Ανατομία μιας λύσης

Η απλότητα της εξήγησης μιας κατάστασης -μπορεί να - υποδεικνύει το βαθμό κατανόησης της κατάστασης, η κατανόηση όμως καθ' εαυτή απαιτεί μια ιδιαίτερα πολύπλοκη σκέψη. Παρά ταύτα, η σχέση αυτή δεν είναι αμφίδρομη. Η εις βάθος κατανόηση μιας κατάστασης μπορεί να παράξει μια απλή εξήγηση, αλλά η απλή εξήγηση δεν αποδεικνύει πάντα την ύπαρξη βαθιάς κατανόησης της κατάστασης. Τελικά, αυτό που αποδεικνύει ή διαψεύδει την παραδοχή που έγινε με την πρώτη πρόταση της ανάρτησης είναι η δυνατότητα μιας απλής εξήγησης να εξηγεί καθολικά και εξαντλητικά μια συγκεκριμένη κατάσταση. 

Κάπως έτσι, τηρουμένων όμως των αναλογιών, φαίνεται να λειτουργούν και οι λύσεις. Σε ένα δεδομένο πρόβλημα, υπάρχουν πάντα περισσότερες από μια λύσεις. Ποιά από αυτές όμως επιλέγεται κάθε φορά; Προτού όμως προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πως επιλέγεται μια λύση, θα πρέπει να ορίσουμε τι είναι λύση. Ο μόνος, όμως, τρόπος για να γίνει αυτό είναι να ορίσουμε προηγουμένως τι είναι πρόβλημα. 

Με δεδομένη την τάση εξάλειψης των προβλημάτων που μας χαρακτηρίζει, μπορούμε να υποθέσουμε ότι πρόβλημα είναι κάθε κατάσταση η οποία αντιστρατεύεται τις ανάγκες μας ή τις επιδιώξεις μας, ματαιώνοντας την ικανοποίηση τους, ή μας εμποδίζει από την επίτευξη ενός στόχου μας. Υπ' αυτό το πρίσμα και εξ αντιδιαστολής, προκύπτει ότι λύση σε δεδομένο πρόβλημα είναι οποιαδήποτε πράξη ή παράλειψη επαναφέρει τη δυνατότητα ικανοποίησης της ανάγκης ή της επιδίωξης, ή επίτευξης του στόχου, ήτοι ο,τιδήποτε επιφέρει ένα αποτέλεσμα συμβατό προς τις ανάγκες ή τις επιδιώξεις μας και τους στόχους μας. Έτσι κάπως, διαμορφώνεται η έννοια της λύσης, ως της επιλογής εκείνης της πράξης ή της παράλειψης που εξυπηρετεί τις ανάγκες, επιδιώξεις ή στόχους ενός ατόμου (ή μιας ομάδας).

Εάν λοιπόν τα προηγούμενα υποτεθούν αληθή, μπορούμε πλέον να συμπεράνουμε ότι μια οποιαδήποτε λύση σε ένα δεδομένο πρόβλημα δεν αρκεί, και ίσως ακόμη να μην αποτελεί καν λύση, εφόσον δεν πληρούνται οι "προδιαγραφές" που τέθηκαν στον ορισμό της παραπάνω (η εξυπηρέτηση αναγκών, επιδιώξεων ή στόχων). Αντιμέτωποι λοιπόν με την πρόκληση της επίλυσης ενός προβλήματος, δεν μπορούμε να αρκεστούμε σε μια - οποιαδήποτε - λύση, αλλά πρέπει να αναζητήσουμε εκεί που επιφέρει το αποτέλεσμα που εξαλείφει το πρόβλημα και επαναφέρει, εν τέλει, τη δυνατότητα ικανοποίησης αυτών που έχουμε ορίσει ως ανάγκες, επιδιώξεις και στόχους μας.

Νομίζω λοιπόν ότι δεν θα ήταν παρατραβηγμένο να ειπωθεί ότι η διαφωνία περί τη λύση ενός προβλήματος, τις περισσότερες φορές καταδεικνύει τις διαφορές σχετικά τις ανάγκες, επιδιώξεις και στόχους που χωρίζουν τις διαφωνούσες πλευρές, στο μέτρο που σύμφωνα με τα παραπάνω η κάθε μια ενστερνίζεται διαφορετικές ανάγκες, επιδιώξεις και στόχους που προσπαθεί να ικανοποιήσει μέσω της λύσης που προτείνει. 

Ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία, κάτι σαν το reverse engineering, κάποιος μπορεί να ανακαλύψει ή/και να αποκαλύψει το ψευδεπίγραφο των αναγκών, επιδιώξεων ή στόχων που η μια πλευρά μπορεί να επικαλείται, προκρίνοντας μια συγκεκριμένη λύση.  Εάν η προτεινόμενη λύσης δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις επικαλούμενες ως ανάγκες, επιδιώξεις και στόχους, τότε μάλλον η επίκληση είναι προσχηματική. Θα μπορούσε να είναι απλώς λάθος, αλλά αυτό συνεπάγεται ότι, μετά την ανακάλυψη του λάθους, η συγκεκριμένη πλευρά θα επαναπροσδιορίσει τη στάση της και πιθανότητα θα προκρίνει άλλη λύση, πιο συμβατή με την ικανοποίηση των αναγκών, επιδιώξεων και στόχων που έχει θέσει.

(Δεν υπάρχει συμπέρασμα ή ηθικό δίδαγμα στην παρούσα ανάρτηση, η οποία αποτελεί την "απόσταξη" της επεξεργασίας μιας συζήτησης, που είχα τις προάλλες)