ΓΕΙΤΣΕΣ (3)

 (σύνδεση με τα προηγούμενα εδώ και εδώ

διότι θα μπορούσε να είναι τριλογία, αλλά μέχρι 7 είναι έρωτας)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά

Και ενώ όλοι έδειχναν τη Βλακότρυπα ως το χαλίκι του σκανδάλου για τα φτερνίσματα του Καπιταλισμού (ο τρόπος του λέγειν είναι "η πέτρα του σκανδάλου", αλλά επειδή το λέγειν δεν ήθελε να υποτιμήσει τις πέτρες ή το σκάνδαλο, γράψαμε "το χαλίκι του σκανδάλου"), οι Βλακότρυποι άρχισαν να δείχνουν ο ένας τον άλλον ως τον κόκκο του σκανδάλου (εδώ πρέπει το λέγειν να βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση, διότι αν συνεχίζονταν οι δακτυλοκατηγορίες θα έπρεπε να προσλάβει μοριακό φυσικό για να το βοηθήσει να βρει καινούργιους τρόπους του).

Βέβαια, επειδή οι Βλακότρυποι δεν ήταν βλάκες, όπως έχουμε ήδη πει πολλές φορές και όχι τυχαία, αλλά - υπερβολικά ή εσκεμμένα - αφελείς, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η κολοκυθιά με τις κατηγορίες δεν ξεκίνησε με εντελώς δική τους πρωτοβουλία. Σημαίνοντα πρόσωπα του χωριού άρχισαν να διατυπώνουν βαρύγδουπες, με κάθε κυριολεξία που κυκλοφορεί ασύλληπτη, υπόνοιες ή κατηγορίες, ευθέως ανάλογες με το σωματικό τους βάρος. Και όπως είναι γνωστό, τα σημαίνοντα πρόσωπα σέρνουν τη βαριά ιστορία τους και τις βαριές δηλώσεις τους στην κοινωνία, όπως τα βαριά κορμιά τους, δηλαδή με τρόπο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αντιρρήσεις. Πολύ δε περισσότερο όταν έχουν θρονιάσει τα κιλά και την ιστορία τους σε μία μαγική καρέκλα, που τους δίνει τη δυνατότητα να φτιάχνουν αλήθειες από τις δηλώσεις τους.

Πρώτος άνοιξε τον χορό της ετεροκριτικής, ο κοινοτάρχης του χωριού, ο Θεόδωρος Πάνκιλος. Δεν είμαστε σίγουροι ποιανού θεού ήταν δώρο, μπορούμε όμως να υποθέσουμε ότι ο θεός αυτός δεν είχε και πολύ γούστο για να κάνει τέτοια δώρα. Ο Θ. Πάνκιλος λοιπόν δήλωσε "μαζί τα φάγαμε", γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα όλοι οι Βλακότρυποι να νιώσουν μια στομαχική δυσφορία, που σε άλλους οφείλονταν στη βαρυστομαχιά  και σε άλλους στην αηδία, το γεγονός όμως ότι όλοι υπέφεραν από το ίδιο σύμπτωμα θεωρήθηκε ότι αποδεικνύει ότι όντως μαζί τα έφαγαν.

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι δηλώσεις Πάνκιλου δεν ήταν οι μοναδικές που ενοχοποιούσαν τους Βλακότρυπους για τις ιατρικές περιπέτειες του Καπιταλισμού, ήταν όμως οι πλέον ευθαρσείς (κάποιοι διατείνονταν ότι ήταν και οι πλέον θρασείς, αλλά υπήρχαν υπόνοιες ότι αυτοί προέρχονταν από μια ισχνή μειοψηφία, πανταχού παρούσα και προβλήματα δημιουργούσα, κυρίως επειδή τσίριζε). Τα περισσότερα σημαίνοντα πρόσωπα του χωριού είχαν προβεί σε τέτοιες δηλώσεις, πιο κομψά όμως, αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει για τόσο βαριές δηλώσεις τη λέξη "κομψά" χωρίς να παρεξηγηθεί η τελευταία και να φύγει από το κείμενο. Κάποιοι δε επιφανείς πολίτες της Βλακότρυπας διατύπωσαν τις ίδιες κατηγορίες κατά τρόπο που κανείς δεν καταλάβαινε τι ακριβώς έλεγαν, ή για την ακρίβεια κατά τρόπο που κάποιος καταλάβαινε περίπου τι έλεγαν και για αυτόν το λόγο δεν θύμωνε πολύ. Ήταν άλλωστε γνωστό ότι στη Βλακότρυπα θεωρούνταν μεγάλο πλεονέκτημα να μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί την τρισχιλιετή - όπως υπερηφανεύονταν - γλώσσα τους, για να διαλέξει ωραίες λέξεις που θα παρέτασσε, χωρίς όμως όσοι τον άκουγαν να είναι σίγουροι τι ακριβώς είχε πει, αν είχε πει τελικά κάτι που άξιζε. Μέγας δάσκαλος αυτής της α-νόητης τέχνης ήταν ο αποθηκάριος του χωριού, Δυσάγγελος Μπενιόλος, που όταν του ζητούσαν λογαριασμό για την αποθήκη, ευαγγελίζονταν παραδείσους, αλλά έσπερνε κολάσεις με τη μορφή νόμων, για να δρέψει παραγραφές και τελικά να μην δίνει ποτέ λογαριασμό, χωρίς όμως ποτέ να τον αρνηθεί. (Στα βήματα του αποθηκάριου στην α-νόητη τέχνη του λέω πολλά αλλά εννοώ τίποτα, ακολουθούσε, αν και όχι με τεράστια επιτυχία, η δασκάλα του χωριού Αφάννα Ανθρακοπούλου, που χρειάζοταν να φάει ακόμη πολλά ψωμιά για να φτάσει το μέγεθος του μέντορα της, ειδικά στην περίμετρο κοιλίας.).

Έτσι, ο κάθε Βλακότρυπος, υπό το βάρος των σημαινόντων προσώπων και των δηλώσεων τους, πίστεψε ή πίστεψε ότι πείστηκε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να αποδεχθεί ότι φταίει ένας άλλος Βλακότρυπος και να αποφασίσει, με απολύτως ελεύθερη βούληση και χωρίς το φόβο να τον μαστιγώνει, ότι πρέπει όλοι μαζί να τιμωρηθούν για το κακό που έχαν προκαλέσει στον Καπιταλισμό και στον κόσμο.

Σε αυτή την απόφαση των Βλακότρυπων πρέπει να έπαιξε μεγάλο ρόλο το γεγονός ότι πολλές από τις κατηγορίες που βάρυναν τη Βλακότρυπα είχαν προέλευση ένα βασίλειο, τη Χερ-Μανία, με την οποία η Βλακότρυπα είχε παραδοσιακά φιλικότατες σχέσεις, τόσο φιλικές που η φράση "Οι Χερ-Μανοί είναι φίλοι μας" είχε βαθιές ιστορικές ρίζες και άνθιζε στα στόματα των Βλακότρυπων. Άλλωστε, τόσο το μικρό χωριό της Βλακότρυπας, όσο και το βασίλειο της Χερ-Μανίας, είχαν ενταχθεί ισότιμα, και μάλιστα με ισότητα ευθέως ανάλογη προς τις ομοιότητες μεταξύ ενός φλεγόμενου μετεωρίτη και ενός γαλαξία, στην Ένωση Νευρωτικών Εθνών, γεγονός που υποδείκνυε ότι το κοινό καλό πρέπει να ήταν στο μυαλό όλων (αν υποθέσουμε, φυσικά, ότι όλοι είχαν μυαλό).

Την εποχή εκείνη, η Χερ-Μανία είχε μια βασίλισσα, η οποία ήταν αυστηρή (και δίκαιη, συμπλήρωναν πολλοί που μάλλον είχαν λόγο να το κάνουν) και η οποία κάθε βράδυ μετρούσε τις επιλογές της, με το χάρακα. Κάποιοι άλλοι όμως, κακοπροαίρετοι ίσως, διέδιδαν ότι το βράδυ η βασίλισσα της Χερ-Μανίας απήγγειλε κρυφά τους στίχους "Ναζί κανείς ή να μην ζει;", υπόθεση την οποία δεν αποδεχόμαστε σε καμία περίπτωση, διότι αυτό θα ήταν για τον Σαίξπηρ μεγαλύτερη αδικία και από το γεγονός ότι, ενώ δημιούργησε τον Άμλετ και το Μακβέθ, οι περισσότεροι τον γνωρίζουν για το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα".

(συνεχίζεται)

ΓΕΙΤΣΕΣ (2)

(σύνδεση με τα προηγούμενα εδώ, 

διότι τα παραμύθια δεν είναι πανεπιστημιακά συγγράμματα να διαβάζουμε μόνο τα SOS)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

O Καπιταλισμός πάει στο γιατρό

Η αλήθεια είναι ότι η Βλακότρυπα δεν ήταν το κέντρο του κόσμου. Και όσο κι αν οι Βλακότρυποι  ήθελαν να  είναι, το σύμπαν δεν έμπαινε στον κόπο να συνωμοτήσει για να τους ικανοποιήσει. Εκτός από αυτή τη μια και μοναδική φορά.

Τα φτερνίσματα του Καπιταλισμού προκαλούσαν σεισμούς και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του κόσμου και από τις αναταράξεις δεν γλίτωσαν ούτε οι νάνοι που πάντα, με ιδιαίτερη φροντίδα και στοργή, περιποιούνταν τον Καπιταλισμό, κάνοντας μασάζ στα πόδια  του και ξεσκονίζοντας τις μπότες του. Με τα αψού όμως, είχαν φάει μερικές ζόρικες κλωτσιές και κόντευαν να πάθουν νευρική κρίση, βλέποντας ότι κινδυνεύουν να βάλουν το χέρι στην τσέπη (ας σημειωθεί επιπλέον ότι για έναν νάνο το να πληρώσει όσα όφειλε ήταν η μεγαλύτερη γρουσουζιά, χώρια που σήμαινε ότι αντιστρατεύονταν τη φύση του, που του είχε μάθει μόνο να εισπράττει).

Έπρεπε, λοιπόν, να βρεθεί μια λύση και η μόνη λύση στις περιπτώσεις προβλημάτων υγείας, είναι οι ευχές και τα τάματα υπέρ του ασθενούς. Για το λόγο αυτό, όλοι σταύρωσαν τα δάκτυλα τους, με εξαιρετικά επιστημονικό τρόπο, και ήλπιζαν ότι θα εξαφανίζονταν η αλλεργία του Καπιταλισμού, ή έστω θα αποφάσιζε να τον αφήσει ήσυχο.

Εν τω μεταξύ στην Ευρώπη, που πριν από μερικά χρόνια οι κρύες θάλασσες είχαν αποφασίσει να ενωθούν με τις ζεστές θάλασσες, για να βελτιωθεί το θερμικό ισοζύγιο τους, δημιουργώντας την Ένωση Νευρωτικών Εθνών (ENE), η αναστάτωση είχε φτάσει τα όρια του πανικού. Όσο η υγεία του Καπιταλισμού επιδεινώνονταν ραγδαία, το Συμβούλιο των Σαμάνων της Ένωσης Νευρωτικών Εθνών, προσπαθούσε, με θεραπευτικά μασάζ και μοχλεύσεις, να κατευνάσει τα συμπτώματα, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία, γεγονός που έκανε ανυπόμονο και δύστροπο τον Καπιταλισμό. Έτσι, το Συμβούλιο των Σαμάνων, μετά από απανωτές και ολονύχτιες συνεδριάσεις, αναγκάστηκε να καταλήξει (κατ' αρχήν οριστικά και εφόσον κατ' αρχάς τηρούνταν το τυπικό, άλλως εν μέρει οριστικά και με δυνατότητα επανεξέτασης, ή σε πιο απλή γλώσσα, βλέποντας και κάνοντας) στη θεραπεία που έπρεπε να ακολουθήσει η Βλακότρυπα για να γίνει καλά ο Καπιταλισμός. 

Το τελετουργικό προέβλεπε ότι οι Βλακότρυποι έπρεπε να νηστεύσουν την τροφή, προς αποκατάσταση της τρύπας του όζοντος που είχε πληγεί (όλοι ήλπιζαν, όχι ανεπανόρθωτα) από τις τσίκνες που εκπέμπονταν από την Βλακότρυπα και είχαν φτάσει να ερεθίσουν το αναπνευστικό σύστημα του Καπιταλισμού. Παρότι είναι συνηθισμένο η νηστεία να έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, διότι καμία θρησκεία, που σέβεται τον εαυτό της και τα κέρδη της, δεν θέλει να εξοντώσει τους πιστούς της, στην προκειμένη περίπτωση αποφασίστηκε ότι η νηστεία θα διαρκούσε μέχρι νεοτέρας, διότι η συγκεκριμένη θρησκεία προφανώς δεν εξαρτά την επιβίωση της από την ύπαρξη πιστών, σε κάθε περίπτωση πάντως, ας ελπίσουμε ότι ο αρμόδιος δεν θα ξεχάσει να δώσει τη νεοτέρα. Επιπλέον, οι Βλακότρυποι, ως εξιλέωση για τις αμαρτίες τους, αλλά και για λόγους ψυχικής υγείας, θα έπρεπε να ενταντικοποιήσουν την εργασία τους (είναι γνωστό άλλωστε το ρητό "Arbeit Macht Frei"), οπότε κομμένα τα θαλάσσια μπάνια, ενώ τα μαγιώ πακεταρίστηκαν προσεκτικά και στάλθηκαν σε τροχιά γύρω από μακρινό πλανήτη (ας ελπίσουμε ότι αυτός ο πλανήτης δεν έχει αλλεργικό γίγαντα, διότι σε αντίθετη περίπτωση μόλις δημιουργήθηκε ένα νέο ιατρικό περιστατικό). Βασικά, όμως, η ενταντικοποίηση της εργασίας θα ίσχυε για όσους από τους Βλακότρυπους συνέχιζαν να διαθέτουν εργασία, διότι, μεταξύ άλλων, αποφασίστηκε ότι οι υπόλοιποι Βλακότρυποι έπρεπε να μάθουν την αξία της εργασίας και βασικότερη προϋπόθεση για να μάθει κάποιος κάτι, είναι να μην το γνωρίζει.  Τέλος, ξεκίνησε η fast track διαπαιδαγώγηση των άτακτων Βλακότρυπων. Στα πλαίσια αυτής της εκπαιδευτικής διαδικασίας, οι άτακτοι Βλακότρυποι - δηλαδή όλοι - έπρεπε να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και προκειμένου να καταλάβουν πόσα λάθη είχαν κάνει, έπρεπε για κάθε λάθος που τους έλεγαν ότι έκαναν, να επιστρέφουν μερικά χρόνια της ζωής τους, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι γίνονταν νεότεροι. Στο σημείο αυτό, ο αναγνώστης μπορεί να υποθέσει ότι αυτά είναι μπερδεμένα πράγματα, αλλά, ποιοι είμαστε εμείς για να αμφισβητήσουμε τις ικανότητες των επιστημόνων. Όπως, όμως, είναι εύκολο να καταλάβει ακόμη και ένας πεντάχρονος Βλακότρυπος, θα έπρεπε να σταματήσουν πάραυτα τα γαργαλητά στον Καπιταλισμό (αν και δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο πεντάχρονος Βλακότρυπος ήξερε για τις κοσμικές ισορροπίες του Καπιταλισμού, για να μην αναφέρουμε φυσικά ότι ο πεντάχρονος μπορεί να μας απαντούσε ότι το γαργαλητό φέρνει γέλια και όχι φτερνίσματα).

Αυτά λοιπόν συνταγογράφησαν οι ιατροί του κόσμου στην Βλακότρυπα για την πάθηση του Καπιταλισμού, αλλά, επειδή, όπως έχουμε ήδη πει, οι Βλακότρυποι δεν ήταν βλάκες, έπρεπε να τους πείσουν ότι όσο πικρό κι αν ήταν το φάρμακο, έπρεπε να το καταπιούν, για το καλό τους, για το καλό του κόσμου και για το καλό του Καπιταλισμού. Εναλλακτικά πάντως, είχαν κατά νου να τους αναφέρουν, με εκείνον τον ευγενικό και λεπτό τρόπο που διατυπώνονται οι εκβιασμοί, ότι, εάν δεν κατάπιναν το φάρμακο, θα εμφανίζονταν η κακιά μάγισσα Μερκοζύ και θα τους έστελνε σε έναν κόσμο μακρινό και ζοφερό, όπου ο γίγαντας Καπιταλισμός θα ήταν χωλός (δηλαδή χωρίς Ευρώ) και αυτό παρά το γεγονός ότι εάν οι Βλακότρυποι πήγαιναν σε εκείνον τον κόσμο, το αποτέλεσμα θα ήταν πάλι ο γίγαντας να χάσει το πόδι του, οπότε πάλι μπερδεύονταν τα πράγματα, τα οποία είναι τελικά, μάλλον καλύτερα για όλους - και την ψυχική υγεία μας - να τα αφήσουμε στους επιστήμονες και στις κακιές μάγισσες.

(συνεχίζεται)

ΓΕΙΤΣΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Η Βλακότρυπα και η αλλεργία του Καπιταλισμού

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό χωριό, που το έλεγαν Βλακότρυπα. Οι κάτοικοι του χωριού αυτού δεν ήταν πραγματικά βλάκες, όπως μπορεί κάποιος να υποθέσει από το όνομα του χωριού. Κάποιοι ήταν πολύ αφελείς - ίσως περισσότερο από όσο κάποιος καλοπροαίρετος παρατηρητής θα μπορούσε να δεχθεί - και κάποιοι άλλοι εσκεμμένα - αν όχι προμελετημένα - αφελείς. Όπως και να έχει όμως, οι κάτοικοι του χωριού αυτού ήταν τυχεροί, διότι το χωριό τους ήταν τοποθετημένο σε μια από τις ειδυλλιακότερες τοποθεσίες της ευρύτερης περιοχής (και όταν λέμε "ευρύτερης" αποβλέπουμε στην πραγματικά ευρεία έννοια της λέξεως).

 

Οι κάτοικοι της Βλακότρυπας ήταν πολύ περήφανοι για το χωριό τους. Περισσότερο όμως ήταν για την καταγωγή τους, που, όπως υποστήριζαν, συνδέοονταν με τους κατοίκους της περιοχής, που έζησαν εκεί πριν από πολλά, πολλά, πολλά χρόνια. Βέβαια, τότε η περιοχή ονομάζονταν Φωτεινά Μυαλά (και είχε κάθε λόγο ένα τέτοιο όνομα να κάτσει σε εκείνη την περιοχή, εκείνη την εποχή), αλλά τα ονόματα δεν κάνουν τους δεσμούς, το αίμα τους κάνει, έλεγαν οι Βλακότρυποι. 

 

(Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε, για να μην μένει καμία αμφιβολία στον αναγνώστη ότι οι κάτοικοι της Βλακότρυπας δεν ήταν βλάκες, ότι το όνομα Βλακότρυπα προέκυψε από τα αρχικά γράμματα της ονομασίας Βασανιστικές -Λύσεις-ΑΚατανόητων-Όρων-Του-Ρου-Υπάρξεως-Παντός-Ανθρώπου, που την εποχή που η περιοχή ονομάζονταν Φωτεινά Μυαλά, δάνεισε το νόημα της στη λέξη Φιλοσοφία, αλλά επειδή οι - μετέπειτα - Βλακότρυποι, ως πρακτικά - και ολίγον φυγόπονα, λένε κάποιοι κακεντρεχείς - όντα που ήταν, αποφάσισαν να συντμήσουν σε Β-Λ-ΑΚ-Ο-Τ-Ρ-Υ-Π-Α, γιατί φανταστείτε τι σπατάλη θα γίνονταν εάν έπρεπε να γράφουν "Δημοκρατία των Βασανιστικών Λύσεων Ακατανόητων Όρων Του Ρου Υπάρξεως Παντός Ανθρώπου" στις εγκυκλίους του Υπουργείου Οικονομικών της χώρας, που εκδίδονταν με συχνότητα μεγαλύτερη από αυτή που χρησιμοποιούνταν το καζανάκι σε όλη την επικράτεια.)

 

Η περιοχή που ήταν καρφιτσωμένη η Βλακότρυπα ήταν μέρος μιας τεράστιας στεριάς, που γύρω γύρω βρέχονταν από θάλασσες με διαφορετικές θερμοκρασίες. Η Βλακότρυπα είχε την τύχη να βρέχεται από τις ζεστές θάλασσες και να έχει καβαντζώσει περισσότερο ήλιο και ζέστη από άλλες περιοχές της τεράστιας στεριάς που ήταν μέρος της.

 

(Θα μπορούσαμε να γράφουμε σελίδες και σελίδες για όσα είχαν συμβεί σε αυτή την τεράστια στεριά, αλλά και για τα διαφορετικά μέρη που ήταν ξαπλωμένα πάνω της, το καθένα με τα δικά του όμορφα χαρακτηριστικά. Επειδή όμως, κάποιοι θα κουράζονταν από αυτό το πολύωρο ταξίδι - και κάποιοι μπορεί να ζαλίζονταν στις στροφές του δρόμου- θα πούμε μόνο ότι την στεριά την έλεγαν Ευρώπη και ότι κάποιες πληροφορίες, περισσότερο αξιόπιστες από αυτές που θα αναφέρονταν σε ένα παρμύθι σαν και αυτό, θα βρει κάποιος όποιαν εγκυκολπαίδεια κι αν ανοίξει).

 

Εξαιτίας της ομορφιάς της περιοχής που βρίσκονταν η Βλακότρυπα, οι κάτοικοι της βιοπορίζονταν από το γεγονός ότι πολλοί άλλοι άνθρωποι, που δεν είχαν την τύχη να ζουν σε τόσο όμορφες και κυρίως ζεστές και φωτεινές περιοχές, ήταν διαταθειμένοι να πληρώσουν προκειμένου να περάσουν λίγες ημέρες στο χωριό τους. Οι κάτοικοι της Βλακότρυπας, οι οποίοι, όπως προείπαμε δεν ήταν βλάκες, καταλάβαιναν ότι η απασχόληση αυτή ήταν προσοδοφόρα, επειδή όμως ήταν - υπέρ το δέον ή εσκεμμένα - αφελείς είχαν αρχίσει να της αποδίδουν υπερφυσικές - αν και κάποιος θα μπορούσε να γράψει και μεταφυσικές - ιδιότητες, σε σημείο να έχουν παραχθεί εκφράσεις όπως "Μα τον τουρισμό" ή "Δόξα τω τουρισμώ" ή ακόμη και "Ου παρενοχλήσεις τον τουρισμό". Ειδικά αυτή την τελευταία, πολλοί Βλακότρυποι επαναλάμβαναν τελετουργικά ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

 

Φυσικά, όλοι οι κάτοικοι της Βλακότρυπας δεν έβγαζαν το ψωμί τους από τους ανθρώπους που πλήρωναν για να ζήσουν το μύθο τους στη Βλακότρυπα. Υπήρχαν και πολλές άλλες βιοποριστικές εργασίες, σαν αυτές που θα συναντούσαμε σε όλες τις άλλες περιοχές αυτού του θαυμαστού - αλλά λίγο παλιού και φθαρμένου - κόσμου, που τον κουβάλαγε στην πλάτη του ένας γίγαντας που είχε χάρτινα πόδια (με αριθμούς επάνω) και ατσάλινα χέρια. Αλλά ας μην παρασυρθούμε με ιστορίες κοσμογονίας ή κοσμοκτονίας, όπως υποστηρίζουν κάποιοι περίεργοι τύποι. Ας περιοριστούμε να αναφέρουμε ότι οι κάτοικοι του κόσμου είχαν ονομάσει τον γίγαντα Καπιταλισμό.

 

Μια χρονιά όμως, αυτός ο αλλόκοτος γίγαντας άρχισε να φτερνίζεται, ίσως επειδή κόλλησε κάποια ίωση, από κάποιο περαστικό κομήτη που είχε πάει σε παιδικό πάρτυ, ή επειδή ήταν αλλεργικός και έτσι κι αλλιώς θα άρχιζε κάποια στιγμή τα αψού. Οι γιατροί διχάστηκαν ως προς τις αιτίες που προκαλούσαν τα αψού, αλλά επειδή το παρόν δεν είναι ιατρικό πόνημα, θα δεχθούμε το αυτονόητο : ότι δηλαδή από τη στιγμή που ο Καπιταλισμός άρχισε τα φτερνίσματα, όλος ο κόσμος που κουβαλούσε ταρακουνιόνταν συθέμελα. Για να μην αναφέρουμε φυσικά ότι τα αψού απειλούσαν την ευστάθεια και την ισορροπία και του ίδιου του Καπιταλισμού, που έτσι και στραβοπατούσε και σαβουριάζονταν, το σύμπαν (;) και ο κόσμος που κουβαλούσε θα είχαν σοβαρό πρόβλημα (είναι όμως αυτονόητο ότι το πρόβλημα του κόσμου θα ήταν πολύ μεγαλύτερο, σοβαρότερο και κυρίως υπαρκτό, από το πρόβλημα του σύμπαντος, που δεν γνώριζε ή τέλος πάντως αδιαφορούσε για την ύπαρξη του γίγαντα).

 

Οι ιατρικές περιπέτειες του Καπιταλισμού δεν μπορούσαν να αφήσουν κανέναν στον κόσμο αδιάφορο ή ακόμη χειρότερα ανεπηρέαστο.  Για την ακρίβεια, δεν μπορούσαν να αφήσουν κανέναν στον κόσμο να ισορροπήσει, με αποτέλεσμα όλοι οι κάτοικοι του κόσμου να παραπατούν ωσάν μεθυσμένοι, ενώ κάποιοι είχαν αρχίσει να λιποθυμούν από τις αναταράξεις. Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι θα ήταν λογικό όλοι να αρχίσουν να ψάχνουν έναν τρόπο για να σταματήσει ο Καπιταλισμός τα φτερνίσματα (ή, όπως κάποιοι υποστήριζαν, να αναθέσουν σε έναν μη αλλεργικό γίγαντα να κουβαλάει τον κόσμο τους), άρχισαν να ψάχνουν τον "αλλεργιογόνο" παράγοντα και κατέληξαν να δείχνουν όλοι, με το δάκτυλο, που έμοιαζε πολύ με κάννη όπλου, τη Βλακότρυπα. "Αυτή φταίει για όσα συμβαίνουν, διότι οι κάτοικοι της ψήνουν συνέχεια μπριζόλες και η τσίκνα ενοχλεί τον Καπιταλισμό", "Αυτή φταίει για όσα συμβαίνουν, διότι οι κάτοικοι της μπορούν να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα έξι μήνες το χρόνο και τα συνθετικά υφάσματα των μαγιώ τους, προκαλούν αλλεργία στον Καπιταλισμό", "Αυτή φταίει για όσα συμβαίνουν, διότι οι κάτοικοι της είναι άτακτοι και γαργαλούν τον Καπιταλισμό", ήταν μερικές από τις αιτιάσεις που ακούστηκαν σε βάρος της Βλακότρυπας, και που, προς μεγάλη έκπληξη και του ίδιου του Καπιταλισμού, που περίμενε εναγωνίως κάποιος να του δώσει ένα αντιισταμινικό, έγιναν αποδεκτές, ως οι αιτίες του συνεχούς φταρνίσματος του.

(συνεχίζεται)

Διάσπαση προσοχής

1. Τελικά, νομίζω ότι έχουμε υποτιμήσει την αξία της θρησκείας για τον άνθρωπο. Όλες οι θρησκείες που σέβονται τον εαυτό τους, και για το λόγο αυτό έχουν εξελιχθεί σε megaμπίζνες, έχουν έναν κακό. Ο "δικός" μας κακός είναι ο διάβολος. Κάνεις μια μαλακία και μετά λες , "Κοίτα τι πήγε και με έβαλε ο διάολος να κάνω!" αντί να πεις "Μα τι σκατά έχω μέσα στο κεφάλι μου και πήγα και έκανα τέτοια μαλακία;". Βλέπεις όλη αυτή την αδικία και τη δυστυχία γύρω σου και λες "Αυτά είναι δουλειές του διαβόλου" αντί να πεις "Μα καλά πως το επιτρέπω να συμβαίνει αυτό;" ή "Γιατί το επιτρέπω να συμβαίνει αυτό;"... Καθάρισες. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι. Για όλα φταίει ο διάολος. Εμείς δεν χρειάζεται να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας, για να διορθώσουμε ή να μην επιτρέψουμε να συμβούν. Μεγάλη εφεύρεση, σου λέω, ο κακός που φταίει για όλα.

2. Κάπου διάβασα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι βαριούνται να διαβάζουν κείμενα που υπερβαίνουν τις 600 - 800 λέξεις. Σόρρυ όμως κιόλας που θα γίνω πνεύμα αντιλογίας, αλλά εάν κάτι βρίσκεις ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον, γιατί να βαρεθείς να το διαβάσεις όλο;  Και πόσα πράγματα περιμένεις ότι μπορεί  να αναπτύξει ένας άνθρωπος με 800 λέξεις; Ακόμη και ανέκδοτο περιέχει περί τις 100 λέξεις (ναι έκατσα και τις μέτρησα και είναι από το ανέκδοτο που ένας δικηγόρος προτείνει σε μια ξανθιά, κατά τη διάρκεια μιας πτήσης, να παίξουν το παιχνίδι των ερωτήσεων και απαντήσεων επ' αμοιβή).

3. Είναι πραγματικά μυστήριο πως η ζωή έρχεται, στον τέλειο χρόνο, να διαψεύσει, να "ξεβρακώσει" τις αλήθειες, τις υποσχέσεις, τις διακηρύξεις του ανθρώπου. Είναι τόσο μυστήριο, τόσο τέλεια συγχρονισμένο, που θα μπορούσε κάποιος να πει ότι δεν είναι τυχαίο. 

4. Ο Παπαδήμος έφαγε με άστεγους, ο Παπαδήμος πλήρωσε για τα κάλαντα. Πόσο περισσότερο γελοίο μπορεί να γίνει το τσίρκο; Μπα, αυτή δεν είναι η σωστή ερώτηση. Πόσο περισσότερο γελοίοι μπορούμε να γίνουμε εμείς οι ίδιοι που συνεχίζουμε να παρακολουθούμε το τσίρκο;  Υπάρχουν τελικά μερικοί άνθρωποι που δεν μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα ακόμη κι αν τους χτυπήσει με ένα ρόπαλο στο κεφάλι.

5. Λένε ότι σε κάθε χωριό υπάρχει ένας. Ο τρελός του χωριού.Υποθέτω ότι στις πόλεις υπάρχουν περισσότεροι, αλλά δεν φαίνονται μέσα στην πολυκοσμία. Θυμάμαι ότι το χωριό του πατέρα μου είχε και αυτό τον δικό του τρελό. Που ήταν και φτωχός. Ποτέ δεν τον είδα να φοράει παπούτσια, τα ρούχα του ήταν σκισμένα και το σπίτι του ήταν ένα καλύβι, δίπλα σε έναν στάβλο. Μια φορά είχε έρθει κοντά μου και μου είχε μιλήσει. Δεν θυμάμαι τι μου είπε. Θυμάμαι όμως πως τα άλλα παιδιά μου φώναζαν "τρέξε". Ένα Πάσχα, ο τρελός του χωριού πέθανε και πήγαμε στην κηδεία του. Τότε τον είδα να φοράει κουστούμι και καινούργια παπούτσια. Ρώτησα τη μητέρα μου που βρήκε τα παπούτσια αφού όλο τον καιρό περπατούσε ξυπόλητος, και μου απάντησε ότι μάλλον θα τα αγόρασε η οικογένεια του. Τότε ανακάλυψα ότι αυτός, δεν ήταν ο τρελός του χωριού.