Το παιδί του Μίσους και της Βλακείας

Το Μίσος ήταν τέτοιος ο χαρακτήρας του που απέκλειε τη συνύπαρξη του με κάτι άλλο, ο,τιδήποτε. Το ήξερε και αυτό το ήξεραν και οι άλλοι. Κάποια στιγμή όμως, κάποια μια και μοναδική στιγμή, ανεπανάληπτη έκτοτε, ήρθε κοντά με τη Βλακεία. Παρότι συγγενείς εξ αίματος, ζευγάρωσαν. Ίσως και να αγαπήθηκαν, κανείς όμως ποτέ δεν θα μάθει, γιατί το Μίσος ήταν πάντα τυφλό και η Βλακεία πάντα αφελής. Ζευγάρωσαν και έκαναν ένα παιδί. Ένα παιδί πιο άσχημο, από τους γονείς του. Ένα παιδί τόσο άσχημο, που ακόμη και οι γονείς του δεν άντεχαν τη θέα του. Ήταν όμως γονείς και όπως και να το κάνουμε δεν μπορούσαν να παραδεχθούν την ασχήμια του. Προσπαθούσαν μάταια να τη δικαιολογήσουν, με την ελπίδα να τη μειώσουν, να την εξαφανίσουν. Έντυναν το παιδί τους με ονόματα, με λέξεις, με δικαιολογίες, όλα πλούσια και καλοφτιαγμένα, παραγγελίες ακριβές σε ξακουστούς μαστόρους, αλλά λίγα κατάφερναν. Το παιδί παρέμενε αποκρουστικά άσχημο και ο κόσμος δεν ήθελε να γνωρίζει καν την ύπαρξη του. 

Αλλάζουν όμως οι καιροί και μαζί τους αλλάζει και ο κόσμος. Άρχισε να βλέπει με συμπάθεια το Μίσος και τη Βλακεία. Άλλωστε πάντα και οι δύο είχαν "παρήγορα" λόγια να προσφέρουν στον κόσμο. Και όσο μεγαλύτερη η ανάγκη για παρηγοριά, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για λόγια. Και το παιδί τους, όπως και να το δει κανείς, ήταν το συμπύκνωμα των παρηγοριτικών λόγων και των δύο. Ήταν όμως άσχημο. Όχι όμως και τόσο, όταν το έβλεπες με όλες τις έννοιες και λέξεις του ντυμένο. Ίσως να μην ήταν και τόσο άσχημο τελικά.

Το παιδί μεγάλωνε και ο κόσμος άλλαζε, κατευθυνόμενα, όπως πάντα. Ο κόσμος συνήθιζε την ύπαρξη του παιδιού, συνήθιζε και την όψη του. Δεν μπορούσε παρά να λάβει σοβαρά υπ' όψιν του και τις συμβουλές ότι παιδί είναι, δεν σωστό να το αποκλείουμε, παιδί είναι, δεν είναι σωστό να το απομονώνουμε. 

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη δύναμη από τη συνήθεια. Ο κόσμος είχε συνηθίσει την ασχήμια του παιδιού και δεν του έκανε εντύπωση πια. Το έβλεπε πλέον παντού, το συνήθισε. Άλλωστε, όπως φημολογούνταν δεν ήταν πολύ διαφορετικό από τα άλλα παιδιά, ήταν σαν ένα άλλο οποιοδήποτε παιδί, έτσι έλεγαν πολλοί και ακόμη περισσότεροι τους πίστευαν. Έντάξει, ίσως ήταν λιγάκι πιο επιθετικό, αλλά τι σημασία είχε.  

Ήταν ακόμη άσχημο, όμως όχι όσο πριν. Το παιδί είχε κληρονομήσει τις ιδιότητες των γονιών του. Ο κόσμος είχε εκπλαγεί από την παρηγοριά που αυτό το παιδί, το παιδί του Μίσους και της Βλακείας, είχε να προσφέρει. Έστω και με σκοπό το κέρδος. Το παιδί είχε προίκα του, όλα όσα οι γονείς του είχαν πετύχει, που δεν ήταν και λίγα. Μια μέρα αποφάσισε να επενδύσει τον πλούτο των γονιών του, να τον αυγατίσει. Είχε δίκιο, πολύ σύντομα κέρδισε πολλαπλάσια. Οι ψίθυροι οργίαζαν και άρχισαν να γίνονται φωνές. "Δεν είναι έτσι όπως νομίζετε", "Μήπως πρέπει να του δώσουμε μια ευκαιρία;", "Ίσως να είναι μια κάποια λύση". 

Δεν έλειπαν όμως και οι φωνές που διατείνονταν ότι ήταν πάντα το παιδί του Μίσους και της Βλακείας, ότι ήταν πάντα άσχημο και τώρα δεν είναι λιγότερο, επειδή μας παρηγορεί. Κι αν στην αρχή αυτές οι φωνές εξέφραζαν την πλειονότητα, σιγά σιγά η ένταση τους έφθινε. Υπήρχαν τώρα οι φωνές που υποστήριζαν ότι είναι κακοποίηση να αποκλείεις ένα παιδί, ότι είναι ρατσιστικό να υποστηρίζεις ότι το παιδί γίνεται το κράμα των γονιών του, ότι είναι άδικο να χρεώνεις σε ένα παιδί την ασχήμια του. Ήταν πειστικές. Άλλωστε, ποιός θα μπορούσε να αντιλέξει ότι ο αποκλεισμός καθ' εαυτός δεν είναι κακός; Ποιός θα μπορούσε να έχει αντίρρηση ότι ο ρατσισμός καθ' εαυτός είναι κατακριτέος; Λίγοι αναρωτήθηκαν εάν κάνεις/είσαι όλα αυτά τα κακά, όταν απλώς δεν θέλεις το παιδί του Μίσους και της Βλακείας να περνάει απαρατήρητο και ακόμη λιγότεροι άντεξαν την ταμπέλα που τους κόλλαγαν όταν εξέφραζαν αντιρρήσεις πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως παρουσιάζονται. 

Οι αντιστάσεις λιγόστευαν και κουράζονταν.