Δημοψήφισμα αγάπη μου

Δημοψήφισμα λοιπόν. Ο μεγάλος τιμονιέρης (μην ακούω γέλια) αποφάσισε ότι πρέπει ο λαός να ορίσει την τύχη του. Ακούγεται δημοκρατικό. Και θα ήταν, αν δεν υπήρχαν κάποια - προφανώς ήσσονος κατά τον τιμονιέρη - ζητήματα με το σχεδιαζόμενο δημοψήφισμα.

(Δισκλέιμερ : Επειδή όταν έχεις μεγάλη μύτη, οι πιθανότητες είναι να σε περάσουν για ελέφαντα, εξ αρχής δηλώνω, έχοντας επίγνωση των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως μπλα μπλα (αυτό μάλλον κολλάει αλλού, τέλος πάντων, πάμε παρακάτω μην το χάσω και θα χάσει η Βενετιά βελόνι) ότι η προσφυγή στο λαό πριν τη λήψη σοβαρών αποφάσεων είναι σωστή. Κατ' αρχήν.

Ιδού λοιπόν οι λόγοι για τους οποίους δεν είναι σωστή στην προκειμένη περίπτωση :

1. Σε 3 μήνες ο λαός θα κληθεί να αποφασίσει περί της νέας δανειακής συμβάσεως. Μιας συμβάσεως, το τελικό κείμενο της οποίας θα χρειαστεί περί το δίμηνο να ολοκληρωθεί, εξαιτίας των πολυάριθμών θεμάτων, τα οποία ρυθμίζει, αλλά και των τεχνικών λεπτομερειών που πρέπει να μελετηθούν και υπολογιστούν. Ακόμη λοιπόν κι αν το χρονικό πλαίσιο αυτό μας δώσει παράθυρο ενός μήνα (λέμε τώρα) για να μελετήσουμε τη σύμβαση, πιστεύει κανείς ότι είναι αρκετό, για να συλλέξουμε τις απαραίτητες πληροφορίες, ώστε να επιβεβαιώσουμε ότι οι ρυθμίσεις της σύμβασης είναι σωστές; 

2. Το δημοψήφισμα απευθύνεται στο λαό και περιμένει από αυτόν την απάντηση. Σε ένα ερώτημα που άπτεται νομικών και οικονομικών θεμάτων, τα οποία ακόμη και οι νομικοί θα δυσκολεύονταν να απαντήσουν, χωρίς οικονομικές γνώσεις και οι οικονομολόγοι χωρίς νομικές γνώσεις. Αλλά θα απαντήσει ο λαός. Δηλαδή η μαμά μου, που δεν έχει ούτε νομικές, ούτε οικονομικές γνώσεις. Συγνώμη, αλλά η όλη φάση μου μοιάζει σαν να πάω στο γιατρό και να μου ζητάει τη γνώμη μου (και τη γνώμη της μαμάς μου, και του αδερφού, και του γκόμενου μου και πάει λέγοντας) για τη θεραπεία που πρέπει να ακολουθήσει στην περίπτωση μου. (*)

[για τα φημολογούμενα δύο άλλα ερωτήματα του δημοψηφίσματος, παρακαλώ κάντε υπομονή, σερβίρονται σε λίγο, για να είναι ζεστά]

3. Καταπίνω τα παραπάνω και πάω παρακάτω. Οι λόγοι που ώθησαν τον μεγάλο τιμονιέρη (κόψτε το με τα γέλια επιτέλους) στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος δεν είναι η δημοκρατική ευαισθησία του. (Να θυμίσω στο σημείο αυτό ότι μόλις πριν από ένα μήνα ψηφίστηκε ο νόμος που επανακαθόριζε το πλαίσιο διεξαγωγής δημοψηφισμάτων. Δεν υπονοώ κάτι, το λέω στη συνέχεια). Ο πλέον κοινωνικά αναλφάβητος θα είχε, μέχρι σήμερα, καταλάβει ότι η κοινωνία αναδεύεται και τεντώνεται με ανησυχητική συχνότητα και κινητικότητα (πως τα λέω, όταν θέλω να αποφύγω τις βωμολοχίες - στην προκειμένη περίπτωση προφανώς εννοούσα ότι γίνεται της πουτάνας). Άρα, απλή λογική χρειάζεται για να αντοληφθείς ότι πρέπει να ανοίξεις την ασφάλεια στη χύτρα (διότι εκεί έχουμε βρασμό, και ούχι στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, αλλά και αυτό παρακάτω). Και ο τιμονιέρης (εντάξει, επειδή δεν βλέπω να σοβαρεύεστε, εφεξής θα τον λέω πιλότο)  γνωρίζει ότι υπάρχει μια δικλίδα ασφαλείας σε αυτή τη χύτρα. Η πρσφυγή στο λαό (δηλαδή στον κυρίαρχο λαό, το οποίο στο μυαλό του, όπως και στο μυαλό των περισσότερων πολιτικών, μεταφράζεται "κάτσε να του πάρω τη γνώμη, να καυλώσει από την κυριαρχία του και μετά τον γράφω ολόψυχα στα αρχίδια μου και κάνω αυτό που θέλω"). Πως προσφεύγουμε στο λαό : Εκλογές ή δημοψήφισμα (κάλπη το ένα, κάλπη και το άλλο, εγγυημένη στύση για τον κυρίαρχο λαό). Επειδή όμως στις εκλογές, ο πιλότος θα έπαιρνε τον μπούλο και φύλλο πορείας για το μπαούλο, καταλήξαμε στο δημοψήφισμα. ΑΛΛΑ αυτός δεν είναι ο λόγος που διεξάγονται τα δημοψηφίσματα.

4. Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος είχε επιπλέον και άλλα οφέλη, παράπλευρα, ούτως ειπείν. Όπως το γεγονός ότι μετά το δημοψήφισμα, όποια κι αν ήταν η έκβαση του, πολλοί θα μπορούσαν να το παίξουν Πόντιοι Πιλάτοι. Εξηγούμαι : Αν ο κυρίαρχος λαός (πρέπει να βρω έναν θεό να ευχαριστήσω που δεν με καταράστηκε με ένα πέος, διότι με τόσες φορές που έγραψα το κυρίαρχος λαός μέχρι τώρα, θα είχα μια πολύ ενοχλητική στύση), αν λοιπόν ο κυρίαρχος λαός αποφανθεί ότι θέλει τη δανειακή σύμβαση, προχωράμε ακάθεκτοι στην υλοποίηση της, έχοντας καβαντζώσει νωπή λαϊκή εντολή (Κρεοπωλείο "Οι νωπές εντολές"). Αν ο κυρίαρχος λαός πει όχι στη δανειακή σύμβαση, κάνουμε ό,τι άλλο μας καυλώσει, εκτός από τη δανειακή σύμβαση (επίσης, μπορούμε να κάνουμε τη δανειακή σύμβαση, έχοντας αλλάξει το όνομα - εγώ όμως δεν είμαι κακοπροαίρετος άνθρωπος να σκέφτομαι ότι σκέφτονται έτσι. Επίσης δεν είμαι και συνωμοσιολόγος να σκεφτώ ότι, πριν από το δημοψήφισμα, θα έπεφτε κάργα εντατική πλύση εγκεφάλου για τα οφέλη της συμβάσεως). Τέλος, στην πρίζα σύμπασα την αντιπολίτευση, να τρέχει και να μην φτάνει. Νωπή λαϊκή εντολή, χωρίς εκλογές, οπότε Αντωνάκη, αναμείνατε στο ακουστικό σας. Το καρπούζι και το μαχαίρι στο ίδιο σημείο, οπότε ΛΑΟΣ/Ντόρα και λοιπά παρόμοια κόμματα/υποκείμενα, για πέστε και παίρνετε, αφού τόσο καίγεστε να βάλετε το πολύτιμο κωλαράκι σας σε καρεκλίτσα περιοπής. Προσφυγή στον κυρίαρχο λαό, αριστεροί και θολοκολτουραίοι, διατί κτυπιέστε, δημοκρατικές διαδικασίες.

5. Και φτάνουμε και στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. Αυτή που βράζει, αυτή που έχει συνειδησιακά προβλήματα, αυτή που δίνει μια τελευταία ευκαιρία (αν ήταν γκόμενα, θα ήταν πολύ μαλακισμένη, βρες άλλον καλή μου). Εντάξει, δεν είναι ότι η ΚΟ ασκεί και αυτό που κάπου έχω διαβάσει, να δεις που, κοινοβουλευτικό έλεγχο. Ένα μάτσο κουτοπόνηρα ανθρωπάκια είναι που τρέχουν τα σάλια τους μπροστά στα βουλευτικά προνόμια και τις παχυλές αποζημιώσεις, σε σημείο που όχι την μάνα τους θα πούλαγαν, αλλά και κ..λο θα έστηναν για να μην τα χάσουν. Ακριβώς επειδή δεν θέλουν να τα χάσουν, έχουν αρχίσει να το παίζουν γενναίοι και ωραίοι, έτσι μωρέ για τα μάτια του κυρίαρχου λαού. Το οποίο όμως θεατράκι μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο και τότε τον μπούλο και στο μπαούλο η κυβέρνηση. Ένα δημοψήφισμα ΚΑΙ μια ψήφο εμπιστοσύνης (να σφίξουν οι κώλοι) να μπουν πάλι στο μαντρί και να αφήσουν τα συνειδησιακά. Δηλαδή, δημοψήφισμα = αποφάσισε ο λαός = βγάλτε το σκασμό στην ΚΟ. Ψήφο εμπιστοσύνης = όποιος έχει μπαλάκια ρίχνει την κυβέρνηση και αν δει στις εκλογές το όνομα του σε ψηφοδέλτιο ή αν νομίζει ότι θα δει σταυρό δίπλα από το όνομα του στο ψηφοδέλτιο, πλανάται πλάνην οικτράν. Και αφού κανείς δεν θα έχει τα μπαλάκια = βγάλτε το σκασμό στην ΚΟ. 

6. Και φτάνουμε στα δύο άλλα φημολογούμενα ερωτήματα του δημοψηφίσματος. Ευρώ και Ευρώπη. Ούτε όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ, ούτε όταν μπήκαμε στο ευρώ, ερωτήθηκε ο κυρίαρχος λαός, αλλά το  παραβλέπω διότι είμαι γνωστός αιθεροβάμων και πιστεύω ότι καλό είναι να ερωτάται, έστω και ετεροχρονισμένα/καθυστερημένα. Δεν επαναλαμβάνω τα επιχειρήματα, παρά το γεγονός ότι τα θεωρώ σημαντικά, περί της μανούλας μου που ίσως δυσκολεύεται να εκτιμήσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε περίπτωσης, ούτε την υστερόβουλη σπέκουλα πανταχόθεν. Μένω στο εξής ένα : Η έξοδος από το ευρώ αλλά και η έξοδος από την ευρώπη είναι δίκοπο μαχαίρι. Με το παρόν δε πολιτικό προσωπικό είναι μόνο φωτιά στα μπατζάκια μας. Από μόνες τους, καμία από τις δύο εξόδους (ή και οι δύο μαζί), δεν σηματοδοτούν, ούτε καθορίζουν ευνοϊκότερη εξέλιξη της πορείας μας. Είναι ο τρόπος διαχείρισης της μετά την έξοδο εποχής που θα καθορίσει εάν η έξοδος θα είναι επωφελής, ή θα είναι από τα τρία, το μακρύτερο, μαζί με τους δύο φίλους του. Συνεπώς,  αν δεν ξέρουμε αυτή τη διαχείριση (ήτοι, πολιτική που θα ακολουθηθεί) δεν ξέρουμε, ούτε μπορούμε να υποθέσουμε ότι η έξοδος θα είναι επωφελέστερη. Συμπέρασμα : το κρίμα στο λαιμό του κυρίαρχου λαού, φάτε έξοδο και ως προς την πολιτική, απλό, οι πολιτικοί θα κάνουν ό,τι τους καυλώσει (και έτσι σίγουρα θα πάρει πολλούς ο χάρος). Πρόβλεψη για το μέλλον : δανειακή σύμβαση, τον πίνετε, έξοδος από ευρώ/Ευρπώπη, τον πίνετε. Ο μπάτλερ αυτό το έλεγε no win situation (αν το δεις από τη μεριά του κυρίαρχου λαού), win win situation (αν το δεις από τη μεριά ότι πάλι οι πολιτικοί θα πηδήξουν επιλέξουν την πολιτική). 

7. Βάλτε σε όλα τα παραπάνω ότι προσφάτως - στις εννιά του μακαρίτη για την ακρίβεια - άλλαξε ο νόμος που καθορίζει το πλαίσιο διεξαγωγής των δημοψηφισμάτων. Να υποθέσω ότι είναι σύμπτωση. Υπόθετο. Μήπως, λέω μήπως, έσπασε ο διαολάκος το ποδαράκι του και η ιδέα του δημοψηφίσματος χρονολογείται παλαιότερα;

Σοβαρός αντίλογος δημιουργείται από το γεγονός ότι η απόφαση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος δημιούργησε πλείστες όσες αναταράξεις και ουχί μόνο στο εσωτερικό της περήφανης χώρας μας. Επειδή όμως με τόσο κυρίαρχο λαό που φάγατε παραπάνω, εικάζω ότι κάποιοι από εσάς έχετε ήδη πάρει το βλέμμα του ροφού (ΣτΣ : το βλέμμα που έχουν οι άντρες όταν... εχμμμ ας πούμε είναι ένα βήμα πριν την υπέρτατη εκδήλωση της ύπαρξης τους - πάλι τα είπα ωραία, οπότε καταλαβαίνετε ότι θα μπορούσα να το έχω εξηγήσει με λιγότερες - κακές όμως - λέξεις), σκέφτομαι να αφήσω για αύριο την επεξεργασία των παρενεργειών. Οι κυρίες αναγκαστικά θα περιμένουν να συνέλθουν οι κύριοι.

Και μένει και μια εκκρεμότητα. Ποιος ο εμπενυστής του δημοψηφίσματος; Την οποία παραπέμπω επίσης στην επόμενη ανάρτηση μου, την οποία είμαι σίγουρη ότι θα αναμένετε με ανυπομονησία (αν ναι, να το κοιτάξετε).

Χαίρεστε (και δεν έχω καταλάβει το λόγο).

(*) κι άλλο δισκλέιμερ, διότι τη βλέπω τη μαλακία να μου έρχεται. Όχι ο λαός δεν είναι βλάκας, ούτε όμως παντογνώστης.

ΥΓ : δείτε και τον Άδη και τη δική του οπτική (καλέ μου άσε τις προβλέψεις για εμάς τους φτωχούς θνητούς, εσύ κοτζάμ θεός τι την χρειάζεσαι την πελατεία;) και τον απολογισμό του Ζαφωδ. Παρακαλείστε αμφότεροι να προσέξετε το θέμα με τα σεντόνια, γιατί είναι είναι επικίνδυνοι καιροί για καμαριέρες. Κυκλοφορούν Στρως-Καν... :-Ρ
Ιδιαίτερα καλή βρήκα και αυτήν την ανάρτηση