Τα 7 μυστήρια του κόσμου και η επιστημονική εξήγηση τους

1. Δημοσιογράφος : Πληρώνεσαι για να ενημερώνεις τον κόσμο για όσα αυτοί που σε πληρώνουν δεν θα ήθελαν να μάθει ο κόσμος.

Φύσει αδύνατον και όποιος μπορεί να ξεχωρίσει τη βούρτσα από... τον καθρέφτη, το καταλαβαίνει. Συνεπώς, είτε α) δεν πληρώνεσαι και ενημερώνεις τον κόσμο για όσα αυτοί που σε πληρώνουν δεν θέλουν να μάθει ο κόσμος, οπότε πεθαίνεις από την πείνα, β) πληρώνεσαι για να ενημερώνεις τον κόσμο για όσα αυτοί που σε πληρώνουν θέλουν να μάθει ο κόσμος,  οπότε μπορεί κάποια μέρα - ανάλογα με την "ενημερωτικότητα" σου - να αποκτήσεις βίλα και τη μπάρμπι γκόμενα.

2. Πολιτικός : Εκλέγεσαι για να υπηρετείς το λαό που σε εξέλεξε, κι αν δεν τον υπηρετήσεις, τότε σίγουρα θα επανεκλεγείς. 

Η βέβαιη επανεκλογή σου, μετά την αποτυχία σου να υπηρετήσεις το λαό, έχει φέρει στα πρόθυρα αυτοκτονίας το νόμο των πιθανοτήτων, αλλά εξηγείται ως κατωτέρω : α) ο λαός που σε εκλέγει δεν διαθέτει - συνολικά - IQ μεγαλύτερο από αυτό της τριμμένης φρυγανιάς, β) τα μαζοχιστικά ένστικτα του λαού έχουν χτυπήσει high score (και έτσι εξηγείται το γιατί οι οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού επιθυμούν διακαώς να παίζει η ομάδα τους στο Champions League κάθε χρόνο). 

3. Έλληνας υπουργός εθνικής οικονομίας : Διαχειρίζεσαι τα οικονομικά του κράτους, προς όφελος του κράτους, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα τρίτων.

Είναι μάλλον απίθανο, τουλάχιστον στο παρόν συμπάν, να συμπέσουν το όφελος του κράτους και τα συμφέροντα των τρίτων. Η εξήγηση λοιπόν είναι : α) διαχειρίζεσαι τα οικονομικά του κράτους προς όφελος των τρίτων, χωρίς να διασφαλίσεις τα συμφέροντα του κράτους, οπότε προβλέπεται να έχεις μια λαμπρή καριέρα μπροστά σου (αν είσαι αιρετός, δες και υπό 2), β) διαχειρίζεσαι τα οικονομικά του κράτος διασφαλίζοντας τα συμφέροντα του κράτους, οπότε ... μπα άκυρο, αποκλείεται να  το κάνεις αυτό.

4.  Αρχηγός ελληνικού κόμματος : Πρεσβεύεις και ορκίζεσαι στη δημοκρατία, αλλά  μπορείς να διαγράφεις όσους διαφωνούν. 

Είναι η δημοκρατία που δημιούργησε τη θέση που βρίσκεσαι, κάτι όμως δεν πάει καλά, συνεπώς : α) πιστεύεις στη δημοκρατία έτσι όπως την εννοείς εσύ, στην οποία περιλαμβάνεται η δυνατότητα να εξαφανίζεις όποιον διαφωνεί μαζί σου, β) πιστεύεις στη δημοκρατία έτσι όπως την εννοεί ο λαός, στην οποία υπάρχει η δυνατότητα να κάνεις ό,τι γουστάρεις και να μην δίνεις λογαριασμό σε κανέναν, γ) πιστεύεις στην πολυφωνία της δημοκρατίας, αρκεί να αφορά τους άλλους. 

5. Ελληνικό χρέος : Όσο δανείζεσαι, μικραίνει.

Εξαιτίας αυτής της ιδιομορφίας που παρουσιάζει το ελληνικό χρέος, δεν ενδείκνυται για σχολικά παραδείγματα άθροισης (έχω ένα μήλο και δανείζομαι άλλο ένα, πόσα μήλα έχω; Λογική : δύο μήλα, Λογική ελληνικού χρέους : μισό μήλο). Μάλλον συμβαίνουν τα κατωτέρω (ένα ή όλα)  : α) συνεχίζεις να δανείζεσαι, χωρίς να μικραίνει, αλλά αντίθετα να μεγαλώνει το χρέος, ελπίζεις όμως ότι θα κρασάρουν οι υπολογιστές και θα χάσουν οι δανειστές το λογαριασμό, β) διαχειρίζεται το χρέος έλληνας υπουργός εθνικής οικονομίας (βλ. ανωτέρω υπό 3), οπότε όλοι ξέρουν ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει, αλλά δεν το φωνάζουν, γιατί είναι ώρα κοινής ησυχίας.

6.  Ελληνικός αντιτρομοκρατικός νόμος : Αν διαφωνείς με αυτό που επιβάλλει η κυβέρνηση, είσαι τρομοκράτης.

Εφόσον στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου (σ.σ. γίνεται αντιληπτό ότι αφορά ενεργά μυαλά, ή να διευκρινιστεί περαιτέρω;) η διαφωνία δεν ταυτίζεται με την τρομοκρατία, οπότε α) ο νόμος δεν υπηρετεί την ομαλή κοινωνική συμβίωση, αλλά την ομαλή κοινωνική τρομοκρατία, β) ο νομοθέτης άρχισε τα ληγμένα προκειμένου να ξεπεράσει το χρόνιο αλκοολισμό του.

7.  Ακροδεξιά : Κατάλυση της - όποιας - δημοκρατίας, με παράλληλη εκδίωξη όλων των μεταναστών, και εγκαθίδρυση απολυταρχικού καθεστώτος, μέσω της εισόδου στο κοινοβούλιο. 

(Alert : Σκέψου το λίγο καλύτερα εκείνο για την εκδίωξη των μεταναστών, γιατί μετά που θα βρεις φιλιππινέζα να προσέχει τα παιδιά των βουλευτών σου;)

Εφόσον  δεν πιστεύεις στη δημοκρατία, γιατί τη χρησιμοποιείς; Μήπως α) απλώς λες όσα θέλει να ακούσει ο μέσος - και σίγουρα εγκεφαλικά νεκρός - ψηφοφόρος, β) δεν έχεις ιδεολογία, απλώς πρέπει κάποιοι να βουλευτούν σε βουλευτικά έδρανα γιατί οι καιροί είναι χαλεποί.

Παρακαλώ αντιδράστε

Εδώ και πολλά χρόνια διεξάγω κοινωνική μελέτη, συνιστάμενη στον εντοπισμό των επιμέρους συμπεριφορών του Μαλάκα της ελληνικής κοινωνίας. Για λόγους οικονομίας του παρόντος, δεν μπορώ να παραθέσω όλες τις συμπεριφορές που έχουν εντοπίσει και υποδεικνύουν τον Μαλάκα και έτσι θα περιοριστώ σε μερικές από αυτές, που σχετίζονται με το σημερινό θέμα.

Μαλάκας λοιπόν είναι (μεταξύ άλλων) :

1. Αυτός που οδηγεί στη ΛΕΑ

2. Αυτός που ακολουθεί κατά πόδας ένα ασθενοφόρο, το οποίο προσπαθεί να φτάσει στο εφημερεύον νοσοκομείο, πριν τα κακαρώσει ο ασθενής που μεταφέρει.

3.  Αυτός που προσπαθεί να παρακάμψει την ουρά στις δημόσιες υπηρεσίες.

Εσχάτως όμως, έχω αρχίσει να αναπτύσσω μια νέα κατηγορία. Αυτήν του Ηλίθιου Μαλάκα, που επιτρέπει στο Μαλάκα να κάνει όσα συνήθως κάνει ένας Μαλάκας. Γιατί φίλε Ηλίθιε επιτρέπεις στο Μαλάκα να συνεχίσει και μάλιστα με ικανοποιητικά αποτελέσματα, να σε περνάει για χαϊβάνι; Γιατί δεν αντιδράς; Δεν είπε κανείς να πιαστείς στα χέρια με το Μαλάκα, ούτε να προσπαθήσεις να ανοίξεις συζήτηση μαζί του (άλλωστε, κανείς από τους δύο σας δεν έχει τα προσόντα για να μπορέσει να διεξάγει μια στοιχειώδη μορφή διαλόγου!). Γιατί κάθεσαι αδιαμαρτύρητα και υφίστασαι τόσο το Μαλάκα, όσο και τις συνέπειες της συμπεριφοράς του; Είναι τόσο δύσκολο να κουνήσεις λιγάκι το άχρηστο κορμί σου;

Δεν έχω καταλήξει ακόμη στα αίτια της αδράνειας του Ηλιθίου, ένα εκ των οποίων εικάζω ότι είναι η έλλειψη φαντασίας για την ανεύρεση τρόπων αντίδρασης. Στη σημερινή ανάρτηση  λοιπόν, θα ήθελα να συνεισφέρω με μερικούς τρόπους αντίδρασης. 

1. Είσαι στη δεξιά λωρίδα και στη ΛΕΑ κινείται ο Μαλάκας (που ποτέ δεν είναι ένας). Κάνε λίγο πιο δεξιά, ώστε το όχημα σου να είναι το μισό στη δεξιά λωρίδα και το μισό στη ΛΕΑ. Με τον τρόπο αυτό, θα καταφέρεις να εμποδίσεις, είτε εντελώς είτε μερικώς, τη διέλευση από τη ΛΕΑ, σίγουρα πάντως θα δημιουργήσεις αρκετό πρόβλημα ώστε να συμφορηθεί και οι Μαλάκες  θα αποφασίσουν να μπουν σε κάποια από τις λωρίδες κίνησης. 

2. Μόλις αντιληφθείς ασθανοφόρο, σπεύσε να του παραχωρήσεις προτεραιότητα με όποιο τρόπο μπορείς. ΜΗΝ κάνεις όμως το ίδιο με το Μαλάκα που ακολουθεί (που ποτέ δεν είναι ένας). Μόλις περάσει το ασθενοφόρο μπες στην κανονική πορεία σου.

3. Είσαι ήδη αρκετή ώρα όρθιος στην ουρά κάποιας δημόσιας - συνήθως - υπηρεσίας και εμφανίζεται ο Μαλάκας που, ενώ έχει δει την ουρά, κατευθύνεται προς την "πηγή" της, αδιαφορώντας για όλους του υπόλοιπους που θέλουν επίσης "να πιουν νερό". Υπόδειξε του ευγενικά την ύπαρξη της ουράς και το σημείο που τελειώνει. Εάν αυτή η προσέγγιση δεν τύχει της δέουσας προσοχής ή δεν καταφέρει να αποτρέψει το Μαλάκα από το να πάει να στηθεί δίπλα στον πρώτο της ουράς, ύψωσε ελαφρώς τον τόνο της φωνής και απευθύνσου στο Μαλάκα σε δεύτερο ενικό, τονίζοντας για μια ακόμη φορά την ύπαρξη της ουράς και το γεγονός ότι υπάρχουν άλλοι που περιμένουν. Εάν είναι απαραίτητο, ζήτα βοήθεια από τους παριστάμενους, παρατρύνοντας τους να αντιδράσουν στη συμπεριφορά του Μαλάκα.

Στην κατά τα ανωτέρω μελέτη, έχω παρατηρήσει ότι ο Μαλάκας, του οποίου είναι η οδηγική συμπεριφορά  που του εξασφαλίζει τον "τίτλο", συνήθως έχει περί πολλού το αυτοκινήτο του (για την ακρίβεια είναι προέκταση κάτι άλλου, αλλά ας μην επεκταθώ). Για το λόγο αυτό, είναι διατεθειμένος να κάνει μαγκιές μόνο εκεί που του περνάει, ήτοι μέχρι εκεί που δεν θα κινδυνέψει η ακεραιότητα του οχήματος του. Συνεπώς, οι τολμηροί μπορούν να επιχειρήσουν - εφόσον διαθέτουν την ικανότητα - ελιγμούς που θα κάνουν το Μαλάκα να νιώσει ανασφάλεια για το όχημα του και σχεδόν αυτομάτως θα μαζευτεί.  

Τέλος, αν κάποιος φίλος Μαλάκας-οδηγός διαβάζει την παρούσα ανάρτηση, θα ήθελα να του απευθύνω ένα προσωπικό μήνυμα : Φίλε Μαλάκα, αν νομίζεις ότι είναι πολύ γαμάτο να οδηγείς στη ΛΕΑ και να προσπερνάς τους άλλους που περιμένουν σταματημένοι στις λωρίδες κίνησης, αν νομίζεις ότι είναι πολύ έξυπνο να σχηματίζεις δεύτερη σειρά για να στρίψεις πρώτος στο φανάρι, αν νομίζεις ότι δεν χρειάζεται να σταματήσεις στο ΣΤΟΠ ή όταν με έχεις από δεξιά, γιατί σε έχω δει και θα σταματήσω εγώ, ΞΑΝΑΣΚΕΨΟΥ ΤΟ! Γιατί δεν το έχω σε τίποτα να πέσω πάνω σου και να σου στραπατσάρω το καμάρι σου και υποκατάστατο του ανδρισμού σου, άσε που μετά θα με πληρώνεις κιόλας! Φίλε Μαλάκα, έχε το νου σου, γιατί κυκλοφορώ στους δρόμους και είμαι αγανακτισμένη!

Η αβάσταχτη σοβαρότητα της παραδοχής

Τώρα, σε προχωρημένη πια ηλικία, μπορώ να το παραδεχτώ. Έχω μια προβληματική σχέση ... με τα παραμύθια. Βέβαια, αυτή η σχέση δεν είναι το μόνο προβληματικό σημείο μου, αλλά είναι δύσκολο, όπως κι αν το δει κάποιος, να παραδεχτώ, εγώ, που προέρχομαι από ένα παραμύθι, ότι έχω ... θέμα με τα παραμύθια. 

Κατ' αρχήν (ξέρετε, σε εκείνη την αρχή του χρόνου που ήμουν πιτσιρίκι), τα παραμύθια δεν μου άρεσαν, τουλάχιστον όχι όλα και ο λόγος είναι ότι δυσκολευόμουν να χωρέσω σε ένα από αυτά, όπως για παράδειγμα στη Χιονάτη. Ξανθιά, με γαλανά μάτια, τέζα στο κρεββάτι εν αναμονή του πρίγκηπα και του ζωοφόρου φιλιού του... κι αν αργούσε, κι αν δεν ερχόταν; Τι; Θα περίμενα ακόμη; Δεν γίνεται.  Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι ήμουν απόλυτα πεπεισμένη ότι, ακόμη κι αν έβρισκα το σπιτάκι των νάνων, αυτοί θα με πέταγαν έξω με τις κλωτσιές, αφού δεν ήμουν ξανθιά, με γαλανά μάτια. Η Σταχτοπούτα ήταν πιο κοντά στα δεδομένα μου ... Καστανή, αλλά είχε νονά νεράϊδα και η δική μου νονά πέθανε νωρίς. Που πας στον κόσμο του πρίγκηπα χωρίς νονά και να πρέπει μάλιστα να φορέσεις γοβάκι; 

[Παρεπιμπτόντως, αργότερα ανακάλυψα ότι το ίδιο πρόβλημα είχε και Τίφανυ!  Παρήγορο, πραγματικά ... Δεν είμαι η μόνη! Όποιος δεν ξέρει ποια είναι η Τίφανυ - στην οποία γίνεται αναφορά ξανά κατωτέρω - να αφήσει μήνυμα. Όποιος πάλι ξέρει, κερδίζει τσιχλόφουσα σκαναρισμένη, οπότε να αφήσει διεύθυνση email]

Στη συνέχεια (είχα μεγαλώσει λίγο), συγκρούστηκα μετωπικά με το γεγονός ότι δεν διέθετα ούτε μια υπερφυσική ικανότητα! Δεν μπορούσα να πετάξω (καμία ελπίδα να γίνω η Τίνκερμπελ, αλλά και να γινόμουν, θα έπρεπε να βρώ έναν Πήτερ Παν, τον οποίο για κάποιο άγνωστο - μέχρι σήμερα - λόγο βρίσκω αντιπαθητικό) και δεν μπορούσα να κάνω μαγικά (δεν κατάφερα να εξαφανίσω μερικούς "αγαπημένους" συμμαθητές μου, παρά τις επίμονες προσπάθειες μου).

Ήταν επιτακτική, λοιπόν, η ανάγκη να βρω και εγώ να παραμύθι που να με χωράει. Φευ όμως, αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για κοριτσάκια που φορούν παπούτσια με κορδόνια, κάνουν κόντρες με τα ποδήλατα, γι' αυτό και τρώνε κατάμουτρα την απόρριψη, από μεν τα κορίτσια της ηλικίας τους, επειδή φορούν παπούτσια με κορδόνια και κάνουν κόντρες με τα ποδήλατα, από δε τα αγόρια της ηλικίας τους, επειδή είναι κορίτσια.

[Όπως όμως έχετε ήδη αντιληφθεί, αργότερα - για την ακρίβεια αρκετά αργότερα - γνώρισα την Εσκαρίνα (και η Τίφανυ καλή είναι, αλλά η Εσκαρίνα μου έκανε κλικ, αν με εννοείτε) και τον θαυμαστό κόσμο του Δισκοκόσμου και βρήκα και εγώ το παραμύθι που μου ταιριάζει, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση].

Που ήθελα να καταλήξω με τα παραπάνω; Βασικά πουθενά. Γιατί πρέπει πάντα να καταλήγουμε  κάπου; Τι ψυχαναγκασμός κι αυτός. Τι; Τότε γιατί σας πρήζω; Έτσι (απλό και καταλυτικό επιχείρημα), γιατί (αν δεν σας φτάνει το απλό και καταλυτικό επιχείρημα) σήμερα αποφάσισα ότι θέλω να κάνω αυτο-ψυχανάλυση βαρέων-βαρών και τελευταίου υπογείου και εσείς είχατε την απολύτως κακή ιδέα να υποθέσετε ότι μπορεί να γράφω κάτι αξιόλογο. (Να υποθέσω ότι ψαρώσατε από τον τίτλο;  Επίτηδες τον έβαλα, για να κόψω αντιδράσεις!  Μα καλά, ακόμη δεν έχετε καταλάβει ότι  αντεδείκνυται να με παίρνετε στα σοβαρά;). 

Δράττομαι της ευκαιρίας, όμως, να λύσω μια απορία. Τι είναι ψυχανάλυση; Υποψιάζομαι ότι η εντύπωση που έχω περί ψυχανάλυσης, το να κάθεσαι δηλαδή με έναν άλλο άνθρωπο και να συζητάς, χωρίς αυτολογοκρισία, ειλικρινά, ανταλλάσσοντας απόψεις, είναι μια μάλλον εσφαλμένη αντίληψη., η οποία με μπερδεύει, διότι το να κάθεσαι με έναν άλλο άνθρωπο και να συζητάς, χωρίς αυτολογοκρισία, ειλικρινά, ανταλλάσσοντας απόψεις, είναι κάτι που κάνουμε με τους φίλους μας, άρα δεν μπορεί να το κάνουμε και με τον ψυχαναλυτή μας... (στο σημείο αυτό, ξεπηδά η τρομακτική σκέψη ότι δεν έχουμε φίλους και για το λόγο αυτό πάμε σε ψυχαναλυτή για να πούμε δύο - ειλικρινείς - κουβέντες). Έχετε προσέξει πάντως πως αρκετοί - οι περισσότεροι - άνθρωποι δεν σε ακούν, αλλά, εκμεταλλεύονται την ώρα που μιλάς, για να σκεφτούν τι θα πουν μετά; Και ακόμη χειρότερα. Έχετε προσέξει πως μερικές φορές δεν ακούμε τους ανθρώπους, αλλά εκμεταλλευόμαστε την ώρα που μιλούν, για να σκεφτούμε τι θα πούμε μετά; Πως να γίνει συζήτηση έτσι... Προσωπικά, ως απόλυτα εφιαλτικό σενάριο, θεωρώ την περίπτωση που ένας άνθρωπος μου λέει κάτι και ακούω τη σκέψη του που λέει κάτι άλλο, συνήθως το αντίθετο ή, άντε, έστω διαφορετικό (ναι, ακούω σκέψεις, είναι παρενέργεια του μαγικού ταλέντου Πρώτη Ματιά - Δεύτερες Σκέψεις - για περισσότερες πληροφορίες επ' αυτού παρακαλώ αναζητείστε την ομώνυμη ανάρτηση και να μην ακούσω σκέψεις ότι είμαι εντελώς καβαλημένη, λιγάκι γιουχου μπορεί, αλλά καβαλημένη; Θα με αδικήσετε και δεν κάνει.). Και τι να πεις στον άλλον; "Ξέρω ότι μου λες πίπες, γιατί ακούω τι σκέφτεσαι";.  Είτε θα σε περάσει για τρελή και δεν θα σου ξαναμιλήσει, είτε θα τσαντιστεί και δεν θα σου ξαναμιλήσει. Αυτός, πάντως, είναι ο λόγος που εγώ το λέω πάντα!

 Αφού, όμως, ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση με παραδοχές, λέω να συνεχίσω τοιουτοτρόπως. Παραδέχομαι λοιπόν ότι σε αρκετές περιπτώσεις λέω στους ανθρώπους αυτό ακριβώς που δεν πρέπει. Όπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι πρόσφατα ρώτησα έναν φίλο μου, εάν, επειδή γνωριζόμαστε πολύ καιρό και μιλάμε ανοιχτά, αυτό αρκεί για να θεωρούμαστε φίλοι. Εννοείται ότι, ακόμη και μετά την παροχή των απαραίτητων διευκρινίσεων, μου το χτυπάει ακόμη (κι αν τύχει να διαβάσει αυτή την ανάρτηση, δεν θα παραλείψει - εικάζω, από όσο τον ξέρω - να αφήσει σχόλιο - μπηχτή, χωρίς φυσικά να αποκλείω την πιθανότητα, να διαβάσει την ανάρτηση και να μην αφήσει σχόλιο, ακριβώς επειδή εγώ έγραψα ότι μάλλον θα αφήσει...). Για να μην αναφερθώ σε εκείνη τη φορά  που πέταξα στον εντελώς ακατάλληλο (για λόγους που δεν μπορούν να αναλυθούν τώρα) άνθρωπο την άποψη μου ότι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις συνίστανται σε μια αδιόρατη μεν, υπαρκτή δε, ανταλλακτική σχέση (προσοχή, είπα ανταλλακτική και ουχί συναλλακτική - ο νοών νοείτο). Μετά από αυτά, δεν αποτελεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι δεν είχα ποτέ πολλούς φίλους. Όπως επίσης, δεν πρέπει να αποτελεί - πλέον - έκπληξη το γεγονός ότι κάνω αυτο-ψυχανάλυση (υπό την παραπάνω εσφαλμένη εντύπωση) στην παρούσα ανάρτηση. 

(ωχ! χτυπάει τηλέφωνο! Μισό...)

Μόλις τελείωσε μια μισάωρη τηλεφωνική συνομιλία, η οποία με έβγαλε εντελώς εκτός αυτο-ψυχαναλυτικού ή άλλου ειρμού (αν ποτέ υπήρξε κάποιος),  οπότε κάπου εδώ θα σας αφήσω. Καλώς εχόντων των πραγμάτων και υφιστάμενης σχετικής διαθέσεως και επμενύσεως, αύριο θα σας αφηγηθώ τα όσα "μαγικά" έζησα σήμερα (έχω ένα delay στην αφήγηση) κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο ... άνδρο της - ελληνικής - δικαιοσύνης (βλ. Ευελπίδων), μετά την έναρξη του νέου δικαστικού έτους (μην το δέσετε και κόμπο όμως, διότι διαθέτω και εγώ τον αμυντικό μηχανισμό της απώθησης και μπορεί μέχρι αύριο να έχω καταφέρει να τα απωθήσω, διότι νιώθω να με εξωθούν!).

ΥΓ. Αφού υποβληθήκατε στη βάσανο να διαβάσετε όλα τα παραπάνω, παρακαλώ προσθέστε τον τίτλο "... και άλλες περικοκλάδες"....

Όλα όσα θέλω να πω, αλλά οι λέξεις αρνούνται να βγουν...

Εδώ και καιρό, θέλω να γράψω για τα τεκταινόμενα στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Να γράψω και να ξορκίσω το κακό. Να νιώσω καλύτερα, να το ξεπεράσω. Αλλά, ούτε μια φορά, οι λέξεις δεν συμμερίστηκαν την ανάγκη μου. Αρνούνταν πεισματικά να ειπωθούν, να γραφτούν. Ίσως, διότι προσπαθούσαν να κρύψουν το κεφάλι τους στην άμμο...

Ευτυχώς όμως, για μένα, τα είπε όλα ο Techie Chan εδώ. 

Τα παραθέτω όμως αυτούσια, γιατί θέλω να διαβαστούν, να ακουστούν και φοβάμαι ότι ίσως να μην κάνετε τον κόπο να ακολουθήσετε τον σύνδεσμο (συγχωρείστε μου την ολιγοπιστία μου). 

Ιδού λοιπόν :

τις τελευταίες βδομάδες η ηγεσία του συνασπισμού, της μεγαλύτερης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, έχει επιδοθεί σε μια κούρσα πολιτικού μακιαβελισμού, δυνάμενη να συμμαχήσει με οποιονδήποτε “αντι-μνημονιακό” πόλο, ανεξάρτητα με τις πολιτικές καταβολές ή προθέσεις αυτού του πόλου. Και μόνο η λέξη “αντι-μνημονιακός” είναι ικανή να σε βάλει στο κλάμπ.

Καρφί πρώτο. Η τέχνη της επικοινωνίας.

Σε παλιότερες εποχές, ήμουν από τους πρώτους που κατέκριναν την έλλειψη επικοινωνιακής πολιτικής στον ΣΥΝ που μαστιζόταν από μία διαρκή θολούρα εννοιών και φράσεων με ασαφές νόημα. Κι ήταν κρίμα, διότι πολλές φορές εκεί μέσα, κρύβονταν όμορφες ιδέες. Όμως στην επικοινωνία -σε αντίθεση με την πραγματική ζωή- οι λέξεις έχουν μόνο ένα συγκεκριμένο “ξύλινο” περιεχόμενο. Τα μαλλιά έχουν πάντα “όγκο” ή “λάμψη”, οι ποικιλίες είναι πάντα “πλούσιες”, οι προτάσεις είναι πάντα “ειλικρινείς”. Το να προσπαθείς να αλλάξεις νόημα στις λέξεις, είναι ένας πολύ δύσκολος αγώνας, ειδικά όταν οι αντίπαλοί σου συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τα “ξύλινα” κοινότοπα νοήματα. Ο Μάρξ έγραψε πάνω από 1000 σελίδες για να δώσει νέα νοήματα στη λέξη κεφάλαιο και κεφαλαιοκράτης, αλλά στην τηλεοπτική μας δημοκρατία, δυστυχώς δεν μπορούμε να βασιζόμαστε πως οι πολίτες θα κάτσουν να διαβάσουν έστω και 50 σελίδες, προκειμένου να εξηγήσουμε τα νέα νοήματα.

Αυτό το μάθημα το έχουν πάρει στον ΣΥΝ και νιώθω πως το έχουν τελειοποιήσει, όχι χωρίς προβλήματα. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το πρόταγμα να “γειωθούμε με την κοινωνία” μετά την ήττα των ευρωεκλογών. Αλλά το “αντι-μνημονιακός” είναι ένα επικοινωνιακά στιβαρότατο, σαφές και κοινότοπο σύνθημα. Και το ευφυές της υπόθεσης, είναι πως δεν χρειάστηκε να επιστρατευτεί ο ΣΥΝ για να δώσει νόημα στη λέξη. Το κάνουν αδιαλείπτως εδώ και 4 μήνες η κυβέρνηση και όλα τα ΜΜΕ. Άρα το μόνο που χρειάζεται να κάνεις σε αυτή την πλύση εγκεφάλου που υφίσταται η κοινωνία, είναι να χρησιμοποιήσεις το στερητικό αντί. Κι αμέσως έχεις μία υπέροχη, εύληπτη και καταναλώσιμη πρόταση.

Δυστυχώς, και παρά τα συγχαρητήρια που έχω να δώσω για την εξαιρετική επικοινωνιακή στρατηγική στο συγκεκριμένο ζήτημα, η επικοινωνία είναι ένα εργαλείο, ένα μέσο. Δεν είναι το μήνυμα. Ειδικά όταν θέλεις να διαφοροποιηθείς από το παλαιό πολιτικό καθεστώς και ακόμα πιο ειδικά, όταν δεν διαθέτεις έναν ολόκληρο προπαγανδιστικό μηχανισμό που να ανακυκλώνει κάθε μέρα το επικοινωνιακό προϊόν σου στα κανάλια.

Ένας κόσμος μαγικός

Έτσι λοιπόν, είναι ένα πράγμα να χρησιμοποιείς το νόημα “αντι-μνημονιακός” για να περάσεις την ουσία των όσων λες στην τηλεοπτική δημοκρατία, είναι άλλο πράγμα αυτή η λέξη να αποκτά μαγική αξία από μόνη της και να συντάσσεσαι σχεδόν με οποιονδήποτε την προφέρει γιατί αυτό θα προσφέρει μεγαλύτερη ηχώ στη λέξη σου.

Στα παλιά χρόνια το να προφέρεις το όνομα και να υλοποιείται το πράγμα, το ονόμαζαν μαγεία. Λες δέντρο και υλοποιείται ένα δέντρο. Δυστυχώς, η χρήση της μαγικής αξίας των λέξεων από τους σουμέριους και μετά συναντά μια καθοδική πορεία, με αποτέλεσμα σήμερα να μην μπορούμε εύκολα να τη χρησιμοποιήσουμε. Έτσι, όσο και να λέω εγώ “αντι-μνημονιακός”, ο ΓΑΠ δεν πρόκειται να μεταμορφωθεί σε βάτραχο.

Με αυτόν τον τρόπο, η επιλογή του ΣΥΝ να υποστηρίξει τον κ.μητρόπουλο -έναν εργατολόγο συνυφασμένο με το βαθύ πελατοκεντρικό πασόκ- με τη δικαιολογία πως είναι “αντι-μνημονιακός” παύει να είναι αυτονόητη. Βασική γραμμή του κόμματος “είναι να δώσουμε το πρώτο χαστούκι στο μνημόνιο και την κυβέρνηση με τις εκλογές”. Ας το εξετάσουμε λίγο αυτό.

Ένα-δύο-τρία, πολλά αντιμνημόνια

Είναι ο κ.Μητρόπουλος η μόνη “αντι-μνημονιακή” φωνή στην περιφέρειά του? Τολμώ να πω, πως όχι μόνο δεν είναι ο μόνος “αντι-μνημονιακός”, αλλά πως έχουμε μια πλειάδα υποψηφίων με αντίστοιχο σύνθημα. Είναι λογικό άλλωστε, για ένα πετυχημένο σύνθημα να ερίζουν πολλοί μπαμπάδες.

Ο κ.Αλαβάνος σίγουρα είναι μέσα σε αυτούς (υποσχέθηκε πως θα κλείσει και τις πόρτες στην τρόικα). Ο κ.Δημαράς επίσης, που αντιπροσωπεύει εξίσου το “αντι-μνημονιακό” πασόκ. Ο κ.Κικίλιας με την “αντι-μνημονιακή” ΝΔ και φυσικά ο κ.Παφίλης με το “αντιμνημονιακό” ΚΚΕ. Να προσθέσω τον κ.Ψαριανό που μάλλον κι αυτός “αντι-μνημονιακά” θα τη βγεί επικοινωνιακά? Με λίγα λόγια, ο ψηφοφόρος/καταναλωτής έχει να επιλέξει ανάμεσα σε 6 τουλάχιστον “αντι-μνημονιακούς” υποψηφίους, έναν μνημονιακό (του Πασόκ), κι έναν που την ψάχνει (Λάος).

Άρα επικοινωνιακά μιλώντας, η σφαλιάρα που επιδιώκει ο ΣΥΝ να δώσει προς την μνημονιακή κυβέρνηση, είναι εξαιρετικά αμφίβολη. Το δίδυμο ΣΥΝ-Μητρόπουλου στην καλύτερη περίπτωση να διεκδικήσει ψήφους από τους δυσαρεστημένους του πασόκ, που όμως θα τους μοιραστεί με τον κ.Δημαρά και σίγουρα θα χάσει ψήφους και προς τον κ.Αλαβάνο και προς τον κ.Παφίλη.

Με λίγα λόγια η όποια σφαλιάρα του ΣΥΝ θα είναι πιθανόν εξαιρετικά χαλαρή, καθώς η υποψηφιότητα Μητρόπουλου θα είναι απίθανο να συγκεντρώσει δραματικά περισσότερες ψήφους από αυτές του κ.Δημαρά, του κ.Αλαβάνου, ή του κ.Παφίλη. Έτσι η δύναμη της “σφαλιάρας” θα κατευθυνθεί προς τη δεύτερη Κυριακή. Στην οποία όμως ο κ.Μητρόπουλος δεν έχει σε καμία περίπτωση εξασφαλίσει τη συμμετοχή του.

Κι αυτό φυσικά η κυβέρνηση θα το εκμεταλλευτεί. Είτε δείχνοντας πως είναι η μόνη σοβαρή πρόταση τη στιγμή που διάφοροι “αντι-μνημονιακοί” φαγώνονται μεταξύ τους (πολιτική TINA), είτε -σε περίπτωση που το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο- εξαφανίζοντας τις εκλογές από τη δημοσιότητα μέσα στις επόμενες 3 μέρες. Πως? Μα φυσικά με την υπεροπλία της προπαγάνδας που διαθέτει κι έναν νέο θέμα: “Νέα άνοδος του ΦΠΑ στα τρόφιμα από την επόμενη δευτέρα εξήγγειλε η κυβέρνηση δια του ΥΠΟΙΚ”.

Άρα η αιχμή της επικοινωνιακής πολιτικής του ΣΥΝ από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβρη, στην καλύτερη περίπτωση (στην περίπτωση δηλαδή που ο κ.Μητρόπουλος εκλεγεί περιφερειάρχης) θα εξαφανιστεί μέσα σε λίγα 24ωρα. Είμαι σίγουρος πως στα κομματικά γραφεία του ΣΥΝ η νίκη ή η καλή πορεία θα παραμείνει για καιρό στις σκέψεις των στελεχών. Αλλά αυτό επικοινωνιακά είναι αδιάφορο για την “αντι-μνημονιακή” πολιτική που έχει επιλέξει, για να μη μιλήσω για την κυβέρνηση ή την υπόλοιπη κοινωνία.

Επικοινωνιακό επιμύθιο. Η επικοινωνία είναι ένα πολύ καλό εργαλείο, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί από μόνη της το μήνυμα, εάν δεν διαθέτεις τη δυνατότητα να ορίζεις την επικοινωνιακή πραγματικότητα. Το ότι η κυβέρνηση μπορεί να λέει πως ο γάιδαρος πετάει κι αυτό να αποτελεί πραγματικότητα, δεν σημαίνει πως το ίδιο μπορεί να κάνει κι ένα μικρό κόμμα σαν τον ΣΥΝ για να αντλήσει τα αντίστοιχα οφέλη.

Καρφί δεύτερο. Σκληρό ροκ.

Φαντάζομαι θα μπορούσαμε να ερίζουμε για μέρες πάνω στο τι είναι η αριστερά και ποιες οι προτεραιότητές της. Επειδή όμως έχω την πρωτοβουλία και γράφω, θα πω γρήγορα γρήγορα πως η αριστερά είναι η ελευθερία, η ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτά είναι τρία βασικά πράγματα με τα οποία θα συμφωνούσαν οι περισσότεροι άνθρωποι που με κάποιο τρόπο τους συγκινεί η έννοια αριστερά καθώς και η φαντασίωση πως αυτά τα πράγματα θα επιτευχθούν μέσα από συλλογικές διαδικασίες κι όχι ατομικά. Κι εντελώς τυχαία, όπως και η λέξη αριστερά, έλκουν την καταγωγή τους στη γαλλική επανάσταση. Οπότε για να μην μπλεχτούμε, ας μείνουμε σε αυτά. Πως ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, επιθυμεί για την κοινωνία αυτές τις βασικές αρχές.

Κι έκανα αυτόν τον πρόλογο, διότι έχω την αίσθηση πως ο ΣΥΝ, επιλέγοντας τον κ.Μητρόπουλο παρέκκλινε από το πολιτικό του πρόγραμμα. Προσωπικά τον κ.Μητρόπουλο δεν τον είχα ακούσει μέχρι την προηγούμενη βδομάδα, αλλά εάν κατάλαβα καλά, ο κ.Μητρόπουλος κατέχει έναν σημαντικό ρόλο στο ευρύτερο σύστημα πελατειακών σχέσεων και σχέσεων πατρωνίας που ονομάζουμε πασόκ.

Η ιδέα είναι σχετικά απλή και μπορείς να την δεις με πολλούς τρόπους. Ο τάδε ή ο δείνα πολιτευτής σου προσφέρει μια αμφίσημη θέση στο δημόσιο, προσωρινή ή σχεδόν προσωρινή ή έλα και βλέπουμε κατάσταση. Επειδή όμως το κράτος πια δεν ακολουθεί τις πολιτικές το 80 να προσλαμβάνει κόσμο νέτα-σκέτα, υπάρχει καλή πιθανότητα να μην μονιμοποιηθείς. Άλλωστε στο πολιτικό νόμισμα του εκσυγχρονισμού και μετά, η πολιτική ομηρία του παρολίγον μονιμοποιημένος (ή συμβασιούχος) είναι ένα ισχυρό χαρτί. Όλη αυτή η συνεννόηση όμως έχει γίνει με τη υπόγεια λογική, πως εάν το κακό κράτος τελικά δεν σε αποκαταστήσει, θα πας σε έναν καλό εργατολόγο που ασχολείται με θέματα δημοσίου, όπως η ομάδα του κ.Μητρόπουλου, να διεκδικήσεις δικαστικά το δίκιο σου. Πρόκειται πρακτικά για ένα παιχνίδι καλού/κακού μπάτσου, όπου ο κακός εκσυγχρονιστής σε διώχνει κλείνοντας σου το μάτι πως ο καλός εργατολόγος θα σε μονιμοποιήσει σε 5 τέρμινα από σήμερα κι εσύ θα ξέρεις σε ποιους χρωστάς τη χάρη.

Πολιτικό επιμύθιο: Συγχωρέστε με, για το ρηξικέλευθο της πρότασής μου, αλλά για εμένα προσωπικά οι σχέσεις πατρωνίας δεν συγκαταλέγονται στο τρίπτυχο της γαλλικής επανάστασης. Πόσο μάλλον που η πατρωνία είναι ένα σπορ προσωπικών σχέσεων και όχι συλλογικότητας. Συγκαταλέγονται σε μια προηγούμενη εποχή όπου η κοινωνική δικαιοσύνη ήταν το λιγότερο ή περισσότερο τυχαίο αποτέλεσμα ενός καλού και αγαθού ηγεμόνα απέναντι στον κάθε υπήκοό του ξεχωριστά. Μέρος του αριστερού προγράμματος, είναι η κοινωνική δικαιοσύνη και η ισότητα να αποτελούν αυτονόητες αξίες μιας κοινωνίας που τις υπερασπιζόμαστε συλλογικά. Υπό αυτή την έννοια δεν μπορώ να καταλάβω πολιτικά, για ποιο λόγο η πρόταση Μητρόπουλου είναι αριστερή.

Καρφί τρίτο. Ατσάλινο ροκ.

Υπάρχει λοιπόν και η τρίτη, πραγματιστική θέση, πως ο κ.Μητρόπουλος ανήκει σε αυτόν τον παραπάνω πολιτικό χώρο που περιγράψαμε και αυτός ο χώρος δέχεται την επίθεση του ΓΑΠ. Ως παιδιά της ανάγκης λοιπόν, συμμαχούμε με κάποιον που δεν θα ήταν η πρώτη μας επιλογή, διότι αυτός θα μας προσφέρει μια μοναδική στρατηγική ευκαιρία να καταδικάσουμε την επίθεση στα δικαιώματα που όριζαν την Ελλάδα από την μεταπολίτευση και μετά. Με λίγα λόγια, αυτή είναι μια συμμαχία ανάγκης με μια κοινωνική ομάδα που μέχρι χθες μας έφτυνε, αλλά τώρα έχουμε κοινά συμφέροντα.

Παρότι μάλλον γεννήθηκα πραγματιστής, πάντα ανατρίχιαζα στις μικρές αυτές μετατοπίσεις “από τις αρχές μας” που η ανάγκη μας σπρώχνει. Ίσως γιατί θυμόμουν τις περιγραφές του Όργουελ από τον ισπανικό εμφύλιο, ίσως γιατί πάντα φοβόμουν την προειδοποίηση του Νίτσε πως “σαν βγεις να κυνηγήσεις τα θηρία, πρόσεξε μη γίνεις ένα από αυτά”.

Παρόλαυτά δεν πρέπει να με φοβάστε, είμαι σκληραγωγημένος. Διότι τα λέω αυτά έχοντας δουλέψει σε lifestyle έντυπα κι έχοντας ψηφίσει ενσυνείδητα Σίμιτη, οπότε μη νομίζετε πως είμαι καμιά παρθένα ή κανένας ροβεσπιέρος. Ένα παιδί του πραγματισμού είμαι κι εγώ. Αλλά μεγαλώνοντας, έχω την αποκοτιά να λέω πως εάν είναι να δεχθείς το μεφιστοφέλιο συμβιβασμό, τουλάχιστον ας αξίζει το αντάλλαγμα.

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τους νεκρούς αναρχοσυνδικαλιστές της Μπαρθελόνα κι ας μιλήσουμε λοιπόν για τις ανάγκες. Είναι ανάγκη να φύγει αυτή η κυβέρνηση? Σαφώς. Είναι ανάγκη να σταματήσει αυτή η νεοφιλελεύθερη επίθεση που έχει βαλθεί να πολώσει και να καταστρέψει τον κοινωνικό ιστό? Δεν υπάρχει αμφιβολία. Υπάρχει περίπτωση αυτό να το επιτύχει η συμμαχία ΣΥΝ-Μητρόπουλου? Εδώ υπάρχουν πολλές αμφιβολίες.

Για αρχή, είπαμε πιο πάνω, πως είναι εξαιρετικά απίθανο να κερδίσει ο κ.Μητρόπουλος τις εκλογές. Τόσο γιατί δεν ξέρουμε πόσο θα συσπειρώσει απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, όσο και γιατί υπάρχει “αντι-μνημονιακός” συνωστισμός. Παρόλαυτά, είτε το κάνει, είτε όχι, οι δύο παραπάνω βασικοί πολιτικοί στόχοι που συσπειρώνουν τον κόσμο δεν πρόκειται να επιτευχθούν. Στην καλύτερη περίπτωση λοιπόν, να στείλει ένα συμβολικό μήνυμα που η κυβέρνηση -έχοντας την επικοινωνιακή υπεροπλία- γρήγορα θα το βυθίσει στην ανυπαρξία.

Είναι αυτή η συμμαχία, κάτι παραπάνω από μια πρόσκαιρη λύση και για τις δύο πλευρές? Θα μπορούσε να γίνει εφαλτήριο για μια μονιμότερη συμμαχία που θα προκαλούσε την πτώση της κυβέρνησης και την αλλαγή της πολιτικής? Νομίζω για την πλευρά μητρόπουλου, το πρόσκαιρο είναι δεδομένο. Για την πλευρά του ΣΥΝ ελπίζω πως είναι δεδομένο. Κι ας εξηγηθώ:

Οι άνθρωποι που ανήκουν στο Πασόκ με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ανήκουν σ’ ένα κόμμα εξουσίας. Δεν λέω πως δεν έχουν τις αρχές, τις αξίες και τις φαντασιώσεις τους. Λέω πως έχουν μάθει να τις διαπραγματεύονται με την εξουσία. Είναι με λίγα λόγια πραγματιστές. Ειδικά η ομάδα που εκπροσωπεί ο κ.Μητρόπουλος και αποτελείται από αρκετούς ΔΥ, ανθρώπους δηλαδή που εργοδότης τους είναι το κράτος. Η συμμαχία με τον ΣΥΝ τους προσφέρει μια ψήφο διαμαρτυρίας απέναντι σε αυτό που θεωρούν ως ΠΑΣΟΚ που επιτίθεται στον τρόπο ζωής τους, ή ΠΑΣΟΚ που τους πρόδωσε σε σχέση με το κοινωνικό συμβόλαιο που είχαν μαζί του εδώ και 30 χρόνια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αυτή την ψήφο διαμαρτυρίας την εννοούν.

Ταυτόχρονα όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, πως όταν έρθει η ώρα να διαπραγματευτούν τους όρους του συμβολαίου τους, αυτό θα το κάνουν με την κυβέρνηση που είναι και αυτός που μπορεί να τους προσφέρει πραγματικά ανταλλάγματα. Κι αυτό δεν είναι μόνο μια λογικοφανής εικασία που έβγαλα από την κοιλιά μου. Είναι η πραγματική εμπειρία που έχουμε από ανάλογες συμμαχίες. Πόσες φορές ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έτρεξε να συμπαρασταθεί σε εργαζόμενους του δημοσίου τομέα και πόσες φορές αυτοί οι εργαζόμενοι τον χρησιμοποίησαν για να κάνουν μια καλύτερη συμφωνία με την κυβέρνηση?

Η πιο πρόσφατη είναι φυσικά η περίπτωση του ΟΛΠ. Ο ΣΥΝ πολεμούσε για ένα δημόσιο λιμάνι, ο κ.Τσίπρας έσφιγγε τα χέρια με τους συνδικαλιστές, αλλά στο τέλος οι συνδικαλιστές διαπραγματεύτηκαν με την κυβέρνηση, πήραν αυτά που μπορούσαν κι αποχώρησαν. Το ίδιο συνέβη και με τον ΟΤΕ παλιότερα. Θα μου πεις τι κακό έχει αυτό? Πρώτον, το πολιτικό αίτημα του ΣΥΝ (δημόσιο λιμάνι, δημόσιος ΟΤΕ) πήγε στα σκουπίδια. Άρα ο ΣΥΝ έχασε. Δεύτερον οι συμφωνίες που έκαναν οι συνδικαλιστές με την κυβέρνηση, ήταν μνημεία κοινωνικής αδικίας εναντίων των νεότερων. Στην ουσία οι παλιοί βολεύτηκαν και οι καινούργιοι έμεινα να μαζεύουν τα κομμάτια. Φαντάζομαι πως είτε στα πλαίσια του σκληρού πραγματισμού το δούμε, είτε στα πλαίσια της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο ΣΥΝ δεν θα πρέπει να είναι περήφανος γι’ αυτές τις επιλογές του. Ειδικά όταν αναπαράγουν ένα μόνιμο μοτίβο κοινωνικής αδικίας στην ελλάδα. Το ηλικιακό. Οι παλιοί βολεύονται εις βάρος των νέων.

Άρα όχι μόνο έχουμε σοβαρές εικασίες για το πως θα συμπεριφερθεί η όποια ομάδα που συσπειρώνει ο κ.Μητρόπουλος, έχουμε και παραδείγματα παρόμοιων συμπεριφορών. Εάν ο ΣΥΝ πιστεύει πως θα κερδίσει τις καρδιές των ίδιων ανθρώπων που τον Μάρτη (μετά τις περικοπές ΓΑΠ), έδωσαν 70% ΠΑΣΠ στις εκλογές της ΑΔΕΔΥ, ενώ ο κύριος εκφραστής τους (εάν θεωρήσουμε τον κ.Μητρόπουλο ως τέτοιο) πατάει ακόμα με το ένα πόδι στο πασοκ, τότε μάλλον ο πραγματισμός τους πάσχει σοβαρά.

Ο μόνος λόγος που έχω ακούσει και ταιριάζει σε πραγματιστές, είναι πως ο ΣΥΝ περνά μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο με αμφίβολη απήχηση λόγω των πολλαπλών διασπάσεων (ΔΑ, Συριζα κλπ) και της ομφαλοσκόπισης και χρησιμοποιεί τις ψήφους των δυσαρεστημένων του κ.Μητρόπουλου για να καλύψει τη δική του πραγματική εκλογική αδυναμία. Καίτοι το κατανοώ πραγματιστικά αυτό, δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να με απασχολεί το ζήτημα. Σίγουρα δεν απασχολεί την κοινωνία και σίγουρα αυτός ο πραγματισμός δεν έχει καμία σχέση με κάποιο μελλοντικό κοινό καλό. Αν μη τι άλλο αποτελεί μια παραδοχή αποτυχίας.

Πραγματιστικό συμπέρασμα: Ο ΣΥΝ “πουλάει” τις αρχές του, μπαίνοντας σε μια συμμαχία με εξαιρετικά αμφίβολο συμβολικό αποτέλεσμα και ακόμα πιο αμφίβολο πρακτικό αποτέλεσμα. Σε αυτή τη μεφιστοφέλια συνδιαλλαγή έχει έλαχιστα να κερδίσει. Εκτός εάν δεχθούμε ως κέρδος την ιδέα περί δεκανίκι Μητρόπουλου, η οποία όμως δεν αφορά κανέναν άλλο, από τα στελέχη της κουμουνδούρου και την καθεστωτική τους επιβίωση, μέσα σε αυτό που λέμε πολιτικό προσωπικό της χώρας. Διότι για τους έξω αυτή η ιδέα πολιτικά, φανερώνει πλήρη αποτυχία.

Ümitlerim hep kırıldı

(Beni bir gün güldürmedi, elbet o da gülmeyecek)

Από τον μάη ακούω αριστερά δεξιά πως ο Σεπτέμβρης θα ήταν καυτός. Και στην αριστερά ήταν οι περισσότεροι που υπερθεμάτιζαν τη σημασία του σεπτέμβρη. 4 μήνες έχουν περάσει από το μνημόνιο και δεν έχει κουνηθεί φύλο σε σχέση μετά τέρατα που βλέπουμε να γίνονται. Και η αριστερά που συμπαθούσα, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει προσφέρει τίποτα όλο αυτόν τον καιρό, πέρα από προσωπικές εσωκομματικές έριδες. Ούτε με την κοινωνία γειώθηκε στο μικρο-κοινωνικό επίπεδο όπως μας υποσχέθηκε πέρσι (ίσα ίσα με τα εσωκομματικά ξεκατινιάσματα το αντίθετο έγινε), ούτε πρότεινε κάποιο υψηλό στρατηγικό σχέδιο αντίστασης. Δεν περίμενα πολλά, οι έλληνες είμαστε υπερβολικοί. Αλλά σίγουρα δεν περίμενα πως μετά από 4 μήνες διεργασιών, και παλινωδιών και διασπάσεων και διαζυγίων να μας ανακοινώνουν πως η πρώτη πολιτική κίνηση είναι η επιλογή αλαβάνου από τη μία και μητρόπουλου από την άλλη για τις τοπικές εκλογές. Και να προσπαθούν τάχα να μας πείσουν για τη μεγάλη σημασία που έχουν αυτές οι κινήσεις. Είναι άραγε αυτό που εννοούσαν λέγοντας “ο καυτός σεπτέμβρης”?

Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία. Μπορεί στις γυάλες τις κομματικής γραφειοκρατίας να πετάνε σαΐτες ο ένας στον άλλο και η επιλογή μητρόπουλου να έδωσε έναν ρούμπο στην ομάδα με τα πράσινοκόκκινα φανελάκια. Στην κανονική ζωή όμως, σημασία έχουν τα γεγονότα. Κι αυτή τη στιγμή, γεγονότα μας προσφέρει δυστυχώς μόνο η κυβέρνηση. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει μόνο καθρευτάκια.

Έχω διαβάσει ανθρώπους πολύ πιο ευφυείς από εμένα που προέβλεπαν με απόγνωση το τέλος των ελπίδων τους, λίγο καιρό πριν συμβούν κατακλυσμιαία γεγονότα. Άρα το ότι η ελπίδα της σημερινής αριστεράς πέθανε για εμένα, είναι μάλλον αδιάφορο ως πρόβλεψη για το μέλλον. Ελπίζω πια να πεθάνει κι αυτό το παλαιοκομματικό μόρφωμα γρήγορα, μήπως και δώσει χώρο σε νέες πιο φρέσκες προσπάθειες. Γιατί η κοινωνική δυναμική υπάρχει. Παρόλαυτά κανείς δεν μπορεί να μην υπολογίσει την ανυπαρξία της ιταλικής αριστεράς στον 20ετή τυφώνα μπερλουσκόνι, σε μια χώρα με εξίσου μεγάλη αριστερή παράδοση. Κι αυτό για τη θνητή ζωή μου είναι πολύ μεγάλο διάστημα. Διότι ως ελάχιστα μεταφυσικός άνθρωπος στ’ αρχίδια μου ο ουτοπικός σοσιαλισμός. Εγώ θέλω ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα και κοινωνική δικαιοσύνη τώρα και το πολιτικό προσωπικό αυτής της παλαιοκομματικής αριστεράς είμαι πεπεισμένος πια, πως δεν θα βοηθήσει στο ελάχιστο να πραγματοποιηθούν.

Cλopyright

Το τσίμπησα από τον Πόλσε...

Πρώτη Ματιά, Δεύτερες Σκέψεις

Βασικό προσόν για να εισαχθείς στη Μαγική Σχολή είναι να έχεις το ταλέντο, που συνίσταται στην έμφυτη (ή στην πολύ δύσκολα αποκτώμενη επίκτητη) ικανότητα της Πρώτης Ματιάς και των Δεύτερων Σκέψεων. Υποψιάζομαι ότι αντιλαμβάνεστε, σε γενικές γραμμές, τι είναι η πρώτη Ματιά και τι οι Δεύτερες Σκέψεις, επιθυμώ όμως να σας διαφωτίσω (τέκνα μου, με την ευχή μου κλπ) περαιτέρω, προς αποφυγή δυστοκιών στην κατανόηση του παρακάτω κειμένου και παρεξηγήσεων. Η Πρώτη Ματιά είναι η ικανότητα να βλέπεις αυτό που πραγματικά υπάρχει, όπως αντίστροφα να μην βλέπεις αυτό που δεν υπάρχει, ανεξάρτητα από τι μπορεί να φημολογείται γύρω σου. Εν συνεχεία, οι Δεύτερες Σκέψεις είναι η δυνατότητα να επεξεργάζεσαι τα δεδομένα που σου παρείχε η Πρώτη Ματιά και να εξάγεις συμπεράσματα, λύσεις, τακτικές, στρατηγικές. Υπάρχουν και οι Τρίτες Σκέψεις, αλλά επί του παρόντος δεν θέλω να σας ρίξω στα βαθιά. 

Με βάση λοιπόν την Πρώτη Ματιά και τις Δεύτερες Σκέψεις, κοιτάω τον κόσμο γύρω μου και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις διαπιστώσεις μου. 

Πρώτο θέμα : Ανασχηματισμός. Παραδοσιακά διενεργήθηκε μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και πριν μπούμε στα ζόρια (φέτος, τα πολύ χοντρά τοιαύτα). Η επικοινωνιακή κληρονομιά του πρώην καταλληλότερου είναι βαριά, κι ας μην υπήρξε ποτέ τσολιάς. Πρώτη Ματιά. Μπορεί να χαρακτηρίζεται ως ανασχηματισμός, αλλά ουδόλως περιέχει έστω και τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά του. Αντίθετα, μου μοιάζει περισσότερο με τις μουσικές καρέκλες. Ξέρετε, έχουμε 10 άτομα, τοποθετούμε 9 καρέκλες, ξεκινάει η μουσική και μόλις τελειώσει, κερδίζουν όσοι έχουν προλάβει να καθήσουν σε καρέκλα, ο ένας που αναγκαστικά θα μείνει όρθιος, χάνει. Δεύτερες σκέψεις. Οι μουσικές καρέκλες ξύνουν μόνο την επιφάνεια, αντίθετα ο επονομαζόμενος (που έχει το όνομα, αλλά ουχί τη χάρη) ανασχηματισμός είναι απλώς ένα προπέτασμα, παραβάν για να επισκιαστούν προσωρινά άλλα ζητήματα. Επιπλέον, με τον δήθεν (και τάχα μου) ανασχηματισμό ανδύεται μια εσάνς "αλλαγής,", όπου όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, που τόσο λατρεύει ο ελληνικός λαός (εξ ου και ο Μανωλιός αρκείται στο να βάλει τα ρούχα του αλλιώς). Δεν πρέπει να παραβλέψουμε όμως ότι όσο δήθεν κι αν είναι ο ανασχηματισμός, αποτελεί μια έμμεση παραδοχή λάθους. Λάθους, στον αριθμό του σχήματος, που υιοθετήθηκε, πριν από λιγότερο από ένα χρόνο, (ήταν της μόδας το "ολιγομελές και ευέλικτο σχήμα") και τότε αποτελούνταν από 37 παληκάρια (με σηκωμένα μανίκια), αλλά σήμερα πρέπει να αποδείχθηκε ότι χριεάζονται 48 παληκάρια (με σηκωμένα μανίκια και κατεβασμένα παντελόνια) για να κάνουν τη δουλειά. Όπως επίσης ανακαλύφθηκε και διορθώθηκε το λάθος  (τουλάχιστον για το τρέχον έτος, από του χρόνου βλέπουμε) σχετικά με την κατανομή αρμοδιότητων μεταξύ των υπουργείων, τις συγχωνεύσεις κλπ. Τα υπουργεία που κρίθηκαν - τονίζω, πριν από λιγότερο από ένα χρόνο - ότι δεν υπάρχει λόγος να διατηρούν την αυτοτέλεια τους, υπάχθηκαν σε άλλα, και τώρα ξανα(μανα)(ματα)γίνονται αυτοτελή, αλλάζουν όμως όνομα (όπως το Κατερίνα, γίνεται Κέλλυ, με την ελπίδα η κάτοχος του να δείχνει πιο σέξυ). Για όσουν δεν κατάλαβαν, μια λέξη: Ναυτιλίας. Τέλος, κατέστη πλέον πλήρως αποδεδειγμένο το ενδεχόμενο η παρούσα κυβέρνηση να μην έχει το ταλέντο του νονού, διότι άλλαξαν τα ονόματα που είχαν αλλάξει, πριν από λιγότερο από ένα χρόνο. Αξίζει, νομίζω να αναφερθεί καταληκτικά ότι διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις προάγουν την ανακύκλωση. Μήπως τελικά να ονομάζαμε τους ανασχηματισμούς "ανακύκλωση" για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα; Μερικές φορές πραγματικά νομίζω ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελείται από 50 ανρθώπους (και πολλούς είπα)...  Τελικό συμπέρασμα, με βάση τις Δεύτερες Σκέψεις. Αν αυτό που έγινε μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους ως πραγματικός ανασχηματισμός, τότε σίγουρα έχω σοβαρά γενετικά λάθη στο DNA μου.

Επειδή όμως θέλω να σας ιντριγκάρω λιγάκι, θα σας πω και μερικές Τρίτες Σκέψεις για τον ανασχηματισμό.  Οι εκλογές έρχονται με ταχύτατους ρυθμούς, εξίσου ταχείς με την ανακοίνωση της χρεωκοπίας της χώρας (διότι σε ό,τι αφορά το πραγματικό, η χρεωκοπία έχει ήδη επέλθει). Ο ανασχηματισμός πιθανόν να εξοικονομεί λίγο χρόνο, αλλά για ποιο πράγμα; Ποιος και γιατί κερδίζει από την βραχυπρόθεσμη μετάθεση των εκλογών και για ποιο λόγο ο Αντωνάκης μετατρέπει (ή προσπαθεί τουλάχιστον να μετατρέψει) τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές σε άτυπο δημοψήφισμα και κατά πόσο αυτή η ενέργεια του Αντωνάκη εξυπηρετεί το Γιωργάκη, ή ακόμη,  εναρμονίζεται με το γενικότερο στρατηγικό σχέδιο;

Πάμε τώρα στο επόμενο θέμα. Διάβαζα εδώ τις δηλώσεις της Αλέκας για το θέμα των απολύσεων στην Τυποεκδοτική. Η αλήθεια είναι ότι πολύς ντόρος γίνεται κατά - συγκεκριμένους - καιρούς σχετικά με την περιουσία και τις εν γένει οικονομικές δυνατότητες και επιχειρηματικές δραστηριότητες του ΚΚΕ. Πρώτη Ματιά. Γιατί, αγαπητοί μου, ασχολείστε με τι, πως και πόσα βγάζει το ΚΚΕ; Από όσο γνωρίζω νομίμως ασκεί τις δραστηριότητες του και νομίμως κερδίζει. Για την ακρίβεια, παίζει με τους δικούς σας κανόνες και καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά και να κερδίζει. Δεύτερες Σκέψεις. Οι άνθρωποι τείνουμε μερικές φορές, όταν δεν μπορούμε να μειώσουμε αλλιώς την αξία κάποιου, να επιχειρούμε χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Η πολιτική δε, είναι το κατ' εξοχήν πεδίο, στο οποίο, όχι μόνο επιτρέπονται, αλλά σχεδόν επιβάλλονται τέτοια χτυπήματα. Από την άλλη πλευρά, όμως , εμείς οι άνθρωποι, τείνουμε να σταθμίζουμε (παρ)όμοιες καταστάσεις, με άλλα κριτήρια, ήτοι με δύο μέτρα και με δύο σταθμά. Είμαι πρόθυμη να δεχτώ καλοπροαίρετα ότι η οποιαδήποτε επιχειρηματική - ή άλλη - δραστηριότητα εκ φύσεως κινείται σε ένα περιβάλλον κινδύνων και ευκαιριών. Άρα, προκειμένου να διασφαλίσει την επιβίωση της, θα πρέπει να κάνει τις κατάλληλες κινήσεις. Συνεπώς, αν, αγαπητή κα Παπαρήγα, η απόλυση εργαζομένων είναι κατάλληλη κίνηση για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας της Τυποεκδοτικής, μπορεί να είναι επίσης κατάλληλη και για κάποια άλλη επιχείρηση. Επίσης όμως, νιώθω ηθικά υποχρεωμένη να θεωρήσω ότι το δίκιο του εργάτη είναι δίκαιο, ανεξάρτητα από τον εργοδότη του και ότι η απόλυση είναι απόλυση, όποιος κι αν σου την στέλνει πακέτο.

Η αλήθεια είναι ότι μπαίνω στον πειρασμό να σχολιάσω τα τεκταινόμενα στο μαγαζί των συνασπισμένων συριζαίων, αλλά μια που μπαίνω, μια που βγαίνω. Άλλωστε, τι μπορεί να πει κανείς που θα παρουσιάζει το ελάχιστο ενδιαφέρον, εκτός από το "καλή ψυχή"; Τελικά, νομίζω ότι η αριστερά είναι σαν τους μεγάλους έρωτες. Τον άντρα (ή τη γυναίκα) της ζωής μας, δεν πρέπει να τους παντρευόμαστε, διότι αν τον άλλον (άλλην) τον (την) δεις να ... ικανοποιεί - απόλυτα φυσιολογικές - σωματικές ανάγκες, έρχεται η απομυθοποίηση. Δεν την γλιτώνεις.

Ο αγαπημένος μου Tery (και όποιος ρωτήσει ποιος είναι ο Terry, αύριο να έρθει με τον κηδεμόνα του) λέει ότι οι άνθρωποι δεν βλέπουμε όσα δεν θέλει το μυαλό μας να δούμε. Τελικά, νομίζω ότι αυτή είναι η μόνη αλήθεια στη ζωή.

Μεταγενέστερη προσθήκη : Δεν μπορώ να μην σχολιάσω τα πρόσωπα των υποργοποιηθέντων (ήκαι ουχί υπουργογεννηθέντων). Φυσικά, μην παραλείψω να αναφέρω ότι όλως τυχαίως (;) το "ειδικό βάρος" της προηγούμενης κυβέρνησης, δεν μετακινήθηκε από την καρέκλα του (πως θα μπορούσε άλλωστε, που θα έπρεπε να επιστρατευθούν 3 γερανοί ..). Ναι καλέ για τον Πάγκαλο λέω. Αλλά, μιας που αναφέρθηκα σε βάρος, να σημειώσω και τη ΜΗ μετακίνηση του έτερου βάρους, που ακούει στο όνομα Βενιζέλος. Φρονώ ότι οι λόγοι της μη μετακίνησης αυτών των δύο είναι οι ίδιοι. Πρώτον ,το θέμα του βάρους και δεύτερον, τα κλειστά στόματα. Ο Ξυνίδης αλήθεια μήπως έγινε υπουργός για να κλείσει και το δικό του στοματάκι, γιατί σαν να θυμάμαι κάτι "μαγκιές" παλαιότερα. Η Μαριλίζα, παρότι κατά την ταπεινή μου άποψη θα έπρεπε να έχει απομακρυνθεί ώστε να μην χρειάζεται να βλέπουμε την απόλυτα ξινή φάτσα της, αντιθέτως προήχθη στο Υπουργείο Εξωτερικών. Τώρα θα βλέπουν την ξινή και στο εξωτερικό. Μήπως το έκανε επίτηδες ο Γιωργάκης για να τιμωρήσει τους κακούς ξένους; Προσπαθώ, αλλά δεν καταφέρνω να θυμηθώ τα ανδραγαθήματα της Μιλένας  που της έδωσαν μια θέση στην μεγάλη οικογένεια της κυβέρνησης (μόνο έναν διορισμούλη στην νομική υπηρεσία της Ολυμπιακής Αεροπορίας θυμάμαι, τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, διαδέχθηκε η μετάθεση της στο νομικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου). Ο αγαπητός και εσχάτως κλαψομούνης Λοβέρδος (ποιος Ξανθόπουλος και μαλακίες, εδώ το νέο ταλέντο του δακρύβρεχτου ελληνικού κινηματογράφου, Λο-βάρδος), από το Εργασίας (στο οποίο έριξε πολύυυυυυυυυυυυυυ κλάμα) μετακινήθηκε στο Υγείας (και εδώ να δείτε τι κλάααααααααααααμα έχει να πέσει). Το κακό είναι ότι όταν κλαίει ο Λοβέρδος, εμείς ψάχνουμε τις σύριγγες για να αρχίσουμε τα βαριά  (και λιγότερο ανθιυγιεινά από τις αποφάσεις του Λοβέρδου). Ο Παπακωνσταντίνου σταθερά στη θέση του (παρακαλώ, μην "σηκώσετε" όλα τα κουτάκια βαζελίνης, ούτως ή άλλως, δεν πρόκειται να επαρκέσουν για όσα μέλλουν να συμβούν). Υπουργός Ανάπτυξης ο Χρυσοχοϊδης. Αναμενόμενο, διότι μετά την ανάπτυξη που εμφάνισε η καταστολή επί των ημερών του, είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι ο άνθρωπος μπορεί να αναπτύξει μέχρι και νευρωνικές συνάψεις (αλλά αυτές έχουν περιπέσει σε αχρησία και αχρηστία σε αυτόν τον τόπο, οπότε δεν το βλέπω). Σκανδαλίδης - Χυτήρης - Παπουτσής. Τελικά το βαθύ Πασοκ είναι πιο βαθύ και από το βαθύ λαρύγγι. Κουσελάς - Κουτσούκος, κατέχουν, και οι δύο, το βασικότερο προσόν. Μέλη του Πασοκ από την ίδρυση του (όλα τα υπόλοιπα είναι σαν τη σάλτσα στη μακαρονάδα, προαιρετική και όχι απαραίτητη). Γεννηματά Φώφη, όνομα βαρύ σαν ιστορία (για την ακρίβεια επίθετο, γιατί το όνομα άστο να πάει, άστο). Διαμαντοπούλου, σταθερή (και αμετακίνητη) αξία... Άλλωστε, δεν έχει τελειώσει τα πειράματα της στην εκπαίδευση. Last but not least, παρακαλώ υποδεχθείτε την ΑΝΝΑ ΝΤΑΛΑΡΑ.Εδώ κολλάει το "δεν μας χέζεις ρε νταλάρα;".

Γμτ, που είναι ένας θεός όταν τον χρειάζεσαι;