Ηφαίστειο από άμμο

Η θάλασσα θα είναι πάντα η καλύτερη θέα. Εκτός κι αν υπάρχουν λουόμενοι. Τότε αυτοί γίνονται η καλύτερη θέα.

Μου αρέσει να κάθομαι ακίνητη σε ένα σημείο και να παρατηρώ τον κόσμο που με προσπερνά. Ακόμη περισσότερο μου αρέσει να μαντεύω τι κάνει όταν δεν με προσπερνά. Η παραλία, λοιπόν, η οποιαδήποτε παραλία, τότε μετατρέπεται σε τόσες θεατρικές σκηνές, όσοι οι λουόμενοι και εγώ παρακολουθώ διαδοχικά μια σκηνή από όλα τα έργα που παίζονται και προσπαθώ να μαντέψω που θα στηθεί η επόμενη σκηνή για τον κάθε πρωταγωνιστή. 

Είναι 7 το απόγευμα, σε μια ασήμαντη και άσημη παραλία, από εκείνες που ονομάζουμε baby beach, διότι είναι ρηχές σε απόσταση πολλών μέτρων. Αναπόφευκτα, πλατσουρίζουν πάμπολλα παιδάκια. Παραδόξως, τα παιδάκια ποτέ δεν δημιουργούν την αίσθηση θεατρικής παράστασης, Ίσως διότι δεν υποκρίνονται. Ίσως γιατί για αυτά δεν υπάρχει ο χρόνος, το πριν, το μετά, υπάρχουν μόνο τα κουβαδάκια τους και η άμμος.

Προσπαθώ να διαλέξω θεατρική παράσταση. Τα παιδάκια όμως συνέχεια κλέβουν την προσοχή μου. Πασχίζουν αδέξια να στερεώσουν την άμμο και να φτιάξουν κάτι, που άλλο το ονομάζουν και άλλο τους βγαίνει. Μια μικρή λέει : Έφτιαξα ένα ξενοδοχείο. Ο φίλος της κοιτάει το δημιούργημα και λέει : Μα αυτό είναι μόνο μια τρύπα. Για να πάρει την αποστομωτική απάντηση : Ναι, αυτή είναι η πισίνα του, μετά θα φτιάξω και το κτίριο...

Παραδίπλα ένα αγοράκι δίνει εντολές σε ένα μικρότερης ηλικίας κοριτσάκι, το οποίο προφανώς συναντά για πρώτη φορά και δεν ξέρει το όνομα του : Μικρούλα, φέρε νερό, Μικρούλα φέρε το φτυάρι. Κάποια στιγμή η μικρούλα εκνευρίζεται : Δεν με λένε Μικρούλα, έχω και όνομα! Πετάει το κουβαδάκι και βουτάει στα νερά. 

Κάπου ανάμεσα στην άμμο και τα παιδάκια, ξεχωρίζω έναν μεγάλο, έναν ενήλικα (για τα παιδάκια, ίσως και γέρο, αφού είναι προφανές ότι είναι σαράντα φεύγα - τρομακτικό ε; γέρος από τα σαράντα!). Γονατισμένος στην άμμο, έχει σκύψει πάνω από κάτι που εύκολα θα έλεγες ότι είναι κάστρο μιας πριγκήπισσας και επιμελείται με προσοχή και λεπτομέρεια  τα σκαλοπάτια του. Κτίζει πύργους στην άμμο, αλλά το κάνει με τόση δεξιοτεχνία και μεράκι, που μόνο μάταιο δεν φαίνεται. 'Οσο το κάστρο του παίρνει οριστική μορφή, τόσα περισσότερα βλέμματα μαγνητίζει. Και δεν είναι μόνο παιδικά. Σιγά σιγά όλο και περισσότερα παιδάκια συγκεντρώνονται γύρω του και παρατηρούν τη δουλειά του, με ορθάνοιχτα μάτια και κλειστά στόματα. Σίγουρα όλα σκέφτονται το ίδιο πράγμα : Αααααααα!

Μπαίνω στον πειρασμό. Θέλω και εγώ να παίξω με την άμμο. Μου λείπει το θάρρος για να το κάνω. Τώρα όμως έχω άλλοθι. Υπάρχει άλλος ένας μεγάλος που παίζει με την άμμο. Σκέφτομαι : Κοριτσάκι, δεν είναι καλό που πρέπει να βρεις θάρρος για να παίξεις με την άμμο. Με ενοχλώ με τις σκέψεις μου και τις σταματώ. Λέω σε ένα παιδάκι : Έλα να φτιάξουμε ένα ηφαίστειο. Προφανώς  έδειχνε καλύτερα να έχω ένα παιδάκι από δίπλα, δεν άντεχα μάλλον μόνη μου.

Έχω παρασυρθεί εντελώς από τη δημιουργία και, όταν το ηφαίστειο είναι σχεδόν έτοιμο, αρχίζω να σκέφτομαι πως πρέπει να έχω και μια έκρηξη για το ηφαίστειο μου. Να ξύσω σπίρτα και μετά να βάλω φωτιά! Μεγαλοφυές! Μοιράζομαι την ιδέα μου με έναν μεγάλο και η απάντηση του με προσγειώνει στην πραγματικότητα : Ναι, τέτοια να τους δείχνεις, να βάλουν καμιά φωτιά. 

Γυρίζω ταπεινωμένη στη θέση μου και πιάνω ξανά το βιβλίο μου. Ανοίγω στη σελίδα που έχω σταματήσει και πριν εξαφανιστώ μέσα της, ρίχνω μια τελευταία ματιά. Το ηφαίστειο μου είναι ανενεργό. Το παιδάκι έχει φύγει.