Στην προηγούμενη ανάρτηση (Δημοψήφισμα αγάπη μου), είχα αφήσει εκκρεμότητα τις παρενέργειες της προκήρυξης δημοψηφίσματος. Μετά τις εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων, η ενασχόληση μαζί τους μοιάζει ετεροχρονισμένη και άνευ ενδιαφέροντος. Μοιάζει, αλλά τελικά νομίζω ότι δεν είναι.
Όταν ο πρωθυπουργός (μπορούμε να αρχίσουμε να τον αναφέρουμε και ως πρώην) ανακοίνωσε την πρόθεση του να θέσει σε δημοψήφισμα τη δανειακή σύμβαση έγινε κυριολεκτικά το σύστριγγλο εντός και εκτός χώρας. Εντός χώρας, διότι το ενδεχόμενο των εκλογών απομακρύνονταν και αυτό από μόνο του δημιουργούσε υστερόβουλες και ανυστερόβουλες αντιδράσεις. Επίσης, όμως η προκήρυξη του δημοψηφίσματος ερμηνεύθηκε, από τους λιγούρηδες της εξουσίας, αυτούς δηλαδή που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, ως ένδειξη αδυναμίας του πρωθυπουργού, οπότε τα όρνια ακόνιζαν τα νύχια τους. Εκτός χώρας, δημιουργήθηκε πανικός, διότι έγινε αντιληπτό ότι είμαι μάλλον απίθανο οι Έλληνες να πουν ναι στη σύμβαση, οπότε όλο το "έργο διάσωσης" θα πήγαινε χαμένο. Κάπως έτσι, η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ αποφάσισαν να μας τρίξουν τα δόντια και, αφού τα έχωσαν στον πρωθυπουργό, ανακοίνωσαν ότι αν θέλουμε σώνει και καλά να κάνουμε δημοψήφισμα, τότε θα έχει ερώτημα την παραμονή ή αποχώρηση της χώρας μας από το ευρώ. Τα χρηματιστήρια παγκοσμίως τράβαγαν τις τρίχες τους, διότι υπέθεταν ότι η απάντηση στο δημοψήφισμα θα είναι όχι και συνεπώς η Ελλάδα θα τράβαγε άλλο δρόμο και μαζί της θα παρέσυρε και όσους έχουν το μουντζούρη της στα χέρια τους. Εντυπωσιακά ηχηρή ήταν η σιωπή από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, σε επίσημο επίπεδο βεβαίως, παρά το γεγονός ότι ο Ομπάμα, σε άλλες φάσεις, είχε παρέμβει για το θέμα της Ελλάδας.
Ας αφήσουμε προς το παρόν τις εσωτερικές αντιδράσεις κατά μέρος. Πολλά έχουν ειπωθεί για τις σκοπιμότητες αυτής της κίνησης (της προκήρυξης δημοψηφίσματος) και ακόμη περισσότερα για τα συμφέροντα, σε διεθνές επίπεδο, που εξυπηρετεί ο πρωθυπουργός. Αν κρατήσουμε το δεδομένο ότι το όχι στη δανειακή σύμβαση, θα κόστιζε πολλά μηδενικά στον λογαριασμό Ευρωπαίων και Αμερικανών, τότε μπορούμε, με ασφάλεια, να υποθέσουμε ότι ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε οι Αμερικανοί, θα ήθελαν να δουν μια εξέλιξη που δεν θα περιελάμβανε τη δανειακή σύμβαση. Άρα, το δημοψήφισμα κατ' αρχήν αντιστρατεύονταν τα συμφέροντα αμφοτέρων, οπότε κανείς εξ αυτών δεν θα είχε "εγκρίνει" μια τέτοια κίνηση.
Με βάση το ίδιο δεδομένο (ότι κανείς από τους παραπάνω δεν θα ήθελε να δει την Ελλάδα χωρίς τη δανειακή σύμβαση), καταλήγω ότι όλοι θα ήθελαν να διασφαλίσουν ότι η δανειακή σύμβαση θα κυρωθεί και εφαρμοστεί. Το ζητούμενο λοιπόν ήταν να διασφαλιστεί ότι δεν θα βρει κάποιος πολιτικός, που από επιλογή ή από ανάγκη, θα έκανε πίσω στην υπογραφή της και σε κάθε περίπτωση αυτό (η διασφάλιση και υπογραφή της συμβάσεως) θα πρέπει να γίνει με τους παρόντες συσχετισμούς πολιτικών δυνάμεων, διότι κανείς δεν ξέρει τι τύχη επιφυλάσσει το μέλλον στα δύο κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα. Συνεπώς, το ζητούμενο ήταν να μην γίνουν εκλογές άμεσα και παράλληλα να βρεθεί ένας τρόπος να δεσμευθεί στην υπογραφή της συμβάσεως και η ΝΔ.
Γνωρίζοντας τα όσα συνέβησαν τα τελευταία τρία 24ώρα, είναι προφανές ότι πλέον η ΝΔ και ο Σαμαράς δεν μπορούν να ευαγγελίζονται ούτε την επαναδιαπραγμάτευση (αυτού που είχαν στο μυαλό τους να επαναδιαπραγματευτούν), ούτε το περίφημο μείγμα πολιτικής, αφού ο ίδιος ο Σαμαράς, την περασμένη Παρασκευή, δήλωσε ότι πρώτα θα κυρωθεί η δανειακή σύμβαση (ΟΚ, διαφώνησε στα παραρτήματα της, αλλά αυτό νομίζω ότι δεν είναι καν σοβαρό επιχείρημα) και εν συνεχεία θα πάμε σε εκλογές. Άρα, το ζητούμενο επετεύχθη. Εκλογές δεν θα πραγματοποιηθούν άμεσα και η σύμβαση θα κυρωθεί (ακόμη όμως κι αν απαιτηθούν εκλογές για την εκτόνωση της έντασης, αυτές θα διενεργηθούν μετά την κύρωση της συμφωνίας).
Κάπως έτσι δεν είναι παράλογο να υποθέσει κανείς ότι οι παρενέργειες που εμφανίστηκαν, δεν ήταν τελικά και τόσο παρενέργειες. Μπορεί η κίνηση Παπανδρέου να έφερε σε αμηχανία τη Μέρκελ και το Σαρκοζύ, επειδή ενδεχομένως να μην την γνώριζαν, εν τέλει όμως η εξέλιξη ουδόλως θίγει τα συμφέροντα τους. Αντίστοιχα, δεν θίγει και τα συμφέροντα των Αμερικανών. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι ήταν παρακινδυνευμένη, το ρίσκο ήταν μεγάλο και το αποτέλεσμα εξαρτιόταν από πολλές ανέλεγκτες παραμέτρους, γεγονός το οποίο θα ήταν ένας πολύ καλός λόγος να μην την γνωστοποίηση ο πρωθυπουργός, αφού για αυτόν τον λόγο ποτέ δεν θα του επέτρεπαν να την παίξει. Χώρια που ο Παπανδρέου αποσκοπούσε και στην πολιτική επιβίωση του, η οποία είναι μάλλον αδιάφορη σε οποιοδήποτε άλλον, πλην του ιδίου.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να σημειωθεί ότι οι υποψήφιοι χαλίφηδες θεώρησαν ότι εντόπισαν μια αδυναμία και άρχισαν να κρώζουν την αντίθεση τους στην απόφαση του πρωθυπουργού. Πιάστηκαν και από τη θυμωμένη αντίδραση της Μέρκελ και του Σαρκοζύ, για να αρχίσουν να προβάλλουν την πατριωτική άρνηση τους, αλλά προφανώς δεν πέρασε από το μυαλό τους ότι ο πρωθυπουργός ουδόλως είχε σκοπό να κάνει ποτέ δημοψήφισμα, ενώ παράλληλα πόνταρε (ρισκάροντας ξανά) ότι κανείς βουλευτής του ΠΑΣΟΚ θα έβρισκε το σθένος να μην δώσει ψήφο εμπιστοσύνης και να ρίξει την κυβέρνηση. Έτσι, αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν, με μια κάποια αμηχανία, την επιβίωση της κυβέρνησης, την Παρασκευή.
Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, όπου είναι πλέον περίπου δεδομένο ότι η σύμβαση θα κυρωθεί και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία, δημοψήφισμα εξυπακούεται ότι δεν πρόκειται να γίνει, εκλογές αν γίνουν, θα γίνουν όταν όλα θα έχουν τελειώσει, η ΝΔ είναι δεμένη χειροπόδαρα στο μνημονιακό άρμα και οι υποψήφιοι χαλίφηδες εν αναμονή, ενώ ο Γιωργάκης μπορεί να διαφημίζει τον εαυτό του ως συναινετικό που για το καλό της πατρίδας αφήνει την καρέκλα. Διόλου κακή απόδοση για τον Γιωργάκη, που έπαιξε στο στοίχημα του δημοψηφίσματος.
Και μια απορία : αν η οργισμένη αντίδραση Μέρκελ-Σαρκοζύ οφείλεται στην άγνοια, η σιωπή των Αμερικανών που οφείλεται ;
Νομίζω ότι στην Αμερικανική πολιτική εικόνα, για τα μάτια, αλλά και με πολλούς τρόπου συνυφασμένη στην ταπετσαρία της Ένωσης των Πολιτειών, είναι η λέξη "Δημοκρατία", και, ότι αυτή σημαίνει για κάθε Αμερικανό. Οι Αμερικανοί, ιδίως οι απλοί Αμερικανοί, είναι πολύ υπερήφανοι για την δημοκρατία τους. Θα ήταν ανήκουστο, και πολύ επικίνδυνο για τις εκλογές του 2012, να ακουστεί η κυβέρνηση Ομπάμα να θυμώνει με την προοπτική να εκφραστεί ένας λαός μέσω δημοψηφίσματος. Από την άλλη βέβαια δεν μπορούσε να χειροκροτήσει γιατί θα τον πλάκωναν στις φάπες η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να σε ευχαριστήσω Εσκαρίνα. Κι εγώ κάτι μέρες τώρα, δειλά-δειλά, προσπαθώ να βρω πως να γράψω ότι ο Παπανδρέου με το δημοψήφισμά του έκανε ένα αριστοτεχνικό χειρισμό που έφερε ακριβώς όλα τα win-win για όλους. Και δεν είχα φτάσει ούτε στην γειτονιά καν της έκφρασης που μου επέτρεψες διαβάζοντάς σε.
Εν ολίγοις, Δημήτρη, ο Ομπάμα το ήπιε με το ζουμί του, διότι δεν μπορούσε να βγει να πει "τι μαλακίες κάνεις Γιωργάκη". Διόλου απίθανο και αυτό. Αλλωστε όλοι τους φροντίζουν για την μακροημέρευση τους στην καρέκλα που έχουν θρονιαστεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟφείλω να ομολογήσω πάντως ότι με φοβίζει το κοινό μας συμπέρασμα (ότι η το δημοψήφισμα ήταν ένας έξπυνος πολιτικός ελιγμός), διότι τότε έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ επικίνδυνο πολιτικό.
(να πέσω πάλι από τα σύννεφα;)
Για το πρώτο, έτσι πιστεύω. Για το δεύτερο, οπωσδήποτε ένας πολιτικός που παίρνει ανεξέλεγκτα ρίσκα πρέπει να θεωρείται επικίνδυνος εξ' ορισμού, γιατί η πολιτική είναι το σκάκι και όχι η τοξοβολία αλλά Γουλιέλμο Τέλλο. Ο ΓΑΠ πιστεύουμε επίσης (και έχουμε δίκιο) ότι είναι επικίνδυνος βάση της μέχρι τώρα πορείας του. Όμως η τελευταία του κίνηση έφερε τόσα πολλά πράγματα στην θέση τους και έσπασε τόσα αδιέξοδα, και προκάλεσε τόσο προβλέψιμη αντίδραση από όλους όσους αντέδρασαν εντός και, ιδιαίτερα, εκτός, που αναρωτιέται κανείς αν πράγματι ήταν μια κίνηση ανεξέλεγκτου ρίσκου, ή κάτι άλλο, αριστοτεχνικά προσχεδιασμένο. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, εκτός των εγχωρίων παπαγαλακίων, λίγοι άλλοι δεν θα παραδεχτούν ότι κατάφερε να φύγει έντιμα και με σωστά (για την διεθνή τουλάχιστον εικόνα) αποτελέσματα, διατηρώντας την μεγαλύτερη δυνατή, υπό τας συνθήκας, ομαλότητα στην πολιτική συνέχεια του τόπου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα Μερκοζύ αδίκως φοβήθηκαν το δημοψήφισμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν αυτό γινόταν στην ουσία το ερώτημα θα ήταν αυτό που επέβαλαν οι ίδιοι στις Κάννες.
Μέσα ή έξω από το ευρώ.
Είμαι σίγουρος ότι όλοι θα έλεγαν τότε ναι και ακόμα και το ΚΚΕ θα κράταγε μια αμφίσημη θέση λέγοντας όχι.
Απλά τώρα επέτρεψαν και στον ΣΥΡΙΖΑ να παίρνει αντίθετη θέση ανέξοδα και ακίνδυνα χωρίς να την συσχετίζει με την θέση του υπέρ του ευρώ.
Αθεόφοβε, η αντίδραση των Μερκοζύ (!) ήταν αψυχολόγητη. Νομίζω ότι αιφνιδιάστηκαν και έχασαν την ψυχραιμία τους. Η αλήθεια είναι ότι ο περισσότερος κόσμος δεν θέλει την έξοδο από το ευρώ. Ακόμη και το ΚΚΕ έχει μεταστραφεί λίγο (το οποίο είναι κατακλυσμιαία αλλαγή για εκείνο), σε πρόσφατη συνέντευξη της στη ΝΕΤ (προ τριών εβδομάδων περίπου), η Παπαρήγα είχε πει ότι τώρα δεν είναι η ώρα για να βγούμε από το ευρώ. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, έχει μεταστραφεί εδώ και καιρό και παρά την αρχική θέση του περί εξόδου από το ευρώ (αυτή ήταν στις αρχές, τον καιρό του μνημονίου) σήμερα πλέον τάσσεται κατά της εξόδου.
ΑπάντησηΔιαγραφή