29 Ιουλίου, δεν μπορώ να σε θυμηθώ

Σήμερα ξύπνησα αγκαλιά με την απόλυτη βεβαιότητα ότι στις 29 Ιουλίου, έχει συμβεί κάτι που θα έπρεπε να θυμάμαι. Αλλά, δεν το θυμάμαι.

Η σχέση μου με τους αριθμούς δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα καλή. Οι αριθμοί όμως που αναπαριστούν ημερομηνίες ήταν πάντα σύντροφοι μου. Γεννήσεις, θάνατοι, και άλλα γεγονότα, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, που για καλό ή για κακό, αποτυπώθηκαν σαν τατουάζ στο κορμί της ζωής μου.

Στίβω το μυαλό μου να θυμηθώ τι είναι αυτό που έχει γίνει στις 29 Ιουλίου και δεν τα καταφέρνω. Με ενοχλεί η επιλεκτική αμνησία μου, περισσότερο όμως με ενοχλεί η φορτική απαίτηση του συμβάντος που δεν θυμάμαι, να το θυμηθώ. Και η μυρωδιά του. Δεν μυρίζει χαρά.

Ο χρόνος κινείται ανάμεσα στους αριθμούς, τις ημερομηνίες που δεν μπορώ να ξεχάσω. 29 Ιανουαρίου, η πρωτοχρονιά. 23 Απριλίου. 21 Ιουλίου. 19 Σεπτεμβρίου. 28 Νοεμβρίου. 17 Δεκεμβρίου. 21 Δεκεμβρίου. Και πάλι από την αρχή. Χαρές και λύπες μαζί, σαν μαργαριτάρια στο ίδιο κολιέ, γύρω από το λαιμό μιας ζωής.

Στο ημερολόγιο των ημερομηνιών μου δεν βρίσκω την 29 Ιουλίου. Αλλά είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κάτι υπάρχει, ή θα έπρεπε να υπάρχει. Ρωτάω το στομάχι και μου το επιβεβαιώνει, με ένα σφίξιμο. Δεν μπορώ, όμως, να θυμηθώ. 

Αναλογίζομαι - μάλλον ως δικαιολογία - ότι υπάρχει και ένα γεγονός χωρίς ημερομηνία. Συνέβη, το θυμάμαι και ίσως περισσότερο από όσο θα ήθελα, αλλά η ημερομηνία του είναι απροσδιόριστη, κρυμμένη σε ένα θολό τριήμερο του Νοεμβρίου. 

Μήπως το 29 Ιουλίου είναι και αυτό, μια ακόμη θολή ημερομηνία; Όχι. Σίγουρα όχι. Είναι 29 Ιουλίου, απόλυτα ξεκάθαρο. Και πάλι όμως δεν μπορώ να θυμηθώ το συμβάν. Ή μήπως ήταν γεγονός;  Αφαιρούμαι προσπαθώντας να καταλάβω γιατί διαφοροποιώ το συμβάν από το γεγονός. Με κάποιο τρόπο αποδίδω στα γεγονότα και προσωπική συμμετοχή. Επανέρχομαι όταν το 29 Ιουλίου αναβοσβήνει γρηγορότερα στο μυαλό μου.

Για ένα δευτερόλπετο, σκέφτομαι ότι ίσως να μην έχει συμβεί ακόμη, ίσως να συμβεί σήμερα. Το επόμενο δευτερόλεπτο, με μέμφομαι και με λοιδορώ για τις αηδίες που σκέφτομαι. Κανείς δεν ξέρει τι ΘΑ συμβεί. Το μόνο που μπορεί να ξέρει είναι τι ΈΧΕΙ ήδη συμβεί. Με χαστουκίζει η ιδέα ότι θα ταξιδεύω, όλη μου τη ζωή, για τη χώρα του ΘΑ, παρέα με τον αόριστο και τον παρακείμενο.

Το 29 Ιουλίου έχει αρχίσει να εκνευρίζεται. Και εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ. Θα με τυρρανάει όλη την ημέρα. Με πιέζει. Και η αντίδραση μου στην πίεση είναι  η αναπάντεχη ιδέα ότι μπορεί να σφετερίζεται την παρήχηση με το 29 Ιουνίου. Από την άλλη όμως, το 29 Ιουνίου δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη την αποτύπωση του, οπότε πως είναι δυνατόν η παρήχηση του να έχει τέτοια δύναμη;

Το παίρνω απόφαση. Ή θα θυμηθώ ή πρέπει να περιμένω να ξημερώσει. 

Μα τι στο διάολο θέλει από μένα το 29 Ιουλίου;