Τα καρότα και τα μαστίγια και μια ιστορία καταναλωτισμού

Θα ήθελα να κάνω λάθος και να τελώ σε πλάνη οικτρά, αλλά πλέον είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ο άνθρωπος κινητοποιείται είτε λόγω καρότου, είτε λόγω μαστιγίου, ή με έναν συνδυασμό αυτών. Η τακτική είναι αποδεδειγμένα αποτελεσματική και μπορεί να καταλογιστεί στα πλεονεκτήματα της ότι σπανίως, ή έστω δύσκολα "ανιχνεύεται". Τις περισσότερες φορές "τσιμπάμε" το δόλωμα του καρότου ή "φοβόμαστε" (μπορεί να γραφτεί και εκτός εισαγωγικών) το μαστίγιο, για να "δρομολογηθούμε" τελικά στη "σωστή" κατεύθυνση (θα μπορούσε να γραφτεί και "λούκι"). Λούκια υπάρχουν πολλά, μικρότερα, μεγαλύτερα, προσωπικά, οικογενειακά, διαπροσωπικά, επαγγελματικά, κοινωνικά. Και μην γελιόμαστε. Πάντα κάνουμε στους άλλους τα ίδια - ακόμη και τα δυσάρεστα - που μας κάνουν εκείνοι (ακόμη και πριν μας τα κάνουν).

Έρχονται όμως στιγμές που το καρότο δεν είναι τόσο γοητευτικό, τόσο δελεαστικό και δεν μπορεί πια να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αναρωτιέσαι εάν αξίζει να το κυνηγήσεις. Όπως επίσης, έρχεται η στιγμή που το μαστίγιο δεν ξυπνάει το φόβο με την ίδια ένταση, ή ακόμη συνηθίζεις τον πόνο τόσο πολύ που πια δεν σε απασχολεί. Τότε  ξυνπάει το εγγενές ελάττωμα της τακτικής "καρότο-μαστίγιο". Στο μέτρο που αυτή βασίζεται στις ψυχολογικές αντιδράσεις του ανθρώπου, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο, σε δεδομένη χρονική στιγμή, αυτές να μην είναι οι αναμενόμενες και ευκταίες. Κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να υποθέσει βάσιμα ότι αυτό θα συμβεί κάποια στιγμή και επαφίεται στην εξυπνάδα και την ευελιξία του να το καθυστερήσει, αρκεί να μην παραμυθιάσει και τον εαυτό του πως με τον τρόπο αυτό έχει βρει το αποτελεσματικότερο εργαλείο χειραγώγησης. 

Οι πολιτικοί μας όμως δεν φημίζονται, ούτε για την εξυπνάδα - αντίθετα είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές στην κουτοπονηριά, όπως άλλωστε και πολλοί από εμάς - όπως δεν φημίζονται ούτε για την προσαρμοστικότητα τους σε νέες συνθήκες. Για να αποδώσουμε όμως τα του Καίσαρος, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο τρόπος που οι πολιτικοί ζουν απομονωμένοι και αποκομμένοι από την κοινωνία, σε έναν εικονικό κόσμο, δεν τους βοηθάει ιδιαίτερα να παρακολουθούν τις εξελίξεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ή να αντιλαμβάνονται τις αλλαγές και τις μεταστροφές που συντελούνται. Αυτό όμως είναι δικό τους πρόβλημα. Κάπως έτσι, αφού έστρωσαν με ολόκληρη χώρα στο κυνήγι του καρότου - προφανώς εκμεταλλευόμενοι το ελάττωμα του πληθυσμού της να προτιμά το "αρπαχτό καρότο" από το "παραχθέν καρότο"- ξαφνικά, όταν τελείωσαν τα καρότα, παραπονιούνται γιατί πια ο πληθυσμός δεν δείχνει να συμμορφώνεται με τας υποδείξεις. Λυπάμαι, αλλά οι εξαρτημένες συμπεριφορές είναι αυτό ακριβώς, εξαρτημένες από συγκεκριμένη συνθήκη. Χτύπα κουδουνάκι, για να τρέξουν τα σάλια του σκύλου.

Μπορεί να ξένισε ή ακόμη και να ενόχλησε η παρομοίωση με το σκυλάκι του Παβλόφ, δεν περιείχε όμως ούτε υποτίμηση, ούτε προσβολή. Περιείχε την απλή διαπίστωση ότι δεχθήκαμε να εξαρτήσουμε τη συμπεριφορά μας. Και όχι μόνο αποδεχθήκαμε την εξάρτηση, αλλά την ενστερνιστήκαμε σε τέτοιο βαθμό που χλευάζαμε και μερικές φορές γελοιοποιούσαμε όσους προσπαθούσαν να το αποφύγουν. Η φράση "καλά, αυτός πάει με το σταυρό στο χέρι", ίσως μας δίνει ενδείξεις για το που είχαμε φτάσει. Και ας είμαστε ειλικρινείς, αν το καρότο δεν είχε μετατραπεί σε αγγούρι, ακόμη θα το κυνηγάγαμε.

[Ας μην νομισθεί από όλα τα παραπάνω πως ενστερνίστηκα το δόγμα του "Μαζί τα φάγαμε". Γνωρίζω ότι και αυτό το δόγμα, όπως όλα τα δόγματα, αποτελούν μια μέθοδο διαχείρισης και χειραγώγησης του ανθρώπου. Όπως επίσης γνωρίζω ότι μαζί ΔΕΝ τα φάγαμε. Οι περισσότεροι από εμάς κυνηγούσαν ένα καρότο, ενώ οι μπριζόλες όδευαν λάθρα προς άλλες κατευθύνσεις. Όπως δεν θα έπρεπε να νομισθεί ότι παραδίδω μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς ή πολιτικής. Ουδείς άσφαλτος, ούτε καν η εθνική οδός.]

Κάπως έτσι, μετά το τέλος της εποχής των καρότων, ήρθε η εποχή του μαστιγίου και ο φόβος είναι πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη κάθε δελτίου χειραγώγησης που σέβεται τον εαυτό του. Όπως όμως είπαμε, ήδη παραπάνω, ο φόβος ξεθυμαίνει ή απλώς μειώνεται, όταν ο αποδέκτης του αρχίζει να συνηθίζει τον πόνο του μαστιγίου. Έτσι και στην ελληνική κοινωνία της κρίσης, ο φόβος βαίνει (ποιοτικά και ποσοτικά) μειούμενος ως προς τα δεινά που μας περιμένουν, στο μέτρο που κάπου έχουμε αρχίσει αντιλαμβανόμαστε ότι είναι μάλλον αναπόφευκτα, και με το καλύτερο και με χειρότερο σενάριο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι όσο κι αν το μαστίγιο κραδαίνεται πάνω από τα κεφάλια μας, το αξίωμα "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" διεκδικεί τη θέση του.

Δεν πιστεύω ότι απαρνηθήκαμε εν μια νυκτί τις κουτοπόνηρες σκέψεις ή ότι ξαφνικά ξύπνησε μέσα μας το επαναστατικό φίλτρο (που θα μπορούσε να είναι κάτι ανάλογο με το μητρικό φίλτρο) και αποφασίσαμε ότι δεν θα ανεχθούμε άλλο καρότο και άλλο μαστίγιο. Όπως επίσης, δεν πιστεύω ότι ξαφνικά όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας διεκδίκησαν τις πληροφορίες που χρειάζονται και ενημερώθηκαν για τα θέματα, στα οποία είχαν προηγουμένως μαύρα μεσάνυχτα. Μακριά από εμάς να μας χαλάσει η ζαχαρένια... Αντίστοιχα, απίθανο θεωρώ ότι ξεκολλήσαμε από τις αγαπημένες ιδεοληψίες μας και το αλάθητο (που, συγκρινόμενο με του πάπα,  δίνει άλλο νόημα στο έτερο αξίωμα "το μέγεθος μετράει"). Κοιτάζοντας γύρω μας (και μέσα στον καθρέπτη μας), διαπιστώνουμε ότι όλοι έχουμε οριοθετήσει την "ιδεολογική" περιοχή μας και παραμένουμε ακοίμητοι φρουροί της. Και μερικές φορές και ενεργοί ιεροκήρυκες της μιας και μοναδικής αλήθειας που μόνο εμείς κατέχουμε. Μακριά από εμάς να παραδεχτούμε ότι κάνουμε λάθος... Το πιο τραγικό (και συνάμα γελοίο) είναι εκείνη η περίπτωση των ανθρώπων που δομούν τη σκέψη τους, επί τη βάσει συλλογισμών, ασύνδετων όμως, οι οποίοι καταλήγουν να σοδομίζουν τη λογική. Τόση φαιά ουσία χαμένη.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς, η τακτική αυτή να αρχίζει να δίνει σημάδια αποτυχίας. Αντίθετα, όμως, από τα αναμενόμενα, συνεχίζει να πετυχαίνει τους στόχους της. Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ  να δώσω έγκειται στην έξη της κατανάλωσης. Γίναμε και παραμένουμε καταναλωτές. Μόνο που σήμερα ο καταναλωτισμός μας επεκτείνεται  σε πεδία που ήταν εντελώς - ίσως εξ ορισμού - off limits (που λέμε και στο χωριό μου). Καταναλώνουμε απόψεις, καταλώνουμε σκέψεις, καταναλώνουμε τέχνη, καταναλώνουμε λύσεις, καταναλώνουμε ανθρώπους.

Και κάπως έτσι "καταφέρνουμε" να υπερβούμε και να ακυρώσουμε τα απώτατα όρια της τακτικής του καρότου και του μαστιγίου. Δεν χρειάζεται πια το καρότο να είναι δελεαστικό, δεν χρειάζεται πια να προσπαθούμε να αποφύγουμε τον πόνο του μαστιγίου. Αρκεί να μπορεί να καταναλωθεί, είτε το ένα, είτε το άλλο, είτε και τα δύο μαζί. Σήμερα έχουμε φτάσει σε εκείνο το επίπεδο που ακόμη και η ρητή δήλωση εξέχοντος πολιτικού προσώπου ότι μας τάζει / μας απειλεί, για να κάνουμε κάτι, ακόμη και ο ίδιος ο πόνος που νιώθουμε, εκλαμβάνεται ως προϊόν προς κατανάλωση. Το είπε, το ακούσαμε, το κατάπιαμε, πάμε παρακάτω.

Δεν διατηρώ καμία αισιοδοξία, απαισιοδοξία, ελπίδα, φόβο για το μέλλον. Μια μόνο διαπίστωση. Δεν υπάρχει μέλλον και ο χρόνος που θα συνεχίσει να κυλάει, δεν έχει τίποτα να φέρει. Game Over.

Γαμώ τη σωτηρία μου ΓΑΜΩ

Διαβάστε αυτό.

Και μετά διαβάστε και τα σχόλια.

 

Εγώ θα σταθώ σε ένα από αυτά :

"Είτε αρέσει είτε όχι το ΛΑΟΣ (με όλο το λαικισμό του και την γραφικότητα του) είναι πολύ πιο υπεύθυνη πολιτικ η δύναμη από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.

Ειδικα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι πιο γελείο έχει παράξει το πολιτικό σύστημα. Μια καρικατούρα ψευτοπορδοεπαναστατών, που στοιχειωδώς σοβαρός ανθρωπος να είσαι καταλαβαίνεις το μέγεθος της γελειότητας τους.

Το αποκορύφωμα η άρνηση στη τολμηρή πρόταση του ΓΑΠ για δημοψήφισμα (που ήταν τελικά ο καταλύτης για όλες τις εξελίξεις), στο οποίο εάν ήταν συνεπής με αυτά που έλεγαν θα έπρεπε να συμφωνήσουν την ίδια στιγμή.

Με τον Αδωνη? με τον Αδωνη.
Με το Βορίδη? με το Βορίδη.

Με τον οποιονδήποτε ωστε να αποτρέψουμε ο τόπος μας να γίνει Κούβα και οι Ελληνίδες σε 10 χρόνια να δουλεύουν στα στριπτιζάδικα και τα μπουρδέλα της Τουρκίας και της Αλβανίας."

 

Κι αν με ρωτάει κανείς, ως Ελληνίδα, αν επθυμώ να συμπορευτώ με τον Άδωνη  ή τον Βορίδη, απαντώ: Χίλιες φορές πουτάνα στα μπουρδέλα της Τουρκίας και της Αλβανίας.

 

Τα νομικά του πανηγυριού

Για τα νομικά ζητήματα που τίθενται σε σχέση με τη διαδικασία που ακολουθήθηκε για το διορισμό του Λ. Παπαδήμου, ως πρωθυπουργού, αν σας ενδιαφέρει, δείτε εδώ.

Απολογισμός του δημοψηφίσματος

Στην προηγούμενη ανάρτηση (Δημοψήφισμα αγάπη μου), είχα αφήσει εκκρεμότητα τις παρενέργειες της προκήρυξης δημοψηφίσματος. Μετά τις εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων, η ενασχόληση μαζί τους μοιάζει ετεροχρονισμένη και άνευ ενδιαφέροντος. Μοιάζει, αλλά τελικά νομίζω ότι δεν είναι. 

Όταν ο πρωθυπουργός (μπορούμε να αρχίσουμε να τον αναφέρουμε και ως πρώην) ανακοίνωσε την πρόθεση του να θέσει σε δημοψήφισμα τη δανειακή σύμβαση έγινε κυριολεκτικά το σύστριγγλο εντός και εκτός χώρας. Εντός χώρας, διότι το ενδεχόμενο των εκλογών απομακρύνονταν και αυτό από μόνο του δημιουργούσε υστερόβουλες και ανυστερόβουλες αντιδράσεις. Επίσης, όμως η προκήρυξη του δημοψηφίσματος ερμηνεύθηκε, από τους λιγούρηδες της εξουσίας, αυτούς δηλαδή που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, ως ένδειξη αδυναμίας του πρωθυπουργού, οπότε τα όρνια ακόνιζαν τα νύχια τους. Εκτός χώρας, δημιουργήθηκε πανικός, διότι έγινε αντιληπτό ότι είμαι μάλλον απίθανο οι Έλληνες να πουν ναι στη σύμβαση, οπότε όλο το "έργο διάσωσης" θα πήγαινε χαμένο. Κάπως έτσι, η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ αποφάσισαν να μας τρίξουν τα δόντια και, αφού τα έχωσαν στον πρωθυπουργό, ανακοίνωσαν ότι αν θέλουμε σώνει και καλά να κάνουμε δημοψήφισμα, τότε θα έχει ερώτημα την παραμονή ή αποχώρηση της χώρας μας από το ευρώ. Τα χρηματιστήρια παγκοσμίως τράβαγαν τις τρίχες τους, διότι υπέθεταν ότι η απάντηση στο δημοψήφισμα θα είναι όχι και συνεπώς η Ελλάδα θα τράβαγε άλλο δρόμο και μαζί της θα παρέσυρε και όσους έχουν το μουντζούρη της στα χέρια τους. Εντυπωσιακά ηχηρή ήταν η σιωπή από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, σε επίσημο επίπεδο βεβαίως, παρά το γεγονός ότι ο Ομπάμα, σε άλλες φάσεις, είχε παρέμβει για το θέμα της Ελλάδας. 

Ας αφήσουμε προς το παρόν τις εσωτερικές αντιδράσεις κατά μέρος. Πολλά έχουν ειπωθεί για τις σκοπιμότητες αυτής της κίνησης (της προκήρυξης δημοψηφίσματος) και ακόμη περισσότερα για τα συμφέροντα, σε διεθνές επίπεδο, που εξυπηρετεί ο πρωθυπουργός. Αν κρατήσουμε το δεδομένο ότι το όχι στη δανειακή σύμβαση, θα κόστιζε πολλά μηδενικά στον λογαριασμό Ευρωπαίων και Αμερικανών, τότε μπορούμε, με ασφάλεια, να υποθέσουμε ότι ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε οι Αμερικανοί, θα ήθελαν να δουν μια εξέλιξη που δεν θα περιελάμβανε τη δανειακή σύμβαση. Άρα, το δημοψήφισμα κατ' αρχήν αντιστρατεύονταν τα συμφέροντα αμφοτέρων, οπότε κανείς εξ αυτών δεν θα είχε "εγκρίνει" μια τέτοια κίνηση. 

Με βάση το ίδιο δεδομένο (ότι κανείς από τους παραπάνω δεν θα ήθελε να δει την Ελλάδα χωρίς τη δανειακή σύμβαση), καταλήγω ότι όλοι θα ήθελαν να διασφαλίσουν ότι η δανειακή σύμβαση θα κυρωθεί και εφαρμοστεί. Το ζητούμενο λοιπόν ήταν να διασφαλιστεί ότι δεν θα βρει κάποιος πολιτικός, που από επιλογή ή από ανάγκη, θα έκανε πίσω στην υπογραφή της και σε κάθε περίπτωση αυτό (η διασφάλιση και υπογραφή της συμβάσεως) θα πρέπει να γίνει με τους παρόντες συσχετισμούς πολιτικών δυνάμεων, διότι κανείς δεν ξέρει τι τύχη επιφυλάσσει το μέλλον στα δύο κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα. Συνεπώς, το ζητούμενο ήταν να μην γίνουν εκλογές άμεσα και παράλληλα να βρεθεί ένας τρόπος να δεσμευθεί στην υπογραφή της συμβάσεως και η ΝΔ. 

Γνωρίζοντας τα όσα συνέβησαν τα τελευταία τρία 24ώρα, είναι προφανές ότι πλέον η ΝΔ και ο Σαμαράς δεν μπορούν να ευαγγελίζονται ούτε την επαναδιαπραγμάτευση (αυτού που είχαν στο μυαλό τους να επαναδιαπραγματευτούν), ούτε το περίφημο μείγμα πολιτικής, αφού ο ίδιος ο Σαμαράς, την περασμένη Παρασκευή, δήλωσε ότι πρώτα θα κυρωθεί η δανειακή σύμβαση (ΟΚ, διαφώνησε στα παραρτήματα της, αλλά αυτό νομίζω ότι δεν είναι καν σοβαρό επιχείρημα) και εν συνεχεία θα πάμε σε εκλογές. Άρα, το ζητούμενο επετεύχθη. Εκλογές δεν θα πραγματοποιηθούν άμεσα και η σύμβαση θα κυρωθεί (ακόμη όμως κι αν απαιτηθούν εκλογές για την εκτόνωση της έντασης, αυτές θα διενεργηθούν μετά την κύρωση της συμφωνίας). 

Κάπως έτσι δεν είναι παράλογο να υποθέσει κανείς ότι οι παρενέργειες που εμφανίστηκαν, δεν ήταν τελικά και τόσο παρενέργειες. Μπορεί η κίνηση Παπανδρέου να έφερε σε αμηχανία τη Μέρκελ και το Σαρκοζύ, επειδή ενδεχομένως να μην την γνώριζαν, εν τέλει όμως η εξέλιξη ουδόλως θίγει τα συμφέροντα τους. Αντίστοιχα, δεν θίγει και τα συμφέροντα των Αμερικανών. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι ήταν παρακινδυνευμένη, το ρίσκο ήταν μεγάλο και το αποτέλεσμα εξαρτιόταν από πολλές ανέλεγκτες παραμέτρους, γεγονός το οποίο θα ήταν ένας πολύ καλός λόγος να μην την γνωστοποίηση ο πρωθυπουργός, αφού για αυτόν τον λόγο ποτέ δεν θα του επέτρεπαν να την παίξει. Χώρια που ο Παπανδρέου αποσκοπούσε και στην πολιτική επιβίωση του, η οποία είναι μάλλον αδιάφορη σε οποιοδήποτε άλλον, πλην του ιδίου. 

Στο σημείο αυτό, αξίζει να σημειωθεί ότι οι υποψήφιοι χαλίφηδες θεώρησαν ότι εντόπισαν μια αδυναμία και άρχισαν να κρώζουν την αντίθεση τους στην απόφαση του πρωθυπουργού. Πιάστηκαν και από τη θυμωμένη αντίδραση της Μέρκελ και του Σαρκοζύ, για να αρχίσουν να προβάλλουν την πατριωτική άρνηση τους, αλλά προφανώς δεν πέρασε από το μυαλό τους ότι ο πρωθυπουργός ουδόλως είχε σκοπό να κάνει ποτέ δημοψήφισμα, ενώ παράλληλα πόνταρε (ρισκάροντας ξανά) ότι κανείς βουλευτής του ΠΑΣΟΚ θα έβρισκε το σθένος να μην δώσει ψήφο εμπιστοσύνης και να ρίξει την κυβέρνηση. Έτσι, αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν, με μια κάποια αμηχανία, την επιβίωση της κυβέρνησης, την Παρασκευή.

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, όπου είναι πλέον περίπου δεδομένο ότι η σύμβαση θα κυρωθεί και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία, δημοψήφισμα εξυπακούεται ότι δεν πρόκειται να γίνει, εκλογές αν γίνουν, θα γίνουν όταν όλα θα έχουν τελειώσει, η ΝΔ είναι δεμένη χειροπόδαρα στο μνημονιακό άρμα  και οι υποψήφιοι χαλίφηδες εν αναμονή, ενώ ο Γιωργάκης μπορεί να διαφημίζει τον εαυτό του ως συναινετικό που για το καλό της πατρίδας αφήνει την καρέκλα. Διόλου κακή απόδοση για τον Γιωργάκη, που έπαιξε στο στοίχημα του δημοψηφίσματος.

Και μια απορία : αν η οργισμένη αντίδραση Μέρκελ-Σαρκοζύ οφείλεται στην άγνοια, η σιωπή των Αμερικανών που οφείλεται ;

Δημοψήφισμα αγάπη μου

Δημοψήφισμα λοιπόν. Ο μεγάλος τιμονιέρης (μην ακούω γέλια) αποφάσισε ότι πρέπει ο λαός να ορίσει την τύχη του. Ακούγεται δημοκρατικό. Και θα ήταν, αν δεν υπήρχαν κάποια - προφανώς ήσσονος κατά τον τιμονιέρη - ζητήματα με το σχεδιαζόμενο δημοψήφισμα.

(Δισκλέιμερ : Επειδή όταν έχεις μεγάλη μύτη, οι πιθανότητες είναι να σε περάσουν για ελέφαντα, εξ αρχής δηλώνω, έχοντας επίγνωση των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως μπλα μπλα (αυτό μάλλον κολλάει αλλού, τέλος πάντων, πάμε παρακάτω μην το χάσω και θα χάσει η Βενετιά βελόνι) ότι η προσφυγή στο λαό πριν τη λήψη σοβαρών αποφάσεων είναι σωστή. Κατ' αρχήν.

Ιδού λοιπόν οι λόγοι για τους οποίους δεν είναι σωστή στην προκειμένη περίπτωση :

1. Σε 3 μήνες ο λαός θα κληθεί να αποφασίσει περί της νέας δανειακής συμβάσεως. Μιας συμβάσεως, το τελικό κείμενο της οποίας θα χρειαστεί περί το δίμηνο να ολοκληρωθεί, εξαιτίας των πολυάριθμών θεμάτων, τα οποία ρυθμίζει, αλλά και των τεχνικών λεπτομερειών που πρέπει να μελετηθούν και υπολογιστούν. Ακόμη λοιπόν κι αν το χρονικό πλαίσιο αυτό μας δώσει παράθυρο ενός μήνα (λέμε τώρα) για να μελετήσουμε τη σύμβαση, πιστεύει κανείς ότι είναι αρκετό, για να συλλέξουμε τις απαραίτητες πληροφορίες, ώστε να επιβεβαιώσουμε ότι οι ρυθμίσεις της σύμβασης είναι σωστές; 

2. Το δημοψήφισμα απευθύνεται στο λαό και περιμένει από αυτόν την απάντηση. Σε ένα ερώτημα που άπτεται νομικών και οικονομικών θεμάτων, τα οποία ακόμη και οι νομικοί θα δυσκολεύονταν να απαντήσουν, χωρίς οικονομικές γνώσεις και οι οικονομολόγοι χωρίς νομικές γνώσεις. Αλλά θα απαντήσει ο λαός. Δηλαδή η μαμά μου, που δεν έχει ούτε νομικές, ούτε οικονομικές γνώσεις. Συγνώμη, αλλά η όλη φάση μου μοιάζει σαν να πάω στο γιατρό και να μου ζητάει τη γνώμη μου (και τη γνώμη της μαμάς μου, και του αδερφού, και του γκόμενου μου και πάει λέγοντας) για τη θεραπεία που πρέπει να ακολουθήσει στην περίπτωση μου. (*)

[για τα φημολογούμενα δύο άλλα ερωτήματα του δημοψηφίσματος, παρακαλώ κάντε υπομονή, σερβίρονται σε λίγο, για να είναι ζεστά]

3. Καταπίνω τα παραπάνω και πάω παρακάτω. Οι λόγοι που ώθησαν τον μεγάλο τιμονιέρη (κόψτε το με τα γέλια επιτέλους) στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος δεν είναι η δημοκρατική ευαισθησία του. (Να θυμίσω στο σημείο αυτό ότι μόλις πριν από ένα μήνα ψηφίστηκε ο νόμος που επανακαθόριζε το πλαίσιο διεξαγωγής δημοψηφισμάτων. Δεν υπονοώ κάτι, το λέω στη συνέχεια). Ο πλέον κοινωνικά αναλφάβητος θα είχε, μέχρι σήμερα, καταλάβει ότι η κοινωνία αναδεύεται και τεντώνεται με ανησυχητική συχνότητα και κινητικότητα (πως τα λέω, όταν θέλω να αποφύγω τις βωμολοχίες - στην προκειμένη περίπτωση προφανώς εννοούσα ότι γίνεται της πουτάνας). Άρα, απλή λογική χρειάζεται για να αντοληφθείς ότι πρέπει να ανοίξεις την ασφάλεια στη χύτρα (διότι εκεί έχουμε βρασμό, και ούχι στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, αλλά και αυτό παρακάτω). Και ο τιμονιέρης (εντάξει, επειδή δεν βλέπω να σοβαρεύεστε, εφεξής θα τον λέω πιλότο)  γνωρίζει ότι υπάρχει μια δικλίδα ασφαλείας σε αυτή τη χύτρα. Η πρσφυγή στο λαό (δηλαδή στον κυρίαρχο λαό, το οποίο στο μυαλό του, όπως και στο μυαλό των περισσότερων πολιτικών, μεταφράζεται "κάτσε να του πάρω τη γνώμη, να καυλώσει από την κυριαρχία του και μετά τον γράφω ολόψυχα στα αρχίδια μου και κάνω αυτό που θέλω"). Πως προσφεύγουμε στο λαό : Εκλογές ή δημοψήφισμα (κάλπη το ένα, κάλπη και το άλλο, εγγυημένη στύση για τον κυρίαρχο λαό). Επειδή όμως στις εκλογές, ο πιλότος θα έπαιρνε τον μπούλο και φύλλο πορείας για το μπαούλο, καταλήξαμε στο δημοψήφισμα. ΑΛΛΑ αυτός δεν είναι ο λόγος που διεξάγονται τα δημοψηφίσματα.

4. Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος είχε επιπλέον και άλλα οφέλη, παράπλευρα, ούτως ειπείν. Όπως το γεγονός ότι μετά το δημοψήφισμα, όποια κι αν ήταν η έκβαση του, πολλοί θα μπορούσαν να το παίξουν Πόντιοι Πιλάτοι. Εξηγούμαι : Αν ο κυρίαρχος λαός (πρέπει να βρω έναν θεό να ευχαριστήσω που δεν με καταράστηκε με ένα πέος, διότι με τόσες φορές που έγραψα το κυρίαρχος λαός μέχρι τώρα, θα είχα μια πολύ ενοχλητική στύση), αν λοιπόν ο κυρίαρχος λαός αποφανθεί ότι θέλει τη δανειακή σύμβαση, προχωράμε ακάθεκτοι στην υλοποίηση της, έχοντας καβαντζώσει νωπή λαϊκή εντολή (Κρεοπωλείο "Οι νωπές εντολές"). Αν ο κυρίαρχος λαός πει όχι στη δανειακή σύμβαση, κάνουμε ό,τι άλλο μας καυλώσει, εκτός από τη δανειακή σύμβαση (επίσης, μπορούμε να κάνουμε τη δανειακή σύμβαση, έχοντας αλλάξει το όνομα - εγώ όμως δεν είμαι κακοπροαίρετος άνθρωπος να σκέφτομαι ότι σκέφτονται έτσι. Επίσης δεν είμαι και συνωμοσιολόγος να σκεφτώ ότι, πριν από το δημοψήφισμα, θα έπεφτε κάργα εντατική πλύση εγκεφάλου για τα οφέλη της συμβάσεως). Τέλος, στην πρίζα σύμπασα την αντιπολίτευση, να τρέχει και να μην φτάνει. Νωπή λαϊκή εντολή, χωρίς εκλογές, οπότε Αντωνάκη, αναμείνατε στο ακουστικό σας. Το καρπούζι και το μαχαίρι στο ίδιο σημείο, οπότε ΛΑΟΣ/Ντόρα και λοιπά παρόμοια κόμματα/υποκείμενα, για πέστε και παίρνετε, αφού τόσο καίγεστε να βάλετε το πολύτιμο κωλαράκι σας σε καρεκλίτσα περιοπής. Προσφυγή στον κυρίαρχο λαό, αριστεροί και θολοκολτουραίοι, διατί κτυπιέστε, δημοκρατικές διαδικασίες.

5. Και φτάνουμε και στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. Αυτή που βράζει, αυτή που έχει συνειδησιακά προβλήματα, αυτή που δίνει μια τελευταία ευκαιρία (αν ήταν γκόμενα, θα ήταν πολύ μαλακισμένη, βρες άλλον καλή μου). Εντάξει, δεν είναι ότι η ΚΟ ασκεί και αυτό που κάπου έχω διαβάσει, να δεις που, κοινοβουλευτικό έλεγχο. Ένα μάτσο κουτοπόνηρα ανθρωπάκια είναι που τρέχουν τα σάλια τους μπροστά στα βουλευτικά προνόμια και τις παχυλές αποζημιώσεις, σε σημείο που όχι την μάνα τους θα πούλαγαν, αλλά και κ..λο θα έστηναν για να μην τα χάσουν. Ακριβώς επειδή δεν θέλουν να τα χάσουν, έχουν αρχίσει να το παίζουν γενναίοι και ωραίοι, έτσι μωρέ για τα μάτια του κυρίαρχου λαού. Το οποίο όμως θεατράκι μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο και τότε τον μπούλο και στο μπαούλο η κυβέρνηση. Ένα δημοψήφισμα ΚΑΙ μια ψήφο εμπιστοσύνης (να σφίξουν οι κώλοι) να μπουν πάλι στο μαντρί και να αφήσουν τα συνειδησιακά. Δηλαδή, δημοψήφισμα = αποφάσισε ο λαός = βγάλτε το σκασμό στην ΚΟ. Ψήφο εμπιστοσύνης = όποιος έχει μπαλάκια ρίχνει την κυβέρνηση και αν δει στις εκλογές το όνομα του σε ψηφοδέλτιο ή αν νομίζει ότι θα δει σταυρό δίπλα από το όνομα του στο ψηφοδέλτιο, πλανάται πλάνην οικτράν. Και αφού κανείς δεν θα έχει τα μπαλάκια = βγάλτε το σκασμό στην ΚΟ. 

6. Και φτάνουμε στα δύο άλλα φημολογούμενα ερωτήματα του δημοψηφίσματος. Ευρώ και Ευρώπη. Ούτε όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ, ούτε όταν μπήκαμε στο ευρώ, ερωτήθηκε ο κυρίαρχος λαός, αλλά το  παραβλέπω διότι είμαι γνωστός αιθεροβάμων και πιστεύω ότι καλό είναι να ερωτάται, έστω και ετεροχρονισμένα/καθυστερημένα. Δεν επαναλαμβάνω τα επιχειρήματα, παρά το γεγονός ότι τα θεωρώ σημαντικά, περί της μανούλας μου που ίσως δυσκολεύεται να εκτιμήσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε περίπτωσης, ούτε την υστερόβουλη σπέκουλα πανταχόθεν. Μένω στο εξής ένα : Η έξοδος από το ευρώ αλλά και η έξοδος από την ευρώπη είναι δίκοπο μαχαίρι. Με το παρόν δε πολιτικό προσωπικό είναι μόνο φωτιά στα μπατζάκια μας. Από μόνες τους, καμία από τις δύο εξόδους (ή και οι δύο μαζί), δεν σηματοδοτούν, ούτε καθορίζουν ευνοϊκότερη εξέλιξη της πορείας μας. Είναι ο τρόπος διαχείρισης της μετά την έξοδο εποχής που θα καθορίσει εάν η έξοδος θα είναι επωφελής, ή θα είναι από τα τρία, το μακρύτερο, μαζί με τους δύο φίλους του. Συνεπώς,  αν δεν ξέρουμε αυτή τη διαχείριση (ήτοι, πολιτική που θα ακολουθηθεί) δεν ξέρουμε, ούτε μπορούμε να υποθέσουμε ότι η έξοδος θα είναι επωφελέστερη. Συμπέρασμα : το κρίμα στο λαιμό του κυρίαρχου λαού, φάτε έξοδο και ως προς την πολιτική, απλό, οι πολιτικοί θα κάνουν ό,τι τους καυλώσει (και έτσι σίγουρα θα πάρει πολλούς ο χάρος). Πρόβλεψη για το μέλλον : δανειακή σύμβαση, τον πίνετε, έξοδος από ευρώ/Ευρπώπη, τον πίνετε. Ο μπάτλερ αυτό το έλεγε no win situation (αν το δεις από τη μεριά του κυρίαρχου λαού), win win situation (αν το δεις από τη μεριά ότι πάλι οι πολιτικοί θα πηδήξουν επιλέξουν την πολιτική). 

7. Βάλτε σε όλα τα παραπάνω ότι προσφάτως - στις εννιά του μακαρίτη για την ακρίβεια - άλλαξε ο νόμος που καθορίζει το πλαίσιο διεξαγωγής των δημοψηφισμάτων. Να υποθέσω ότι είναι σύμπτωση. Υπόθετο. Μήπως, λέω μήπως, έσπασε ο διαολάκος το ποδαράκι του και η ιδέα του δημοψηφίσματος χρονολογείται παλαιότερα;

Σοβαρός αντίλογος δημιουργείται από το γεγονός ότι η απόφαση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος δημιούργησε πλείστες όσες αναταράξεις και ουχί μόνο στο εσωτερικό της περήφανης χώρας μας. Επειδή όμως με τόσο κυρίαρχο λαό που φάγατε παραπάνω, εικάζω ότι κάποιοι από εσάς έχετε ήδη πάρει το βλέμμα του ροφού (ΣτΣ : το βλέμμα που έχουν οι άντρες όταν... εχμμμ ας πούμε είναι ένα βήμα πριν την υπέρτατη εκδήλωση της ύπαρξης τους - πάλι τα είπα ωραία, οπότε καταλαβαίνετε ότι θα μπορούσα να το έχω εξηγήσει με λιγότερες - κακές όμως - λέξεις), σκέφτομαι να αφήσω για αύριο την επεξεργασία των παρενεργειών. Οι κυρίες αναγκαστικά θα περιμένουν να συνέλθουν οι κύριοι.

Και μένει και μια εκκρεμότητα. Ποιος ο εμπενυστής του δημοψηφίσματος; Την οποία παραπέμπω επίσης στην επόμενη ανάρτηση μου, την οποία είμαι σίγουρη ότι θα αναμένετε με ανυπομονησία (αν ναι, να το κοιτάξετε).

Χαίρεστε (και δεν έχω καταλάβει το λόγο).

(*) κι άλλο δισκλέιμερ, διότι τη βλέπω τη μαλακία να μου έρχεται. Όχι ο λαός δεν είναι βλάκας, ούτε όμως παντογνώστης.

ΥΓ : δείτε και τον Άδη και τη δική του οπτική (καλέ μου άσε τις προβλέψεις για εμάς τους φτωχούς θνητούς, εσύ κοτζάμ θεός τι την χρειάζεσαι την πελατεία;) και τον απολογισμό του Ζαφωδ. Παρακαλείστε αμφότεροι να προσέξετε το θέμα με τα σεντόνια, γιατί είναι είναι επικίνδυνοι καιροί για καμαριέρες. Κυκλοφορούν Στρως-Καν... :-Ρ
Ιδιαίτερα καλή βρήκα και αυτήν την ανάρτηση