο στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Όπως ισχυρίζονται, τα μπλογκς είναι προσωπικές ιστοσελίδες και όχι ΜΜΕ.

Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΥ

1. Η Αθήνη, που έγινε γνωστή επειδή χαστούκισε τη Λιάνη, είναι υποψήφια βουλευτής.

2. Ο Βορίδης, μέλος της νεολαίας της πάλαι ποτέ ΕΠΕΝ, έχει εκλεγεί βουλευτής.

3. Η επαγγελματική εμπειρία που διαφημίζει ο Καρατζαφέρης είναι ότι υπήρξε body builder.

4. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα δημιουργήσει - κατά τα φαίνομενα - το ανεπανάληπτο και ακατάρριπτο ρεκόρ των 3 γενεών πρωθυπουργών.

5. Το σεμνά και ταπεινά έγινε ότ,ι είναι νόμιμο είναι και ηθικό.

6. Η Παπαρήγα πιστεύει ότι εάν η γη γίνει λαϊκή ιδιοκτησία, θα σταματήσουμε να χτίζουμε αυθαίρετα σε δασικές περιοχές.

7. Η γενιά του Πολυτεχνείου, από το Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία έφτασε στο Lexus, Βουλευτική Ασυλία, Υπουργικός Θώκος.

8. Μια βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος κατοικεί στην Εκάλη.

9. Οι υπηρέτες του Λαού (σ.σ. βουλευτές) βγάζουν περισσότερα από το αφεντικό τους.

10. Εγώ αντιστέκομαι με τις αναρτήσεις στο μπλογκ.

Η ΕΜΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ

Αυτό που με εκπλήσσει περισσότερο στις επερχόμενες εκλογές είναι το γεγονός ότι, ήδη από σήμερα, σχεδόν 2 εβδομάδες πριν από την αποκάλυψη του περιεχομένου της κάλπης, υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι αυτό είναι γνωστό. Όλοι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, έχουμε ήδη σχηματίσει αποκρυσταλλωμένη άποψη σχετικά με το ποιος θα είναι ο νικητής, ποιος και πως θα σχηματίσει κυβέρνηση, πόσα κόμματα θα εισέλθουν στη Βουλή και με ποια ποσοστά έκαστο.

Η έκπληξη όμως, δεν οφείλεται, κυρίως, σε αυτή την αίσθηση, αλλά στο παράδοξο που αυτή δημιουργεί. Πως μπορεί να είναι δυνατόν από τη μια ως εκλογές να ορίζεται η διαδικασία επιλογής των αξιότερων προς διακυβέρνηση και από την άλλη να είναι σχεδόν γνωστό, σε όλους, παρά τα διαφορετικά κριτήρια του καθενός, ποιοι είναι αυτοί. Με δεδομένο ότι κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό μόνο αν υπήρχε χαοτική - ποιοτική- διαφορά μεταξύ των αντιμαχόμενων, υπόθεση η οποία δεν ισχύει, τότε δεν μπορεί να είναι λογικό το ότι είμαστε σε θέση να προδικάσουμε το αποτέλεσμα και μάλιστα με μεγάλα ποσοστά επιτυχίας.

Κατά τη γνώμη μου, το παράδοξο αυτό οφείλεται στην ... ανακύκλωση πολιτικών. Δεκαετίες τώρα, στην Ελλάδα, ανακυκλώνουμε στη διακυβέρνηση της χώρας τα ίδια πρόσωπα και, όταν αυτά εκλείψουν, εξαιτίας των φυσικών νόμων, σειρά έχουν οι απόγονοι τους. Είμαστε μάλιστα τόσο ... ταγμένοι στην ανακύκλωση, που οποιοσδήποτε βαθμός συγγένειας, μερικές φορές και η συνωνυμία, αρκεί για να καθορίσει την ψήφο μας. Σαν το διαφημιστικό μήνυμα "Αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε".

Η τάση, ως εμμονή, της ανακύκλωσης, όμως, δεν περιορίζεται στα πρόσωπα, αλλά συμπεριλαμβάνει και τα κόμματα. Λαμβάνοντας δε υπ' όψιν ότι τα κόμματα εξουσίας είναι δύο, τότε η ανακύκλωση κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί και ως εναλλαγή.

Οι αιτίες του φαινομένου της ανακύκλωσης δεν μπορούν παρά να είναι σύνθετες. Σίγουρα όμως, κάποιες είναι περισσότερο ορατές και σε κάθε περίπτωση πιο εύκολα αποδείξιμες.

Παίρνοντας όμως τα πράγματα με τη σειρά τους, οφείλουμε, σε πρώτη φάση να επισημάνουμε κάτι που κυρίως σχετίζεται με τη νοοτροπία του ελληνικού λαού, και ίσως όχι μόνο αυτού.

Μια πρόχειρη εξέταση της ιστορίας μας αποδεικνύει ότι οι έλληνες, ανέκαθεν, αρέσκονταν στην ύπαρξη χαρισματικών ηγετών, οι οποίοι θα έπαιρναν στα στιβαρά χέρια τους το πηδάλιο του κράτους  και θα το οδηγούσαν σε απάνεμα και ασφαλή λιμάνια. Διαχρονικά, το μόνο που έχει αλλάξει είναι η ικανότητα του ελληνικού λαού να διακρίνει τους χαρισματικούς ηγέτες και κατά συνέπεια, έχουν μεταβληθεί παράλληλα τα, κοινώς αποδεκτά ως απαραίτητα, χαρακτηριστικά του χαρισματικού ηγέτη. Η επιθυμία ή η ανάγκη αυτή του έλληνα νομίζω ότι αποδίδεται ορθότερα, τόσο ως προς το περιεχόμενο της, όσο και ως προς την εκδήλωση της, με την αντικατάσταση των λέξεων "χαρισματικός ηγέτης" από τη λέξη "πατερούλης", εφεξής δε αυτή θα χρησιμοποιείται.

Παράλληλα όμως, δεν θα έπρεπε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο έλληνας αποστρέφεται τις αλλαγές και, στις περισσότερες περιπτώσεις, αντιδρά φοβικά σε αυτές, κατά κύριο λόγο φοβούμενος μήπως θιχθούν τα κεκτημένα του (και ως κεκτημένα στην προκειμένη περίπτωση δεν νοούνται οι δημοκρατικές κατακτήσεις ενός λαού, αλλά όσα έχει αποκτήσει με αμφιβόλου ορθότητας και αξίας τρόπους).

Ο συνδυασμός λοιπόν, της ανάγκης ύπαρξης του πατερούλη και του φόβου απέναντι στις αλλαγές, μας έχουν οδηγήσει σήμερα στην κληρονομική δημοκρατία.

Απλό παράδειγμα των παραπάνω είναι ότι σήμερα η χώρα κυβερνάται - ακόμη - από έναν Καραμανλή και στην αντιπολίτευση είναι ένας Παπανδρέου (ο οποίος, οσονούπω, θα γίνει αυτός πρωθυπουργός). Φαντάζομαι ότι κανείς δεν αντιλέγει ότι τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όσο και ο Γεώργιος Παπανδρέου, αλλά ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου, υπήρξαν, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, ιδιαίτερα δημοφιλείς. Αυτή η δημοφιλία τους καθίσταται δυνατό να κληρονομηθεί, όταν υπεισέρχεται ο παράγοντας φόβος προς την αλλαγή. Ο Έλληνας νιώθει πιο άνετα και μεγαλύτερη ασφάλεια ακούγοντας ένα οικείο όνομα, παρά δοκιμάζοντας κάτι καινούργιο, από το οποίο δεν ξέρει τι μπορεί να περιμένει.

Και μην γελιόμαστε, τα παραδείγματα δεν τελειώνουν με τις παραπάνω δύο αναφορές. Υπάρχουν ακόμη πολλά, τόσα πολλά που νιώθω ότι σε αυτή τη χώρα ο χρόνος έχει σταματήσει. 

Στις περιπτώσεις δε, που για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορεί να βρεθεί ένα οικείο όνομα, ο Έλληνας αρκείται και στις οικογενειακές σχέσεις που συνδέουν το νεότερο με κάποιο παλαιότερο πολιτικό άντρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της οικογένειας Μητσοτάκη, η οποία εσχάτως αποκαλείται και πολιτικό τζάκι, παρά το ανόρθοδοξο ότι είμαστε μόνο στη δεύτερη γενιά πολιτευτών προερχομένων από τους κόλπους της. Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε, αφ' ενός τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος κομίζει και το οικείο όνομα, αφ΄ετέρου την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία φέρει μεν αναγνωρίσιμο όνομα, το σημαντικό όμως πρέπει να είναι η καταγωγή της από τη γνωστή οικογένεια. 

Δεν θέλω να πιστεύω ότι η Ελλάδα, ακόμη και στη σημερινή κατάντια της, δεν έχει να επιδείξει πλέον αξιόλογους άντρες (και γυναίκες), ακόμη και ως πολιτικούς. Φοβάμαι, όμως, ότι ο όποιος άξιος - αν υπάρχει τελικά - δεν μπορεί να αναδειχθεί, όταν η επιλογή γίνεται από ανάξιους, ημιμαθείς και αποβλακωμένους πολίτες. Πολίτες οι οποίοι δεν χρησιμοποιούν κριτήρια για τις αξιολογήσεις τους, πολίτες οι οποίοι, κατά βάθος, δεν επιθυμούν τη βελτίωση όταν αυτή συνεπάγεται το ξεβόλεμα τους, πολίτες οι οποίοι σε τελική ανάλυση επιλέγουν τη διαιώνιση της παρούσας κατάστασης.

Κάπως έτσι λοιπόν, φτάνουμε σήμερα να προεξοφλούμε το αποτέλεσμα των εκλογών. Είναι γνωστό σε όλους μας, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, ότι θα παραμείνουμε στην ίδια συνταγή επιτυχίας (;), με την οποία πορευτήκαμε δεκαετίες τώρα. Πόσες ακόμη δεκαετίες όμως μπορούμε να συνεχίσουμε να τη χρησιμοποιούμε; Προφανώς θα το μάθουμε όταν θα αποκαλυφθούν τα αποτελέσματα της παταγώδους αποτυχίας της συναταγής αυτής και θα μείνουμε χωρίς φαγητό...

ΕΙΠΑΝ .. και έχουν δίκιο

Democracy is a device that ensures we shall be governed no better than we deserve.

George Bernard Shaw

It is the duty of every citizen according to his best capacities to give validity to his convictions in political affairs.

Albert Einstein  

Democracy is the theory that the common people know what they want and deserve to get it good and hard.

H. L. Mencken

Democracy substitutes election by the incompetent many for appointment by the corrupt few.

George Bernard Shaw

Under democracy one party always devotes its chief energies to trying to prove that the other party is unfit to rule - and both commonly succeed, and are right.

H. L. Mencken  

It is dangerous to be right when the government is wrong.

Voltaire  

I have come to the conclusion that politics are too serious a matter to be left to the politicians.

Charles De Gaulle   

Politicians are the same all over. They promise to build a bridge even where there is no river.

Nikita Khrushchev  

Since a politician never believes what he says, he is quite surprised to be taken at his word.

Charles De Gaulle

ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Διάβαζα στο Κόκκινο Μπαλόνι σχετικά με το πελατειακό κράτος και την υποδούλωση των πολιτών σε αυτό.Υποδούλωση η οποία συνίσταται στην ανάγκη, λόγω αυξημένης ανεργίας, εξεύρεσης εργασίας, που αφ' ενός να είναι σταθερή, αφ' ετέρου να παρέχει αξιοπρεπή αμοιβή, με αντάλλαγμα την ψήφο.

Επ' αυτού όμως υπάρχει και άλλη μια παράμετρος, εν πολλοίς άδηλη και πάντως σκοτεινή, την οποία θα περιγράψω μέσω της διήγησης ενός πραγματικού διαλόγου, του οποίου υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας.

Πριν καιρό, ήμουν στο ΦΕΚ (Εφημερίδα της Κυβερνήσεως) για να αγοράσω κάποια τεύχη με υπουργικές αποφάσεις. Η αναμονή εξυπηρέτησης ήταν περίπου 20 λεπτά. Έκατσα λοιπόν, σε μια από τις καρέκλες που υπήρχαν και περίμενα, χαζεύοντας τους υπόλοιπους που περίμεναν και αυτοί τη σειρά τους, όταν, ξαφνικά, την προσοχή μου τράβηξε ο διάλογος δύο κοριτσιών, που κάθονταν πίσω από εμένα.

- Έχει πάρα πολύ κόσμο, θα περιμένουμε ;

- Φυσικά και περιμένουμε. Πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε αυτή την προκήρυξη και να κάνουμε τα χαρτιά μας.

- Οκ, αλλά δεν το βλέπω και πολύ πιθανό να καταφέρνουμε τίποτα. Δεν θα μας πάρουν.

- Ας κάνουμε τα χαρτιά μας και βλέπουμε ... Ο μπαμπάς μου είπε ότι θα πάει να μιλήσει σε έναν βουλευτή.

- Μήπως να κοιτάγαμε και καμιά αγγελία στις εφημερίδες ;

- Τρελή είσαι ;;; Εκεί θα μας ξεπατώσουν στη δουλειά !!!

(από το διάλογο αυτό, τα υπόλοιπα μπορεί να έχουν διαφοροποιηθεί ως προς τη λεκτική εκφορά τους, το "Εκεί θα μας ξεπατώσουν στη δουλειά" όμως μεταφέρεται αυτολεξεί).

Είναι, λοιπόν, γεγονός ότι η ανεργία πλήττει τη νέα γενιά. Η ανεργία όμως δεν είναι η αιτία της υποδούλωσης. Η αιτία της έγκειται στο γεγονός ότι τόσο το παιδί - η κόρη παραπάνω - όσο και ο μπαμπάς θέλουν μια δουλειά στην οποία το παιδί δεν θα δουλεύει, αλλά θα πληρώνεται για να ξύνεται στην καλύτερη περίπτωση - στη χειρότερη θα κουρελιάζει το δικό μου νευρικό σύστημα με την  ανεπάρκεια του. Μια δουλειά που από τη σχέση "εργασία - μισθός", θα υπάρχει μόνο ο μισθός.

Δεν μπορώ φυσικά να αρνηθώ το γεγονός ότι όσοι δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα καταλήγουν overworked and underpaid. Το έχω ζήσει και εξ ιδίας αντιλήψεως γνωρίζω ότι ούτε αυτό έπρεπε να συμβαίνει.

Κυρίως όμως αυτό που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, είναι ο γονιός να εμφυσά στο παιδί του τη νοοτροπία του εύκολου δρόμου.  Και ίσως τότε, να εξέλειπε, και το πελατειακό κράτος, και το ρουσφέτι, και το βόλεμα στο δήμοσιο, και το λαδάκι στο γραναζάκι.

Ίσως και όχι, αλλά ας προσπαθήσουμε (παρότι δεν έχουμε γενικώς μάθει να προσπαθούμε).

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Έλαβα, χθες, τηλεφώνημα από το πολιτικό γραφείο γνωστού πολιτευτή στην εκλογική περιφέρεια μου, προκειμένου να κληθώ να παραστώ στην επικείμενη προεκλογική συγκέντρωση του. Η πρόσκληση μάλιστα έπρεπε να επιβεβαιωθεί και έτσι ρωτήθηκα αν σκόπευα να παρευρεθώ. Όπως ήταν αναμενόμενο - για μένα, και ουδόλως για την τηλεφωνήτρια - αρνήθηκα (πάει το βύσμα, με μαύρο θα με σημείωσε η τηλεφωνήτρια στον καταλόγο της).

Το αξιοσημείωτο όμως, είναι άλλο. Πριν ολοκληρωθεί η σύντομη συνομιλία - που διεξήχθη σε απολύτως πολιτισμένο και ευγενικό κλίμα, παρά την αρχική παρόρμηση μου να εκτοξεύσω τα πιο απίθανα μπινελίκια που μπορούσα να σκεφτώ! - ρώτησα την τηλεφωνήτρια να μου γνωστοποιήσει με ποιο τρόπο περιήλθε σε αυτούς ο αριθμός του τηλεφώνου μου. Έλαβα λοιπόν την εξής απίστευτη απάντηση "Μα από τους φίλους του κόμματος". Στην ένσταση μου όμως ότι εγώ δεν είμαι φίλος του κόμματος, μου αντέτεινε, αποστομωτικά ομολογουμένως, ότι εγώ δεν είμαι, αλλά, προφανώς, κάποιος φίλος μου είναι και φίλος του κόμματος και, κατά πάσα πιθανότητα, εκείνος έδωσε το τηλέφωνο μου ...

Ηθικό δίδαγμα : Πρέπει να προσέχω περισσότερο τους φίλους μου !!!

Η επιλογή της τυρρανίας ή η τυρρανία της επιλογής ;

Η αφορμή, για τη σημερινή ανάρτηση, δόθηκε από ένα ξεχασμένο μήνυμα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, που βρήκα στην απέλπιδα προσπάθεια μου να ξεκαθαρίσω το προσωπικό μου email.

Κάποτε λοιπόν, κάποιος μου έγραψε "...αναρωτήθηκα τι θέλεις από τη ζωή μου και τι θέλω από τη ζωή σου.".

Απαραίτητο υπόβαθρο αυτής της ρήσης. α) Πηγή : προέρχεται από κάποιον με τον οποίο αλληλογραφούσα, για σύντομο χρονικό διάστημα, και οι συζητήσεις μας περιστράφηκαν κυρίως γύρω από τις προτιμήσεις μας στα βιβλία. β) Χρόνος : Μετά την ανταλλαγή μερικών μηνυμάτων, το συμπέρασμα των οποίων, επιφανειακά, μπορεί να είναι ότι δεν συμφωνούσαμε στις επιλογές βιβλίων.

Η αλήθεια είναι ότι, από τότε που διάβασα το μήνυμα με την παραπάνω φράση, μέχρι σήμερα που το ξαναδιάβασα, διακατέχομαι από την ίδια απορία : τι θέλει να πει ... ο συγγραφέας ; Όχι, όμως υπό την έννοια ότι έχει κάποιο κρυφό ή βαθύτερο νόημα, αλλά περισσότερο τι είναι αυτό που ώθησε τον συγκεκριμένο άνθρωπο να αναρωτηθεί για το συγκεκριμένο θέμα και μάλιστα σε σχέση με έναν άγνωστο σε εκείνον άνθρωπο, που, κατά πάσα πιθανότητα, ποτέ δεν θα γνώριζε ; Κυρίως όμως με προβληματίζει ακόμη το γιατί αναρωτήθηκε ;

Είναι αλήθεια ότι συνηθίζεται (αν όχι είναι αναπόφευκτο) οι άνθρωποι να λειτουργούμε ωφελιμιστικά και υστερόβουλα, αλλά, πάντα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες αποκλείνονται τα απώτερα κίνητρα, έστω και αν στη μεγαλύτερη πλειονότητα αυτό γίνεται εκ των πραγμάτων και όχι με τη θέληση των ανθρώπων. Σε κάθε περίπτωση όμως, άσχετα από την αιτία, κάτι τέτοιο μπορούσε να είναι εφικτό.

Όπως διαπιστώνω όμως, το θέμα τελικά δεν είναι αν είναι εφικτό κάποιος άνθρωπος να λειτουργήσει ανυστερόβουλα, ανεξάρτητα από το λόγο που τον ωθεί ή τον αναγκάζει, αλλά αν είναι δυνατόν να πειστεί για κάτι τέτοιο ο αλληλεπιδρών με αυτόν έτερος άνθρωπος που γίνεται αποδέκτης αυτής της συμπεριφοράς.

Η παραπάνω φράση είναι μια ακόμη απόδειξη της βασανιστικής εκείνης υποψίας ότι η απάντηση, στο παραπάνω ερώτημα, είναι αρνητική. Κανένας μας δεν πιστεύει πια ότι ο οποιοσδήποτε είναι απέναντι μας μπορεί να λειτουργήσει χωρίς απώτερο κίνητρο, χωρίς την προσδοκία ή την επιδίωξη κάποιου όφελους. Είμαστε καχύποπτοι και τείνουμε να βλέπουμε φαντάσματα σε κάθε γωνία της ζωής μας, με αποτέλεσμα να είμαστε συνέχεια σε άμυνα και να νιώθουμε κυνηγημένοι. Εξυπακούεται δε, ότι, υπό την επήρεια τέτοιων αντιλήψεων, δηλητηριάζουμε ή και διαλύουμε τις όποιες σχέσεις είμαστε ακόμη σε θέση να δημιουργήσουμε με τους γύρω μας και οχυρωνόμαστε ακόμη περισσότερο στο μικρό καβούκι μας ή, όπως μου αρέσει να λέω, στη μικρόφουσκα μας.

Δεν εξαιρώ, αλλά ούτε και εξαίρω, τον εαυτό μου από αυτή τη διαπίστωση. Άλλωστε και εγώ, όπως όλοι μας, έχω κάνει τις επιλογές μου και στην προκειμένη περίπτωση είναι μια επιλογή τακτικής στη στρατηγική της αλληλεπίδρασης. Φαντάζομαι, δε, ότι και πολλοί άλλοι έχουν οδηγηθεί στην ίδια επιλογή για τον ίδιο λόγο.

Οπότε αναρωτιέμαι, ελέγχουμε ακόμη τις επιλογές μας ή μας ελέγχουν εκείνες ;

Συμπέρασμα ; Κανένα απολύτως.


ΥΓ. Για την ιστορία αναφέρω ότι αυτή η φράση περιέχονταν στο τελευταίο μήνυμα που έλαβα από τον συγκεκριμένο άνθρωπο και οι "τίτλοι τέλους" της αλληλογραφίας μας έπεσαν όποτε και όπως ακριβώς είχα υποψιαστεί ... με μόνη διαφορά ότι δεν είχα φανταστεί τόσο εκκωφαντική δήλωση.

FAQ ΕΚΛΟΓΕΣ

Με όσα γράφονται και ακούγονται τον τελευταίο καιρό, σχετικά με τις εκλογές, μου έχουν δημιουργηθεί ορισμένες απορίες, τις οποίες αποφάσισα να στείλω, με αυτή την ανάρτηση, στο ηλεκτρονικό σύμπαν, μαζί με τις απαντήσεις που συνέλεξα .. μέσω δημοσκοπήσεων, ομφαλοσκοπήσεων, γαστροσκοπήσεων και ... κολονοσκοπήσεων.

1. Οι εκλογές είναι πάρτυ-έκπληξη προς τιμήν των πολιτών, και για αυτό το λόγο πρέπει να αποφασίζονται και να οργανώνονται κρυφά από τους ψηφοφόρους ;
ΝΑΙ, επιπλέον δε, το λογαριασμό πληρώνουν οι εορτάζοντες.

2. Οι εκλογές είναι ένας συνταγματικός μηχανισμός για να εξυπηρετούν τα κόμματα και τα πολιτικά πρόσωπα τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους ;
ΝΑΙ με την απόλυτη σύμπραξη, συνενοχή και συνέργεια των πολιτών. Ιδίως σε κληρονομικές δημοκρατίες και συνθήκες πλήρους αποχαύνωσης λειτουργούν και ως ... ανακύκλωση.

3. Οι εκλογές, ως απόδειξη της λαϊκής κυριαρχίας, είναι ο τελικός και οι δημοσκοπήσεις οι ημιτελικοί ;
ΝΑΙ και έχει βαρύνουσα σημασία η συμμετοχή της εξέδρας και όλων των οπαδών.

4. Οι εκλογές διέπονται από την αρχή της πλειοψηφίας, την αρχή της πλειοψηφούσας βλακείας, ή την αρχή της άφεσης αμαρτιών ;
Οι εκλογές διέπονται από την αρχή της αποκοιμισμένης πλειοψηφίας και την αρχή της αταβιστικής και βλακώδους επανάληψης.

5. Ποιές είναι οι προϋποθέσεις των εκλογών ;
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, εκλογές διενεργούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αφού έχουν αναδειχθεί, από τα πλει-οφς, οι συμμετέχοντες.
Υπό έκτακτες συνθήκες, εκλογές διενεργούνται, εφόσον τίθεται ζήτημα επικύρωσης της βλακείας και ανάγκη συλλογικού αυνανισμού.

6. Είναι υποχρεωτική η συμμετοχή στις εκλογές ;
ΝΑΙ, ιδίως στους οπαδούς και οσφυοκάμπτες, οι οποίοι είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι της διαδικασίας. Για τους συμπαθούντες τους υποψηφίους στην εκλογική διαδικασία, η συμμετοχή είναι υποχρεωτική, όπως και η (πατρο)γονική συναίνεση της ψήφου. Για πολίτες άλλων κατηγοριών, η συμμετοχή παραμένει υποχρεωτική, αλλά είθισται η παροχή διευκολύνσεων, ιδίως σε άτομα με ειδικές ανάγκες, όπως π.χ. ανάγκη διορισμού στο δημόσιο, μετάθεσης, ρουσφετιού κλπ. Για τις λοιπές κατηγορίες πολιτών, η συμμετοχή θεωρείται συναίνεση και συνεπώς δεν τίθεται θέμα βιασμού.
Σε περίπτωση μη άσκησης του εκλογικού δικαίωματος, προβλέπεται η ποινή της "γείωσης" και της δημόσιας διαπόμπευσης.

7. Ποιοί μπορούν είναι οι υποψήφιοι στις εκλογές ;
Οποιοσδήποτε πολίτης, εφόσον έχει συμπληρώσει τα απαιτούμενα χρόνια βλακείας και γλειψίματος. Ειδική πριμοδότηση απολαμβάνουν πολίτες με επώνυμα με κληρονομικές καταβολές.

8. Οι πολίτες υποχρεούνται σε κάποια προετοιμασία για τη συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία ;
ΝΑΙ και πιο συγκεκριμένα οφείλουν να έχουν παρακολουθήσει τον τελευταίο μήνα πριν τη διενέργεια των εκλογών τουλάχιστον 1000 ώρες τηλεοπτικών συζητήσεων. Την ημέρα δε της ψηφοφορίας οφείλουν να απέχουν από οποιαδήποτε διαδικασία σκέψης.

9. Ποιές είναι οι υποχρεώσεις των υποψηφίων ;
Οι υποψήφιοι οφείλουν, για την έγκυρη συμμετοχή τους, να προσκομίσουν πιστοποιητικό από εγνωσμένου κύρους κόμμα, από το οποίο προκύπτει ότι μπορούν να ακολουθούν εντολές. Επίσης, πιστοποιητικό προϋπηρεσίας στην παραπλάνηση των πολιτών και στη διασπάθιση χρήματος. Προηγούμενη θητεία σε δημόσια θέση παρέχει τεκμήριο υπέρ του υποψηφίου ότι κατέχει τα παραπάνω προσόντα.

10. Πως αναδεικνύεται το πρώτο κόμμα ;
Με την ολοκλήρωση της καταμέτρησης των ψήφων, μετράμε τα πρόβατα σε κάθε μαντρί και το μαντρί με τα περισσότερα πρόβατα, αυτόματα προσμετρά στο ενεργητικό του τα πρόβατα έτερων μαντριών καθώς και των λοιπών περιφερόμενων ανά το πανελλήνιο ζώων Τέλος, με την εφαρμογή του τύπου "αυτοδυναμία ή χάος" κατανέμονται οι έδρες της Βουλής των (αχ)αμνών.