Σημείωση #1

Κάθε φορά που στο μυαλό μου σχηματίζεται η απορία που θα έφτανε κάποιος για το χρήμα ή την εξουσία ή για ο,τιδήποτε θεωρεί σημαντικό, θυμάμαι τη σκηνή από την ελληνική ταινία "Ταξίδι στα Κύθηρα", στην οποία ο Δημήτρης Χορν ρωτά την Μπιμπί εάν, για ένα εκατομμύριο (χρυσές) λίρες, θα πάταγε ένα κουμπί που θα σκότωνε ένα εκατομμύριο μανδαρίνους στα βάθη της Ασίας, και εκείνη του απαντά ότι φυσικά και θα το πάταγε.

Όλοι είμαστε ικανοί για μεγαλύτερα ή μικρότερα εκγλήματα, όχι όμως πάντα και απαραίτητα ποινικά κολάσιμα. Άλλοι από προμελέτη, άλλοι από σκοπιμότητα και άλλοι από αφέλεια ή απλώς αδιαφορία. Κι αν το έγκλημα μετράται από το μέγεθος των συνεπείων του, η "δυνατότητα" μας να το τελέσουμε μετράται μόνο από την υποχωρητικότητα μας στο κίνητρο που μας ωθεί σε αυτό.

Όχι, δεν θέλω να καταλήξω κάπου. Δεν θέλω να πω τίποτα περισσότερο από το ότι όσο ανθρώπινο - ακόμη κι αναμενόμενο - κι αν είναι ο άνθρωπος να κινείται πάντα βάσει κινήτρου, αυτό ποτέ δεν μπορεί να γίνει άλλοθι ή δικαιολογία για τις συνέπειες των όποιων - σημαντικών ή ασήμαντων - επιλογών του, ειδικά όταν αυτές βλάπτουν το διπλανό του και το γνωρίζει. Τα ανθρώπινα ελαττώματα συγχωρούνται, η ανθρώπινη αδιαφορία όχι.