Τώρα, σε προχωρημένη πια ηλικία, μπορώ να το παραδεχτώ. Έχω μια προβληματική σχέση ... με τα παραμύθια. Βέβαια, αυτή η σχέση δεν είναι το μόνο προβληματικό σημείο μου, αλλά είναι δύσκολο, όπως κι αν το δει κάποιος, να παραδεχτώ, εγώ, που προέρχομαι από ένα παραμύθι, ότι έχω ... θέμα με τα παραμύθια.
Κατ' αρχήν (ξέρετε, σε εκείνη την αρχή του χρόνου που ήμουν πιτσιρίκι), τα παραμύθια δεν μου άρεσαν, τουλάχιστον όχι όλα και ο λόγος είναι ότι δυσκολευόμουν να χωρέσω σε ένα από αυτά, όπως για παράδειγμα στη Χιονάτη. Ξανθιά, με γαλανά μάτια, τέζα στο κρεββάτι εν αναμονή του πρίγκηπα και του ζωοφόρου φιλιού του... κι αν αργούσε, κι αν δεν ερχόταν; Τι; Θα περίμενα ακόμη; Δεν γίνεται. Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι ήμουν απόλυτα πεπεισμένη ότι, ακόμη κι αν έβρισκα το σπιτάκι των νάνων, αυτοί θα με πέταγαν έξω με τις κλωτσιές, αφού δεν ήμουν ξανθιά, με γαλανά μάτια. Η Σταχτοπούτα ήταν πιο κοντά στα δεδομένα μου ... Καστανή, αλλά είχε νονά νεράϊδα και η δική μου νονά πέθανε νωρίς. Που πας στον κόσμο του πρίγκηπα χωρίς νονά και να πρέπει μάλιστα να φορέσεις γοβάκι;
[Παρεπιμπτόντως, αργότερα ανακάλυψα ότι το ίδιο πρόβλημα είχε και Τίφανυ! Παρήγορο, πραγματικά ... Δεν είμαι η μόνη! Όποιος δεν ξέρει ποια είναι η Τίφανυ - στην οποία γίνεται αναφορά ξανά κατωτέρω - να αφήσει μήνυμα. Όποιος πάλι ξέρει, κερδίζει τσιχλόφουσα σκαναρισμένη, οπότε να αφήσει διεύθυνση email]
Στη συνέχεια (είχα μεγαλώσει λίγο), συγκρούστηκα μετωπικά με το γεγονός ότι δεν διέθετα ούτε μια υπερφυσική ικανότητα! Δεν μπορούσα να πετάξω (καμία ελπίδα να γίνω η Τίνκερμπελ, αλλά και να γινόμουν, θα έπρεπε να βρώ έναν Πήτερ Παν, τον οποίο για κάποιο άγνωστο - μέχρι σήμερα - λόγο βρίσκω αντιπαθητικό) και δεν μπορούσα να κάνω μαγικά (δεν κατάφερα να εξαφανίσω μερικούς "αγαπημένους" συμμαθητές μου, παρά τις επίμονες προσπάθειες μου).
Ήταν επιτακτική, λοιπόν, η ανάγκη να βρω και εγώ να παραμύθι που να με χωράει. Φευ όμως, αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για κοριτσάκια που φορούν παπούτσια με κορδόνια, κάνουν κόντρες με τα ποδήλατα, γι' αυτό και τρώνε κατάμουτρα την απόρριψη, από μεν τα κορίτσια της ηλικίας τους, επειδή φορούν παπούτσια με κορδόνια και κάνουν κόντρες με τα ποδήλατα, από δε τα αγόρια της ηλικίας τους, επειδή είναι κορίτσια.
[Όπως όμως έχετε ήδη αντιληφθεί, αργότερα - για την ακρίβεια αρκετά αργότερα - γνώρισα την Εσκαρίνα (και η Τίφανυ καλή είναι, αλλά η Εσκαρίνα μου έκανε κλικ, αν με εννοείτε) και τον θαυμαστό κόσμο του Δισκοκόσμου και βρήκα και εγώ το παραμύθι που μου ταιριάζει, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση].
Που ήθελα να καταλήξω με τα παραπάνω; Βασικά πουθενά. Γιατί πρέπει πάντα να καταλήγουμε κάπου; Τι ψυχαναγκασμός κι αυτός. Τι; Τότε γιατί σας πρήζω; Έτσι (απλό και καταλυτικό επιχείρημα), γιατί (αν δεν σας φτάνει το απλό και καταλυτικό επιχείρημα) σήμερα αποφάσισα ότι θέλω να κάνω αυτο-ψυχανάλυση βαρέων-βαρών και τελευταίου υπογείου και εσείς είχατε την απολύτως κακή ιδέα να υποθέσετε ότι μπορεί να γράφω κάτι αξιόλογο. (Να υποθέσω ότι ψαρώσατε από τον τίτλο; Επίτηδες τον έβαλα, για να κόψω αντιδράσεις! Μα καλά, ακόμη δεν έχετε καταλάβει ότι αντεδείκνυται να με παίρνετε στα σοβαρά;).
Δράττομαι της ευκαιρίας, όμως, να λύσω μια απορία. Τι είναι ψυχανάλυση; Υποψιάζομαι ότι η εντύπωση που έχω περί ψυχανάλυσης, το να κάθεσαι δηλαδή με έναν άλλο άνθρωπο και να συζητάς, χωρίς αυτολογοκρισία, ειλικρινά, ανταλλάσσοντας απόψεις, είναι μια μάλλον εσφαλμένη αντίληψη., η οποία με μπερδεύει, διότι το να κάθεσαι με έναν άλλο άνθρωπο και να συζητάς, χωρίς αυτολογοκρισία, ειλικρινά, ανταλλάσσοντας απόψεις, είναι κάτι που κάνουμε με τους φίλους μας, άρα δεν μπορεί να το κάνουμε και με τον ψυχαναλυτή μας... (στο σημείο αυτό, ξεπηδά η τρομακτική σκέψη ότι δεν έχουμε φίλους και για το λόγο αυτό πάμε σε ψυχαναλυτή για να πούμε δύο - ειλικρινείς - κουβέντες). Έχετε προσέξει πάντως πως αρκετοί - οι περισσότεροι - άνθρωποι δεν σε ακούν, αλλά, εκμεταλλεύονται την ώρα που μιλάς, για να σκεφτούν τι θα πουν μετά; Και ακόμη χειρότερα. Έχετε προσέξει πως μερικές φορές δεν ακούμε τους ανθρώπους, αλλά εκμεταλλευόμαστε την ώρα που μιλούν, για να σκεφτούμε τι θα πούμε μετά; Πως να γίνει συζήτηση έτσι... Προσωπικά, ως απόλυτα εφιαλτικό σενάριο, θεωρώ την περίπτωση που ένας άνθρωπος μου λέει κάτι και ακούω τη σκέψη του που λέει κάτι άλλο, συνήθως το αντίθετο ή, άντε, έστω διαφορετικό (ναι, ακούω σκέψεις, είναι παρενέργεια του μαγικού ταλέντου Πρώτη Ματιά - Δεύτερες Σκέψεις - για περισσότερες πληροφορίες επ' αυτού παρακαλώ αναζητείστε την ομώνυμη ανάρτηση και να μην ακούσω σκέψεις ότι είμαι εντελώς καβαλημένη, λιγάκι γιουχου μπορεί, αλλά καβαλημένη; Θα με αδικήσετε και δεν κάνει.). Και τι να πεις στον άλλον; "Ξέρω ότι μου λες πίπες, γιατί ακούω τι σκέφτεσαι";. Είτε θα σε περάσει για τρελή και δεν θα σου ξαναμιλήσει, είτε θα τσαντιστεί και δεν θα σου ξαναμιλήσει. Αυτός, πάντως, είναι ο λόγος που εγώ το λέω πάντα!
Αφού, όμως, ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση με παραδοχές, λέω να συνεχίσω τοιουτοτρόπως. Παραδέχομαι λοιπόν ότι σε αρκετές περιπτώσεις λέω στους ανθρώπους αυτό ακριβώς που δεν πρέπει. Όπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι πρόσφατα ρώτησα έναν φίλο μου, εάν, επειδή γνωριζόμαστε πολύ καιρό και μιλάμε ανοιχτά, αυτό αρκεί για να θεωρούμαστε φίλοι. Εννοείται ότι, ακόμη και μετά την παροχή των απαραίτητων διευκρινίσεων, μου το χτυπάει ακόμη (κι αν τύχει να διαβάσει αυτή την ανάρτηση, δεν θα παραλείψει - εικάζω, από όσο τον ξέρω - να αφήσει σχόλιο - μπηχτή, χωρίς φυσικά να αποκλείω την πιθανότητα, να διαβάσει την ανάρτηση και να μην αφήσει σχόλιο, ακριβώς επειδή εγώ έγραψα ότι μάλλον θα αφήσει...). Για να μην αναφερθώ σε εκείνη τη φορά που πέταξα στον εντελώς ακατάλληλο (για λόγους που δεν μπορούν να αναλυθούν τώρα) άνθρωπο την άποψη μου ότι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις συνίστανται σε μια αδιόρατη μεν, υπαρκτή δε, ανταλλακτική σχέση (προσοχή, είπα ανταλλακτική και ουχί συναλλακτική - ο νοών νοείτο). Μετά από αυτά, δεν αποτελεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι δεν είχα ποτέ πολλούς φίλους. Όπως επίσης, δεν πρέπει να αποτελεί - πλέον - έκπληξη το γεγονός ότι κάνω αυτο-ψυχανάλυση (υπό την παραπάνω εσφαλμένη εντύπωση) στην παρούσα ανάρτηση.
(ωχ! χτυπάει τηλέφωνο! Μισό...)
Μόλις τελείωσε μια μισάωρη τηλεφωνική συνομιλία, η οποία με έβγαλε εντελώς εκτός αυτο-ψυχαναλυτικού ή άλλου ειρμού (αν ποτέ υπήρξε κάποιος), οπότε κάπου εδώ θα σας αφήσω. Καλώς εχόντων των πραγμάτων και υφιστάμενης σχετικής διαθέσεως και επμενύσεως, αύριο θα σας αφηγηθώ τα όσα "μαγικά" έζησα σήμερα (έχω ένα delay στην αφήγηση) κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο ... άνδρο της - ελληνικής - δικαιοσύνης (βλ. Ευελπίδων), μετά την έναρξη του νέου δικαστικού έτους (μην το δέσετε και κόμπο όμως, διότι διαθέτω και εγώ τον αμυντικό μηχανισμό της απώθησης και μπορεί μέχρι αύριο να έχω καταφέρει να τα απωθήσω, διότι νιώθω να με εξωθούν!).
ΥΓ. Αφού υποβληθήκατε στη βάσανο να διαβάσετε όλα τα παραπάνω, παρακαλώ προσθέστε τον τίτλο "... και άλλες περικοκλάδες"....
Μμμμμμ.... ακόμη δεν έχω καταλάβει πως κατάφερες να μπλέξεις όλα αυτά τα θέματα σε μία ανάρτηση. Ακόμη και ο... συνδετικός κρίκος ότι δεν χρειάζεται να καταλήγει κάπου, δεν μου κολλάει... :):):)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρον.
Στο χιουμοριστικόν κατ' αρχήν: τα παραμύθια δεν προορίζονται απαρίτητα σε παιδιά. Αν πεις πχ το κοριτσάκι με τα σπίρτα σε ένα παιδί καλό θα είναι να έχεις αγοράσει και τρεις τόνους χαρτομάντηλα για το κλάμα που'χει να πέσει μετά. Αυτό σημαίνει ότι καλό είναι να αλλάζεις κατά το δοκούν την κατάληξη. Πχ δεν θα ήταν κακό το κοριτσάκι με τα σπίρτα να μπαίνει στο τέλος στο εστιατόριο που είναι οι γονείς του και να χλαπακιάζει μισό γουρουνόπουλο.
Όπως κατ' αντιστοιχίαν δίνει μεγαλύτερο σασπένς το να αλλάζεις κάθε φορά το παραμύθι. Είναι, πχ, βαρετό κάθε φορά τα 3 γουρουνάκια να τη φέρνουν στον λύκο. Μπορεί μια φορά να κάνει κι ένα λουκούλειο γεύμα κι αυτός (παρεμπιπτότνως, δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να επικροτεί τα βασανιστήρια που τραβάει το κογιότ στο σχετικό καρτούν).
Επίσης, μην ξεχνάμε ότι ενδιαφέρουσες διασκευές παραμυθιών για μεγάλους (αποκλειστικά) λαμβάνουν χώρα ακόμη και στις μέρες μας και δη, σε επαγγελματικό επίπεδο. Σκέψου πχ τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών, την Χριστουγενιάτικη Ιστορία, τη Χιονάτη και τους 7 νταβάδες, τον Σεβάχ αχ βαχ κλπ... :):):)
Το παραμύθι, ως κατάλαβες, πουλάει διαχρονικά (επί τη ευκαιρία παρακαλώ να μη θεωρηθεί αμάρτημα το ότι δεν γνωρίζω ούτε την Τίφανυ, ούτε την Εσκαρίνα).
Ως προς το σοβαρόν τώρα: οι διανθρώπινες σχέσεις είναι μυστήριο πράγμα. Είναι ενδιαφέρον πχ ότι αυτό που ανάμεσα σε άνδρες αποτελεί εξαίρεση (λυκοφιλία) στις γυναίκες αποτελεί κανόνα. Οι παράμετροι είναι πολλές: εξαιρετικά σημαντική, ότι οι γυναίκες συνήθως έχουν τον ανταγωνισμό με τις γνωστές και μη, σχεδόν στα πάντα. Σκέψου το απλούστατο παράδειγμα: σκάει μύτη ένα τρελό ξέκωλο στο μαγαζί. Φυσικά και θα γυρίσουν όλοι οι άντρες να το κοιτάξουν. Το θέμα είνια ότι φυσικά θα γυρίσουν και όλες οι γυναίκες. Κάτι που δεν θα κάνουν οι άντρες αν μπει κάποιο ανδρικό μοντέλο.
Δεύτερον, κατ΄εμέ αθώα φιλική σχέση ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες δεν υπάρχει. Αν υπάρχει, τότε πιθανώς να υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα (όχι απαραίτητα ειδικό). Είναι θέμα φύσης, ορμωνών, πως να το κάνουμε;
Τρίτον, οι γυναίκες ως τελείως διαφορετικά ζώα από τους άνδρες έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα (ισχύει σε όλο το ζωϊκό βασίλειο αυτό, με τη διαφορά ότι στο ανθρώπινο είδος οι γυναίκες έχουν δικαιώματα... :):):):) Πλάκα κάνω! :):):) )
Αν τώρα σκεφτείς ότι ακόμη και μέσα σε φίλους υπάρχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα, αυτομάτως προκύπτει συχνά-πυκνά πρόβλημα επικοινωνίας.
Με δεδομένα τα προβλήματα επικοινωνίας των καιρών μας, τα ατομικά προβλήματα επικοινωνίας γιγαντώνονται. Τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση; Ίσως και ψυχαναλητής, ως αναφέρεις.
Γενικά η ανθρώπινη συμπεριφορά έχει πολλή πλάκα. Σκέψου πχ το κλασικό παράδειγμα περνάει ο κάγκουρας με το σούπερ ουάου αυτοκίνητο (που κατά τα λοιπά κοστίζει περί τα 10 χιλιάρικα και έχει πάρει σε δόσεις) και μόλις δει να περπατάει "το μωρό" αρχίζει:
"πωωωωωωωωωω (με κορνάρισμα) κουκλάρα μου, να κατέβω να σου ****** (πιιιιιιπ) και να σου ***** (πιιιιιιιιπ) μωρό μου εσύ ******* (πιιιιιιιιπ) μου ".
Μόλις όμως ο ίδιος κάγκουρας βρεθεί τετ-α-τετ αυτομάτως αλλάζει ύφος:
(εξαιρετικά χαμηλόφωνα) εεεε.... εεεεεχμ...... μμμμμμμμ.... εεεεεε... γεια (ακόμη πιο χαμηλόφωνα)..... εεεεεε...... εεεεεεχμμμμ.... τι κάνεις (ούτε καν ψυθιριστά)... εεεεε.... " κλπ.
Πςςςςςςςςςςςς...... τι έγραψα πάλι ρε..... :):):)
Αν δεν είχα μπλέξει όλα αυτά, τι σόι αυτο-ψυχανάλυση θα έκανα; :-Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο και να το αλλάζεις το παραμύθι, αυτό έχει συγκεκριμένες "προδιαγραφές" που δεν μπορούν να αλλάξουν ... το κοριτσάκι με τα σπίρτα θα είναι πάντα κοριτσάκι και η Χιονάτη πάντα ξανθιά!
Παρεπιμπτόντως, αυτό που γίνεται με το λύκο, το κογιότ, το Συλβέστερ, τον Τομ, τον Ελμερ κλπ κλπ είναι κατάπτυστο. Για το λόγο αυτό, εμένα μου αρέσει ο Ταζ, που είναι cool και δεν κυνηγάει, ούτε τον κυνηγούν.
[και η Χιονάτη υπάρχει σε διασκευή αποκλειστικά για μεγάλους - ενήλικες - αλλά ΔΕΝ ξέρω περισσότερες λεπτομέρειες (μα γιατί μεγαλώνει η μύτη μου;) διότι είμαι κορίτσι από σπίτι!]
Όχι, δεν είναι αμάρτημα που δεν ξέρεις την Εσκαρίνα και την Τίφανυ, απώλεια είναι ! Μεγαλύτερη δε απώλεια είναι αν δεν ξέρεις τον Terry Pratchett. Μακράν τα καλύτερα παραμύθια για μεγάλους (τολμώ να πω και από του Τόλκιν).
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μυστήριο, αλλά μόνο επειδή εμείς τις έχουμε κάνει έτσι. Παράδειγμα αυτό που αναφέρεις περί φιλίας μεταξύ άντρα - γυναίκας. Πέρα από την ανατομία των δύο φύλων, πρέπει να υπάρχουν και άλλα ισχυρά σημεία, που μπορούν να συνδέσουν έναν άνθρωπο με έναν άλλον. Επίσης, νομίζω ότι έχουμε βάλει πολλές ταμπελίτσες πάνω μας και πάνω στους άλλους, με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει την ουσία. Παράδειγμα : οι άντρες ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και αρέσκονται να πίνουν μπύρα. Οι γυναίκες αντίθετα ενδιαφέρονται για τη μόδα και τα κουτσομπολιά. Με βάση αυτά τα στερεότυπα, εγώ, που μου αρέσει το ποδόσφαιρο (η Φόρμουλα 1 περισσότερο, ομολογώ) και η μπύρα, αλλά δεν ξέρω ποια είναι η Σάσα Μπάστα (την έμαθα μετά την αναφορά σου σε κάποια ανάρτηση, ελέω google), με ποιον πρέπει να κάνω παρέα (ιδίως αν δεχθούμε ότι φιλική σχέση μεταξύ άντρα και γυναίκας δεν μπορεί να υπάρξει);
Το πρόβλημα, πάντως, για μένα είναι ότι ακόμη και στις φιλικές σχέσεις μας, είμαστε λίγοι. Και κάπως έτσι φτάνουμε στα ατομικά προβλήματα επικοινωνίας. Όταν δεν δίνουμε, πως απαιτούμε να πάρουμε και το αντίστροφο όταν δεν μας δίνουν, πως απαιτούν να δώσουμε;
Όσον δε αφορά τον κάγκουρα, σόρρυ κιόλας αλλά αυτός δεν μπορεί να αποτελεί δείγμα ανθρώπινης συμπεριφοράς, διότι διάθετει μόνο τα ανατομικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, όπως άλλωστε και οι χιμπαντζήδες... (να προσέξω να μην καταπιώ καμία τέτοια ατάκα, διότι θα δηλητηριαστώ!).
Πωωωωωωωωωως;;;;;;;; Υπάρχει ΚΑΙ Χιονάτη; Δεν είναι δυνατόν, πως μου έχει διαφύγει κάτι τέτοιο; Απαράδεκτον... :):):)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο λεπόν. Τι ακριβώς εννοείς ως προδιαγραφές; Μην ξεχνάς ότι το παραΜΥΘΙ είναι εξέλιξη των ΜΥΘΩΝ (για θυμήσου, του Αισώπου) δηλαδή κάτι το διδακτικόν, που σημαίνει ότι τοτ αποτέλεσμα μπορεί να αλλάζει κάθε φορά (προφανώς όμως κάποιο τελείωμα είναι το καλύτερο άρα και επικράτησε). Αν δηλαδή θες να αποφύγεις τα κλάματα και αλλάξεις το τέλος στο κοριτσάκι με τα σπίρτα, αυτομάτως δεν θα μείνει στον άλλον το ηθικό δίδαγμα ότι δεν πρέπει να αδιαφορούμε για τους συνανθρώπους μας (το οποίο καλό είναι να υπάρχει για να ξεχαστεί αργότερα).
Ο Ταζ, παρεμπιπτόντως, είναι καλός αλλά υπερβολικά διαφημισμένη μορφή. Κογιότ και τα μυαλά στα κάγκελα.. :):)
Επίσης, λυπάμαι αλλά δεν ξέρω ούτε τον Τέρρυ Τέτοιον. Δεν ασχολούμαι βασικά -κυνηγάω συγκεκριμένα πράγματα βλέπεις. Πχ είναι ωραίο κατ' εμέ να ξεριζώνεται και κανά κεφάλι ή να χύνεται μια άλφα ποσότητα αίματος, γι'αυτό και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι είχα διαβάσει τον Άρχοντα κάπου στο 93 (είχε βοηθήσει και το μέταλ σε αυτό βέβαια, μιας και ο Άρχοντας είχε από τις αρχές του 80 εκεί πέραση).
Στο έτερον τώρα.
Στις φιλικές σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών κάτι δεν κατάλαβες καλά. Το θεωρώ υγιέστατο να υπάρχει το σεξουαλικό στοιχείο. Αυτή είναι η φύση. Κι από τη στιγμή που υπάρχει το σεξ έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού, αυτομάτως μπαίνει νάρκη. Αυτό δεν σημαίνει ότι η νάρκη μπορεί να σκάσει κιόλας (αν μη τι άλλο αν έσκαγε κάθε φορά δεν θα ήμασταν άνθρωποι αλλά... κουνέλια). Μην κοροϊδευόμαστε: αν απουσιάζει αυτό το βασικότατο φυσιολογικό στοιχείο, τότε μιλάμε για έναν ακόμη εκφυλισμό. Είναι σα ν'αρχίσει να κοιμάται η νυχτερίδα τα βράδυα, ένα πράγμα. Απλά το να υπάρχει έστω και αόρατο το στοιχείο του σεξ το θεωρούμε "πονηρό" και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Καμία σχέση. Μπορεί να συνυπάρχει με όλα τα υπόλοιπα (πχ εμπιστοσύνη, αλληλεκτίμηση κλπ) μιας και είναι τελείως ανεξάρτητο.
Αναφορικά με τις ταμπέλες: προσωπικά τις απεχθάνομαι. Όμως έτσι όπως το θέτεις μπορεί να δημιουργηθεί πρόβλημα σε βάθος χρόνου. Δεν είναι κακό να σου αρέσει το ποδόσφαιρο, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από μια μορφή αθλητισμού (ούτως ή άλλως ένας ιδρωμένος άνδρας "μιλάει" υποσυνείδητα σε μια γυναίκα και την ανάβει πολλές φορές κιόλας, μιας και παραπέμπει σε προϊστορικές καταστάσεις όπου για να κυνηγήσεις έπρεπε να ιδρώσεις και όταν ήσουν ιδρωμένος κάτι είχες πιάσει άρα μπορούσες να κάνεις οικογένεια κλπ -μη νομίζεις ότι χάνονται αυτά, είναι περασμένα με σφραγίδα στο dna). Ως επίσης δεν είναι κακό να σου αρέσει η μπύρα, ένα πολύ δροσιστικό ποτό είναι και τίποτε περισσότερο. Με την ίδια λογική δηλαδή, υπάρχει άντρας που να ΜΗΝ ασχολείται με τα γυναικεία εσώρουχα; Αν όμως αρχίσεις να βρίσκεις ενδιαφέρον να... κατουράς όρθια, εκεί κάτι δεν θα πηγαίνει καλά. Όπως αντίστοιχα δεν είναι και πολύ φυσιολογικό ένας άντρας να σχολιάζει βαφές νυχιών, ή... τον κώλο ενός άλλου άντρα. Τέλος πάντων, καλές οι αναλύσεις αλλά τα παραμπλέκουμε.
Θέλω να πω ότι κάπου έχουμε μπερδέψει τα στερεότυπα (ταμπέλες) με τις φυσικές ροπές, πράγμα όχι παράλογο για την κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει η οποία στηρίζεται σε τέτοιες παρανοήσεις.
Παρεμπιπτόντως, μάλλον θα πρέπει να νοιώθεις υπερήφανη που ΔΕΝ γνώριζες τη Σάσα Μπάστα.
Ότι έχουμε γίνει λίγοι, ισχύει. Βασικά, παρτάκηδες έχουμε γίνει. Μας νοιάζει μόνο ο εαυτούλης μας και τίποτε άλλο. Διαφωνώ κάθετα όμως ότι πρέπει να δίνεις για να πάρεις. Είναι λάθος να δίνεις για τον άλλον. Για τον εαυτό σου δίνεις, επειδή το θες εσύ, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα πάρεις. Δεν είναι εμπόριο οι ανθρώπινες σχέσεις, επειδή όμως έτσι έχουν καταλήξει, γι'αυτό και κοιτάμε την πάρτη μας. Θεωρούμε ότι το να δώσεις είναι εκτός εκπτώσεων άρα μας πιάνουν τον κώλο. Τουναντίον το να πάρεις είναι ευκαιρία μέγιστη και δεν πρέπει να χαθεί το κελεπούρι.
Εσφαλμένη νοοτροπία, εσφαλμένα κριτήρια. Τα αποτελέσματα, γύρω μας.
Αυτή τη φορά, νομίζω ότι σε έχασα τελείως ... Παρότι λες ότι δεν συμφωνείς με τα στερεότυπα (ταμπέλες), αμέσως μετά αναφέρεις ότι σε βάθος χρόνος η απόκλιση από τα στερεότυπα μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα! Επίσης, αναφέρεις ότι τα περισσότερα είναι θέμα φυσικών ροπών και σπεύδω να συμφωνήσω μαζί σου, με τη διαφοροποίηση όμως ότι οι φυσικές ροπές δεν πρέπει να παραβλέπουν τις ατομικές ιδιαιτερότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, αδυνατώ να αντιληφθώ το επιχείρημα ότι μια γυναίκα μπορεί να παρακολουθεί ποδόσφαιρο, επειδή ερεθίζεται στη θέα των γυμνασμένων και ιδρωμένων ανδρών (που, παρεπιμπτόντως φτύνουν στο χορτάρι σε καθε ευκαιρία!). Με μια αντίστοιχη λογική θα έπρεπε να καταλήξουμε ότι ένας άντρας θα έπρεπε να παρακολουθεί μόνο επιδείξεις συγχρονισμένης κολύμβησης, στο μέτρο που σε αυτό το άθλημα αποκαλύπτονται τα "κολασμένα" κορμιά των κολυμβητριών.
Και όχι δεν ένιωσα ιδιαίτερα υπερήφανη που δεν γνώριζα τη Σάσα Μπάστα, διότι για μια εισέτι φορά αποδεικνύεται ότι ζω αποκομμένη από ορισμένες ...εμπειρίες.
Όσο για τον Τέρρυ Τέτοιον, όπως λες, σου το συστήνω ανεπιφύλακτα, διότι έχει και αποκεφαλισμούς και αίμα (και νεκρούς που ξυπνούν και μάγισσες και νάνους και ξωτικά και πολλάαααα άλλα ακόμα).
Αααα ! Το ξέρω ότι θα σε σοκάρω, αλλά πίστεψε με δεν είναι πρόθεση μου. Εκτός από βάζελος (το είχα αναφέρει και παλαιότερα, ειρήσθω εν παρόδω) κατουράω και όρθια, όπως και πολλές άλλες γυναίκες, για λόγους υγιεινής!
Όχι, όχι, δεν το εννοούσα έτσι όπως το εξέλαβες. Η προσωπική μου φιλοσοφία είναι να μην μου αρέσουν οι ταμπέλες αφού κατ'εμέ αν διαθέταμε την απλή καλή κοινή λογική δεν θα χρειαζόμασταν τέτοιες. Έτσι όπως το έθεσες εσύ -δηλαδή με το παράδειγμα- είπα ότι κάποιες φορές μπορεί να δημιουργηθεί πρόβλημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο του ποδοσφαίρου επίσης, εννοούσα κάτι πολύ βαθύτερο. Να στο πω αλλιώς: οι γυναίκες βλέπουν πιο έντονα τα χρώματα από τους άνδρες. Επίσης, οι γυναίκες έχουν πιο ευρεία όραση σε σχέση με τους άνδρες οι οποίοι έχουν πιο εστιασμένη όραση. Τέλος, το γεγονός ότι οι γυναίκες εν αντιθέσει με τους άνδρες δεν έχουν ένστικτο προσανατολισμού είναι κι αυτό γνωστό. Αυτά τα τρία χαρακτηριστικά προέρχονται από τα προϊστορικά χρόνια και μάλιστα από το ίδιο γεγονός: οι άνδρες πήγαιναν να κυνηγήσουν (οι γυναίκες όμως έμεναν σε σπηλιές για να προσέχουν παιδιά κι έτσι). Οι άνδρες επικεντρώνονταν στο θήραμα μέχρινα το σκοτώσουν (οι γυναίκες έπρεπε να έχουν αμβλύ οπτικό πεδίο και παρομοίως να διαχωρίζουν φιγούρες ακόμη και μέσα στο σκοτάδι για να είναι σίγουρες ότι δεν υπάρχει παρείσακτος μέσα στη σπηλιά). Οι άνδρες έπρεπε να βρίσκουν το δρόμο να γυρνούν πίσω εγκαίρως (οι γυναίκες δεν χρειαζόταν να πάνε πουθενά). Τα ήξερες αυτά; Μάλλον όχι. Ούτε κι εγώ τα ήξερα μέχρι που όλως τυχαίως κάποια στιγμή τα διάβασα (δεν θυμάμαι το βιβλίο δυστυχώς). Κάτι αντίστοιχο λοιπόν συμβαίνει και με το ποδόσφαιρο. Δεν χρειάζεται να ξέρεις γιατί μπορεί να σου αρέσει ο αθλητισμός (και ξαναλέω, το ποδόσφαιρο είναι απλώς μια ακόμη μορφή άθλησης, μην το εξειδικεύουμε. Στον στίβο πχ δεν φτύνουν κάτω). Απλά συμβαίνει.
Θα τον ελέγξω τον Τέρρυ Τέτοιον, αφού γίνεται τέτοιο πανηγύρι κιόλας. Απλά, θα μπει στην λίστα αναμονής του σχετικού καταλόγου. Μάθαμε και κάτι... :)
ΥΓ. Δε συνηθίζω να σοκάρομαι από τέτοια (για το τελευταίο μιλάω), αλλά ντάξει, συμβαίνουν αυτά.
(ξέρω κι άλλους βάζελους... :):):):):) )