Η αφορμή, για τη σημερινή ανάρτηση, δόθηκε από ένα ξεχασμένο μήνυμα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, που βρήκα στην απέλπιδα προσπάθεια μου να ξεκαθαρίσω το προσωπικό μου email.
Κάποτε λοιπόν, κάποιος μου έγραψε "...αναρωτήθηκα τι θέλεις από τη ζωή μου και τι θέλω από τη ζωή σου.".
Απαραίτητο υπόβαθρο αυτής της ρήσης. α) Πηγή : προέρχεται από κάποιον με τον οποίο αλληλογραφούσα, για σύντομο χρονικό διάστημα, και οι συζητήσεις μας περιστράφηκαν κυρίως γύρω από τις προτιμήσεις μας στα βιβλία. β) Χρόνος : Μετά την ανταλλαγή μερικών μηνυμάτων, το συμπέρασμα των οποίων, επιφανειακά, μπορεί να είναι ότι δεν συμφωνούσαμε στις επιλογές βιβλίων.
Η αλήθεια είναι ότι, από τότε που διάβασα το μήνυμα με την παραπάνω φράση, μέχρι σήμερα που το ξαναδιάβασα, διακατέχομαι από την ίδια απορία : τι θέλει να πει ... ο συγγραφέας ; Όχι, όμως υπό την έννοια ότι έχει κάποιο κρυφό ή βαθύτερο νόημα, αλλά περισσότερο τι είναι αυτό που ώθησε τον συγκεκριμένο άνθρωπο να αναρωτηθεί για το συγκεκριμένο θέμα και μάλιστα σε σχέση με έναν άγνωστο σε εκείνον άνθρωπο, που, κατά πάσα πιθανότητα, ποτέ δεν θα γνώριζε ; Κυρίως όμως με προβληματίζει ακόμη το γιατί αναρωτήθηκε ;
Είναι αλήθεια ότι συνηθίζεται (αν όχι είναι αναπόφευκτο) οι άνθρωποι να λειτουργούμε ωφελιμιστικά και υστερόβουλα, αλλά, πάντα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες αποκλείνονται τα απώτερα κίνητρα, έστω και αν στη μεγαλύτερη πλειονότητα αυτό γίνεται εκ των πραγμάτων και όχι με τη θέληση των ανθρώπων. Σε κάθε περίπτωση όμως, άσχετα από την αιτία, κάτι τέτοιο μπορούσε να είναι εφικτό.
Όπως διαπιστώνω όμως, το θέμα τελικά δεν είναι αν είναι εφικτό κάποιος άνθρωπος να λειτουργήσει ανυστερόβουλα, ανεξάρτητα από το λόγο που τον ωθεί ή τον αναγκάζει, αλλά αν είναι δυνατόν να πειστεί για κάτι τέτοιο ο αλληλεπιδρών με αυτόν έτερος άνθρωπος που γίνεται αποδέκτης αυτής της συμπεριφοράς.
Η παραπάνω φράση είναι μια ακόμη απόδειξη της βασανιστικής εκείνης υποψίας ότι η απάντηση, στο παραπάνω ερώτημα, είναι αρνητική. Κανένας μας δεν πιστεύει πια ότι ο οποιοσδήποτε είναι απέναντι μας μπορεί να λειτουργήσει χωρίς απώτερο κίνητρο, χωρίς την προσδοκία ή την επιδίωξη κάποιου όφελους. Είμαστε καχύποπτοι και τείνουμε να βλέπουμε φαντάσματα σε κάθε γωνία της ζωής μας, με αποτέλεσμα να είμαστε συνέχεια σε άμυνα και να νιώθουμε κυνηγημένοι. Εξυπακούεται δε, ότι, υπό την επήρεια τέτοιων αντιλήψεων, δηλητηριάζουμε ή και διαλύουμε τις όποιες σχέσεις είμαστε ακόμη σε θέση να δημιουργήσουμε με τους γύρω μας και οχυρωνόμαστε ακόμη περισσότερο στο μικρό καβούκι μας ή, όπως μου αρέσει να λέω, στη μικρόφουσκα μας.
Δεν εξαιρώ, αλλά ούτε και εξαίρω, τον εαυτό μου από αυτή τη διαπίστωση. Άλλωστε και εγώ, όπως όλοι μας, έχω κάνει τις επιλογές μου και στην προκειμένη περίπτωση είναι μια επιλογή τακτικής στη στρατηγική της αλληλεπίδρασης. Φαντάζομαι, δε, ότι και πολλοί άλλοι έχουν οδηγηθεί στην ίδια επιλογή για τον ίδιο λόγο.
Οπότε αναρωτιέμαι, ελέγχουμε ακόμη τις επιλογές μας ή μας ελέγχουν εκείνες ;
Συμπέρασμα ; Κανένα απολύτως.
ΥΓ. Για την ιστορία αναφέρω ότι αυτή η φράση περιέχονταν στο τελευταίο μήνυμα που έλαβα από τον συγκεκριμένο άνθρωπο και οι "τίτλοι τέλους" της αλληλογραφίας μας έπεσαν όποτε και όπως ακριβώς είχα υποψιαστεί ... με μόνη διαφορά ότι δεν είχα φανταστεί τόσο εκκωφαντική δήλωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου