Αναδημοσίευση από το Βυτίο
1.
Είδα – γιατί τέτοιος είμαι – τον Παπακωνσταντίνου στους Φακέλους. Μερικές παρατηρήσεις μεταξύ παγωτού και μπύρας:
* Το επιχείρημα που κυριαρχεί λέει: Η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό κράτος. Ύστερα πιο συγκεκριμένα: εσείς οι αριστεροί (τσουβαλιάζοντας εννοούν από κκ και σύριζα μέχρι αναρχικούς) είστε κρατιστές. Χθες στο τηλέφωνο άκουσα: «Τί φωνάζεις; Δηλαδή να μην πουληθεί η ΔΕΗ και να πληρώνουμε μια ζωή τους Φωτόπουλους; Το είδαμε το κράτος». Πρόκειται για μια ωραιότατη παρανόηση. Η ΔΕΗ όπως και οι περισσότεροι δημόσιοι οργανισμοί αυτοί τη στιγμή δεν είναι καθόλου δημόσιοι. Είναι κομματικά μαγαζιά, μέσω των οποίων ικανοποιούσαν τα δύο μεγάλα κόμματα (κατά κύριο λόγο, πιθανότατα όχι αποκλειστικά) την εκλογική τους πελατεία. Όταν λέω ότι θέλω η ΔΕΗ να είναι δημόσια, δεν εννοώ να διοριστεί η μισή Αρκαδία, ούτε να κάνουν πάρτι οι συνδικαλιστές του πασόκ. Εννοώ ότι θέλω φτηνό ρεύμα για όλο τον πληθυσμό και προκειμένου να έχω αυτό το αποτέλεσμα, δέχομαι η ΔΕΗ να είναι ελλειμματική. Και αυτό το έλεγα από παλιά. Αντίθετα, αυτό που εννοεί το πασόκ και το κάνει πράξη εδώ και χρόνια είναι το εξής: Η ΔΕΗ είναι κρατική σημαίνει διορίζω ασύστολα με αντίτιμο τη σιωπή, την έλλειψη πολιτισμού (και ίσως λίγο καρκίνο). Το πασοκ (και οι συνδικαλιστές του) τώρα λέει: «Διέλυσα κάθε δημόσιο οργανισμό κάνοντας ρουσφέτια, κάνοντας δώρα, παίρνοντας μίζες. Τώρα δεν συμφέρει άλλο τον ελληνικό λαό να συντηρεί τέτοιες καταστάσεις. Τώρα θα πουλήσω τη ΔΕΗ και οι Έλληνες θα είναι και ευχαριστημένοι επειδή δεν πληρώνουν άλλο την πασοκίλα». Αν το πασόκ ενδιαφερόταν για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ το να πληρώνει τα δανεικά που το ίδιο κατασπατάλησε, θα έλεγε: «με ενδιαφέρει να φτιάξω μια λειτουργική ΔΕΗ που θα προσφέρει φτηνό ρεύμα σε όλους ή δημόσιες μεταφορές της προκοπής, που θα σας κάνουν να αφήσετε το αμάξι σας. Ή γενικά θέλω να κάνω κάτι να λειτουργήσει. Για να το κάνω αυτό ίσως χρειαστεί να γίνουν μετατάξεις, απολύσεις, εξοροθολογισμοί. Το σχέδιο μου είναι αυτό και σας το παρουσιάζω. Δέχεστε;». Όμως το πασόκ απλά μαζεύει λεφτά. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ, ούτε και τώρα, για το αν κάτι σε αυτή την κοινωνία λειτουργεί.
* Άλλο επιχείρημα: «το δημόσιο δεν είναι καλός επιχειρηματίας. Οι ιδιώτες θα βοηθήσουν την οικονομία». Δύσκολο στην Ελλάδα να ξεχωρίσεις τον ιδιωτικό τομέα απ’ τον δημόσιο. Για τη στρέβλωση αυτή δεν φταίω εγώ, δεν φταίει ο Τσίπρας, δεν φταίνε καν οι απεργίες της γσεε (εδώ γελάνε). Φταίει το πασόκ με τη νέα δημοκρατία, που επέτρεψαν στον ιδιωτικό τομέα να απομυζεί τον δημόσιο, και μάλιστα χωρίς να δημιουργεί έστω και στο ελάχιστον ανάπτυξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Τα ΜΜΕ. Εκατοντάδες μέσα – φούσκες που ζουν από κρατική διαφήμιση και μαύρο χρήμα. Αφεντικά εφημερίδων που ζουν απ’ τα άρθρα που πληρώνονται κατευθείαν απ’ τα υπουργεία. Άλλο παράδειγμα: Δημόσιες υπηρεσίες και ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι πχ. καθαρίστριες κλπ. Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα είναι βαθύτατα προβληματικός. Όχι κρατικοδίαιτος, αλλά μαφιόζικος εις βάρος του δημόσιου χρήματος.
* Ο Παπαχελάς ρωτάει αν ο υπουργός φοβάται ότι θα «καεί» πολιτικά. Στα πάνελ, στις ειδήσεις, στις εφημερίδες, στα «ενημερωτικά βλογς» (πάντα ήθελα να γράψω αυτή τη φράση) κυριαρχεί το κουτσομπολιό, η παραπολιτική οπτική. Η μικρότητα, η ασημαντότητα βρίσκει την πρωτοκαθεδρία της στο δημόσιο λόγο γιατί οι ομιλητές πάσχουν από άκρατη εγωπάθεια και έλλειψη επαφής με τον έξω απ’ το σινάφι τους κόσμου. (Όπου σινάφι: άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική, τα media, τη δικηγορία και την «τέχνη», όπως αυτή ορίζεται απ’ τους καλεσμένους στα εκλογικά πάνελ και το «στην υγεία μας»)
Ξέρω πως οι δύο άνθρωποι στην τηλεόραση δεν καταλαβαίνουν, δεν έχουν ιδέα για το τι συζητάνε. Η οικονομική και κοινωνική τους απόσταση απ’ την πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας είναι τεράστια. Δεν μπορούν να φανταστούν τι σημαίνει να ζεις με 700€, με 400 €, ανασφάλιστος. Εννοώ πραγματικά τί σημαίνει. Ο υπουργός λέει: «οι θυσίες του λαού», «οι δ.υ. μάτωσαν». Δεν έχει ιδέα για το τι μιλάει, είναι εμφανές. Δεν ξέρει τι σημαίνει να ακριβύνει το πετρέλαιο. Δεν ξέρει τι σημαίνει μείον είκοσι (όχι παραπάνω) ευρώ το μήνα. Δυστυχώς. Γιατί τότε ίσως να το ξανασκεφτόταν, τότε ίσως να μην μιλούσε τόσο εύκολα για καμία εναλλακτική. Γιατί κι αυτός που δεν μπορεί να πληρώσει το σούπερ μάρκετ, σε λίγο, δεν θα έχει άλλη εναλλακτική, παρά να δαγκώσει τον καναπέ. Και θα είναι άνοστος, αφού είναι απ’ το ΙΚΕΑ.
* Παρακολουθώντας τα παράθυρα των ειδήσεων, αλλά και την χθεσινή εκπομπή, μου φαίνεται ότι είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο. Το πασόκ μόνο κόβει για να πληρώσει χρωστούμενα. Κανένα σημάδι ότι θα έχει ένα κάποιο τέλος αυτή η διαδικασία. Καμία κουβέντα για το αν υπάρχει ένα όριο στο κόψιμο του μισθού, στην αύξηση του ΦΠΑ κλπ. Δηλαδή αν δεν βγαίνουμε θα το πάνε 150%; Κανένα σημάδι ότι υπάρχει έστω και μια ιδέα για την παραγωγική διαδικασία της χώρας. Κανένα σημάδι ότι έχουν έστω και την παραμικρή ιδέα για το τι πήγε στραβά. Ποιο ήταν το λάθος όχι για την χρεοκοπία, αλλά για το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος δεν λειτουργεί. Δεν έχει παιδεία, δεν έχει υγεία, παρά μόνο ανθρώπους που παλεύουν ενάντια στις δομές μπας και καταφέρουν το οτιδήποτε. Το ελληνικό κράτος απλά πάντοτε βόλευε τους δικούς του κ μετά βασιζόταν στην καλοσύνη κάποιων. Τώρα πια, χωρίς παραφράσεις, βασίζεται στην καλοσύνη των ξένων. Μόνο που οι ξένοι, όπως και οι ντόπιοι, ενδιαφέρονται πια μόνο για τα νούμερα που επιβεβαιώνουν την ευτυχία τους.
* Και τελικά, λένε και ξαναλένε ότι δεν έχει προτείνει κανείς ρεαλιστική εναλλακτική λύση. Περιμένω ν’ ακούσω την πρόταση της κυβέρνησης. Γιατί βέβαια δεν αποτελούν πρόταση οι περικοπές και οι πωλήσεις. Αυτά είναι απλά μια πρώτη απάντηση στον δοσατζή που χτυπάει την πόρτα.
2.
Παρόλα αυτά, δεν με παίρνει από κάτω. Έχω βρει το αντίδοτο. Βγάζω το λεπτό βιβλιαράκι της εβδομάδας (τώρα: Βακαλόπουλος – Υπόθεση Μπεστ Σέλλερ) και διαβάζω στο στριμωγμένο συρμό.
Σήμερα, Συγγρού Φιξ – Πανεπιστήμιο: «Μόνο ο Μπέργκμαν χρειάζεται το όνομά του, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Ριζοσπάστης και δυο τρεις άλλοι ποιητές. Αυτοί το χρειάζονται γιατί πάνε για καριέρα, αλλά εμείς τί να το κάνουμε;»
Μετά, Πανεπιστήμιο – Συγγρού Φιξ: «(..) ενώ η Λήδα θα ήταν ανίκανη να καθίσει να την κοιτάζω χωρίς να μιλάμε πάνω από πέντε λεπτά. Μετά θα είχε απαιτήσεις, θα ήθελε να πηδηχτούμε, να μιλήσουμε, να κάνουμε κάτι. Οι άνθρωποι ζουν ανά πέντε λεπτά, θέλουν να αισθάνονται καλά κάθε πέντε λεπτά. Γι’ αυτό υπάρχει τόσο μεγάλη δυστυχία.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου