ΓΕΙΤΣΕΣ (3)

 (σύνδεση με τα προηγούμενα εδώ και εδώ

διότι θα μπορούσε να είναι τριλογία, αλλά μέχρι 7 είναι έρωτας)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά

Και ενώ όλοι έδειχναν τη Βλακότρυπα ως το χαλίκι του σκανδάλου για τα φτερνίσματα του Καπιταλισμού (ο τρόπος του λέγειν είναι "η πέτρα του σκανδάλου", αλλά επειδή το λέγειν δεν ήθελε να υποτιμήσει τις πέτρες ή το σκάνδαλο, γράψαμε "το χαλίκι του σκανδάλου"), οι Βλακότρυποι άρχισαν να δείχνουν ο ένας τον άλλον ως τον κόκκο του σκανδάλου (εδώ πρέπει το λέγειν να βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση, διότι αν συνεχίζονταν οι δακτυλοκατηγορίες θα έπρεπε να προσλάβει μοριακό φυσικό για να το βοηθήσει να βρει καινούργιους τρόπους του).

Βέβαια, επειδή οι Βλακότρυποι δεν ήταν βλάκες, όπως έχουμε ήδη πει πολλές φορές και όχι τυχαία, αλλά - υπερβολικά ή εσκεμμένα - αφελείς, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η κολοκυθιά με τις κατηγορίες δεν ξεκίνησε με εντελώς δική τους πρωτοβουλία. Σημαίνοντα πρόσωπα του χωριού άρχισαν να διατυπώνουν βαρύγδουπες, με κάθε κυριολεξία που κυκλοφορεί ασύλληπτη, υπόνοιες ή κατηγορίες, ευθέως ανάλογες με το σωματικό τους βάρος. Και όπως είναι γνωστό, τα σημαίνοντα πρόσωπα σέρνουν τη βαριά ιστορία τους και τις βαριές δηλώσεις τους στην κοινωνία, όπως τα βαριά κορμιά τους, δηλαδή με τρόπο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αντιρρήσεις. Πολύ δε περισσότερο όταν έχουν θρονιάσει τα κιλά και την ιστορία τους σε μία μαγική καρέκλα, που τους δίνει τη δυνατότητα να φτιάχνουν αλήθειες από τις δηλώσεις τους.

Πρώτος άνοιξε τον χορό της ετεροκριτικής, ο κοινοτάρχης του χωριού, ο Θεόδωρος Πάνκιλος. Δεν είμαστε σίγουροι ποιανού θεού ήταν δώρο, μπορούμε όμως να υποθέσουμε ότι ο θεός αυτός δεν είχε και πολύ γούστο για να κάνει τέτοια δώρα. Ο Θ. Πάνκιλος λοιπόν δήλωσε "μαζί τα φάγαμε", γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα όλοι οι Βλακότρυποι να νιώσουν μια στομαχική δυσφορία, που σε άλλους οφείλονταν στη βαρυστομαχιά  και σε άλλους στην αηδία, το γεγονός όμως ότι όλοι υπέφεραν από το ίδιο σύμπτωμα θεωρήθηκε ότι αποδεικνύει ότι όντως μαζί τα έφαγαν.

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι δηλώσεις Πάνκιλου δεν ήταν οι μοναδικές που ενοχοποιούσαν τους Βλακότρυπους για τις ιατρικές περιπέτειες του Καπιταλισμού, ήταν όμως οι πλέον ευθαρσείς (κάποιοι διατείνονταν ότι ήταν και οι πλέον θρασείς, αλλά υπήρχαν υπόνοιες ότι αυτοί προέρχονταν από μια ισχνή μειοψηφία, πανταχού παρούσα και προβλήματα δημιουργούσα, κυρίως επειδή τσίριζε). Τα περισσότερα σημαίνοντα πρόσωπα του χωριού είχαν προβεί σε τέτοιες δηλώσεις, πιο κομψά όμως, αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει για τόσο βαριές δηλώσεις τη λέξη "κομψά" χωρίς να παρεξηγηθεί η τελευταία και να φύγει από το κείμενο. Κάποιοι δε επιφανείς πολίτες της Βλακότρυπας διατύπωσαν τις ίδιες κατηγορίες κατά τρόπο που κανείς δεν καταλάβαινε τι ακριβώς έλεγαν, ή για την ακρίβεια κατά τρόπο που κάποιος καταλάβαινε περίπου τι έλεγαν και για αυτόν το λόγο δεν θύμωνε πολύ. Ήταν άλλωστε γνωστό ότι στη Βλακότρυπα θεωρούνταν μεγάλο πλεονέκτημα να μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί την τρισχιλιετή - όπως υπερηφανεύονταν - γλώσσα τους, για να διαλέξει ωραίες λέξεις που θα παρέτασσε, χωρίς όμως όσοι τον άκουγαν να είναι σίγουροι τι ακριβώς είχε πει, αν είχε πει τελικά κάτι που άξιζε. Μέγας δάσκαλος αυτής της α-νόητης τέχνης ήταν ο αποθηκάριος του χωριού, Δυσάγγελος Μπενιόλος, που όταν του ζητούσαν λογαριασμό για την αποθήκη, ευαγγελίζονταν παραδείσους, αλλά έσπερνε κολάσεις με τη μορφή νόμων, για να δρέψει παραγραφές και τελικά να μην δίνει ποτέ λογαριασμό, χωρίς όμως ποτέ να τον αρνηθεί. (Στα βήματα του αποθηκάριου στην α-νόητη τέχνη του λέω πολλά αλλά εννοώ τίποτα, ακολουθούσε, αν και όχι με τεράστια επιτυχία, η δασκάλα του χωριού Αφάννα Ανθρακοπούλου, που χρειάζοταν να φάει ακόμη πολλά ψωμιά για να φτάσει το μέγεθος του μέντορα της, ειδικά στην περίμετρο κοιλίας.).

Έτσι, ο κάθε Βλακότρυπος, υπό το βάρος των σημαινόντων προσώπων και των δηλώσεων τους, πίστεψε ή πίστεψε ότι πείστηκε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να αποδεχθεί ότι φταίει ένας άλλος Βλακότρυπος και να αποφασίσει, με απολύτως ελεύθερη βούληση και χωρίς το φόβο να τον μαστιγώνει, ότι πρέπει όλοι μαζί να τιμωρηθούν για το κακό που έχαν προκαλέσει στον Καπιταλισμό και στον κόσμο.

Σε αυτή την απόφαση των Βλακότρυπων πρέπει να έπαιξε μεγάλο ρόλο το γεγονός ότι πολλές από τις κατηγορίες που βάρυναν τη Βλακότρυπα είχαν προέλευση ένα βασίλειο, τη Χερ-Μανία, με την οποία η Βλακότρυπα είχε παραδοσιακά φιλικότατες σχέσεις, τόσο φιλικές που η φράση "Οι Χερ-Μανοί είναι φίλοι μας" είχε βαθιές ιστορικές ρίζες και άνθιζε στα στόματα των Βλακότρυπων. Άλλωστε, τόσο το μικρό χωριό της Βλακότρυπας, όσο και το βασίλειο της Χερ-Μανίας, είχαν ενταχθεί ισότιμα, και μάλιστα με ισότητα ευθέως ανάλογη προς τις ομοιότητες μεταξύ ενός φλεγόμενου μετεωρίτη και ενός γαλαξία, στην Ένωση Νευρωτικών Εθνών, γεγονός που υποδείκνυε ότι το κοινό καλό πρέπει να ήταν στο μυαλό όλων (αν υποθέσουμε, φυσικά, ότι όλοι είχαν μυαλό).

Την εποχή εκείνη, η Χερ-Μανία είχε μια βασίλισσα, η οποία ήταν αυστηρή (και δίκαιη, συμπλήρωναν πολλοί που μάλλον είχαν λόγο να το κάνουν) και η οποία κάθε βράδυ μετρούσε τις επιλογές της, με το χάρακα. Κάποιοι άλλοι όμως, κακοπροαίρετοι ίσως, διέδιδαν ότι το βράδυ η βασίλισσα της Χερ-Μανίας απήγγειλε κρυφά τους στίχους "Ναζί κανείς ή να μην ζει;", υπόθεση την οποία δεν αποδεχόμαστε σε καμία περίπτωση, διότι αυτό θα ήταν για τον Σαίξπηρ μεγαλύτερη αδικία και από το γεγονός ότι, ενώ δημιούργησε τον Άμλετ και το Μακβέθ, οι περισσότεροι τον γνωρίζουν για το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα".

(συνεχίζεται)