Παραλήρημα ahead - Διαβάστε με δική σας ευθύνη

Όταν αποφάσισα ότι ήθελα να δημιουργήσω ένα ιστολόγιο, δεν ήξερα, ή καλύτερα δεν είχα καν σκεφτεί τι θα έγραφα σε αυτό. Φάνταζε στα μάτια μου σαν ένας καινούργιος, άγνωστος κόσμος, στον οποία ήθελα διακαώς να συμμετάσχω και να περιπλανηθώ. 

Σιγά σιγά, ημέρα με την ημέρα, ανάρτηση με την ανάρτηση, άρχισα να αναρωτιέμαι τι ήθελα να γράφω. Στην αρχή νόμιζα ότι ήθελα να γράφω για τα σημαντικά, για αυτά που πρέπει να μας προβληματίζουν. Τότε όμως άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι σημαντικό. Αν αυτό που είναι σημαντικό για μένα, είναι σημαντικό και για τους άλλους. Μπερδεύτηκα. Βρήκα μια άκρη και άρχισα να τραβάω ... αφού δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι σημαντικό, τότε θα γράφω για αυτά που απασχολούν  πολλούς από εμάς. 

Άνθρακες ο θησαυρός. Όλο συχνότερα κατελάμβανα τον εαυτό μου να παρασύρεται σε θέματα γύρω από τον ίδιο. Σκεφτόμουν ότι όσοι αποφάσιζαν να μπουν στο κόπο να διαβάσουν όσα είχα γράψει δεν ήθελαν να ακούσουν τις ιστορίες του εαυτού μου για τον εαυτό του. Από την άλλη πάλι, δεν ήθελα να γίνει το παράθυρο μου στον καινούργιο αυτό κόσμο, το προσωπικό βήμα για να καταθέτω την αποψάρα μου. Καμιά δεκαριά αναρτήσεις, επίσης, μένουν καταχωρημένες ως πρόχειρα, διότι αποφάσισα ότι το ιστολόγιο δεν είναι το προσωπικό ημερολόγιο, άσε που, ούτως ή άλλως, πάντα διατηρούσα και συντηρούσα επίμονα μια απέχθεια προς τα ημερολόγια. 

Και τώρα που γράφω αυτή την ανάρτηση, πάλι δεν είμαι σίγουρη ότι θα την δημοσιεύσω. Αλήθεια, γιατί άρχισα να γράφω αυτή την ανάρτηση;

Και πάνω που προσπαθούσα να ξεδιαλύνω τις απορίες μου, χτυπάει το Skype. Συζήτηση 13 λεπτών και είμαι εκτός θέματος και κλίματος της ανάρτησης. Όχι ότι πριν ήμουν εντός, εδώ καλά καλά δεν θυμόμουν γιατί είχα ξεκινήσει να γράφω... Που ήθελα να καταλήξω; Πάλι Skype. Μόλις 1 και 30 όμως. Είμαι ακόμη στον ειρμό. Ήμουν στο που ήθελα να καταλήξω. Ήθελα να καταλήξω κάπου; Όχι απαραίτητα. Μερικές φορές νομίζω ότι σκέφτομαι για να σκέφτομαι.

Σκονάκι (ξαναδιαβάζω ό,τι έχω γράψει). Α! ναι, προσπαθούσα να αποφασίσω τι θέλω να γράφω στο ιστολόγιο. Τα πάντα. Τίποτα. Μερικά.Το μεγαλύτερο ζόρι που τραβάω πάντως είναι το γεγονός ότι διαβάζουν όσα γράφω και άνθρωποι που με γνωρίζουν. Φοβάμαι ότι θα συνδέσουν τις ασυναρτησίες που γράφω με αυτούς. Θα δει π.χ. ο καλός μου - αν ποτέ τη δημοσιεύσω - μια ανάρτηση με τίτλο Το Τέλος των Ψευδαισθήσεων και θα νομίζει ότι τον αφορά. Μήπως να βάλω μια προειδοποίηση να μην παίρνουν στα σοβαρά όσα γράφω; Ή μάλλον να μην παίρνουν εμένα στα σοβαρά γενικότερα γιατί μετά θα έχει πιο πλάκα;

Μερικές φορές νομίζω ότι το μυαλό μου είναι ταραμοσαλάτα και το κρανίο μου παίζει το ρόλο του μπωλ. Τρικυμία εν κρανίω, δεν λες τίποτα! Άλλες πάλι, εκεί που κάνω μια σοβαρή συζήτηση με το πληκτρολόγιο μου, πετάγομαι και σχολιάζω. Τι; Σχολιάζω εγώ όσα έχω γράψει εγώ; Σαν ψυχική διαταραχή ακούγεται αυτό. Τόσο το καλύτερο, δεν μπορώ να είμαι φυσιολογική, ανατριχιάζω και στην ιδέα μόνο. (σχόλιο δικό μου: τους άλλους τους ρώτησες όμως;). 

Έχω εκτραπεί, παρεκτραπεί και εκτροχιάσει τελείως. Και αναρωτιέμαι. Τι με κάνει να πιστεύω ότι αξίζει να δημοσιεύσω το παραλήρημα μου, άσε καλύτερα αυτή την ανάρτηση ως πρόχειρο. Ε, όχι λοιπόν, σήμερα θα κάνω την υπέρβαση (πρόσεξε μην σκοντάψεις!) και θα δημοσιεύσω το παραλήρημα. Θέλω να μπω ανάποδα στο μονόδρομο μου.

ΥΓ : Στον τίτλο έβαλα Παραλήρημα ahead - Διαβάστε με δική σας ευθύνη. Ελάχιστος σεβασμός στους ανθρώπους που μου χαρίζουν λίγο από το πολυτιμότερο πράγμα, το χρόνο τους. Παιδιά, sorry, μην δίνεται σημασία, ανισόρροπη δραπέτης παραμυθιού wannabe μάγισσα με κλίση στα άκλιτα, γαρ.