Κοινωνικά μαθήματα για απροσάρμοστους

Ι. Όλοι έχουμε ακούσει την έκφραση "Η κοινωνία είναι ένα μεγάλο σχολείο". Χθες αποφάσισα λοιπόν να την κάνω πράξη. Αποφάσισα να διδαχθώ από αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία. Για λόγους ταχύτητας όμως ξεκίνησα από τις επιτομές(*) και θα προχωρήσω σταδιακά στην εμβάνθυνση ανά τομέα και αντικείμενο.

Ιδού λοιπόν τα πρώτα διδάγματα που αποκωδικοποίησα. 

1. Η κοινωνία δημιουργείται από την ταυτόγχρονη διαβίωση κάποιου αριθμού ανθρώπων στον ίδιο γεωγραφικό χώρο. Αισθήματα αλληλεγγύης, συμπόνοιας και ενδιαφέροντος προς τους άλλους είναι από προαιρετικά έως ενοχλητικά.

2.  Κάθε κοινωνός πρέπει να αποδέχεται αδιαμαρτύρητα αποφάσεις, που εμπεριέχονται στο κουτάκι μιας "μεγάλης ιδέας".

3. Η αμφισβήτηση της ορθότητας της λειτουργίας της κοινωνίας συνιστά ατόπημα, το οποίο προσάπτει στον αμφισβητία τη "ρετσινιά" του αντιδραστικού.

4. Ο κοινωνός πρέπει πάντα να αποφασίζει σύμφωνα με το προσωπικό του συμφέρον ή/και τις προσωπικές ιδεοληψίες του.

5. Όταν διαπιστώνεται ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά στην κοινωνία, δεν αναιρούμε τους λάθος χειρισμούς, αλλά το καταργούμε, κατά την αλάνθαστη μέθοδο "πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι".

Τώρα εγώ γιατί έχω την εντύπωση ότι έχω λάθος σημειώσεις;

(*) Στη Νομική, επιτομές λέγαμε εκείνα τα βιβλιαράκια ή συλλογές σημειώσεων, που περιείχαν επιγραμματικά τα σημαντικότερα σημεία του μαθήματος. 

ΙΙ. Την Παρασκευή είδα στο twitter το εξής μήνυμα : Ελλάδα - Έλληνες 0 - 1, με γκολ του Σαμαρά. Προφανώς υπονοούσε ότι η Ελλάδα έχασε από την επιλογή του Σαμαρά να μην συναινέσει (εσκεμμένα δεν καταγράφω το σε τι δεν συναίνεσε ο Σαμαράς, διότι δεν ξέρω τι του ζητήθηκε, αν και φαντάζομαι ότι αφορά την υπερψήφιση του μεσοπρόσθεσμου προγράμματος). Αυτό στο οποίο θέλω να σταθώ είναι η αντίστιξη μεταξύ Ελλάδος και Ελλήνων. Ειλικρινά αναρωτιέμαι, αν μπορεί να υπάρξει Ελλάδα χωρίς Έλληνες;. Μήπως Ελλάδα είναι οι Έλληνες; Αν σωθεί η Ελλάδα, αλλά όχι οι Έλληνες, τι θα έχει μείνει; Μπορώ να πω ότι κάποια στιγμή θύμωσα κιόλας, διότι θεωρώ ότι Ελλάδα είμαστε όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αντέχουμε (χρόνια τώρα) τα χτυπήματα και προσπαθούμε να επιβιώσουμε, ενώ παράλληλα προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι καλό ή καλύτερο για όλους μας. Φευ όμως, μέσα στους 140 χαρακτήρες του μηνύματος "ανακάλυψα" ότι η Ελλάδα και εγώ είμαστε απέναντι, αντίπαλοι σε ένα παιχνίδι που πρέπει να έχει νικητή και ηττημένο. Σε αυτό το παιχνίδι, count me out.

Η κοινωνία σε στιγμιότυπα

Ι. Θεωρήσεις και καταχωρίσεις

Ήμουν και χθες και προχθές, στην πλατεία Συντάγματος και θα είμαι και σήμερα.
Το δηλώνω εξαρχής, για την αποφυγή σύγχυσης.

Από όσα διαβάζω για αυτές τις συγκεντρώσεις, κατάλαβα :
- Οι συντηρητικοί μας θεωρούν αφελείς.
- Οι λογικοί μας θεωρούν βλάκες.
- Οι ιδεολογικά προσκείμενοι κάπου μας θεωρούν απολιτίκ.
- Οι ρεαλιστές/κυνικοί μας θεωρούν γελοίους.
- Οι κομματικοποιημένοι μας θεωρούν χάνους.
- Οι αγωνιστές μας θεωρούν φλώρους.
- Οι κάτοχοι της "αλήθειας" μας θεωρούν γραφικούς.
- Οι "αποτελεσματικοί" μας θεωρούν αιθεροβάμονες.
- Οι πολλοί μας θεωρούν τηλεοπτικό θέαμα.

...Και μετά από όλα αυτά, οι πολιτικοί μας θεωρούν ακίνδυνους.

ΙΙ. Εκείνος με σέβεται...

Σήμερα το πρωί ήμουν στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Όταν τελείωσα, έκατσα στην πλατεία να πιω έναν καφέ. Κάποια στιγμή, μας πλησίασε ένας νεαρός, που φαινόταν ότι είναι ναρκομανής. Μας ζήτησε χρήματα. Άνοιξα το πορτοφόλι μου και διαπίστωσα ότι όλα μου τα κέρματα δεν υπερέβαιναν τα σαράντα λεπτά. Ντράπηκα να του δώσω μόνο τόσα. Έβγαλα λοιπόν ένα πεντάευρο και του το πρόσφερα. Δίστασε να το πάρει. 

- Ρε κοπελιά, είναι πολλά. 

- Δεν πειράζει, πάρτα. 

- Σ' ευχαριστώ ρε κοπελιά. Ειλικρινά σε ευχαριστώ.

- Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς.

- Πως δεν χρειάζεται ρε κοπελιά; Εσύ δουλεύεις για να βγάλεις αυτά τα λεφτά.

- ...

Ευχαριστώ

Αναδημοσίευση από το Βυτίο

1.

Είδα – γιατί τέτοιος είμαι – τον Παπακωνσταντίνου στους Φακέλους. Μερικές παρατηρήσεις μεταξύ παγωτού και μπύρας:

* Το επιχείρημα που κυριαρχεί λέει: Η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό κράτος. Ύστερα πιο συγκεκριμένα: εσείς οι αριστεροί (τσουβαλιάζοντας εννοούν από κκ και σύριζα μέχρι αναρχικούς) είστε κρατιστές. Χθες στο τηλέφωνο άκουσα: «Τί φωνάζεις; Δηλαδή να μην πουληθεί η ΔΕΗ και να πληρώνουμε μια ζωή τους Φωτόπουλους; Το είδαμε το κράτος». Πρόκειται για μια ωραιότατη παρανόηση. Η ΔΕΗ όπως και οι περισσότεροι δημόσιοι οργανισμοί αυτοί τη στιγμή δεν είναι καθόλου δημόσιοι. Είναι κομματικά μαγαζιά, μέσω των οποίων ικανοποιούσαν τα δύο μεγάλα κόμματα (κατά κύριο λόγο, πιθανότατα όχι αποκλειστικά) την εκλογική τους πελατεία. Όταν λέω ότι θέλω η ΔΕΗ να είναι δημόσια, δεν εννοώ να διοριστεί η μισή Αρκαδία, ούτε να κάνουν πάρτι οι συνδικαλιστές του πασόκ. Εννοώ ότι θέλω φτηνό ρεύμα για όλο τον πληθυσμό και προκειμένου να έχω αυτό το αποτέλεσμα, δέχομαι η ΔΕΗ να είναι ελλειμματική. Και αυτό το έλεγα από παλιά. Αντίθετα, αυτό που εννοεί το πασόκ και το κάνει πράξη εδώ και χρόνια είναι το εξής: Η ΔΕΗ είναι κρατική σημαίνει διορίζω ασύστολα με αντίτιμο τη σιωπή, την έλλειψη πολιτισμού (και ίσως λίγο καρκίνο). Το πασοκ (και οι συνδικαλιστές του) τώρα λέει: «Διέλυσα κάθε δημόσιο οργανισμό κάνοντας ρουσφέτια, κάνοντας δώρα, παίρνοντας μίζες. Τώρα δεν συμφέρει άλλο τον ελληνικό λαό να συντηρεί τέτοιες καταστάσεις. Τώρα θα πουλήσω τη ΔΕΗ και οι Έλληνες θα είναι και ευχαριστημένοι επειδή δεν πληρώνουν άλλο την πασοκίλα». Αν το πασόκ ενδιαφερόταν για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ το να πληρώνει τα δανεικά που το ίδιο κατασπατάλησε, θα έλεγε: «με ενδιαφέρει να φτιάξω μια λειτουργική ΔΕΗ που θα προσφέρει φτηνό ρεύμα σε όλους ή δημόσιες μεταφορές της προκοπής, που θα σας κάνουν να αφήσετε το αμάξι σας. Ή γενικά θέλω να κάνω κάτι να λειτουργήσει. Για να το κάνω αυτό ίσως χρειαστεί να γίνουν μετατάξεις, απολύσεις, εξοροθολογισμοί. Το σχέδιο μου είναι αυτό και σας το παρουσιάζω. Δέχεστε;». Όμως το πασόκ απλά μαζεύει λεφτά. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ, ούτε και τώρα, για το αν κάτι σε αυτή την κοινωνία λειτουργεί.

* Άλλο επιχείρημα: «το δημόσιο δεν είναι καλός επιχειρηματίας. Οι ιδιώτες θα βοηθήσουν την οικονομία». Δύσκολο στην Ελλάδα να ξεχωρίσεις τον ιδιωτικό τομέα απ’ τον δημόσιο. Για τη στρέβλωση αυτή δεν φταίω εγώ, δεν φταίει ο Τσίπρας, δεν φταίνε καν οι απεργίες της γσεε (εδώ γελάνε). Φταίει το πασόκ με τη νέα δημοκρατία, που επέτρεψαν στον ιδιωτικό τομέα να απομυζεί τον δημόσιο, και μάλιστα χωρίς να δημιουργεί έστω και στο ελάχιστον ανάπτυξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Τα ΜΜΕ. Εκατοντάδες μέσα – φούσκες που ζουν από κρατική διαφήμιση και μαύρο χρήμα. Αφεντικά εφημερίδων που ζουν απ’ τα άρθρα που πληρώνονται κατευθείαν απ’ τα υπουργεία. Άλλο παράδειγμα: Δημόσιες υπηρεσίες και ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι πχ. καθαρίστριες κλπ. Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα είναι βαθύτατα προβληματικός. Όχι κρατικοδίαιτος, αλλά μαφιόζικος εις βάρος του δημόσιου χρήματος.

* Ο Παπαχελάς ρωτάει αν ο υπουργός φοβάται ότι θα «καεί» πολιτικά. Στα πάνελ, στις ειδήσεις, στις εφημερίδες, στα «ενημερωτικά βλογς» (πάντα ήθελα να γράψω αυτή τη φράση) κυριαρχεί το κουτσομπολιό, η παραπολιτική οπτική. Η μικρότητα, η ασημαντότητα βρίσκει την πρωτοκαθεδρία της στο δημόσιο λόγο γιατί οι ομιλητές πάσχουν από άκρατη εγωπάθεια και έλλειψη επαφής με τον έξω απ’ το σινάφι τους κόσμου. (Όπου σινάφι: άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική, τα media, τη δικηγορία και την «τέχνη», όπως αυτή ορίζεται απ’ τους καλεσμένους στα εκλογικά πάνελ και το «στην υγεία μας»)

Ξέρω πως οι δύο άνθρωποι στην τηλεόραση δεν καταλαβαίνουν, δεν έχουν ιδέα για το τι συζητάνε. Η οικονομική και κοινωνική τους απόσταση απ’ την πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας είναι τεράστια. Δεν μπορούν να φανταστούν τι σημαίνει να ζεις με 700€, με 400 €, ανασφάλιστος. Εννοώ πραγματικά τί σημαίνει. Ο υπουργός λέει: «οι θυσίες του λαού», «οι δ.υ. μάτωσαν». Δεν έχει ιδέα για το τι μιλάει, είναι εμφανές. Δεν ξέρει τι σημαίνει να ακριβύνει το πετρέλαιο. Δεν ξέρει τι σημαίνει μείον είκοσι (όχι παραπάνω) ευρώ το μήνα. Δυστυχώς. Γιατί τότε ίσως να το ξανασκεφτόταν, τότε ίσως να μην μιλούσε τόσο εύκολα για καμία εναλλακτική. Γιατί κι αυτός που δεν μπορεί να πληρώσει το σούπερ μάρκετ, σε λίγο, δεν θα έχει άλλη εναλλακτική, παρά να δαγκώσει τον καναπέ. Και θα είναι άνοστος, αφού είναι απ’ το ΙΚΕΑ.

* Παρακολουθώντας τα παράθυρα των ειδήσεων, αλλά και την χθεσινή εκπομπή, μου φαίνεται ότι είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο. Το πασόκ μόνο κόβει για να πληρώσει χρωστούμενα. Κανένα σημάδι ότι θα έχει ένα κάποιο τέλος αυτή η διαδικασία. Καμία κουβέντα για το αν υπάρχει ένα όριο στο κόψιμο του μισθού, στην αύξηση του ΦΠΑ κλπ. Δηλαδή αν δεν βγαίνουμε θα το πάνε 150%; Κανένα σημάδι ότι υπάρχει έστω και μια ιδέα για την παραγωγική διαδικασία της χώρας. Κανένα σημάδι ότι έχουν έστω και την παραμικρή ιδέα για το τι πήγε στραβά. Ποιο ήταν το λάθος όχι για την χρεοκοπία, αλλά για το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος δεν λειτουργεί. Δεν έχει παιδεία, δεν έχει υγεία, παρά μόνο ανθρώπους που παλεύουν ενάντια στις δομές μπας και καταφέρουν το οτιδήποτε. Το ελληνικό κράτος απλά πάντοτε βόλευε τους δικούς του κ μετά βασιζόταν στην καλοσύνη κάποιων. Τώρα πια, χωρίς παραφράσεις, βασίζεται στην καλοσύνη των ξένων. Μόνο που οι ξένοι, όπως και οι ντόπιοι, ενδιαφέρονται πια μόνο για τα νούμερα που επιβεβαιώνουν την ευτυχία τους.

* Και τελικά, λένε και ξαναλένε ότι δεν έχει προτείνει κανείς ρεαλιστική εναλλακτική λύση. Περιμένω ν’ ακούσω την πρόταση της κυβέρνησης. Γιατί βέβαια δεν αποτελούν πρόταση οι περικοπές και οι πωλήσεις. Αυτά είναι απλά μια πρώτη απάντηση στον δοσατζή που χτυπάει την πόρτα.

2.

Παρόλα αυτά, δεν με παίρνει από κάτω. Έχω βρει το αντίδοτο. Βγάζω το λεπτό βιβλιαράκι της εβδομάδας (τώρα: Βακαλόπουλος – Υπόθεση Μπεστ Σέλλερ) και διαβάζω στο στριμωγμένο συρμό.

Σήμερα, Συγγρού Φιξ – Πανεπιστήμιο: «Μόνο ο Μπέργκμαν χρειάζεται το όνομά του, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Ριζοσπάστης και δυο τρεις άλλοι ποιητές. Αυτοί το χρειάζονται γιατί πάνε για καριέρα, αλλά εμείς τί να το κάνουμε;»

Μετά, Πανεπιστήμιο – Συγγρού Φιξ: «(..) ενώ η Λήδα θα ήταν ανίκανη να καθίσει να την κοιτάζω χωρίς να μιλάμε πάνω από πέντε λεπτά. Μετά θα είχε απαιτήσεις, θα ήθελε να πηδηχτούμε, να μιλήσουμε, να κάνουμε κάτι. Οι άνθρωποι ζουν ανά πέντε λεπτά, θέλουν να αισθάνονται καλά κάθε πέντε λεπτά. Γι’ αυτό υπάρχει τόσο μεγάλη δυστυχία.»

Έτσι όταν βγαίνω στο δρόμο, νιώθω ελαφρύς. Αναστημένος ήδη. Και επαναλαμβάνω. Μίλησε, βούτηξε, φίλησε.

Επιθανάτιος ρόγχος

Μέρες προσπαθώ να γράψω κάτι. 

Κάτι για όσα συμβαίνουν, κάτι για όσα λέγονται, κάτι για όσα γίνονται. Για όλη αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα που πυροβολεί το μυαλό μας και στοχεύει στην εξόντωση και των τελευταίων στοιχείων που μας κάνουν ανθρώπους και ανθρώπινους.

Κάτι για όσα αποφασίζονται, κάτι για όσα επιτάσσονται, κάτι για όσα επιβάλλονται. Για όλα εκείνα που μας παρουσιάζονται ως η σωτηρία μας, η σωτηρία των παιδιών μας, η σωτηρία της πατρίδας και τα οποία εν τέλει κατατείνουν στον αφανισμό όλων μας.

Κάτι για όσα φημολογούνται, κάτι για όσα μεταφέρονται από εμπιστευτικές και προσκείμενες δώθε και κείθε πηγές, κάτι για όσα κυκλοφορούν και οπλοφορούν. Για όλα εκείνα που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να μάθουμε, αλλά μαθαίνουμε επειδή τελικά είναι ωφέλιμο για κάποιους να τα μάθουμε, ως απαγορευμένες πληροφορίες όμως. 

Μερικές φορές ο χρόνος με μπερδεύει. 

Θυμάμαι τις ημέρες του Δεκέμβρη 2008, που όλοι ούρλιαζαν για το πόσο επικίνδυνο είναι το κέντρο της Αθήνας. Κάθε μέρα ήμουν εκεί και από όσο γνωρίζω δεν έπαθα το παραμικρό. Σήμερα πάλι κάποιοι - οι ίδιοι - ουρλιάζουν για το πόσο επικίνδυνο είναι το κέντρο. Είμαι ακόμη κάθε ημέρα εκεί.

Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2009. Η τότε κυβέρνηση παραλυμένη και παραπαίουσα προκηρύσσει εκλογές και όλοι σπάμε το κεφάλι μας γιατί "αυτοκτόνησε" πολιτικά. Μετά, καταλάβαμε ότι έπρεπε να γίνει αλλαγή φρουράς. Σήμερα, η κυβέρνηση - η νέα φρουρά - έχει παραλύσει και παραπαίει και αυτή. Επίκεινται αποφάσεις που θα μας σπαζοκεφαλιάσουν και θα της καταλάβουμε μόνο κάποιους μήνες μετά. 

Θυμάμαι την άνοιξη του 2010. Βομβαρδισμός πληροφοριών, απόψεων, τακτικών και βροχή διαψεύσεων και κατηγορηματικών αρνήσεων. Τότε που δεν θα χρεωκοπούσαμε, που δεν προσφεύγαμε στο ΔΝΤ, τότε που ψάχναμε τη λύση μέσα από την ευρωπαϊκή "οικογένεια". Σήμερα πάλι βομβαρδισμός απόψεων σχετικά με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και τον ενδεδειγμένο τρόπο αντιμετώπισης του, διαψεύσεις της χρεωκοπίας και της εξόδου από το ευρώ. Τι έχει άραγε αποφασιστεί σήμερα, πίσω από κλειστές πόρτες και παραπετάσματα διαψεύσεων; Υπομονή σε λίγους μήνες ή ημέρες θα το μάθουμε. Και ίσως αργότερα να μάθουμε ότι είχε ήδη αποφασιστεί όταν διαψεύδονταν η απόφαση.

Υπάρχει όμως κάτι σήμερα που ρίχνει απειλητικά τη σκιά του στη ζωή μου. Κάτι υπάρχει σήμερα που με κάνει να παγώνω και να στέκομαι άναυδη και αμήχανη. Κάτι υπάρχει σήμερα που μου "ρουφάει" την όποια δύναμη ή θέληση να αντιδράσω, να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και τους άλλους. 

Νόμιζα ότι αυτό το κάτι ήταν ο θάνατος. Ο θάνατος χωρίς αιτία. Ο θάνατος χωρίς λογική. Ο θάνατος από εκδίκηση. Ο θάνατος από μίσος. Όσο όμως κι αν η απολυτότητα του θανάτου μπορεί να διαψεύδει έναν άνθρωπο σαν και εμένα, που θεωρεί ότι τα πάντα είναι σχετικά, δεν μπορεί να τον απειλήσει. Δεν είναι ο θάνατος που με κάνει να στέκομαι βουβή και άπραγη, είναι η στάση της κοινωνίας απέναντι στο θάνατο που με αποκαρδιώνει.

Ένας νέος άνδρας δολοφονήθηκε λίγες ώρες πριν δει για πρώτη φορά το δεύτερο παιδί του. Ο θάνατος του για την κοινωνία ήταν μια αφορμή για υψιπετείς και αμετροεπείς δηλώσεις και πράξεις βίας και επιδοκιμασίας της βίας. Ο θάνατος ενός ανθρώπου έγινε η δικαιολογία και η αιτιολογία για το θάνατο και τον κατατρεγμό άλλων ανθρώπων. Και η κοινωνία επικροτεί και χειροκροτεί. Μπράβο, ωραία τον χρησιμοποιήσαμε και τον εκμεταλλευτήκαμε και αυτόν το θάνατο. Του χρόνου ούτε που θα τον θυμόμαστε...

Και ο θάνατος ξαναχτυπά. Λίγες ώρες αργότερα. Ένα νέο παιδί πεθαίνει σε ένα στενό στα Κάτω Πατήσια. Και η κοινωνία δεν μαθαίνει ούτε το όνομα του, αλλά μόνο τη χώρα από την οποία προέρχεται. Και δεν είναι δικός μας. Άρα ο θάνατος του δεν έχει σημασία. Όπως δεν έχει σημασία ποιος και γιατί τον σκότωσε. 

Και ο θάνατος παραμονεύει. Ανάμεσα στις ασπίδες και μέσα στις στολές των δημοσίων υπαλλήλων που τάχθηκαν στην προστασία του κοινωνικού συνόλου και των πολιτών. Ένα νέο παιδί τραυματίζεται σοβαρά από αστυνομικούς και για μέρες δίνει μάχη με το θάνατο σε ένα δωμάτιο ΜΕΘ. Ευτυχώς νίκησε. Αλλά η κοινωνία έχει ήδη χάσει τη μάχη της, και μόνο από το γεγονός ότι αυτό το παιδί χρειάστηκε να αναμετρηθεί με το θάνατο. 

Η κοινωνία μας πεθαίνει, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είπαν "δεν συμφωνώ, αλλά καλά κάνουν στους μετανάστες, από την ημέρα της δολοφονίας έχει καθαρίσει ο τόπος". Η κοινωνία μας πεθαίνει, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είπαν "ε, καλά κάτι θα έκανε και αυτός για να του την πέσουν οι μπάτσοι". Η κοινωνία μας πεθαίνει, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είπαν "κόμμα διαλέγεις ανάλογα με το τι σε συμφέρει από αυτά που λέει το καθένα". Η κοινωνία μας πεθαίνει, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είπαν "δεν έχει σημασία τι κοινωνία θέλεις να φτιάξεις, η οικονομία καθορίζει τι θα κάνεις". Η κοινωνία μας πεθαίνει, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είπαν "ο λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να γνωρίζει όλα όσα συζητιούνται ή αποφασίζονται". 

Η κοινωνία μας πεθαίνει. Δεν ελπίζω σε τίποτα. Δεν είμαι όμως ελεύθερη, είμαι απλώς απελπισμένη.

Γιατί ο Στρος-Καν "δίνει" το Γιωργάκη;

Update : Μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις, ο τίτλος αλλάζει σε "Γιατί ο Στρος-Καν τον δίνει στον Γιωργάκη;" και η απάντηση πλέον είναι, διότι δεν του έκατσε η καμαριέρα...

Φαντάζομαι ότι κάποιοι θα δυσανασχετήσετε με το πρόσωπο. Φαντάζομαι επίσης ότι κάποιοι θα θεωρήσετε ότι κάνει γιαλαντζί δημοσιογραφία, αντίσταση, επανάσταση ή ο,τιδήποτε άλλο. Ελπίζω όμως ότι όλοι - ακόμη και οι επιφυλακτικοί, στις τάξεις των οποίων θέλω να κατατάσσω και τον εαυτό μου - θα αναγνωρίσουμε ότι έκανε αυτό που κανείς δημοσιογράφος δεν μπήκε στον κόπο να κάνει. Να ψάξει. Να βρει. Και να μας παρουσιάσει το εύρημα. 

(Το ξέρω ότι και οι κότες είχαν καταλάβει ότι το Μνημόνιο ήταν ήδη συμφωνημένο και κανονισμένο, πολύ πριν το μάθουμε εμείς. Έχει όμως μια - τρομακτική - δύναμη να το ακούς από τα χείλη του Στρος-Καν). 

Αντί επιλόγου, μια απορία;
Γιατί ο Στρος-Καν "δίνει" το Γιωργάκη;