Ωτακουστής (#1)

- Ειλικρινά, σου λέω, έχω χάσει πια την μπάλα με όσα γίνονται. Από τη μια ακούω τον έναν, που λέει ότι δεν πρέπει να στοχοποιούνται κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες και συμφωνώ. Από την άλλη ακούω τον άλλον, που λέει ότι τόσα χρόνια κάποιοι ζουν εις βάρος κάποιων άλλων και πάλι συμφωνώ. Πετάγεται και ο τρίτος και σου λέει ότι τα εργασιακά κεκτημένα αποκτήθηκαν με κόπους και θυσίες και ξανασυμφωνώ. Τελικά όμως τι πρέπει να γίνει ;

- Κατ' αρχήν οφείλω να σου επιστήσω την προσοχή στο γεγονός ότι η σύγχυση είναι η μήτηρ της απραξίας. Κατά δεύτερο, θα έχεις καταλάβει ότι τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο σε αυτή τη ζωή. Υπάρχει πάντα και θριαμβεύει το γκρι. Από όλα όσα είπες, έχεις δίκιο που συμφωνείς με όλα. Δίκιο όμως δεν έχει αυτός που προβάλει μόνο μια πτυχή κάθε θέματος και συνήθως αυτή η πρακτική δεν είναι καθόλου ανιδιοτελής και ανυστερόβουλη. 

- Εντάξει καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τι γίνεται στο δια ταύτα, όταν, έστω και σε μερικές μόνο θέσεις τους, όλοι έχουν δίκιο. 

- Να σου πω. Είναι εύκολο και κυρίως εύληπτο να κατονομάζεις εργασιακό κεκτημένο κάθε προνόμιο ή διακριτική μεταχείριση που κάποιος απολαμβάνει. Έτσι όταν έρθει η ώρα να την χάσει, μπορεί να βγει και να φωνάζει ότι καταπατούνται τα δικαιώματα του. Όπως επίσης είναι πιο εύκολο να κόβεις εργασιακά κεκτημένα, ακόμη και πραγματικά, από μια επαγγελματική ομάδα όταν πρώτα την έχεις εκθέσει στα μάτια της κοινωνίας. Στο τέλος όμως όλοι μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά αναπόφευκτα και όλοι θα έχουν άδικο. 

- Πολύ μου το φιλοσοφείς και δεν βγάζω ακόμη άκρη. Ας το πιάσουμε μεμονωμένα. Πρέπει να κοπούν επιδόματα από τους δημοσίους υπάλλήλους ή δεν πρέπει. 

- Παρότι δεν είμαι υπέρ της σαλαμοποίησης ενός ευρύτερου και πολυσύνθετου ζητήματος, για χάρη της συζήτησης, ας το πιάσουμε μεμονωμένα. Και η απάντηση στο ερώτημα σου είναι ΝΑΙ και ΟΧΙ.

- ΟΚ Πυθεία, για παίξε και την επεξήγηση τώρα. 

- ΝΑΙ πρέπει να κοπούν, εντελώς όμως, όλα εκείνα τα περίεργα επιδόματα μεταφοράς φακέλων και αγοράς πορτοκαλί καλτσών. ΟΧΙ δεν πρέπει να κοπούν τα επιδόματα που έχουν λογική βάση, σπουδών, οικογένειας κλπ. Πως σου φαίνεται λοιπόν, αυτή η προσέγγιση;

- Έχω αρχίσει να το πιάνω. Για πάμε όμως παρακάτω. Πρέπει να φορολογηθούν τα επιδόματα που τελικά δεν θα κοπούν ;

- Ναι, πρέπει, στο μέτρο που συνιστούν εισόδημα, δηλαδή σταθερή πηγή βιοπορισμού. 

- Και πως θα γίνει αυτή η φορολόγηση ;

- Όπως γίνεται για κάθε εισόδημα. Και με ενιαίο τρόπο, είτε ο εργοδότης σου είναι το δημόσιο, είτε ιδιωτική επιχείρηση.

- Ναι αλλά ο πρώτος διδάξας απατεώνας σε αυτή τη χώρα, το δημόσιο δηλαδή, έχει κάνει διάφορες αλχημείες προκειμένου να μην πληρώνει υπερωρίες, ακόμη και όταν οι υπάλληλοι του δουλεύουν υπερωρίες. Για θυμήσου τα δικαιώματα εκτέλεσης τελωνειακών εργασίων. 

- Ας κόψει το δημόσιο τις αλχημείες και ας καταβάλει υπερωρίες όπως κάθε εργοδότης. Και από την άλλη, οι υπάλληλοι που εργάζονται υπερωρίες να παίρνουν αυτό που τους αντιστοιχεί και να το φορολογούνται όπως όλοι οι άλλοι υπάλληλοι.

- Ναι καλά. Με τέτοιο σύστημα, θα καταλήξουμε με δημοσίους υπαλλήλους που εργάζονται 18 ώρες την ημέρα. Λες και δεν φαντάζεσαι ότι μετά θα αρχίσουν όλοι, από τον κλητήρα έως το διευθυντή, να "γράφουν" αβέρτα κουβέρτα υπερωρίες, για να συμπληρώνουν τη χασούρα τους.

- Α! Να που φτάσαμε και στον κόμπο, που πάντα φτάνουμε, αργά ή γρήγορα. Δεν μου λες πουλάκι μου; Ποιος φταίει για αυτό; 

- Τι εννοείς ποιος φταίει;

- Εννοώ ότι στο δια ταύτα, δεν υπάρχει τρόπος να εμποδίσεις κάποιον που θέλει να παραβεί τους κανόνες από το να το κάνει. Είναι θέμα συνείδησης. Και ξέρεις παραβαίνεις τους κανόνες  και όταν τους κάμπτεις ή τους παρακάμπτεις. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτή η χώρα δεν πάσχει από έλλειψη κανόνων, το αντίθετο. Πάσχει από έλλειψη συνείδησης ή καλύτερα ευσυνειδησίας. Όλοι είμαστε αφοσιωμένοι στο να βρούμε έναν τρόπο να πάρουμε αυτό που θέλουμε, θεμιτά ή αθέμιτα. Αν γίνεται μάλιστα και νόμιμα, ακόμη καλύτερα. Τελικά, όμως όλοι κοιτάμε την πάρτη μας και έτσι δεν χτίζονται κοινωνίες. 

- Ναι ρε φίλε, συμφωνώ μαζί σου. Αλλά εδώ άλλοι κι άλλοι τσεπώνουν χοντρά λεφτά και εμείς μιλάμε για συνείδηση. 

- ΟΚ, αφού λοιπόν κάποιοι τσεπώνουν χοντρά λεφτά, μην σταματήσει κανένας να τσεπώνει, κλέβει, εξαπατά. Είτε όλοι, είτε κανένας. 

- Έτσι. Δεν μπορείς από τη μια να λες στον υπαλληλάκο να αποκτήσει συνείδηση και από την άλλη κάποιοι να τρώνε με χρυσά κουτάλια. 

- Φυσικά και δεν μπορείς. Αλλά για πες μου κάτι. Ο υπαλληλάκος  σου μήπως βγάζει κανένα χαρζτηλίκι από τίποτα δουλειές του ποδαριού, που δεν δηλώνει στην εφορία; Μήπως ο υπαλληλάκος σου αγόρασε ένα κεραμίδι για να βάλει την οικογένεια του από κάτω, αλλά το δήλωσε στην αντικειμενική και όχι στην πραγματική αξία, για αποφύγει τον φόρο; Μήπως ο υπαλληλάκος σου έχει κανένα δυαράκι στην Κυψέλη που το νοικιάζει τριακόσια και δηλώνει εκατό; Μήπως ο υπαλληλάκος σου αγόρασε κανένα οικοπεδάκι, εκτός σχεδίου φυσικά, που να βρει λεφτά για εντός σχεδίου και έστησε κανένα αυθαίρετο, με την ελπίδα κάποια μέρα να το νομιμοποιήσει;

- Ε ... ναι. κάποια από αυτά μπορεί να τα έχει κάνει.

- Άρα το πρόβλημα του υπαλληλάκου σου είναι ότι αυτός μπορεί να κλέψει μόνο λίγα και όχι πολλά, όπως κάποιοι άλλοι. Και ναι εκεί δεν έχει νόημα να μιλάμε για συνείδηση. Η συνείδηση ξεχωρίζει τους τίμιους από τους κλέφτες και όχι τους μικρούς κλέφτες από τους μεγάλους κλέφτες. Και σε αυτή τη χώρα, δεν είναι κανένας μας τίμιος.