ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ

Καθώς περιδιάβαινα σε διάφορα μπλογκζ και διάβαζα σκόρπια σχόλια εδώ και εκεί, πέτυχα μια ανάρτηση στην οποία η συγγγραφέας της, εκ τύχης άνοιξε τη Βικιπαίδεια για να δει τι γεγονότα έχουν συμβεί εκείνη την ημέρα, η οποία, μας αποκαλύπτεται, στο τέλος της ανάρτησης, ότι είναι η ημέρα των γενεθλίων της.

Μου άρεσε η ιδέα και έτσι αποφάσισα να κάνω το ίδιο (τα δικά μου γενέθλια πάντως απέχουν ακόμη και δεν μπορούσα να περιμένω να γράχψω αυτή την ανάρτηση τότε, διότι θα την είχα ... ξεχάσει).

Μπήκα λοιπόν και εγώ στη Βικιπαίδεια και πήγα στην αντίστοιχη των γενεθλίων μου ημερομηνία. Η σελίδα είναι διαρθρωμένη κατά τρόπο που εμφανίζονται πρώτα τα γεγονότα, μετά οι γεννήσεις, στη συνέχεια οι θάνατοι και στο τέλος οι εορτές κατά την ορθόδοξη εκκλησία.

Στο σημείο αυτό να αναφέρω τη μέγιστη παράλειψη να μην αναφέρεται μεταξύ των γεννήσεων και η δική μου, αλλά επιστρατεύω όλη τη γενναιοδωρία μου και τους δίνω λίγο χρόνο να ανακαλύψουν πόσο σημαντικό γεγονός είναι η γέννηση μου (καλά ντε μην φωνάζετε όλοι μαζί - ένα αστείο - μεταξύ σοβαρού και αστείου - είπα)!

Τη μεγαλύτερη έκπληξη δοκίμασα όταν αντίκρισα τις εορτές της ορθοδόξου εκκλησίας την ημερομηνία αυτή. Συνολικά 13 σε αριθμό (και πάλι χωρίς συμπεριλβάνεται το γενέθλιον μου!). Οι περισσότερες εξ αυτών, συγκεκριμένα οι 12 από τις 13, αφορούσαν στη μνήμη κάποιου αγίου/οσίου κλπ.

Μου φάνηκε λίγο γελοίο και υποκριτικό. Γελοίο διότι, αν υποθέσουμε ότι η μνήμη αυτών των ανθρώπων τιμάται γιατί έκαναν κάτι σημαντικό, τότε τι τιμή είναι αυτή που χάνεται μαζί με τις τιμές άλλων 11, όπως τι τιμή είναι αυτή που ο μόνος που θα μπορούσε να την ξέρει είναι ο πεθαμένος που τιμάται; Υποκριτικό διότι, προφανώς, για να τιμήσουν και να θυμήσουν το σημαντικό που έκανε ο τιμώμενος, κάποιοι όρισαν την ημέρα της γιορτής της μνήμης του και στη συνέχεια την έθαψαν μαζί με την ... τιμή στη μνήμη άλλων 11, με αποτέλεσμα να μην την θυμάται κανείς (γιατί μη μου πείτε ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να θυμάται και τις 12 γιορτές που υπάρχουν σε αυτή την ημερομηνία, ιδίως αφού σε άλλα ημερολόγια δεν αναφέρονται καν και οι 12!).

Έστω λοιπόν ότι αυτοί οι 12 άνθρωποι έκαναν κάτι σημαντικό. Με αυτόν τον τρόπο, κάποιοι αποφάσισαν να τους τιμήσουν; Στα λόγια δηλαδή, όπως και τα περισσότερα από όσα πρεσβεύει η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία ;

Ναι, το ξέρω άσχετη φλασιά, αλλά ως γνωστόν παιδιόθεν η ... πετριά!

ΥΓ. Όποιος επιθυμεί να μάθει το εορτολόγιο των γενεθλίων του, το ψάχνει μόνος του στη Βικίπαιδεια, ή κάπου άλλου τέλος πάντων, ή μου στέλνει μήνυμα (το δεύτερο έχει το αβαντάζ ότι μετά θα αρχίσει το κουτσομπολιό, ποιου ο άγιος είναι πιο μεγάλος και λοιπά άλλα ... γλαφυρά).

ΠΕΡΙ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ και άλλων δαιμονίων

Μετά από κάθε μικρή ή μεγάλη ανάγκη παρέμβασης του κρατικού μηχανισμού, αποκαλύπτεται, κάθε φορά, με τον ίδιο μονότομο τρόπο, η αδυναμία του να αντιμετωπίσει τις ανάγκες των πολιτών και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των συνθηκών.

Κάθε φορά, δε, όλοι, έκπληκτοι, διαπιστώνουμε το γεγονός αυτής της αδυναμίας. Το παράδοξο είναι ότι την αδυναμία αυτή, που βιώνουμε όλοι οι πολίτες καθημερινά και σε κάθε συναλλαγή μας με το δημόσιο τομέα, διαπιστώνουμε, εκ νέου (;) οι πολίτες, από κοινού, όμως αυτή τη φορά, με τους διάφορους "παράγοντες", που συνήθως έχουν άλλους, εκ του πονηρού, λόγους να τη διαπιστώνουν, όταν η δυσαρέσκεια όλων έχει κτυπήσει κόκκινο.

Η αδυναμία αυτή, που συνήθως προέρχεται από την ολιγωρία και την ανεπάρκεια, σίγουρα έχει κάποιες αιτίες, οι οποίες είναι εύκολο να βρεθούν, αν σκεφτούμε ορθολογιστικά τη δομή και τη λειτουργία του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους.

Με ποιον ακριβώς τρόπο στελεχώνεται ο δημόσιος τομέας ;
Η τυπική διαδικασία προβλέπει διαγωνισμούς, που ελέγχονται ως προς τη διεξαγωγή τους από τον περιβόητο ΑΣΕΠ. Στο σημείο αυτό, αξίζει να σημειωθεί ότι η ανάγκη θέσπισης του ΑΣΕΠ προέκυψε από την πελατειακή εκμετάλλευση των θέσεως εργασίας του δημοσίου τομέα, από διάφορους (για να μην πούμε όλους - αν και θα ήταν και αυτό αλήθεια) πολιτικούς και άλλους - δήθεν - δημόσιους λειτουργούς, που με τον τρόπο αυτό εξαργώρωναν την ψήφο των εκλογικών πελατών τους.

Είναι πλέον, όμως, κοινό μυστικό ότι η νομοθεσία που διέπει την κατάληψη θέσεως εργασίας στο δημόσιο τομέα, έχει περισσότερες τρύπες και από την κουρελού του Καραγκιόζη. Έτσι η πελατειακή εκμετάλλευση καλά κρατεί.

Από την άλλη πλευρά, όμως, οι ορδές υποψηφίων για την κατάληψη, δια της τυπικής ή και της άτυπης διαδικασίας, μιας θέσεως στο δημόσιο τομέα, σε τι αποβλέπουν και τι αποζητούν; Το προφανές είναι η σιγουριά, καθόσον, ως γνωστόν, ο δημόσιος υπάλληλος ουδέποτε μπορεί να απολυθεί, εκτός κι αν υποπέσει σε βαρύ πειθαρχικό παράπτωμα (στις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις, μπορούμε να αποδώσουμε την απομάκρυνση του περισσότερο στην έλλειψη "δυνατού" βύσματος, παρά στην πραγματική και τιμωρητική απόδοση ευθυνών).

Το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς να είναι κακό, δεν μπορεί κανείς να πει ότι προβλέπει υψηλές αποδοχές για τους εργαζομένους. Πρέπει όμως να παρατηρηθεί ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, ιδίως για τους υπαλλήλους υποχρεωτικής εκπαίδευσης, προβλέπει αφ' ενός τη μονιμότητα μιας θέσεως εργασίας που δεν θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν αλλιώς με τις πενιχρές γνώσεις και την ανύπαρκτη εξειδίκευση τους, αφ' ετέρου αποδοχές περίπου ίσες με αυτές που δίνονται στην αγορά εργασίας του ιδιωτικού τομέα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι στο δημόσιο τομέα δεν αναζητούν εργασία άτομα που έχουν - φρούδες ή όχι - ελπίδες επαγγελματικής καταξίωσης και οικονομικές προσδοκίες που αφορούν σε πολλά αριθμητικά ψηφία, με ιδιαίτερη προτίμηση στο μηδέν (φυσικά στο τέλος του αριθμού και όχι στην αρχή του!).

Συνεπώς, είναι μάλλον ασφαλές να υποθέσουμε ότι ο δημόσιος τομέας έχει γίνει ο "Άγιος Παντελεήμονας" κάθε ανειδίκευτου και προσχηματικά εξειδικευμένου υποψήφιου υπαλλήλου, ο οποίος όμως διαθέτει οικογένεια και μεγάλο σόι σε επαρχιακή περιφέρεια (κατά προτίμηση μονοεδρική), ή χωρίς καμία ιδιαίτερη θέληση για αυτό το κάτι παραπάνω, το καροτάκι που σπρώχνει κάποιους άλλους στον ιδιωτικό τομέα. Παρότι περιέχεται στις παραπάνω κατηγορίες, χρήζει ιδιαίτερης μνείας το κίνητρο των "χειρφετημένων" γυναικών που βγαίνουν στην αγορά εργασίας μεν, αλλά μόνο εάν αυτή είναι του δημόσιου τομέα, διότι ως γνωστόν εκείνες θα κάνουν παιδιά και πρέπει να μπορούν να τα φροντίσουν, όπως μόνο η ελληνίδα μάνα ξέρει και έτσι πρέπει το ωράριο τους να λήγει στη μια το μεσημέρι και να έχουν και κάμποσες άδειες μητρότητας, που κανείς ποτέ δεν θα τις κοιτάξει λοξά όταν τις απαιτήσουν.

Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, το σημαντικότερο προτέρημα της εργασίας στο δημόσιο τομέα είναι η μονιμότητα, χωρίς παράλληλα καμία εργοδοτική απαίτηση παραγωγικότητας, αποτελεσματικότητας ή έστω στοιχειώδους ανταπόκρισης στις απαιτήσεις της εργασίας και με πλείστα όσα άλλα ωφελήματα, τα οποία ελεύθερα και απρόσκοπτα μπορούν να απολαύσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, σε αντίθεση με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, παρότι τυπικά προβλέπονται και για αυτούς, με το φόβο μήπως μετά την ωφέλεια έρθει η απόλυση.

Οι δύο παραπάνω παράγοντες αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα, που πυροδοτεί εκρήξεις σε κάθε περίσταση που ανάβει το "φυτίλι" της λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού.

Είναι άξιο απορίας, πάντως, πως ακριβώς και γιατί περιμένουμε να ανταποκριθεί ένας μηχανισμός που καθοδηγείται από πολιτικούς που λειτουργούν με γνώμονα την τσέπη τους, άρρηκτα συνδεδεμένη με την επανεκλογή τους, συνεπικουρούμενοι από άσχετους που απέκτησαν μια θέση χάριν των υψηλών γνωριμιών τους, και στις παρακάτω βαθμίδες στελεχώνεται από φυγόπονους ανειδίκευτους ή τυπικά εξειδικευμένους υπαλλήλους ; Μόνο με κάποιο μεταφυσικό θαύμα, διότι η επιστήμη έχει προ πολλού σηκώσει τα χέρια ψηλά, θα μπορούσε ένας τέτοιος μηχανισμός να λειτουργήσει αποτελεσματικά.

Προς τι λοιπόν η έκπληξη κάθε φορά που αυτός ο μηχανισμός καταρρέει ;;; Προς τι οι ελπίδες ότι μπορεί να έρθει εκείνη η ημέρα που θα λειτουργήσει αποτελεσματικά ;;; Φυσικά, οι ερωτήσεις αυτές απευθύνονται στους απλούς πολίτες, διότι τα "γρανάζια" του μηχανισμού αυτού είναι φυσικό να απορούν, όχι διότι δεν καταλαβαίνουν, αλλά διότι δεν θέλουν να καταλάβουν και πολύ περισσότερο δεν θέλουν να καταλάβουν οι άλλοι τις αιτίες! Προς τους απλούς πολίτες όμως απευθύνεται και η παρακάτω ερώτηση : Πόσοι από εσάς ΔΕΝ θα είσαστε πρόθυμοι να οσφυκάμψετε για μια θέση στο δημόσιο ;;; Όσοι απαντήσουν όχι σε αυτή την ερώτηση, είναι αυτοί που δεν απορούν ποτέ με την ανεπάρκεια και την αναποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού...

ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΝΘΗΜΑ

Το αντιγράφω από σχόλιο σε μπλογκ ...

ΜΕ ΣΠΕΡΜΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΟΥΝ ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ, ΚΟΨΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗ ΜΑΛΑΚΙΑ!!!!!

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ (γιατί ο κατάλληλος είναι βρισιά)

Πολλές φορές μέχρι σήμερα, έχω νιώσει την ανάγκη να γράψω κάτι σε αυτό το μπλογκ για όσα κατά καιρούς συμβαίνουν και με προβληματίζουν, αλλά όταν βρίσκομαι απέναντι από το πληκτρολόγιο, οι λέξεις δεν έρχονται και στη θέση τους εμφανίζεται ο θυμός, η αγανάκτηση και η αίσθηση του μάταιου ... τι να γράψεις και τι να πεις όταν δεν μπορείς να δεις αχτίδα ελπίδας από πουθενά, τι να γράψεις και τι να πεις όταν, κατά βάθος γνωρίζεις ότι για όλα τα στραβά και τα ανάποδα που ταλανίζουν το σήμερα και θα ταλανίζουν και το αύριο φταίμε εμείς οι ίδιοι ;

Φέτος, ήταν η σειρά, για μια ακόμη φορά, της Αττικής να "προσφέρει" θυσία τα δάση της, λες και είχαν μείνει πολλά ! Όχι φυσικά ότι τα δάση της Αττικής είναι περισσότερο σημαντικά από τα δάση οποιασδήποτε άλλης περιοχής, η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι το πράσινο στην Αττική είναι λίγο και για το λόγο αυτό πολύτιμο. Περισσότερο πολύτιμο όμως είναι το ιδιόκτητο, παράνομο ή νόμιμο, και όλοι το θέλουμε. Αν έχει και αυλή, ακόμη καλύτερα!

Συνεπώς, ο αμείλικτος νόμος της αγοράς, τον οποίο εμείς, με τις επιθυμίες και τα "'όνειρα" μας καθορίζουμε, προστάζει οικόπεδα, που να σκεφτεί λοιπόν κανείς το δάσος.

Αλήθεια, όμως, αν κάνουμε όλα τα δάση οικόπεδα, για να έχουμε και εμείς ένα σπιτάκι στον καθαρό αέρα, σκεφτήκαμε ποτέ ότι ο καθαρός αέρας δεν θα υπάρχει πια;;; Τι να την κάνω την αυλή, όταν δεν θα μπορώ να βγω από το κλιματιζόμενο σπίτι ;;;

Και τι σημασία έχει το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται να κτίσω το σπιτάκι των ονείρων μου στο δάσος ;;; Μην γίνεσαι παιδί, αργά ή γρήγορα (και μάλλον σε κάποια προεκλογική περίοδο) θα πάψει να μην επιτρέπεται και έτσι θα αποκτήσω το νόμιμο (ή ημινόμιμο - δεν έχει σημασία άλλωστε) σπιτάκι των ονείρων μου στο δάσος.

Και ναι ! Θα ψηφίσω όποιον μου υποσχεθεί ότι θα μου κάνει νόμιμο ή ημινόμιμο το σπιτάκι των ονείρων μου στο δάσος ...

Αυτό είναι μάλλον το σύνδρομο της ... κοκκινοσκουφίτσας (χωρίς το λύκο όμως, γιατί αυτός κάηκε εδώ και πολύυυυυ καιρό σε μια πυρκαγιά) !!!

Ενθαρρυμένα, λοιπόν από αυτά, τα πεφωτισμένα μυαλά των κυβερνώντων κατέβασαν ιδέες και ατάκες του τύπου ... ο στρατηγός άνεμος, τα εύφλεκτα πεύκα, οι απόκρημνες πλαγιές, τα μελτέμια του Αυγούστου κλπ κλπ κλπ και κατά τα λοιπά the show must go on.

Αλήθεια όμως, θέλουμε πραγματικά έναν υπουργό που θα επιβάλλει το νόμο, θα γκρεμίσει όλα τα αυθαίρετα και θα αναδασώσει όλες τις καμένες περιοχές ; Μάλλον όχι, γιατί τότε δεν θα είχαμε για υπουργό κάποιον που και ο ίδιος έχει αυθαίρετο. Θέλουμε έναν από εμάς. Έναν που κάνει μαϊμουδιές με την οικοδομική άδεια του σπιτιού του για του βγουν τα τετραγωνικά, που κτίζει το σπιτάκι του εκεί που δεν επιτρέπεται να το κτίσει, έναν τέλος πάντων που κάνει ό,τι και εμείς, γιατί αυτός μόνο μπορεί να καταλάβει τον καημό μας και το σύνδρομο μας ! Όπως άλλωστε μπορεί να τον καταλάβει και ο έτερος (πρώην) υπουργός του που το σπιτάκι του ήταν στην ακρίβεια ... αναψυκτηρίο και οι μετανάστες που εργάζονταν ήταν φιλοξενούμενοι του !

Μα φυσικά και θέλουμε να εφαρμοστεί ο νόμος, αρκεί να γκρεμιστεί το αυθαίρετο του διπλανού, που ήρθε και μας κατσικώθηκε δίπλα και μας χαλάει τη φαντασίωση αλά κοκκινοσκουφίτσα!!! Για να μην αναφέρω ότι μας κουρέλιασε και την αίσθηση του ... μέσα στο δάσος περπατώ, αφού κατάντησε το δάσος, γειτονιά!

Θέλουμε πραγματικά να κοιτάξουμε την αλήθεια, ή μήπως μας είναι πιο βολικό να κατηγορούμε κάποιον άλλον ;;; Πιστεύω το δεύτερο, οπότε μην σας τα πρήζω χωρίς λόγο.

Είναι πάντως άξιο απορίας, πόσο ηλίθιοι πρέπει να φαινόμαστε στα μάτια των πολιτικών μας, που δεν ντρέπονται καν να εκσφενονδίζουν τέτοιους ογκόλιθους βλακείας. Δεν τους πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί να καταλάβουμε το απύθμενο της βλακείας τους ; Μάλλον όχι. Διότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το καταλάβουμε, αλλά ακόμη κι αν το καταλάβουμε, θα τους ψηφίσουμε και στις επόμενες εκλογές, οπότε ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Καλύτερα αποδεδειγμένα βλάκας και βουλευτής/υπουργός κλπ, παρά έξπυνος και εκτός νυμφώνος (κατά το καλύτερα καταπατητής, παρά ενοικιαστής - αν σας θυμίζει κάτι).

Και τώρα που λέμε για βλάκες, μου ήρθε ... 'Ακουσα στο ραδιόφωνο την αντίδραση του βουλευτού+πατριώτη+ευσεβούς χριστιανού=(συμπληρώστε, είναι εύκολο) στην καταδίκη της Ελλάδας για τις ενέργειες σε βάρος μεταναστών ... Τι να πεις ... όπως είναι γνωστό, η βλακεία δεν παλεύεται.

Κοίτα όμως να δεις, που με το βλακεία, όλοι οι συνειρμοί έχουν να κάνουν με πολιτικούς ... Για να είμαι ειλικρινής όμως, δεν θεωρώ τους πολιτικούς βλάκες. Αντίθετα μάλιστα, νομίζω ότι είναι αρκετά έξυπνοι άνθρωποι και έχουν βρει το κουμπί μας για να χορεύουμε στο ρυθμό που μας υποδεικνύουν. Λένε και κάνουν τέτοια τέρατα και όμως είναι πάλι εκεί, με τη δική μας ενεργητική προτροπή, άν όχι επιταγή. Ε, αυτό και μόνο δείχνει ότι κατέχουν καλά την τέχνη.

Φαντάζομαι ότι έχετε ακούσει ότι την Παρασκευή, το απόγευμα στις 7, θα γίνει συγκέντρωση έξω από τη Βουλή, ως διαμαρτυρία, κατά το πρότυπο της διαμαρτυρίας μετά την πυρκαγιά στην Πάρνηθα. Θα πάω, αν και γνωρίζω ότι για μια ακόμη φορά αυτοί, που πρέπει να με ακούσουν, θα με γράψουν (όχι δεν θα το πω) ... στα παλιά τους τα παπούτσια. Θα πάω γιατί νιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι, να αντιδράσω. Όπως όμως θα με γειώσουν οι ένοικοι της Βουλής, ξέρω ότι θα με γειώσουν και οι συμπολίτες μου, που και την επόμενη φορά, πρώτα θα ρίξουν την ψήφο και μετά τις κατάρες προς τους ανίκανους. Και το τραγελαφικό είναι ότι το ίδιο ισχύει και για τους νυν και για τους πρώην που θέλουν να γίνουν πάλι νυν, αλλά και για αυτούς που δεν υπήρξαν ποτέ νυν και πρώην!
Είχα πάει και στη συγκέντρωση για την Πάρνηθα. Τότε όμως ήλπιζα ότι μπορεί αυτό να έκανε τη διαφορά. Τώρα πια δεν το ελπίζω. Όχι, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, πολύ απλά γιατί δεν θα έχουμε αλλάξει εμείς. Θα πάω για να με γειώσουν ξανά και οι πολιτικοί μας και οι συμπολίτες μας, που την επαύριον της - όποιας - πυρκαγιάς, it's businness as usual. Για να γελάσουν μαζί μου και να με λοιδωρήσουν. Για να βεβαιωθώ ότι δεν είμαι μαζί τους.

Και άφησα το καλύτερο για το τέλος ... Ο πρωθυπουργός περιμένει τα αποτελέσματα δημοσκόπησης ( που παραγγέλθηκε από το Μαξίμου και πληρώθηκε απο ποιόν;) για να αποφασίσει τι θα κάνει ... Το ενδεχόμενο πρώωρων εκλογών τον Οκτώβριο φαίνεται να απομακρύνεται, λόγω του αρνητικού κλίματος, και για το λόγο αυτό είναι σφόδρα πιθανός ο ανασχηματισμός (άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς) και μάλιστα εντός της ερχόμενης εβδομάδας, πάντως πριν τις 4 Σεπτεμβρίου, δηλαδή την εμφάνιση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ. Αυτή η πρόταση περιέχει 72 λέξεις, το νόημα όμως των λέξεων πόση βλακεία περιέχει ;