Ι. Δεν θυμάμαι τον πατέρα μου να μας λέει παραμύθια. Για την ακρίβεια, μόνο μια φορά ξεκίνησε να μας πει ένα παραμύθι, το οποίο δεν ολοκλήρωσε. Θυμάμαι όμως τις ιστορίες που μας έλεγε για το πως θα σιχαίνεται για όλη του τη ζωή τα μακαρόνια, διότι του θυμίζουν τα σκουληκιασμένα μακαρόνια που έτρωγε στα συσσίτια στην Αθήνα τον καιρό της Κατοχής. Το πως, την ίδια εποχή, πέθαιναν οι άνθρωποι στους δρόμους από την πείνα και πέρναγε ένα κάρο του δήμου και τους μάζευε. Το πως αναγκάστηκε να διανύσει 360 χιλιόμετρα πεζός για να επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του, προκειμένου να γλιτώσει την πείνα και τον θάνατο στην Αθήνα. Το πως βρέθηκε κάποια στιγμή σε μια ουρά, με έναν γερμανό διοικητή να μετράει eins, zwei, drei, όπου το "τρία" επείχε θέση αγγελτηρίου θανάτου. Το πως είδε οι ναζί να πυροβολούν τον καλύτερο του φίλο στο κεφάλι, ενώ εκείνος έτρεχε να σωθεί.Το πως μας έδειχνε τα μέρη που είχε συμβεί το ένα και το άλλο.
Λέξεις που μετουσιώνονταν σε εικόνες και με συνέδεαν με μια εποχή για την οποία γνώριζα μόνο μέσα από βιβλία. Η σύνδεση αυτή, υποθέτω ότι λειτούργησε ως εμβόλιο. Εμβόλιο κατά του ναζισμού. Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου να δικαιολογεί, πολλώ δε μάλλον να προσεταιρίζεται και να υποστηρίζει ανθρώπους που πρεσβεύουν, ανοιχτά ή έμμεσα, ιδέες σαν αυτές που δημιουργήσαν τις εικόνες εκείνες.
Νόμιζα ότι όλοι σε αυτή τη χώρα είχαν κάνει αντίστοιχο εμβόλιο για αυτές τις "ιδεολογίες" (τα εισαγωγικά χρησιμοποιούνται διότι θεωρώ πως η λέξη ιδεολογία ποτέ δεν μπορεί να εκπροσωπεί ρητορεία μίσους). Δεν φαίνεται όμως όλοι να έχουν αποκτήσει ανοσία σε τέτοιες ρητορείες. Ίσως διότι για μένα ήταν ο πατέρας μου, για κάποιους άλλους ήταν ο παππούς και όσο μεσολαβούν γενιές αποδυναμώνεται το εμβόλιο. Ίσως γιατί η παρούσα χρονική συγκυρία ευννοεί την άνοδο στην επιφάνεια των πιο ταπεινών ενστίκτων μας. Ίσως διότι υπάρχει πολλή αμάθεια και άγνοια, ακόμη και αδιαφορία. Ίσως γιατί ο ρατσιστικός λόγος έχει μπει στο καθημερινό δημόσιο λόγο ύπουλα καιρό τώρα. Ίσως πολλά. Ελπίζω μόνο ότι θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τους λόγους.
Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε την ανάρτηση του Άδη με τίτλο "Μια σουρεαλιστική ιστορία για παντελώς αμαθείς". Και όσο κι αν με ενοχλεί η παρουσία κάποιων ανθρώπων που πρεσβεύουν ναζιστική ρητορεία (που μου είναι εντελώς αποκρουστική και αποκρουστικοί), ο Άδης έχει δίκιο. Η ποιότητα της Δημοκρατίας κρίνεται και καθορίζεται από το πως φέρεται στους αντιπάλους της. Ελπίζω να έχει δίκιο και στο σημείο που αναφέρει ότι οι εκπρόσωποί της θα αποδομηθούν μόνοι τους τώρα που ήρθαν στο φως του ήλιου.
ΙΙ. Η κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο μήνα και θα ζήσουμε, κατά πάσα πιθανότητα μέχρι την 16η Ιούνη, θα μπορούσε να είναι γελοία, εάν δεν ήταν τόσο καθοριστική για το μέλλον μας. Τόσο σε επίπεδο επιλογών που θα καθορίσουν εφεξής τις πολιτικές αποφάσεις, όσο κυρίως σε επίπεδο ποιότητας πολιτικού λόγου. Θυμάμαι τις εποχές που αντιπολίτευση σήμαινε η δημοσίευση ημίγυμων φωτογραφιών και συμπολίτευση η ανταπόδοση στο ίδιο επίπεδο. Νόμιζα ότι εκεί είχε ισορροπήσει το ιστορικό χαμηλό του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα (τουλάχιστον κατά τη διάρκεια των χρόνων που η μνήμη είχε καταχωρήσει). Ανακάλυψα όμως ότι μπορεί τότε ο πολιτικός λόγος να είχε γίνει αναπαραγωγή περιεχομένου trash φυλλάδας, σήμερα όμως έχει πέσει ακόμη πιο χαμηλά, έχει γίνει εσχατολογικός, καταστροφολάγνος, διχαστικός, σε πολλά σημεία του ρατσιστικός, αντανακλαστικός, ευτελής, φοβικός. Και για αυτό δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.
Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι αυτό συμβαίνει σε απάντηση ενός πολιτικού λόγου υποσχέσεων, επικίνδυνων ασαφειών, οπορτουνιστικό και καιροσκοπικό. Ακόμη κι αν αυτό ισχύει, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η έκκληση στα φοβικά και κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου. Είναι επικίνδυνος αυτός ο δρόμος και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την έλευση ακόμη πιο ακραίων θέσεων, διότι έτσι ο ρατσιστικός λόγος βρίσκει το δρόμο του για την κεντρική πολιτική σκηνή.
ΙΙΙ. Το θετικό όμως της ίδιας χρονικής περιόδου (της προ - μετα - προεκλογικής εννοώ) είναι το απίστευτο ξεβράκωμα που έχουν υποστεί όλοι. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι.
Μετά το φιάσκο της αυτοδυναμίας της ΝΔ και την καταπόντηση των ποσοστών της, ο Σαμαράς τώρα μαζεύει ό,τι βρει μπροστά του για μια χούφτα ψήφους. "Σκούπα" με όλη τη σημασία και απαξία της λέξεως.
Από την άλλη πλευρά, ο Βενιζέλος κατάφερε να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά κινδυνεύει να μείνει χωρίς κόμμα. Η καταβύθιση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ θέτουν ούτως ή άλλως σε κίνδυνο την μελλοντική ύπαρξη του ως κόμμα, η απόφαση όμως του Βενιζέλου να κάνει το όποιο κόμμα ίσιωμα, προφανώς για να το στήσει από την αρχή, δεν δίνει αέρα ανανέωσης. Χώρια που όσο περισσότεροι μένουν εκτός νυμφώνος (και ήταν πολλά τα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν εξλέγησαν), τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες ανταρσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου