ΓΕΙΤΣΕΣ (4)

(σύνδεση με τα προηγούμενα εδώ, εδώ και εδώ,

διότι μερικά πράγματα, όπως τα δάνεια, τα φάρμακα και τα παραμύθια χορηγούνται μόνο σε δόσεις)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Το κεφάλαιο που περιμένει

Έτσι, παρότι το φάρμακο που έπρεπε να καταπιούν οι Βλακότρυποι για να γίνει καλά ο Καπιταλισμός, έμοιαζε περισσότερο με διεστραμμένη τιμωρία, τουλάχιστον προέρχονταν από φίλους, και αυτό, ήλπιζαν οι Βλακότρυποι ότι θα τους κρατούσε ζεστούς και χορτάτους τον επόμενο χειμώνα. Άλλωστε, οι φίλοι της Βλακότρυπας είχαν προσλάβει την ΤΙΝΑ, μια φημισμένη νοσοκόμα, η οποία θα φρόντιζε ώστε οι Βλακότρυποι να παίρνουν το φάρμακο τους στην ώρα του, γεγονός που ερμηνεύτηκε ως περίτρανη απόδειξη του ενδιαφέροντος τους.

Το κατάπιαν λοιπόν, με τις δόσεις που τους είχαν προδιαγράψει. Δυστυχώς όμως ο Καπιταλισμός δεν έδειχνε σημάδια βελτίωσης. Συνέχιζε να υποφέρει, αλλά ως καλός γίγαντας που ήταν δεν εννοούσε να αφήσει τον κόσμο κάτω. Τότε, κάποιοι είπαν ότι η δοσολογία του φαρμάκου δεν ήταν σωστή και ότι έπρεπε να την αυξήσουν. Κάποιοι άλλοι ότι οι Βλακότρυποι έκαναν ζαβολιές και έχυναν το φάρμακο στο νεροχύτη. Και κάποιοι ότι ίσως θα ήταν καλή ιδέα να πάρει ο ίδιος ο Καπιταλισμός κάποιο φάρμακο. Αυτή η τελευταία ιδέα όμως εγκαταλείφθηκε πριν ακουστεί, διότι ήταν πρακτικά ανεφάρμοστη, είναι δυνατόν να ταΐσεις έναν γίγαντα, δεν υπάρχει αρκετά μεγάλο κουτάλι.

Έτσι εφαρμόστηκαν όλες οι άλλες. Αυξήθηκε το φάρμακο που χορηγούνταν στους Βλακότρυπους και αποφασίστηκε να χορηγηθεί το ίδιο και σε άλλα γαργαλιστικά χωριά και συνθετικά βασίλεια, που μάλλον είχαν ερεθίσει τον ευαίσθητο Καπιταλισμό.Η επιλογή φάνηκε να έγινε με κριτήριο το γεγονός ότι όλα βρέχονταν από τις ζεστές θάλασσες της Ευρώπης, πράγμα που δημιούργησε την εντύπωση ότι υπήρχε κάποια σύνδεση με τη θερμότητα και την αλλεργία του Καπιταλισμού.

Ακόμη και τότε όμως ο Καπιταλισμός δεν εννοούσε να σηκώσει κεφάλι, αν και αυτό που έπρεπε - για αρχή τουλάχιστον να κάνει - ήταν να ανοίξει τα μάτια του, διότι είχε αρχίσει να σκουντουφλάει σε άλλους πλανήτες, με την ελπίδα ότι θα σωθεί από εξωγήινους που ήθελαν να εισβάλλουν στον κόσμο, δίνοντας το έναυσμα για την επανεκκίνηση της ομαλής αναπνοής του.

Το Συμβούλιο των Σαμάνων της ΕΝΕ παρακολοθούσε, με αμηχανία, τις θεραπείες να αποτυγχάνουν και μπορεί κανείς να υποθέσει ότι έφτασε στα όρια της νευρικής κρίσης, όταν οι τρανταγμοί από τα φτερνίσματα του Καπιταλισμού άρχισαν να ταρακουνούν βασίλεια όπως τη Γαλλαρκοζία και την Ιταρλουσκόνη. Όλοι κοίταζαν έντονα και με αγωνία τη βασίλισσα της Χερ-Μανίας, ελπίζοντας ότι ο μαγικός χάρακας που χρησιμοποιούσε για να μετράει τις επιλογές της θα μπορούσε να δώσει την απάντηση. Επειδή όμως οι μαγικοί χάρακες δεν είναι μαγικοί καθρέπτες για να μιλούν, ο μαγικός χάρακας της βασίλισσας της Χερ-Μανίας συνέχισε να μετράει μόνο.

Και εκεί που όλοι φαίνονταν να περιμένουν το αναπόφευκτο, και υπήρχαν πολλές απόψεις για το ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό, έγινε κάτι που κανείς δεν περίμενε.

Μια φορά κι έναν καιρό (μικρή παρέκβαση)

Παρότι τυπικά το ιστολόγιο μου βρίσκεται εν μέσω της αφήγησης ενός παραμυθιού και για το λόγο αυτό η διακοπή της μάλλον αποσυντονίζει, θα μου επιτρέψετε μια μικρή παρέκβαση, σχετικά άσχετη ή ίσως άσχετα σχετική. 

 

Όταν ήμουν μικρή σιχαινόμουν τα παραμύθια, ίσως επειδή δεν μπορούσα να χωρέσω και εγώ σε ένα. 'Οταν μεγάλωσα όμως, ανακάλυψα ότι όλοι ζούμε μέσα σε ένα ή για ένα παραμύθι. Ο καθένας έχει εφεύρει το δικό του και εμπλουτίζει την πλοκή του με την ίδια τη ζωή του. Μόνο που δεν βάζει τη ζωή να ορίζει το παραμύθι, αλλά μάλλον το αντίθετο. Πρώτα φτιάχνει το παραμύθι και μετά προσπαθεί να το κάνει ζωή. 

 

Η πραγματικότητα παραφυλάει σε κάθε γωνία και ενίοτε στρίβει απότομα  και συγκρούεται μετωπικά με το παραμύθι μας. Και επειδή οι συγκρούσεις έχουν τραυματίες ή ακόμη και απώλειες, έτσι γίνεται και με την πραγματικότητα και τα παραμύθια. Μην βιαστούμε όμως να υποθέσουμε ότι το θύμα είναι πάντα το παραμύθι. Το παραμύθι μπορεί να είναι πολύ ανθεκτικό και τότε, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. 

 

Ακόμη όμως κι όταν η πραγματικότητα βγαίνει αλώβητη από τη σύγκρουση, ενώ το παραμύθι μας μπορεί να χαρακτηριστεί πολυτραυματίας, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από λίγη χρυσόσκονη για να φέρει πάλι την ισορροπία. Είτε προέρχεται από εμάς τους ίδιους, είτε από κάποιον άλλον. Ο κυριότερος λόγος για να σε συμπαθήσει, ακόμη και για να σε αγαπήσει ένας άνθρωπος, είναι η δυνατότητα σου να εμπλουτίζεις το παραμύθι του με χρυσόσκονη, ιδίως όταν εκείνος βρίσκεται σε στενότητα.

 

Έτσι, εάν και όποτε δυσανασχετήσετε με το παραμύθι κάποιου άλλου, θυμηθείτε ότι όλοι ζούμε για το ή μέσα στο παραμύθι, είτε το αναγνωρίζουμε, είτε όχι,  και συγχωρείστε τον.  Και επειδή λίγη ειλικρίνεια είναι επικίνδυνη, πολλή είναι θανατηφόρα, ποτέ μα ποτέ μην προσπαθήσετε να σπάσετε την παραμυθένια φούσκα κάποιου άλλου, διότι θα είστε το πρώτο θύμα της. Κι αν πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε κάτι, απλώς αντικαταστήστε την.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.