Προϋπολογισμός

Ας αρχίσουμε από τα εύκολα.

Ο Βενιζέλος, στο χρονικό διάστημα από τη λήξη του πανηγυρακίου για το σχηματισμό κυβέρνησης μέχρι σήμερα, επιδίδεται στην τακτική "πάρτο αλλιώς" και πιο συγκεκριμένα "στρίψε προς τα αριστερά". Όχι όμως και τόσο πετυχημένα, διότι αναγκαστικά περιορίζεται σε λεκτικές ακροβασίες και ναι μεν σημειώνεται ως "ρήτορας", αλλά πλέον έχει αρχίσει να γίνεται κουραστικός, ως αναξιόπιστος. Επί του πρακτέου, δεν μπορεί ούτως ή άλλως να κάνει πολλά. Δεν κρατάει τα ηνία μιας κυβερνήσεως, ώστε να αρχίσει τις "παροχές", συνεπώς δεν πρόκειται να καταφέρει να γλυκάνει και πολύ κόσμο. Η προ δύο ημερών δήλωση του προς δημοσίους υπαλλήλους είναι ενδεικτική της κατάστασης. "Με τα λόγια χτίζω ανώγεια και κατώγεια". Με το βεβαρυμένο δε παρελθόν του, δεν νομίζω ότι θα καταφέρει να πείσει πολλούς. 

Για τους λόγους αυτούς, πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ θα είναι τυχερό να καταφέρει να κρατηθεί στα ίδια εκλογικά επίπεδα με τις προηγούμενες εκλογές. Η προσωπική αίσθηση μου είναι ότι θα πέσει 2 - 4 μονάδες, ήτοι θα παλέψει για να μην εμφανιστεί με μονοψήφιο ποσοστό. 

(Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Βενιζέλος θα έχει θέματα, διότι, όσο μεγαλύτερη η εκλογική πτώση του ΠΑΣΟΚ, τόσο περισσότεροι αυτοί που θα θέλουν την κεφαλή του επί πίνακι. Το θετικό για εκείνον πάντως είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν έχει σοβαρό αντίπαλο, το φίδι δηλαδή στον κόρφο του, αλλά ας μην γελιόμαστε, ούτε ο Λοβέρδος έγινε κολλητός του, ούτε οι υπόλοιποι (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης κλπ) έχουν ξεχάσει τις φιλοδοξίες τους. Θεωρώ πάντως ότι η διάλυση των κομματικών οργάνων από το Βενιζέλο, αποσκοπούσε στην εξαφάνιση, διαδικαστικά, της δυνατότητας ανάδειξης αρχηγού).

Ανάλογο ξεφούσκωμα προβλέπω και για ΔΗΜΑΡ (1 - 2 μονάδες). Η απαίτηση του κυρ-Φώτη να συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ήταν δίκοπο μαχαίρι. Ναι μεν, θεωρήθηκε ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξέθετε τον ΣΥΡΙΖΑ (*), που προφανώς θα αρνούνταν, αλλά αντίστοιχα εκνεύρισε τους ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ που έβλεπαν στον κυρ-Φώτη την υπεύθυνη δύναμη που δεν θα άφηνε την χώρα στα χέρια της ακυβερνησίας. Μην παραβλέπουμε δε, ότι η βασική δεξαμενή ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ ήταν και παραμένει το ΠΑΣΟΚ, και προφανώς μιλάμε για ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που είναι δυσαρεστημένοι με το ΠΑΣΟΚ, αλλά δυσκολεύονται να πάνε προς τα δεξιά. Εάν λοιπόν, δυσαρεστήθηκαν από την στάση του κυρ-Φώτη, κάποιοι θα στραφούν στο ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι θα ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις και θα πάνε στη ΝΔ. Θεωρώ όμως ότι, παρά την πτώση, δεν διακυβεύεται η είσοδος της ΔΗΜΑΡ στη Βουλή. 

Επίσης, δεδομένη θεωρώ την πτώση της Χ.Α. Κάτι η προβολή των στελεχών της, που δεν "γράφουν" και πολύ καλά στο γυαλί (μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος παραμένει ακόμη προσκολλημένος στην τηλεόραση κατά κύριο λόγο, για την ενημέρωση του), κάτι αυτά που είπαν, κάτι το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι της Χ.Α. είναι από εκείνους που δεν νιώθουν καλά με την ακυβερνησία, νομίζω ότι αρκετοί θα μετακινηθούν σε πιο "παραδοσιακές" επιλογές, με πρώτη και καλύτερη τη ΝΔ. Η πτώση πάντως δεν θα της στοιχίσει την είσοδο της στη Βουλή και σε γενικές γραμμές τη βλέπω μεταξύ 1 - 3 μονάδων. 

Ο συνασπισμός Δημουργία Ξανά - Δράση - Φιλελεύθερη Συμμαχία θα μείνει εκτός Βουλής, διότι θεωρώ ότι δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει και να αθροίσει τους ψηφοφόρους που ψήφισαν τα επιμέρους κόμματα στις προηγούμενες εκλογές. Πρώτος λόγος, τα καραγκιοζιλίκια του Τζήμερου. Δεύτερος λόγος, οι ψηφοφόροι του Μάνου, είτε θετικά είτε αρνητικά διακείμενοι προς τη συμμαχία με τον Τζήμερο (αυτοί οι τελευταίοι ιδίως είναι έτοιμοι να αποσκιρτήσουν), το έχουν εύκολο να το ρίξουν στη ΝΔ, με την ελπίδα να σχηματίσει κυβέρνηση (μόνη ή με το ΠΑΣΟΚ, ή με όποιον τρόπο, τέλος πάντων), οπότε θα την ενισχύσουν.

(Ο ΛάΟΣ δεν θα δει Βουλή, ούτε με κυάλια. Εάν εφθάρη τόσο από τη συμμετοχή στη συγκυβέρνηση, πλέον έχει να αντιμετωπίσει και την έλλειψη σε "βεντέτες", ήτοι τηλεοπτικά προβεβλημένα στελέχη, για να στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια του, και δυστυχώς για εκείνους, ευτυχώς για εμάς, η Βάνα και ο Δημητράκης δεν αρκούν). 

Και τώρα πάμε στα πιο ζόρικα. 

ΚΚΕ. Ανεξάρτητα από το λανθασμένο ή σωστό της στάσης του να αρνείται συνεργασία, νομίζω ότι ο απόλυτος χαρακτήρας της στάσης του, δυσαρέστησε αρκετούς από τους ψηφοφόρους του, όχι τόσο τους παραδοσιακούς, όσο τους νεόκοπους, οι οποίοι αναμένεται να μετακινηθούν προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά. Πρέπει όμως να ληφθεί υπ' όψιν ότι η άρνηση του ΚΚΕ δεν είχε αποφασιστική σημασία, διότι τα κουκιά δεν έβγαιναν ούτως ή άλλως, οπότε οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του δεν έχουν λόγο να αισθάνονται άσχημα, πέραν του γεγονότος ότι στη μεγάλη πλειονότητα τους θεωρούν ότι καλώς έπραξε το κόμμα. Συνεπώς, η μείωση των ποσοστών του, θα φέρει το ΚΚΕ περίπου εκεί που είναι συνήθως, μείον κάτι λίγο ακόμη. Εγώ τη βλέπω στις 2 - 3 μονάδες.

Ανεξάρτητοι Έλληνες. Πάνε και αυτοί για ξεφούσκωμα. Κάτι η φάση με το non-paper, κάτι το γεγονός ότι στη μεγαλύτερη πλειονότητα τους οι ψηφοφόροι των ΑνΕλλ προέρχονται από τη δεξαμενή της ΝΔ, στην οποία θα επιστρέψουν για να την ενισχύσουν, ώστε να μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, ο Καμμένος θα δει το ποσοστό του κόμματος του να μειώνεται, πιστεύω κάπου μεταξύ 2 - 4 μονάδων, γεγονός φυσικά που σημαίνει ότι θα μπει στη Βουλή, αλλά με λιγότερους βουλευτές. 

ΝΔ. Ο Αντώνης είναι προφανώς τόσο τυφλωμένος από την επιθυμία του να γίνει πρωθυπουργός, που δεν μπορεί καν να υπολογίσει τις συνέπειες των κινήσεων του. Λειτουργεί βεβιασμένα, χωρίς υπολογισμό κόστους/ωφέλειας και με γνώμονα το "ό,τι να 'ναι". Πρώτο κρούσμα, η Ντόρα. Η Ντόρα δεν έχει ψηφοφόρους, έχει πελάτες, τους οποίους ναι μεν θα φέρει μαζί της, αλλά μην ξεχνάμε ότι μιλάμε, σε ποσοστό, για ένα 2% περίπου. Από την άλλη πλευρά όμως, η Ντόρα είναι αντιπαθητική σε πολλούς ΝΔάτες, αλλά και σε πολλούς υποψήφιους να ψηφίσουν ΝΔ που προέρχονται από αλλού. Εν ολίγοις, θεωρώ ότι ο ισοζύγιο μεταξύ αυτών που θα φέρει η Ντόρα και αυτών που θα διώξει είναι οριακά θετικό, οπότε δεν διαβλέπω τεράστια ωφέλεια. 

(Από άποψη τακτικής, ο Αντώνης δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι μεσοπρόθεσμα η Ντόρα είναι  φίδι στον κόρφο του, διότι αν δεν πάει καλά στις εκλογές, θα είναι η πρώτη που θα σύρει το χορό της αμφισβήτησης του, συνεπικουρούμενη από όσους έμειναν εκτός νυμφώνος - και εξαιτίας της κατάληψης της θέσεως τους από τις "μεταγραφές" του Αντώνη. Νομίζω ότι η Ντόρα θα εξελιχθεί στο Βενιζέλο της ΝΔ, με τον Αντώνη να κάνει το Γιωργάκη. Και μάλιστα χωρίς τα εμπόδια που αντιμετώπισε ο Βενιζέλος). 

Δεύτερο κρούσμα των αψυχολόγητων ενεργειών του Αντώνη, οι "μεταγραφές" από παντού, που κινούνται στη λογική "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω". Ειδικά σε ό,τι αφορά τους πρώην Λαοσίτες, με εξαίρεση Γεωργιάδη, Βορίδη, ο Αντώνης θα έπρεπε να έχει διαβλέψει ότι Πλεύρης, Ανατολάκης, ως ετερόφωτοι στο ΛάΟΣ (ο Καρατζαφέρης έκανε συνολικά το promotion και αυτοί συνεισέφεραν με ένα αναγνωρίσιμο επώνυμο) δεν θα τραβήξουν μαζί τους όσους ψηφοφόρους ελπίζει, ενώ από την άλλη πλευρά ενδέχεται η κίνηση του να δυσαρεστήσει παραδοσιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ, με αποτέλεσμα το ισοζύγιο εισερχομένων-εξερχομένων ψηφοφόρων να μην πάει τόσο καλά, όσο νομίζει.

(Μεσοπρόθεσμα δε, ο Αντώνης θα βρει μπροστά του τις συνέπειες των "μεταγραφών", υπό την έννοια ότι θα δημιουργήσει δυσαρεστημένους υποψηφίους βουλευτές, των οποίων η θέση στη λίστα - και στη Βουλή - θα καταληφθεί από κάποια μεταγραφή και οι οποίοι, σε περίπτωση κακού για τη ΝΔ εκλογικού αποτελέσματος, θα είναι οι πρώτοι που θα αρχίσουν να αμφισβητούν τον αρχηγό, με τη βοήθεια φυσικά των όρνεων που θα ενσκήψουν, όπως συνήθως συμβαίνει όταν το κόμμαδεν πλασάρεται καλά στις εκλογές).

Σε γενικές γραμμές, θεωρώ δεδομένη την αύξηση του ποσοστού της ΝΔ, κυρίως από ψηφοφόρους από διάφορες κατευθύνσεις, ορμώμενοι από την ισχυρή επιθυμία τους για σχημτισμό κυβέρνησης, ο οποίος νομίζω ότι είναι ο πιο ισχυρός παράγοντας για να ψηφίσει κάποιος από τον ευρύτερο χώρο ΝΔ.  Επιπλέον, μην παραβλέπουμε τη συσπείρωση των δεξιόστροφων ψηφοφόρων, οι οποίοι διατηρούν ακόμη τα φοβικά αντανακλαστικά απέναντι στην ευρύτερη αριστερά ή έστω αριστερόστροφη πολιτική. Η αύξηση όμως αυτή, μάλλον δεν θα είναι ιδιαίτερα θεαματική και πιστεύω ότι θα κινηθεί κάπου μεταξύ 3 - 5 μονάδων. 

Και φτάνουμε στο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η αναπάντεχη άνοδος στις προηγούμενες εκλογές, έρχεται να του δώσει από μόνη της ώθηση. Αθροιστικά προς αυτήν, θα λειτουργήσουν οι διαρροές της ΔΗΜΑΡ, αν και δεν βλέπω να έχουν αποφαστική σημασία, καθώς και του ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψαρέψει και από τους αναποφάσιστους που περιφέρονται. Νομίζω ότι κάποιοι (λίγοι) θα μετακομίσουν προς το ΣΥΡΙΖΑ και από τους ΑνΕλλ. Γενικά, θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μαζέψει ρώγες, από διάφορους χώρους, υπερβαίνοντας τα παραδοσιακά στεγανά δεξιάς - αριστεράς, ή συντηρητικοί - προοδευτικοί. Σε επίπεδο ποσοστών, τη βλέπω κάπου μεταξύ 6 - 8 μονάδων.

Συγκριτικά, λοιπόν με τις προβλέψεις για ΝΔ, θεωρώ ότι ακόμη παίζεται ποιος θα τερματίσει πρώτος και θα συνεχίσει να παίζεται μέχρι τελευταία στιγμή, εάν δεν συμβεί κάτι θεαματικό. Στο σημείο αυτό, θεωρώ ότι όλη αυτή η καταστροφολογία που επικρατεί και ενισχύεται από παράγοντες εντός και εκτός Ελλάδας, τελικά καταφέρνει να ενισχύσει το ΣΥΡΙΖΑ, διότι αφ΄ενός, όταν προέρχεται από το εξωτερικό σπρώχνει ψηφοφόρους στην αντιδραστικότητα, ενώ οι εγχώριες "απειλές" έχουν μειωμένο εκφοβιστικό χαρακτήρα, στο μέτρο που προέρχονται από μειωμένης αξιοπιστίας - για τους ψηφοφόρους - πολιτικούς χώρους, αφ' ετέρου τείνει να γίνει ρουτίνα, με αντίστοιχη απώλεια της δύναμης καταναγκασμού της. 

Δεν αποκλείω ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά να βρεθεί μπροστά από τη ΝΔ, αλλά νομίζω ότι κάτι τέτοιο απαιτεί επιτυχημένη επικοινωνιακή διαχείριση, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, του διαστήματος μέχρι τις εκλογές και η αλήθεια είναι ότι δεν φημίζονται για τις ικανότητες τους στον τομέα αυτό. Για τον ίδιο λόγο, θεωρώ ότι με μια ή δύο κακές επιλογές του, ο ΣΥΡΙΖΑ εύκολα θα μπορεί να βρεθεί πίσω από τη ΝΔ και με διαφορά, και το "ιστορικό" του δείχνει ότι μπορεί μέχρι και να κλωτσήσει την καρδάρα με το γάλα μόνος του.Τέλος, το κομματικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να θέσει κάποια απώτατα όρια, στους ελιγμούς που σχεδιάζει για την προσέλκυση ψηφοφόρων, διότι τα πολλά στρογγυλέματα, στα πλαίσια του πολιτικού παιχνιδιού, θα δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους του από επιλογή (σε αντίστιξη με αυτούς της συγκυρίας), οι οποίοι τώρα αποτελούν τον πυρήνα του.

Θεωρώ περιττό, φυσικά, να αναφέρω ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν με βάση τις παρούσες συνθήκες. Οποιαδήποτε ανατάραξη, εξυπακούεται ότι επιφέρει αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων μεταξύ των κομμάτων. 

(Η επικείμενη ανακοίνωση της λίστας κάθε κόμμματος, και κυρίως οι ενδοκομματικές αντιδράσεις σε αυτή, θα αποτελέσουν μια ματιά στην επόμενη μέρα των κομμάτων, αλλά επί του παρόντος νομίζω ότι δεν θα επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό τις μεταξύ τους ισορροπίες, εκτός κι αν γίνουν αιτία οι τσακωμοί να ακούγονται και έξω από το "σπίτι".)

Προς το παρόν αυτά. Εδώ είμαστε, να τα λέμε μέχρι τις εκλογές. 

----

(*) Ο σχεδιασμός ήταν ακριβώς αυτός. Να εμφανιστεί ότι δίδεται η ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει την κυβέρνηση που επιθυμούσε, την οποία όμως κλωτσάει, προφανώς επειδή δεν θέλει να κυβερνήσει (ή να λερώσει τα χέρια του με εξουσία, όπως είχε πει και ο Alexis, αναφερόμενος στην Αλέκα). Θεωρώ όμως ότι, δεδομένης της απόλυτης δυσαρέσκειας της μεγαλύτερης μερίδας του κόσμου, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, προς το ΠΑΣΟΚ, και δευτερευόντως προς τη ΝΔ, περισσότερο φάνηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, εμμένοντας στις θέσεις του, παρά ότι κλωτσάει την ευκαιρία μιας κυβέρνησης.

---

Disclaimer ενόψει προϋπολογισμού

Όπως ήδη ανέφερα, επίκειται προϋπολογισμός για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ο οποίος είναι σχεδόν αυτονόητο ότι θα είναι εντελώς επηρεασμένος από τις προσωπικές πολιτικές επιλογές μου και τις υποκειμενικές θεωρήσεις μου για την τρέχουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική συγκυρία. Για να είμαι λοιπόν ξεκάθαρη απέναντι σας, πριν παραθέσω τον προϋπολογισμό, έκρινα σκόπιμο να σας εκθέσω μερικές από αυτές τις επιλογές και θεωρήσεις, ώστε να τις λάβετε υπ' όψιν σας, όταν θα διαβάζετε τον προϋπολογισμό μου. 

Εξ αρχής ήμουν της άποψης, ότι το σχέδιο διάσωσης δια δανεισμού και πιο συγκεκριμένα οι όροι του, πάσχει, διότι είναι ατελέσφορο. Πρώτον, δεν είναι δυνατόν να βοηθήσεις έναν υπερχρεωμένο, δανείζοντας τον. Δεύτερον, είναι παράλογο να περιμένεις να λάβεις πίσω τα δανεικά, προσηκόντως και εμπροθέσμως, εάν οι παρεμβάσεις σου κατατείνουν στη μείωση των εισοδημάτων του οφειλέτη σου. Τρίτον, ναι μεν υπάρχουν πολλά πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια, αλλά δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα συμβούν μέσα σε μια νύχτα (πολλώ δε μάλλον, δεν μπορείς να πιστεύεις ότι θα δημιουργήσεις επιτυχημένες και αποτελεσματικές δομές, που απαιτούν σχεδίαση, με ευχολόγια ή διαταγές). Τέταρτον, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Πέμπτον, δεν μπορείς να κινείσαι με τη λογική "σήμερα την σκαπουλάραμε, σε Χ μήνες/χρόνια ποιος ζει, ποιος πεθαίνει". Και πάνω σε όλα αυτά, προσωπικά δεν είδα καθόλου θετικά, όλο αυτό το σκηνικό τρόμου που στήθηκε πολλάκις. Όπως δεν είδα θετικά και τα επιχειρήματα, περί εντιμότητας των ελλήνων, που δεν είναι μπαταχτσήδες, της περήφανης Ελλάδας που δεν θα δεχθεί να χρωστάει ή να φεσώσει τους δανειστές της, όλα εκείνα τα επιχειρήματα τέλος πάντως που απευθύνονταν στο θυμικό. Με τελευταίο, αλλά διόλου ευκαταφρόνητο, παράγοντα, την αναξιοπιστία (στην καλύτερη, το υστερόβουλο, στη χειρότερη) των ανθρώπων που μου παρουσίαζαν τη μια και μοναδική λύση.

(Δυστυχώς, ούτε η Ιστορία θα μας βοηθήσει να διαπιστώσουμε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, στο μέτρο που δεν πρόκειται να εφαρμοστούν παράλληλα η ΤΙΝΑ και η όποια εναλλακτική, ώστε να μπορούμε να συγκρίνουμε αποτελέσματα. Μια θα εφαρμοστεί, κι αν έχει θετικά αποτελέσματα, θα αναρωτιόμαστε εάν η άλλη θα είχε θετικότερα, ενώ εάν αποτύχει θα πιστεύουμε ότι άλλη θα είχε επιτύχει.)

Με βάση τα παραπάνω, το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι η υπάρχουσα συνταγή δεν λειτουργεί και δεν πρόκειται να λειτουργήσει, διότι η ίδια αντιστρατεύεται και ακυρώνει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την επέλευση των αποτελεσμάτων που επιδιώκει. 

Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω, τις συνέπειες αυτής της επιλογής, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα της. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είμαι έτοιμη να δεχθώ τη σωτηρία της χώρας, σε βάρος των ανθρώπων της. Δεν μπορώ να αξιολογήσω θετικά μια επιλογή που, ούσα ακόμη αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, έχει ήδη δημιουργήσει σοβαρά κοινωνικά προβλήματα. Δεν είμαι πρόθυμη να βελτιώσω οικονομικούς δείκτες, στερώντας ζωτικής σημασίας υπηρεσίες από τους πολίτες. Δεν ξέρω καν αν θέλω μια στιβαρή οικονομία, σε μια αποκαμωμένη κοινωνία, ιδίως ενόψει του γεγονότος ότι είναι κοινό μυστικό πλέον ότι η ευρωστία μιας οικονομίας δεν συνεπάγεται καλύτερες κοινωνικές συνθήκες. Και παρότι αναγνωρίζω ότι η κοινωνία μας έκανε πολλά και σοβαρά λάθη, όπως άλλωστε κάνουν όλες οι κοινωνίες, δεν μπορώ να δω την κατάρρευση της, ως "παιδευτική" τιμωρία, ή έστω ως το τίμημα των επιλογών της, διότι, ας μην γελιόμαστε, δεν είναι τόσο απλά και μονοδιάστατα τα πράγματα.

Επίσης, είχα και διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες για την ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της προτεινόμενης λύσης και των αποτελεσμάτων που ευαγγελίζεται. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζω και στη σύνδεση συγκεκριμένων αρνητικών της οικονομίας μας με τα φερόμενα ως παραγωγικά αίτια τους. Με απλά λόγια, δεν έχω πειστεί ότι π.χ. η ανταγωνιστικότητα πλήττεται κατά κύριο λόγο από το ύψος του μισθού. Επίσης, δεν έχω πειστεί ότι η μείωση των μισθών θα επιφέρει μείωση της ανεργίας. Επίσης, δεν έχω πεισθεί ότι οι επιχειρηματίες θα σπεύσουν να επενδύσουν στο ασταθές, οικονομικά, νομοθετικά, πολιτικά, περιβάλλον της Ελλάδας, το οποίο μαστίζεται από τη διαφθορά, μόνο και εάν είναι χαμηλοί οι μισθοί. Δεν έχω πεισθεί ότι ο ανταγωνισμός στην αγορά, μπορεί από μόνος του να επιφέρει ισορροπία. Δεν έχω πεισθεί ότι η διαπάλη των επιχειρήσεων θα συνεπάγεται αναπόδραστα καλύτερα προϊόντα και υπηρεσίες για τους καταναλωτές. Εν ολίγοις δεν μπορώ να εντοπίσω, εάν υπάρχει, τη σχέση αιτίας - αιτιατού, προκειμένου είτε να διαπιστωθεί πως παράγεται ένα αποτέλεσμα, είτε για να δημιουργήθούν οι συνθήκες για να παραχθεί.

Περαιτέρω, όταν καλούμαι να αξιολογήσω ένα σύστημα ή έναν θεσμό, ο οποίος δυσλειτουργεί ή παράγει αρνητικά αποτελέσματα, δεν αρκούμαι στη διαπίστωση της δυσλειτουργίας ή των αρνητικών αποτελεσμάτων για να καταδικάσω το σύστημα ή το θεσμό. Προηγουμένως, προσπαθώ να εντοπίσω τους λόγους για τους οποίους δυσλειτουργεί ή έχει αρνητική παραγωγή, κι αν επιδιορθώνεται, προτιμώ την επιδιόρθωση, στο μέτρο που κρίνω χρήσιμο ή σκόπιμο το σύστημα ή το θεσμό, παρά την κατάργηση του, ιδίως εάν η κατάργηση βασίζεται σε μονολιθικά επιχειρήματα (όπως ότι ο συνδικαλισμός εξετράπη των σκοπών του και συνεπώς καταργώ το συνδικαλισμό). 

Τέλος, το πολιτικό προσωπικό που πρωταγωνιστεί σήμερα, είναι, στα μάτια μου, απαξιωμένο, ως διεφθαρμένο, ιδιοτελές, εξουσιομανές, ανίκανο και εν ολίγοις ανεπαρκές. Από τη σούπα αυτή βολεψάκηδων (διότι αυτοί είναι οι πρώτοι και καλύτεροι εκρφραστές του "μακριά από τον κώλο μου, και όπου θέλει ας είναι"), πρέπει να διαλέξω τους λιγότερους κακούς.

Με αυτά τα δεδομένα, προτίθεμαι να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές.

Γιατί; Ή η απάντηση στα περί του αντιθέτου "επιχειρήματα"

Όποιος νομίζει ότι την επομένη των εκλογών, ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει αυτοδύναμος (που δεν παίζει σε κανένα σύμπαν, γνωστό και άγνωστο), ξαφνικά θα ξημερώσει μια άλλη ημέρα και θα έχουν λυθεί μαγικά τα προβλήματα μας, παρακαλώ να συνδέσει τον εγκέφαλό του, διότι έχει φύγει το βύσμα. 

Όποιος νομίζει ότι την επομένη των εκλογών, αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα βρέξει αίμα ή θα εμφανιστεί ο καβαλάρης της Αποκάλυψης, καλύτερα να δει έναν ειδικό, εμείς δεν μπορούμε να βοηθήσουμε.

Όποιος νομίζει ότι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ είναι φοροφυγάδες, βολεμένοι, δημόσιοι υπάλληλοι με εξωφρενικά προνόμια, μπαχαλάκηδες, αγράμματοι, ανενημέρωτοι, ηλίθιοι, αιθεροβάμονες, wannabe βυσματούχοι πασόκοι, υποψήφιος κομματικός στρατός, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, χρειάζεται επειγόντως φροντιστήριο πραγματικότητας.

Όποιος νομίζει ότι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζονται απόλυτα με ΟΛΕΣ τις θέσεις του, τότε καλά θα κάνει να κοιτάξει εάν αυτός ταυτίζεται με ΟΛΕΣ τις θέσεις της δικής του κομματικής επιλογής. Είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι όλοι κάνουμε τις επιλογές μας, με βάση το με ποιον συμφωνούμε στα περισσότερα. Τουλάχιστον, έτσι την κάνω εγώ. 

Όποιος νομίζει ότι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν να αλλάξει κάτι, και ιδίως τα κακώς κείμενα, ας ξανασκεφτούν ποιοι, με ποιο τρόπο και γιατί δημιούργησαν και διαινωνίζουν τα κακώς κείμενα.

Όποιος νομίζει ότι όποιος ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ακράδαντα ότι ο τελευταίος κατέχει την αλήθεια και έχει όλες τις λύσεις, μάλλον πρέπει να διευκρινιστούν κάποια πράγματα. Όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια, ούτε έχει όλες τις λύσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή αντιπροσωπεύει την επιλογή κάποιων να βγουν από το αδιέξοδο της ΤΙΝΑ, ριψοκινδυνεύοντας για μια ισχνή έστω πιθανότητα να μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο, με το σκεπτικό ότι ούτως ή άλλως χαμένοι είναι. Από την παρατήρηση του κοινωνικού μου περίγυρου (ο οποίος ουδόλως επαρκεί για να εξαχθούν αξιόπιστα αποτελέσματα), έχω καταλήξει ότι οι άνθρωποι που στρέφονται προς το ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει πια γυρισμός  και προσπαθούν να κάνουν damage control στην οικονομική κατάρρευση, ώστε να περιορίσουν τις συνέπειες της στην κοινωνία, που έχουν ήδη επέλθει για πολλούς και επίκεινται για πολλούς περισσότερους.

Επίσης, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει στο ΠΑΣΟΚ του 1981. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σύνολο, μια σύνθεση επιμέρους απόψεων, που κινούνται με βάση μια κοινή συνισταμένη. Αν και όποτε εκλείψει αυτή η κοινή συνισταμένη, το κόμμα θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Το ίδιο θα συμβεί αν και όποτε τα επιμέρους στοιχεία του διαφωνήσουν και αντιπαρατεθούν για οποιοδήποτε λόγο. Επίσης, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ανομοιογενές μείγμα, το οποίο επί του παρόντος, αποδίδει στο ΣΥΡΙΖΑ μια πιθανότητα να καταφέρει κάτι περισσότερο ή καλύτερο από τους υπόλοιπους. Αν και όποτε διαφευσθεί ή θεωρήσει ότι διαψεύσθηκε αυτή η ελπίδα/πιθανότητα/δυνατότητα, θα απομακρυνθεί. Και μην παραβλέπουμε ότι από τη στιγμή που ξεφύγαμε από τα όρια του δικομματισμού και πήγε επιτέλους το χέρι του ψηφοφόρου σε άλλο ψηφοδέλτιο, δεν θα είναι δύσκολο να το ξανακάνει, αν και όποτε θεωρήσει ότι πρέπει. Μπορούμε να αποχαιρετίσουμε τις συμπαγείς μάζες ψηφοφόρων και την έννοια του "μονοκούκι". Μπορούμε να ξεχάσουμε τους "αφοσιωμένους" ψηφοφόρους, που ό,τι κι αν συνέβαινε, η ψήφος παρέμενε ανεπηρέαστη. Γι αυτό το λόγο, είναι μάλλον αφελές να μην αναγνωρίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη στιγμή λειτουργεί ως όχημα για να περάσουμε στην άλλη όχθη του πολιτικού σκηνικού που διαμόρφωσε η μεταπολίτευση. Σε αυτό το πλαίσιο, η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναδειχθεί και σε μια κίνηση τακτικής, ενόψει του συγκεκριμένου πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού πλαισίου, η οποία θα εξυπηρετήσει τον  στόχο της και εν συνεχεία θα επαναξιολογηθεί. Οι φόβοι ότι μπορεί να γίνει πολιτικό κατεστημένο στη θέση του υπάρχοντος, παραβλέπουν την έλλειψη των ικανών και απαραίτητων συνθηκών για κάτι τέτοιο. Για να μην αναφέρω, βέβαια, ότι το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο του 1981 ήταν πολύ διαφορετικό από το σημερινό.

Όποιος ενδιαφέρεται, για περισσότερα επιχειρήματα και απόψεις, προτείνω να διαβάσει και τα εξής : Μην ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ,
Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ,
Η παράλογη ψήφος,
Τι να κάνουμε. Ιδού η απορία.

Update 1: ΣΥ.ΡΙΖ.Α; Γιατί; Μπορεί;

Update 2 : Σινούκ ρεφενέ
Update 3 : Γιατί τρέμουν την κυβέρνηση της αριστεράς
(η λίστα θα ενημερώνεται με όσα άρθρα ανακύπτουν στην πορεία)

Το μήνυμα των εκλογών

Καθυστερημένα μεν, κάλλιο αργά ποτέ δε.Αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να κάνω ταμείο για τις προηγούμενες εκλογές και προϋπολογισμό για τις επόμενες. 

(διαβάστε τον Ζάφοντ και τον Άδη)

Εκλογές έγιναν, ο κυρίαρχος λαός (πολύ μου αρέσει αυτό το κλισέ) έστειλε το μήνυμα του. Ας δούμε τι το έκαναν εκάστη εκ των πολιτικών δυνάμεων.

ΝΔ : Από την αυτοδυναμία, στα παρακάλια για το σχηματισμό κυβέρνησης, με αυτούς που,  πριν και μετά τις εκλογές, στιγματίζουμε ως ανεύθυνους και επικίνδυνους. Μακάρι όμως να σταμάταγε εδώ. Ο Αντώνης θεώρησε ότι το μήνυμα, δεν ήταν χυλόπιτα, αλλά προτροπή για "νοικοκύρεμα" της παράταξης. 'Ετσι, ξεκίνησε επιχείρηση "σκούπα" και μαζεύει σε βουλευτές και πολιτευτές ... όσα σέρνει η σκούπα. Η μεγαλειώδης επιχείρηση διαμελισμού και κατακερματισμού της κεντροδεξιάς παράταξης, ξεκίνησε με τη θορυβώδη ... μεταγραφή της Ντόρας. Ναι, της Ντόρας που πέρυσι δήλωνε ότι εάν δεν μπει το κόμμα της και η ίδια στη Βουλή, θα φύγει από την πολιτική (ναι, καλά...). Τώρα άλλαξε γνώμη και ρίχνει τα μούτρα της, για να μείνει στην πολιτική και να συνεχίσει να εισπράττει βουλευτικές αποζημιώσεις και άλλα επιδόματα, εκ του δημοσίου κορβανά. Πάντως το είχε πει ότι θα συμμαχούσε και με τον διάολο (να τα λέμε και αυτά) και φυσικά ποιος καλύτερος για να παραστήσει το διάολο, εξόν από τον "αγαπημένο" της Αντώνη!

Τη δόξα Βορίδη, Γεωργιάδη, ζήλεψαν Πλεύρης και Ανατολάκης, και έπεσαν στα τέσσερα να τους μαζέψει η σκούπα του Αντώνη, η οποία φυσικά τους μάζεψε. Και μετά, για να δέσει το γλυκό, ήρθε και ο Βελόπουλος, ο οποίος όμως δεν το έκανε για το έδρανο (αλλά από ... ιδεολογία), γι' αυτό δεν θα είναι υποψήφιος βουλευτής.

(Ο Καρατζαφέρης δε, είναι στα πρόθυρα εγκεφαλικού, διότι, μα του την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια οι ψηφοφόροι, μα του την κάνουν και οι βουλευτές. Όχι από-κομμα του το έκαναν το μαγαζί, αλλά χαρίζονται παλαιά υλικά. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι είχε αφ' ενός σκληρό ανταγωνισμό με τη Χρυσή Αυγή (αν έχεις τους "αυθεντικούς" φασίστες, τι να τα κάνεις τα γενόσημα του ΛάΟΣ), αφ' ετέρου, με τόσες κωλοτούμπες που είχε κάνει, ο νόμος των πιθανοτήτων επέβαλε να στραβοπατήσει κάποια στιγμή. Περαστικά και σε άλλα με υγεία. Βέβαια, ο Αρχηγός (ο Καρατζαφέρης ντε), θεώρησε ότι απλώς ο λαός μπερδεύτηκε, και μια και αποτελείται από αμνοερίφια πήρε τον κακό το δρόμο, ή τουλάχιστον έτσι λέει. Μάλλον όμως έχει πάρει γραμμή ότι πα πα λα το κόμμα...)

Επί της ουσίας, όμως, ο Αντώνης ξανα-ανακάλυψε την επανα-διαπραγμάτευση, που είχε αφήσει στη μέση, ψηφίζοντας το Μνημόνιο ΙΙ. Αφού την "άκουσε" άσχημα με το αποτέλεσμα των εκλογών, που έδωσε στη ΝΔ ποσοστό μικρότερο από αυτό του 2009 που ήταν ήδη χαμηλό, αποφάσισε να το πάρει αλλιώς, και να θυμηθεί "το μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο", αφότου όμως μας είχε πρήξει τα ζωτικά όργανα ότι δεν "γίνεται αλλιώς, εγώ είμαι υπεύθυνος και θα ψηφίσω". Δεν ξέρω τι άλλαξε στο μεσοδιάστημα, εκτός από τον πολιτικό χάρτη, και επανέκαμψε η δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης που είχε χαθεί. Φαντάζομαι ότι σχετίζεται με κάποια σύνοδο πλανητών, ή άλλο αστρολογικό φαινόμενο, όπως το ότι μπήκε ο Άρης στον Κριό (όχι, δεν ξέρω αν και που μπήκε ο Άρης, δεν παρακολουθώ τις συνευρέσεις των πλανητών).

Αν έπρεπε λοιπόν να συνοψίσουμε το μήνυμα που άκουσε ο Αντώνης, αυτό θα ήταν : Πες / Κάνε κι άλλες μαλακίες. Μπορείς. Τερμάτισέ το.

ΠΑΣΟΚ : Ο Μπένυ είδε το ΠΑΣΟΚ να "μπαίνει" στο πλύσιμο, αφού δεν διάβασε τις οδηγίες χρήσης πασόκων και τους έχωσε σε καυτό νερό και στίψιμο σε υψηλή ταχύτητα. Αγαπητέ, τι ακριβώς περιμένατε να συμβεί, όταν κάνατε αφαίμαξη στην τσέπη αυτών που σας ψήφιζαν τόσα χρόνια για να αιμοδοτείται η τσέπη τους ; FYI αλλά πια οι περισσότεροι σας καταγράφουν ως σοσιαλΗστές, οπότε μην περιμένετε να σας συμπαθήσουν στο άμεσο προσεχές μέλλον. Επίσης, θα ήθελα να συγχαρώ τον τεράστιο Μπένυ, που επιτέλους κατάφερε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη και να εκπαραθυρώσει τον Γ(κ)ΑΠ από την προεδρία. Αλλά, ο σκατόψυχος ο λαός, εκεί που πήγε να χαρεί ο κος Αυτοθυσία (που ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών δια να μας σώσει, και ουχί με απώτερο κίνητρο), έριξε το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο 1977 (εμ, Μπένυ μου, μόνο οι μισθοί θα γύριζαν στο παρελθόν;). Αλλά, όταν ο άνθρωπος είναι αισιόδοξος, βλέπει πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και έτσι ο Μπένυ, είδε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα σε εκείνη την εποχή, που τράβαγε την ανηφόρα. Αχ, ας πει όμως κάποιος στον Ευάγγελο ότι βλέπει την ανηφόρα, γιατί κινείται ... με την όπισθεν!

Κατά τα λοιπά, προσπαθεί να το γυρίσει σε ολίγον από βελτίωση των όρων των Μνημονίων, αλλά χωρίς επαναδιαπραγμάτευση, και αυτά για εγχώρια κατανάλωση. Εκτός των τειχών, άλλα λέμε, όταν μιλάμε. Περσινά, ξυνά σταφύλια θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο. Αλλά τι να γράψω και εγώ η έρμη για το ΠΑΣΟΚ, τις κατά καιρούς δηλώσεις της Φώφης (θου κύριε φυλακή τω στόματι μου); Άσε που έγιναν και μαλλιοκούβαρα με τους φίλους τους στο ΣΕΒ. Στα δύσκολα όλοι σε ξεχνούν. Δύσκολες στιγμές ζει το ΠΑΣΟΚ (ελπίζω και τις τελευταίες του, γενικώς). 

Αν έπρεπε λοιπόν να συνοψίσουμε το μήνυμα που άκουσε ο Ευάγγελος, αυτό θα ήταν : Εμπρός, προχώρα, ισοπέδωσε τα όλα.

Φιλελεύθερο μέτωπο : Με τα καμώματα λοιπόν της Ντόρας, έμεινε ρέστος και ο εκτός βουλής  Μάνος, που έψαχνε για καμιά συμμαχία, μπας και δει και αυτός, έδρανο και βουλευτική αποζημίωση (κοίτα τελικά, πως όλοι που σιχαίνονται τον δημόσιο τομέα, έχουν λόξα να πληρώνονται από αυτόν... μπα σε καλό τους, να το κοιτάξουν). Όπως λοιπόν και η Ντόρα, ποίησε την ανάγκη φιλοτιμίαν και για το καλό της πατρίδας βεβαίως βεβαίως, αποφάσισε να τα βρει με τον Τζήμερο. Ξέρετε εκείνον τον "φρέσκο" με τις μπαγιάτικες (και λίγα λέω) ιδέες, που δεν ήθελε συγχρωτισμό με πολιτικούς. Αφού, τελικά ούτε ο Τζήμερος είδε το περιστύλιο της Βουλής, παρά μόνο σε καρτ ποστάλ, αποφάσισε και αυτός, για το καλό της πατρίδας βεβαίως βεβαίως, να αποδεχθεί τη συμμαχία με το Μάνο, μπας και φέξει κανένα έδρανο. Και εκεί που όλοι περιμέναμε το αίσιο τέλους του συνοικεσίου, ο Τζήμερος ανακινεί το θέμα Βαλιανάτου (για το οποίο τον ευχαριστώ δεόντως διότι ήρθε να αποδείξει τον ισχυρισμό μου "προσοχή στο κενό μεταξύ κοινωνικού και οικονομικού φιλελευθερισμού"... ΟΚ χάλια νεολογισμός ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, αλλά το πιάσατε το νόημα). Εντάξει, δεν μπορώ να πω, ο άνθρωπος προσπάθησε να το "στρογγυλέψει" το θέμα, λέγοντας "όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι, εκτός από ...", αλλά δεν έπεισε και τόσο (εμ μεγάλε είσαι και του χώρου, καλή η διαφήμιση γελάσαμε, αλλά αυτό, δεν σημαίνει ότι την άλλη ημέρα, θα τρέξουμε να αγοράσουμε το προϊόν!). Κάπως έτσι, το τίμιο φιλελεύθερο μέτωπο (άτιμη κενωνία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις), θα κατέβει στις επόμενες εκλογές, ψιλοενωμένο, με το Μάνο να ενδίδει στις απαιτήσεις του Τζήμερου και με την ελπίδα ότι θα πάρουν όλα τα ψηφαλάκια που πήραν και στις προηγούμενες και θα μπουν στη Βουλή. Το αστείο πάντως είναι ότι ενώ είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, διατυμπανίζουν ότι θα σώσουν τη χώρα. Πως ρε μεγάλοι, με τους 7 ή 8 βουλευτές που θα βγάλετε εάν πιάσετε το 3%; Ή μήπως η αυτοπρόσωπη παρουσία σας στη Βουλή θα συνοδευτεί με βουντού στους υπόλοιπους και θα έρθουν στο δρόμο της κοινής λογικής σας; 

Αν έπρεπε λοιπόν να συνοψίσουμε το μήνυμα που άκουσε το φιλελεύθερο μέτωπο, αυτό θα ήταν : Δυο, δυο, στην μπανιέρα δυο δυο (αλλιώς δεν θα δεις έδρανο ποτέ, φιλελεύθερε).

ΣΥΡΙΖΑ : Εντάξει, το είχαν πάρει χαμπάρι ότι έχουν απήχηση, ότι έχουν δυναμική, αλλά με το ποσοστό που τελικά πήραν, έπαθαν ένα κοκομπλόκο. Ε δεν είναι και λίγο μέσα σε ένα βράδυ να διπλασιάζεις (και κάτι ψιλά ακόμη) την εκλογική σου δύναμη. Και σαν να μην έπφτανε αυτό, έπεσαν μετά πάνω τους και οι σειρήνες, να τους φωνάζουν μπείτε στην κυβέρνηση, πάρτε μια καρέκλα, βουλευτείτε. Δεν ψάρωσαν όμως (κυρίως διότι οι σειρήνες είχαν τη φάτσα του Κουβέλη, που όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και αυτό που θα έλεγες πλανεύτρα). Στυλώνουν λοιπόν τα πόδια σαν μουλάρια και αρνούνται να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση που δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να κάνει αυτά που εκείνοι θέλουν να κάνουν (τσ τσ πείσμα βρε παιδί μου, καλέ μετά τις εκλογές είμαστε, δεν χρειάζεται να τηρήσετε αυτά που λέγατε πριν από αυτές). Και από εκεί που ήταν οι επικίνδυνοι, οι ανεύθυνοι, οι λαϊκιστές (χώσε κι άλλα), έγιναν εν μια νυκτί βασικό συστατικό της επόμενης κυβέρνησης. "Αν δε μπει ο ΣΥΡΙΖΑ, εγώ δεν συμμετέχω" φώναζε ο μπαμπα-Φώτης, αλλά που αυτοί, εκεί στην άρνηση. Και τους έκραζε το σύμπαν. Περιέργως όμως πως, το σύμπαν δεν έκραζε και τον μπαρμπα-Φώτη, που παρότι έβγαιναν τα κουκιά (μαζί με ΝΔΣΟΚ) για το σχηματισμό κυβέρνησης, εκείνος επέμενε να θέτει έναν ανέφικτο όρο για τη συμμετοχή του (προφανώς έχουντας κατά νου ότι αν έλεγε το ναι μόνος του, τότε θα ακολουθούσε το δρόμο που χάραξε ... ο Καρατζαφέρης), και μετά όλοι μαζί να παραπονιούνται για την ακυβερνησία (η οποία όμως δεν εμπόδισε τον κο Παπαδήμο να πληρώσει στο ακέραιο ομόλογο που δεν συμμετείχε στο πετυχημένο - λέμε και καμιά μαλακία - κατά τα άλλα PSI, ενώ ήταν γνωστό ότι είχε αγοραστεί για μέρος της ονομαστικής αξίας του).

Αν έπρεπε λοιπόν να συνοψίσουμε το μήνυμα που άκουσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα ήταν : Μαλάκα, η γκόμενα με γουστάρει τρελά, κάτσε τώρα μην κάνω καμιά μαλακία και την ξενερώσω.

ΚΚΕ : Εδώ δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν. Το ΚΚΕ πιστεύει και υποστηρίζει ότι δεν αρκεί η κατάληψη της εξουσίας για να αλλάξεις τον κόσμο. Μέχρι εδώ καλά. Αυτό που τους διαφεύγει όμως είναι ότι τη στιγμή που καίγεται το σπίτι μας, είναι κομμάτι ...ανεπίκαιρο να συζητάμε για τον καινούργιο κόσμο, διότι θα πρέπει να είμαστε απασχολημένοι με το να σώσουμε το σπίτι μας. Και ναι μεν είναι σωστό να εμμένουμε στις αρχές μας, αλλά μπάστα ρε παιδιά, βάλτε ένα χεράκι στην κατάσβεση. Δεν παραβλέπω βέβαια και το γεγονός ότι από τη στιγμή που δεν έβγαιναν τα κουκιά για το σχηματισμό κυβέρνησης, δεν είχαν κανένα λόγο να δουν με θετικό μάτι την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ. Μέλλει δείξαι τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους. 

Αν έπρεπε λοιπόν να συνοψίσουμε το μήνυμα που άκουσε το ΚΚΕ, αυτό θα ήταν : Λαϊκή αφύπνιση και μετά κατάληψη της εξουσίας ή Μην μας ψηφίσετε πριν ενστερνιστείτε πλήρως αυτό που λέμε. 

Ταμείο τέλος. Προϋπολογισμός στο επόμενο.

Κάποια μέρα

Ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα στη ζωή μας. Θα έρθει. Δεν ξέρεις πότε, που και υπό ποιές συνθήκες, αλλά θα έρθει. Δεν εξαρτάται από εσένα και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Κάθε ημέρα λοιπόν, που είσαι ακόμη εδώ είναι μια ημέρα ζωής. Για αυτό δεν έχει καμία σημασία, να αναρωτιέσαι το πότε. Για αυτό δεν υπάρχει κανένας λόγος να τον φοβάσαι. 

Ο θάνατος είναι η πιο αμετάκλητη απόφαση. Στο θάνατο δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Για αυτό δεν είναι, συνήθως, μια απόφση που παίρνει ο ίδιος ο άνθρωπος. Κι όμως, υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που στο θάνατο βλέπουν επιλογή, που στο τέλος βλέπουν διέξοδο. Πόσο μπορεί να υποφέρει ένας άνθρωπος για να καταφέρει να υπερβεί, να νικήσει το ένστικτο της ζωής; Πόσο μπορεί να πονά ένας άνθρωπος για να διαλέξει τον οριστικό αφανισμό του, την αμετάκλητη απόφαση του θανάτου;

Κάθε μέρα ακούμε για αυτοκτονίες ανθρώπων. Περισσότερες από ποτέ άλλοτε. Κάθε μέρα η αμετάκλητη απόφαση παίρνεται και επιβάλλεται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Κάθε ημέρα κάποιος επιλέγει (;) να πάψει να υπάρχει, οριστικά, τελεσίδικα, αμετάκλητα. Κάθε φορά που ακούω για ένα θάνατο από αυτοκτονία, νιώθω ότι χάνω έναν άνθρωπο. Για πάντα. Παρότι με κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχω μοιραστεί χαρές, λύπες, δεν έχω δημιουργήσει αναμνήσεις, δεν βιώνω την απώλεια του από τη ζωή μου, με πονάει το άκουσμα του θανάτου τους. Με πονάει η σκέψη ότι ένας άνθρωπος έπαψε να υπάρχει. Με πονάει το αμετάκλητο της απόφασης τους. Με πονάει το μέγεθος  της απόγνωσης που τους οδήγησε εκεί. 

Ο πόνος όμως είναι δυσάρεστος. Πρέπει να τον διαχειριστώ, πρέπει να τον χαλιναγωγήσω, για να μην με νικήσει. Έτσι, τον μετατρέπω σε θυμό. Εκείνο τον ήρεμο θυμό, που αυξάνει την αδρεναλίνη, αλλά δεν θολώνει την κρίση. Εκείνο το θυμό που υποδαυλίζει τη φωτιά της θέλησης, αλλά δεν προκαλεί εκρήξεις. Κάποια μέρα, θα τον μεταγγίσω από το μυαλό, στο σώμα μου. Θα ξεσπάσει όλος μου ο πόνος.  Και τότε, το μόνο αμετάκλητο θα είναι η θέληση μου.

Προεκλογική καμπάνια

Ι. Δεν θυμάμαι τον πατέρα μου να μας λέει παραμύθια. Για την ακρίβεια, μόνο μια φορά ξεκίνησε να μας πει ένα παραμύθι, το οποίο δεν ολοκλήρωσε. Θυμάμαι όμως τις ιστορίες που μας έλεγε για το πως θα σιχαίνεται για όλη του τη ζωή τα μακαρόνια, διότι του θυμίζουν τα σκουληκιασμένα μακαρόνια που έτρωγε στα συσσίτια στην Αθήνα τον καιρό της Κατοχής. Το πως, την ίδια εποχή, πέθαιναν οι άνθρωποι στους δρόμους από την πείνα και πέρναγε ένα κάρο του δήμου και τους μάζευε. Το πως αναγκάστηκε να διανύσει 360 χιλιόμετρα πεζός για να επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του, προκειμένου να γλιτώσει την πείνα και τον θάνατο στην Αθήνα. Το πως βρέθηκε κάποια στιγμή σε μια ουρά, με έναν γερμανό διοικητή να μετράει eins, zwei, drei, όπου το "τρία" επείχε θέση αγγελτηρίου θανάτου. Το πως είδε οι ναζί να πυροβολούν τον καλύτερο του φίλο στο κεφάλι, ενώ εκείνος έτρεχε να σωθεί.Το πως μας έδειχνε τα μέρη που είχε συμβεί το ένα και το άλλο. 

Λέξεις που μετουσιώνονταν σε εικόνες και με συνέδεαν με μια εποχή για την οποία γνώριζα μόνο μέσα από βιβλία. Η σύνδεση αυτή, υποθέτω ότι λειτούργησε ως εμβόλιο. Εμβόλιο κατά του ναζισμού. Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου να δικαιολογεί, πολλώ δε μάλλον να προσεταιρίζεται και να υποστηρίζει ανθρώπους που πρεσβεύουν, ανοιχτά ή έμμεσα, ιδέες σαν αυτές που δημιουργήσαν τις εικόνες εκείνες. 

Νόμιζα ότι όλοι σε αυτή τη χώρα είχαν κάνει αντίστοιχο εμβόλιο για αυτές τις "ιδεολογίες" (τα εισαγωγικά χρησιμοποιούνται διότι θεωρώ πως η λέξη ιδεολογία ποτέ δεν μπορεί να εκπροσωπεί ρητορεία μίσους). Δεν φαίνεται όμως όλοι να έχουν αποκτήσει ανοσία σε τέτοιες ρητορείες. Ίσως διότι για μένα ήταν ο πατέρας μου, για κάποιους άλλους ήταν ο παππούς και όσο μεσολαβούν γενιές αποδυναμώνεται το εμβόλιο. Ίσως γιατί η παρούσα χρονική συγκυρία ευννοεί την άνοδο στην επιφάνεια των πιο ταπεινών ενστίκτων μας. Ίσως διότι υπάρχει πολλή αμάθεια και άγνοια, ακόμη και αδιαφορία. Ίσως γιατί ο ρατσιστικός λόγος έχει μπει στο καθημερινό δημόσιο λόγο ύπουλα καιρό τώρα. Ίσως πολλά. Ελπίζω μόνο ότι θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τους λόγους.

Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε την ανάρτηση του Άδη με τίτλο "Μια σουρεαλιστική ιστορία για παντελώς αμαθείς". Και όσο κι αν με ενοχλεί η παρουσία κάποιων ανθρώπων που πρεσβεύουν ναζιστική ρητορεία (που μου είναι εντελώς αποκρουστική και αποκρουστικοί), ο Άδης έχει δίκιο. Η ποιότητα της Δημοκρατίας κρίνεται και καθορίζεται από το πως φέρεται στους αντιπάλους της. Ελπίζω να έχει δίκιο και στο σημείο που αναφέρει ότι οι εκπρόσωποί της θα αποδομηθούν μόνοι τους τώρα που ήρθαν στο φως του ήλιου. 

ΙΙ. Η κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο μήνα και θα ζήσουμε, κατά πάσα πιθανότητα μέχρι την 16η Ιούνη, θα μπορούσε να είναι γελοία, εάν δεν ήταν τόσο καθοριστική για το μέλλον μας. Τόσο σε επίπεδο επιλογών που θα καθορίσουν εφεξής τις πολιτικές αποφάσεις, όσο κυρίως σε επίπεδο ποιότητας πολιτικού λόγου. Θυμάμαι τις εποχές που αντιπολίτευση σήμαινε η δημοσίευση ημίγυμων φωτογραφιών και συμπολίτευση η ανταπόδοση στο ίδιο επίπεδο. Νόμιζα ότι εκεί είχε ισορροπήσει το ιστορικό χαμηλό του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα (τουλάχιστον κατά τη διάρκεια των χρόνων που η μνήμη είχε καταχωρήσει). Ανακάλυψα όμως ότι μπορεί τότε ο πολιτικός λόγος να είχε γίνει αναπαραγωγή περιεχομένου trash φυλλάδας, σήμερα όμως έχει πέσει ακόμη πιο χαμηλά, έχει γίνει εσχατολογικός, καταστροφολάγνος, διχαστικός, σε πολλά σημεία του ρατσιστικός, αντανακλαστικός, ευτελής, φοβικός. Και για αυτό δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. 

Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι αυτό συμβαίνει σε απάντηση ενός πολιτικού λόγου υποσχέσεων, επικίνδυνων ασαφειών, οπορτουνιστικό και καιροσκοπικό. Ακόμη κι αν αυτό ισχύει, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η έκκληση στα φοβικά και κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου. Είναι επικίνδυνος αυτός ο δρόμος και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την έλευση ακόμη πιο ακραίων θέσεων, διότι έτσι ο ρατσιστικός λόγος βρίσκει το δρόμο του για την κεντρική πολιτική σκηνή. 

ΙΙΙ. Το θετικό όμως της ίδιας χρονικής περιόδου (της προ - μετα - προεκλογικής εννοώ) είναι το απίστευτο ξεβράκωμα που έχουν υποστεί όλοι. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι. 

Μετά το φιάσκο της αυτοδυναμίας της ΝΔ και την καταπόντηση των ποσοστών της, ο Σαμαράς τώρα μαζεύει ό,τι βρει μπροστά του για μια χούφτα ψήφους. "Σκούπα" με όλη τη σημασία και απαξία της λέξεως. 

Από την άλλη πλευρά, ο Βενιζέλος κατάφερε να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά κινδυνεύει να μείνει χωρίς κόμμα. Η καταβύθιση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ θέτουν ούτως ή άλλως σε κίνδυνο την μελλοντική ύπαρξη του ως κόμμα, η απόφαση όμως του Βενιζέλου να κάνει το όποιο κόμμα ίσιωμα, προφανώς για να το στήσει από την αρχή, δεν δίνει αέρα ανανέωσης. Χώρια που όσο περισσότεροι μένουν εκτός νυμφώνος (και ήταν πολλά τα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν εξλέγησαν), τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες ανταρσίας.