Μια φορά κι έναν καιρό (μικρή παρέκβαση)

Παρότι τυπικά το ιστολόγιο μου βρίσκεται εν μέσω της αφήγησης ενός παραμυθιού και για το λόγο αυτό η διακοπή της μάλλον αποσυντονίζει, θα μου επιτρέψετε μια μικρή παρέκβαση, σχετικά άσχετη ή ίσως άσχετα σχετική. 

 

Όταν ήμουν μικρή σιχαινόμουν τα παραμύθια, ίσως επειδή δεν μπορούσα να χωρέσω και εγώ σε ένα. 'Οταν μεγάλωσα όμως, ανακάλυψα ότι όλοι ζούμε μέσα σε ένα ή για ένα παραμύθι. Ο καθένας έχει εφεύρει το δικό του και εμπλουτίζει την πλοκή του με την ίδια τη ζωή του. Μόνο που δεν βάζει τη ζωή να ορίζει το παραμύθι, αλλά μάλλον το αντίθετο. Πρώτα φτιάχνει το παραμύθι και μετά προσπαθεί να το κάνει ζωή. 

 

Η πραγματικότητα παραφυλάει σε κάθε γωνία και ενίοτε στρίβει απότομα  και συγκρούεται μετωπικά με το παραμύθι μας. Και επειδή οι συγκρούσεις έχουν τραυματίες ή ακόμη και απώλειες, έτσι γίνεται και με την πραγματικότητα και τα παραμύθια. Μην βιαστούμε όμως να υποθέσουμε ότι το θύμα είναι πάντα το παραμύθι. Το παραμύθι μπορεί να είναι πολύ ανθεκτικό και τότε, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. 

 

Ακόμη όμως κι όταν η πραγματικότητα βγαίνει αλώβητη από τη σύγκρουση, ενώ το παραμύθι μας μπορεί να χαρακτηριστεί πολυτραυματίας, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από λίγη χρυσόσκονη για να φέρει πάλι την ισορροπία. Είτε προέρχεται από εμάς τους ίδιους, είτε από κάποιον άλλον. Ο κυριότερος λόγος για να σε συμπαθήσει, ακόμη και για να σε αγαπήσει ένας άνθρωπος, είναι η δυνατότητα σου να εμπλουτίζεις το παραμύθι του με χρυσόσκονη, ιδίως όταν εκείνος βρίσκεται σε στενότητα.

 

Έτσι, εάν και όποτε δυσανασχετήσετε με το παραμύθι κάποιου άλλου, θυμηθείτε ότι όλοι ζούμε για το ή μέσα στο παραμύθι, είτε το αναγνωρίζουμε, είτε όχι,  και συγχωρείστε τον.  Και επειδή λίγη ειλικρίνεια είναι επικίνδυνη, πολλή είναι θανατηφόρα, ποτέ μα ποτέ μην προσπαθήσετε να σπάσετε την παραμυθένια φούσκα κάποιου άλλου, διότι θα είστε το πρώτο θύμα της. Κι αν πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε κάτι, απλώς αντικαταστήστε την.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.