ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Διάβαζα στο Κόκκινο Μπαλόνι σχετικά με το πελατειακό κράτος και την υποδούλωση των πολιτών σε αυτό.Υποδούλωση η οποία συνίσταται στην ανάγκη, λόγω αυξημένης ανεργίας, εξεύρεσης εργασίας, που αφ' ενός να είναι σταθερή, αφ' ετέρου να παρέχει αξιοπρεπή αμοιβή, με αντάλλαγμα την ψήφο.

Επ' αυτού όμως υπάρχει και άλλη μια παράμετρος, εν πολλοίς άδηλη και πάντως σκοτεινή, την οποία θα περιγράψω μέσω της διήγησης ενός πραγματικού διαλόγου, του οποίου υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας.

Πριν καιρό, ήμουν στο ΦΕΚ (Εφημερίδα της Κυβερνήσεως) για να αγοράσω κάποια τεύχη με υπουργικές αποφάσεις. Η αναμονή εξυπηρέτησης ήταν περίπου 20 λεπτά. Έκατσα λοιπόν, σε μια από τις καρέκλες που υπήρχαν και περίμενα, χαζεύοντας τους υπόλοιπους που περίμεναν και αυτοί τη σειρά τους, όταν, ξαφνικά, την προσοχή μου τράβηξε ο διάλογος δύο κοριτσιών, που κάθονταν πίσω από εμένα.

- Έχει πάρα πολύ κόσμο, θα περιμένουμε ;

- Φυσικά και περιμένουμε. Πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε αυτή την προκήρυξη και να κάνουμε τα χαρτιά μας.

- Οκ, αλλά δεν το βλέπω και πολύ πιθανό να καταφέρνουμε τίποτα. Δεν θα μας πάρουν.

- Ας κάνουμε τα χαρτιά μας και βλέπουμε ... Ο μπαμπάς μου είπε ότι θα πάει να μιλήσει σε έναν βουλευτή.

- Μήπως να κοιτάγαμε και καμιά αγγελία στις εφημερίδες ;

- Τρελή είσαι ;;; Εκεί θα μας ξεπατώσουν στη δουλειά !!!

(από το διάλογο αυτό, τα υπόλοιπα μπορεί να έχουν διαφοροποιηθεί ως προς τη λεκτική εκφορά τους, το "Εκεί θα μας ξεπατώσουν στη δουλειά" όμως μεταφέρεται αυτολεξεί).

Είναι, λοιπόν, γεγονός ότι η ανεργία πλήττει τη νέα γενιά. Η ανεργία όμως δεν είναι η αιτία της υποδούλωσης. Η αιτία της έγκειται στο γεγονός ότι τόσο το παιδί - η κόρη παραπάνω - όσο και ο μπαμπάς θέλουν μια δουλειά στην οποία το παιδί δεν θα δουλεύει, αλλά θα πληρώνεται για να ξύνεται στην καλύτερη περίπτωση - στη χειρότερη θα κουρελιάζει το δικό μου νευρικό σύστημα με την  ανεπάρκεια του. Μια δουλειά που από τη σχέση "εργασία - μισθός", θα υπάρχει μόνο ο μισθός.

Δεν μπορώ φυσικά να αρνηθώ το γεγονός ότι όσοι δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα καταλήγουν overworked and underpaid. Το έχω ζήσει και εξ ιδίας αντιλήψεως γνωρίζω ότι ούτε αυτό έπρεπε να συμβαίνει.

Κυρίως όμως αυτό που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, είναι ο γονιός να εμφυσά στο παιδί του τη νοοτροπία του εύκολου δρόμου.  Και ίσως τότε, να εξέλειπε, και το πελατειακό κράτος, και το ρουσφέτι, και το βόλεμα στο δήμοσιο, και το λαδάκι στο γραναζάκι.

Ίσως και όχι, αλλά ας προσπαθήσουμε (παρότι δεν έχουμε γενικώς μάθει να προσπαθούμε).