Έρχεται δύσκολος χειμώνας. Καυτός Σεπτέμβρης. Και πολλές ακόμη ατάκες, που έχουμε συνηθίσει κάθε χρόνο τέτοια εποχή, με αποτέλεσμα να έχουν χάσει πια το νόημα τους. Φέτος, όμως, μπορεί και να πάρουν την εκδίκηση τους.
Διάβασα σήμερα αυτό το άρθρο. Η εισαγωγή του δεν με εξέπληξε ιδιαίτερα. Οι εκλογές δεν είναι λύση, γράφει ο συντάκτης του και, με βάση τα δικά του δεδομένα, προφανώς, οι εκλογές δεν είναι λύση, αφού, κατά το μάλλον ή ήττον, θα συνεπάγονταν την απομάκρυνση της παρούσας κυβέρνησης. Συνεχίζει όμως γράφοντας ότι οι εκλογές είναι διέξοδος. Διέξοδος σε τι όμως; Ο συνάκτης του άρθρου θεωρεί ότι οι εκλογές είναι διέξοδος για την κατά τη γνώμη του απαραίτητη συνεργασία του πολιτικού φάσματος, διότι όπως αναφέρει η συναίνεση δεν αρκεί πια. Τόσο όμως η συναίνεση, πολύ δε περισσότερο η συνεργασία, προϋποθέτουν λογικά έναν στόχο, έναν σκοπό. Συναινώ σε κάτι και συν-εργάζομαι για να πετύχω κάτι. Τι όμως είναι αυτό που πρέπει να πετύχει η χώρα και για το οποίο απαιτείται να συνεργαστούν οι πολιτικές δυνάμεις;
Σύμφωνα με την κατακλείδα του άρθρου, κατά τη γνώμη του συντάκτη του, το επιτευκτέο είναι η επαναδιαπραγμάτευση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα. Ακούγεται μάλλον αστείο, αν και είναι τραγικό, ένας άνθρωπος, που υποστήριξε σθεναρά την αναγκαιότητα αυτών των δεσμεύσεων, να αναφέρει σήμερα ότι παρίσταται ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης τους. Στην πιο αθώα εκδοχή αυτού του τραγικού αστείου, μια τέτοια δήλωση θα συνιστούσε ομολογία λάθους και όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα (και μάλιστα αναφαίρετο, κατά πως φαίνεται) στο λάθος. Στην πιο ύποπτη εκδοχή του όμως, θα ήταν ένδειξη ότι έχουν αλλάξει συσχετισμοί, συνθήκες, συμφέροντα που απαιτούν αντίστοιχη αλλαγή πλεύσης του συντάκτη. Όπως άλλωστε ο ίδιος αναφέρει, οι εκλογές δεν είναι λύση, αλλά είναι "η μοναδική καθαρτήρια και εκτονωτική διαδικασία μιας φορτισμένης και θυμωμένης κοινωνίας". Ίσως θα ήταν χρήσιμο να σημειωθεί ότι οι εκλογές δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι) μαζική ψυχοθεραπεία. Αν ο συντάκτης του άρθρου αναγνωρίζει ότι υπάρχει μια φορτισμένη ή θυμωμένη κοινωνία, θα ήταν πιο χρήσιμο να διερευνήσει γιατί είναι φορτισμένη ή θυμωμένη η κοινωνία και όχι να αναζητά να καταστήσει τον ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας σε εργαλείο εκτόνωσης και εν τέλει εφησυχασμού της θυμωμένης κοινωνίας.
Για να επανέλθουμε όμως στον "εθνικό" στόχο που καλούνται να επιτύχουν οι συνεργαζόμενες πολιτικές δυνάμεις, βοηθάει να δούμε ποιες πολιτικές δυνάμεις είναι αυτές που κατά τη γνώμη του συντάκτη πρέπει να συγκλίνουν. Δεν τις κατονομάζει, αλλά σίγουρα τις υποδηλώνει. "Συνεργασία ακόμη και κυβερνητική όλων των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου», όπως εκφράστηκε πρόσφατα π.χ. στον νόμο για τα ΑΕΙ". Συνεπώς, οι πολιτικές δυνάμεις που πρέπει να συμπράξουν είναι αυτές που ορίζονται και υπάρχουν ανάμεσα στο ΛάΟΣ και το ΠαΣοΚ. The last frontier είναι ο Παπουτσής, ο Χρυσοχοΐδης, ο Λοβέρδος, η Διαμαντοπούλου κλπ. Τα πέραν αυτού δεν υπάρχει κανένας λόγος και απολύτως καμία δικαιολογία να συμπεριληφθούν στο "συνταγματικό τόξο" του συντάκτη. Ίσως τώρα είναι λιγάκι πιο καθαρό σε τι ακριβώς συνίσταται ο στόχος που καλούνται να επιτύχουν με τη συνεργασία τους οι πολιτικές δυνάμεις που επιλέγονται. Κι αν ακόμη εκλάβουμε ως ειλικρινή και σαφή τη δήλωση του συντάκτη περί του στόχου της συνεργασίας (η επαναδιαπραγμάτευση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα), μπορούμε πια να υποθέσουμε προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η επαναδιαπραγμάτευση. 'Αλλωστε ο συντάκτης δεν υποστήριξε, ούτε καν εξέφρασε, σε κάποιο σημείο του άρθρου, τους στόχους της επαναδιαπραγμάτευσης, αντίθετα περιορίστηκε στο να υποστηρίξει την αναγκαιότητα της, ερήμην των ευκταίων αποτελεσμάτων της.
Κλείνοντας, θα μου επιτρέψετε μια προσωπική δήλωση : Οι εκλογές δεν είναι λύση είναι η μόνη λύση σε μια δημοκρατία για να αποφασίσει την τύχη της. Για αυτό, όποτε γίνουν εκλογές, ας μην περιοριστούμε να εκτονωθούμε, όπως μας προτρέπει ο συντάκτης, ας αποφασίσουμε που θέλουμε να πάμε την κοινωνία μας. Δεν ψηφίζουμε για να ψηφίσουμε, ψηφίζουμε για να διαλέξουμε.
