Έρχεται δύσκολος χειμώνας. Καυτός Σεπτέμβρης. Και πολλές ακόμη ατάκες, που έχουμε συνηθίσει κάθε χρόνο τέτοια εποχή, με αποτέλεσμα να έχουν χάσει πια το νόημα τους. Φέτος, όμως, μπορεί και να πάρουν την εκδίκηση τους.
Διάβασα σήμερα αυτό το άρθρο. Η εισαγωγή του δεν με εξέπληξε ιδιαίτερα. Οι εκλογές δεν είναι λύση, γράφει ο συντάκτης του και, με βάση τα δικά του δεδομένα, προφανώς, οι εκλογές δεν είναι λύση, αφού, κατά το μάλλον ή ήττον, θα συνεπάγονταν την απομάκρυνση της παρούσας κυβέρνησης. Συνεχίζει όμως γράφοντας ότι οι εκλογές είναι διέξοδος. Διέξοδος σε τι όμως; Ο συνάκτης του άρθρου θεωρεί ότι οι εκλογές είναι διέξοδος για την κατά τη γνώμη του απαραίτητη συνεργασία του πολιτικού φάσματος, διότι όπως αναφέρει η συναίνεση δεν αρκεί πια. Τόσο όμως η συναίνεση, πολύ δε περισσότερο η συνεργασία, προϋποθέτουν λογικά έναν στόχο, έναν σκοπό. Συναινώ σε κάτι και συν-εργάζομαι για να πετύχω κάτι. Τι όμως είναι αυτό που πρέπει να πετύχει η χώρα και για το οποίο απαιτείται να συνεργαστούν οι πολιτικές δυνάμεις;
Σύμφωνα με την κατακλείδα του άρθρου, κατά τη γνώμη του συντάκτη του, το επιτευκτέο είναι η επαναδιαπραγμάτευση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα. Ακούγεται μάλλον αστείο, αν και είναι τραγικό, ένας άνθρωπος, που υποστήριξε σθεναρά την αναγκαιότητα αυτών των δεσμεύσεων, να αναφέρει σήμερα ότι παρίσταται ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης τους. Στην πιο αθώα εκδοχή αυτού του τραγικού αστείου, μια τέτοια δήλωση θα συνιστούσε ομολογία λάθους και όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα (και μάλιστα αναφαίρετο, κατά πως φαίνεται) στο λάθος. Στην πιο ύποπτη εκδοχή του όμως, θα ήταν ένδειξη ότι έχουν αλλάξει συσχετισμοί, συνθήκες, συμφέροντα που απαιτούν αντίστοιχη αλλαγή πλεύσης του συντάκτη. Όπως άλλωστε ο ίδιος αναφέρει, οι εκλογές δεν είναι λύση, αλλά είναι "η μοναδική καθαρτήρια και εκτονωτική διαδικασία μιας φορτισμένης και θυμωμένης κοινωνίας". Ίσως θα ήταν χρήσιμο να σημειωθεί ότι οι εκλογές δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι) μαζική ψυχοθεραπεία. Αν ο συντάκτης του άρθρου αναγνωρίζει ότι υπάρχει μια φορτισμένη ή θυμωμένη κοινωνία, θα ήταν πιο χρήσιμο να διερευνήσει γιατί είναι φορτισμένη ή θυμωμένη η κοινωνία και όχι να αναζητά να καταστήσει τον ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας σε εργαλείο εκτόνωσης και εν τέλει εφησυχασμού της θυμωμένης κοινωνίας.
Για να επανέλθουμε όμως στον "εθνικό" στόχο που καλούνται να επιτύχουν οι συνεργαζόμενες πολιτικές δυνάμεις, βοηθάει να δούμε ποιες πολιτικές δυνάμεις είναι αυτές που κατά τη γνώμη του συντάκτη πρέπει να συγκλίνουν. Δεν τις κατονομάζει, αλλά σίγουρα τις υποδηλώνει. "Συνεργασία ακόμη και κυβερνητική όλων των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου», όπως εκφράστηκε πρόσφατα π.χ. στον νόμο για τα ΑΕΙ". Συνεπώς, οι πολιτικές δυνάμεις που πρέπει να συμπράξουν είναι αυτές που ορίζονται και υπάρχουν ανάμεσα στο ΛάΟΣ και το ΠαΣοΚ. The last frontier είναι ο Παπουτσής, ο Χρυσοχοΐδης, ο Λοβέρδος, η Διαμαντοπούλου κλπ. Τα πέραν αυτού δεν υπάρχει κανένας λόγος και απολύτως καμία δικαιολογία να συμπεριληφθούν στο "συνταγματικό τόξο" του συντάκτη. Ίσως τώρα είναι λιγάκι πιο καθαρό σε τι ακριβώς συνίσταται ο στόχος που καλούνται να επιτύχουν με τη συνεργασία τους οι πολιτικές δυνάμεις που επιλέγονται. Κι αν ακόμη εκλάβουμε ως ειλικρινή και σαφή τη δήλωση του συντάκτη περί του στόχου της συνεργασίας (η επαναδιαπραγμάτευση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα), μπορούμε πια να υποθέσουμε προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η επαναδιαπραγμάτευση. 'Αλλωστε ο συντάκτης δεν υποστήριξε, ούτε καν εξέφρασε, σε κάποιο σημείο του άρθρου, τους στόχους της επαναδιαπραγμάτευσης, αντίθετα περιορίστηκε στο να υποστηρίξει την αναγκαιότητα της, ερήμην των ευκταίων αποτελεσμάτων της.
Κλείνοντας, θα μου επιτρέψετε μια προσωπική δήλωση : Οι εκλογές δεν είναι λύση είναι η μόνη λύση σε μια δημοκρατία για να αποφασίσει την τύχη της. Για αυτό, όποτε γίνουν εκλογές, ας μην περιοριστούμε να εκτονωθούμε, όπως μας προτρέπει ο συντάκτης, ας αποφασίσουμε που θέλουμε να πάμε την κοινωνία μας. Δεν ψηφίζουμε για να ψηφίσουμε, ψηφίζουμε για να διαλέξουμε.
Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, από το άρθρο, αν η χώρα είναι σαν οικογένεια, και η κυβέρνηση όποιος από την οικογένεια παίρνει αποφάσεις, τότε, ο μπαμπάς (κυβέρνηση) γράφει το σπίτι στην τράπεζα για ένα δάνειο. Χάνει τη δουλειά του και πιάνει δουλειά η μαμά. Και η μαμά τηλεφωνάει στην τράπεζα και λέει ότι ακυρώνει το δάνειο με τους όρους που πήρε ο μπαμπάς, αλλά κρατάει τα λεφτά. Κάπως έτσι είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚα΄λό απόγευμα, καλό φθινόπωρο, καλό χειμώνα... αν και είμαι σίγουρος ότι θα τα λέμε πριν έρθουν τα κίτρινα και κόκκινα φύλλα και τα χιόνια... :-)
Δημήτρη, καλημέρα. Δεν ξέρω αν ο συντάκτης υπονοούσε ότι η επαναδιαπραγμάτευση θα πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα την ακύρωση των δεσμεύσεων, διότι πουθενά στο άρθρο του δεν κάνει λόγο ούτε για την κατεύθυνση, ούτε για τα επιθυμητά αποτελέσματά της, παρά μόνο για την αναγκαιότητά της. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που αποφάσισα να ασχοληθώ με το εν λόγω άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το σκεπτικό μου, Eskarina, προτείνω ότι οποιαδήποτε διαπραγμάτευση συνεπάγεται αλλαγή όρων, άρα ακύρωση των προηγουμένων όρων ...καλά... τροποποίηση των προηγουμένων όρων... λέξεις είναι αυτές :-).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα μόνα πράγματα που μπορούμε να διαπραγματευθούμε είναι:
-Τα επιτόκια
-Οι προθεσμίες πληρωμής/ζωή των δανείων
Οι πιθανοί λόγοι για την διαπραγμάτευση:
-Δε έχουμε να πληρώσουμε
ή/και
-Άλλαξε η κυβέρνηση και εκπληρεί προεκλογικές υποσχέσεις για να μην τους λυντσάρουνε στο Σύνταγμα αν δεν το κάνουνε.
Απλά σκέφτομαι ότι στο επίπεδο οικογενειακού δανείου η τράπεζα θα έβαζε τα γέλια και θα έπαιρνε το σπίτι, και, αναρωτιέμαι τι θα κάνουν οι τράπεζες στην περίπτωση που η Ελλάδα πάει ένα πρωί χαρούμενη και πει "κάναμε εκλογές και αποφασίσαμε να κάνουμε μια τόσα δα μικρή επαναδιαπραγματευσούλα!"
Διότι... άλλο οι φαντασιώσεις για εσωτερική κατανάλωση εν ώρα απελπισίας, και άλλο η πραγματική ζωή.
Η οποιαδήποτε επαναδιαπραγμάτευση, μας φέρνει κοντύτερα στη Νέα Δραχμή. Και η Νέα Δραχμή μας πάει στου κυρίου Κουτρούλη την γαμήλιον τελετήν...
Ο κύριος Πρετεντέρης πρέπει να εργαστεί ολίγον πιο σθεναρά για την ψήφο μου :-)
Δημήτρη, θα συμφωνούσα μαζί σου, αν δεν είχα μια αμυδρή υποψία ότι οι συμβάσεις αυτές (μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο) δεν φτιάχτηκαν εξ αρχής με την προοπτική να τροποποιηθούν εν συνεχεία, καθόσον τις θετικές επιστήμες δεν τις κατέχω, αλλά αρκεί η αριθμητική αρκεί για να δεις ότι δεν βγαίνουν οι λογαριασμοί. Προσωπικά πιστεύω ότι με τις εν λόγω συμβάσεις ουδείς συμβαλλόμενος απέβλεψε στα νούμερα και τις οικονομικές διευθετήσεις, αλλά σε άλλα στοιχεία. Π.χ. θα σου φαινόταν τρομερό να ζητούσαμε τροποποίηση του εφαρμοστέου δικαίου ή της δικαιοδοσίας (Governing law and jurisdiction); Μια τέτοια αλλαγή όμως θα ήταν περισσότερο βλαπτική για τους δανειστές, από την αλλαγή των στόχων περί του ελλείμματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να πάω όμως ένα βήμα παρακάτω, προσωπικά διαφωνώ με την όλη λογική του δανεισμού. Χρωστάμε ναι, πρέπει να πληρώσουμε ναι, πρέπει να δανειστούμε όχι. Πως θα πληρώσουμε, αν δεν δανειστούμε, θα ρωτήσεις. Ισως υπάρχουν τρόποι, ίσως όχι. Ουδέποτε όμως ασχοληθήκαμε να το διαπιστώσουμε.
Για τη Νέα Δραχμή που λες, δεν ξέρω, αλλά δεν αποκλείω το σενάριο. Οικονομοτεχνικά μιλώντας, είναι το σενάριο που μας δίνει τη δυνατότητα να πάρουμε πίσω το μόνο εργαλείο που μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο : το τύπωμα χρήματος (όπως Αμερική). Από την άλλη όμως, η ανάστωση που προκαλεί η αλλαγή νομίσματος και οι συνέπειες της (αρκεί να κοιτάξουμε τι έγινε με τη μετάβαση στο ευρώ για να καταλάβουμε ότι η αντίστροφη πορεία θα είναι απείρως πιο δύσκολη και επικίνδυνη) δεν νομίζω ότι μπορούν να τύχουν αποτελεσματικής διαχείρισης από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Βάλε On top και το γεγονός ότι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό είναι εξαρτημένο από εγχώρια (ίσως και εξωχώρια) συμφέροντα για να καταλήξουμε ότι ακόμη κι αν μπορούν δεν θα θελήσουν να διαχειριστούν τις συνέπειες με γνώμονα το συμφέρον του κόσμου.
*πολυλογία τέλος, sorry αν σε κούρασα*
Καλή σου μέρα Eskarina. Καταλαβαίνω τι εννοείς, και το σκεπτικό από το οποίο έρχεσαι. Και θα ήθελα να το αποδεχτώ γιατί δίνει την πιθανότητα κάποιων διεξόδων. Τι βρίσκεται όμως στην άλλη άκρη του μονοπατιού που φαίνεται σαν διέξοδο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την νόησή μου ισχύουν τρεις κανόνες:
-Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα λειτουργεί με ανάπτυξη μέσω δανεισμού,
-Κανείς δανειστής δεν δανείζει για την ψυχή της γιαγιάς του,
-Όταν ενοχλείται ο δανειστής ενοχλείται ακόμα περισσότερο ο δανειζόμενος.
Από την Νέα Δραχμή απέχουμε ακόμα πολύ. Όταν όμως βρίσκεσαι στην Κορίνθου-Πάτρας, και μόλις έξω από την Κόρινθο να είσαι ακόμα δεν σημαίνει ότι ο δρόμος δεν καταλήγει στην Πάτρα.
Λες "οι συμβάσεις αυτές (μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο) δεν φτιάχτηκαν εξ αρχής με την προοπτική να τροποποιηθούν εν συνεχεία". Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο. Απλά, προσθέτω εγώ, ότι κάθε συμφωνία έχει κτισμένη μέσα της την φθορά του ασθενέστερου από τους δύο που την δέχονται -και σε αυτό συμφωνείς και συ καταλήγοντας ότι "η αριθμητική αρκεί για να δεις ότι δεν βγαίνουν οι λογαριασμοί"
Τελικά το πρόβλημα δεν είναι Ελληνικό αλλά παγκόσμιο, και ήρθε η Γη εδώ μέσω της Δαρβινικής Εξέλιξης που είναι ο Καπιταλισμός, σε συνδυασμό με τα πάνω από εφτά δισεκατομμύρια που πρέπει να ζήσουν και να φάνε. Η Ελλάδα απλά είναι από τις πρώτες μύτες του παγόβουνου που σκάνε πάνω από την επιφάνεια. Και, μιλώντας για παγόβουνα, πρέπει να προσέξουμε μήπως οι σκέψεις μας είναι του στυλ "γιατί να ακολουθήσει η καμπίνα μας της τρίτης θέσης το υπόλοιπο σκαρί του Τιτανικού! Αν κάνουμε αυτό και εκείνο και το άλλο μπορεί να επιπλεύσει η καμπίνα μας όταν βυθιστεί το σκαρί..." Και μετά ξυπνήσαμε.
Θα έλεγα ότι άλλο ένα σκεπτικό είναι να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας, και την οικογένειά μας, κι αυτούς που αγαπάμε, για την καινούργια πραγματικότητα που έρχεται... χωρίς να θέλω να ακούγωμαι σαν Κασσάνδρα ή σαν αυτούς που περπατούσαν το 1976 ετους δρόμους του Λονδίνου με πλακάρ "Το Τέλος Πλησιάζει!" Ποτέ δεν ήμουνα από αυτούς. Ίσως όμως μπορούμε να βρούμε άλλους τρόπους να επιβιώσουμε του αναπόφευκτου τέλους...
Ξέρεις, αυτό με τη Νέα Δραχμή, με προβληματίζει έντονα, από τότε που διαφάνηκε ξεκάθαρα ότι η ΕΕ (και κατά κύριο λόγο η Γερμανία) δεν αντιλαμβάνονται ή δεν ενδιαφέρονται να αντιληφθούν ότι κλονίζεται το δημιούργημα του ευρώ. Είναι γεγονός ότι με τη σημερινή πορεία, δύο τινά μπορούν να συμβούν, είτε η Γερμανία θα βάλει κάποια στιγμή πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη, είτε κάποια στιγμή το ευρώ will cease to exist. Οπότε ιδού η Νέα Δραχμή, θέλουμε, δεν θέλουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μια προσθήκη στον τρόπο σκέψης σου - Κανένας δανειστής δεν είναι διατεθειμένος να χάσει όλα τα λεφτά του, οπότε ο συμβιβασμός δεν αποκλείεται
(επί του παρόντος κανένας δανειστής δεν νιώθει ότι μπορεί να χάσει τα λεφτά, στο μέτρο που τα ευρωπαϊκά και δουνουτουνιακά δάνεια προς την Ελλάδα κατευθύνονται απευθείας στην αποπληρωμή των δανειστών - το πως θα πληρωθούν στο μέλλον αυτά τα δάνεια είναι απορίας άξιο!)
Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη ότι είναι τα εγγενή ελαττώματα του συστήματος που δημιουργούν τους κλυδωνισμούς. Το σύστημα όμως καθ' εαυτό είναι too big to fail ... δυστυχώς κατά τη γνώμη μου, διότι έτσι μόνο μικρο-μερεμέτια θα κάνουμε και λύση δεν θα βρίσκουμε. Όπως όμως λες και εσύ, καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι, διότι ακόμη και τα μερεμέτια κοστίζουν ακριβά στους κοινούς θνητούς σαν εμάς.
Eskarina μου, το Τέταρτο Ράιχ έχει ήδη επιτύχει εκεί που απέτυχε το Τρίτο, με ανάγκες και σχέδια του 1920 και 1930, επακριβώς. Επ' αυτού ουδεμία αμφιβολία, κι έχουν τώρα και την Γαλλία για τζοτζέ. Και η Αγγλία δίνει την μάχη της Στερλίνας, ως αποικία των ΗΠΑ... Η Ιταλία, όπως σε κάθε πόλεμο, με άλλους σύμμαχους άρχισε και με άλλους θα τελειώσει... Το Ευρώ απλά ήταν το καινούργιο όπλο. Μην ξεχνάμε και το ότι "Αν η Χρηματοδότηση είναι ένα όπλο, Πολιτική είναι να ξέρεις πότε να τραβάς την σκανδάλη".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα υπόλοιπα είναι απλώς γιαούρτια, που θα έλεγε και ο φίλος μου ο Τελευταίος!
Ναι, πολύ σωστά, "Κανένας δανειστής δεν είναι διατεθειμένος να χάσει όλα τα λεφτά του, οπότε ο συμβιβασμός δεν αποκλείεται", και εκ φύσεως και ορισμού, οποιοσδήποτε συμβιβασμός, ή επαναδιαπραγμάτευση, θα φέρει τον δανειζόμενο σε χειρότερη θέση στην πραγματικότητα του απώτερου μέλλοντος, μετά από εικονική ανακούφιση του παρόντος. Αυτό λέω μόνο. Και, προσωπικά, θεωρώ την εικονική ανακούφιση επί του παρόντος μια επικίνδυνη αυταπάτη που ούτε χρόνο ζωής δεν θα εξαγοράσει.
Ο κύριος Γκούγκενχάιμ, και ο υπηρέτης του, φόρεσαν το σμόκιν τους, έκατσαν αναπαυτικά στο σαλόνι της πρώτης θέσης, παρήγγειλαν κονιάκ και περίμεναν το νερό του Ατλαντικού. Ο πλοιοκτήτης πήρε την θέση επιβάτη και σώθηκε σε μια από τις μισοάδειες βάρκες. Και η ορχήστρα στο κατάστρωμα έπαιζε το "Κοντύτερα Κύριε σε Εσέ" (Closer my God to Thee).
Τελικά νομίζω ότι και οι δύο στα ίδια συμπεράσματα καταλήγουμε Eskarina μου, είτε κοιτώντας με λίγο διαφορετικά γυαλιά, είτε ερχόμενοι από διαφορετικές κατευθύνσεις... συμφωνώ πάντως με την τελευταία σου παράγραφο. Η ελπίδα μου είναι ότι τελικά το σύστημα θα πέσει από τα πολλά μερεμέτια στην βάση, όπως ήδη έπεσε εκείνο το άλλο σύστημα, και μετά τον σκοταδισμό θα υπάρξει αναγέννηση... αν έχει μείνει τίποτα να την δημιουργήσει...
Ωραίος διάλογος. Μπράβο σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρετεντέρη έχω πει στον εαυτό μου να μη σχολιάσει ποτέ. Διότι ο άνθρωπος αυτός έχει ένα τρόπο σκέψης κι έκφρασης που δε μου αρέσει. Όπως και το χαμόγελό του!
Όταν τον βλέπω τρώω γιαούρτι, δες κι εδώ http://tinyurl.com/3hh4kyl
Συγνώμη για την παραπομπή, δε θέλω σε καμία περίπτωση να κάνω διαφήμιση, αλλά μόλις ακούω "Πρετεντέρης" κάτι παθαίνω, χα, χα, χα... ;)
Συγγνώμη αλλά.... κάθησες κι έγραψες ολόκληρο κείμενο με βάση άρθρο του Πρετεντέρη; Μα είναι σα να κάνεις αφιέρωμα στους μεγάλους γκλόμπαλ θίνκερς επειδή βγήκε μέσα κι ο Μπαφογιώργης... Τι γκέλα ήτο αυτή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκετά ασχολούμεθα με πλήθος πουθενάδων, μην ασχολούμαστε και μ'όλους...
Άδη, έχεις δίκιο, αλλά υπήρχαν δύο σημεία μέσα στο άρθρο, τα οποία θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνα, εξ ου και η απόφαση να ασχοληθώ. Το ένα είναι αυτό που συζητάμε, το γεγονός ότι αναδεικνύεται η αναγκαιότητα επανδιαπραγμάτευσης των συμβάσεων, χωρίς κανείς να μπαίνει στον κόπο να μας πει ως προς ποια σημεία και με ποιους στόχους θα γίνει αυτή. Το δεύτερο είναι, το κατά το συντάκτη συνταγματικό τόξο που πρέπει να συμπράξει και με το οποίο εν ολίγοις μας προβάλλει ως αξιόπιστους και εθνοσωτήρες σταλτιμπάγκους σαν τον Καρατζαφέρ και τη Ντόρα, ή φασιστόμουτρα σαν τον Βορίδη ή γελοίους σαν τον Άδωνη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστα, μερσί για την παραπομπή, μου είχε διαφύγει.
ΑπάντησηΔιαγραφή*γρήγορη επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ για αγορά 10 κιλών γιαουρτιού*
Ήδη νιώθω καλύτερα!
Πάντως δεν μου φαίνεται κολακευτικό που η διάθεση μου επηρεάζεται από το έντερο μου...
Εσκαρίνα, με τη λογική που το θέτεις ολόκληρος ο Πρετεντέρης είναι διαχρονικά προς συζήτηση. Σάμπως είναι η πρώτη φορά που δρα έτσι ο τύπος. Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια τον θυμάμαι λαγό (αν και δεν είναι ο μόνος) να τρέχει μπροστά και να προετοιμάζει την κοινή γνώμη για όσα έρχονται. Απλά δυστυχώς η κοινή γνώμη ανέκαθεν τσίμπαγε το δόλωμα και ο Πρετεντέρης έγινε επιτυχημένος δημοσιογράφος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆδη καλημέρα. Αυτά που γράφεις είναι ο κυριότερος λόγος για να ασχολείται κανείς με τον εν λόγω δημοσιογράφο (μετά ίσως από την ικανοποίηση μαζοχιστικών τάσεων). Αν είχε συναντήσει σοβαρό αντίλογο, δεν θα είχε γίνει ο "γνωστός" δημοσιογράφος, δεν θα είχε καταφέρει καν να λειτουργεί ως "λαγός".
ΑπάντησηΔιαγραφή(κι όλα αυτά σε ένα παράλληλο σύμπαν, το ξέρω, αλλά είναι γνωστό ότι είμαι αιθεροβάμων!)