Γιατί χαίρεται και πανηγυρίζει ο κόσμος;

Τα ούγκανα δεν κατάφεραν να αντιληφθούν ότι η ευνοϊκή μεταχείριση που έχαιραν ήταν το αντάλλαγμα για να κρατούν τον κόσμο αποκτηνωμένο και ήσυχο και όχι για να του δίνουν αφορμές να ξεσηκωθεί. Πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν ό,τι γουστάρουν και να την σκαπουλάρουν πάντα. Τώρα λοιπόν θα ανακαλύψουν ότι η συμφωνία ήταν άλλη και την επόμενη θα έρθουν διαβασμένα.

Εμείς από την άλλη πλευρά, δεν καταφέρνουμε να αντιληφθούμε ότι θεατρικές παραστάσεις που η εκτελεστική εξουσία βαράει το ντέφι και η δικαστική χορεύει, δεν προοιωνίζουν τίποτα καλό. Ειδικά όταν το Δίκτυο 21 έχει καβαλήσει την εκτελεστική εξουσία και φαντασιώνεται ότι είναι ο Αη Γιώργης που θα σκοτώσει το δράκο. 

Επίσης, δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο γελοίο δείχνει και κατ' επέκταση πόσο γελοίοι δείχνουμε εμείς οι ίδιοι όταν πιστεύουμε ότι εντός μιας εβδομάδας ανακαλύφθηκαν, συλλέχθηκαν και αξιολογήθηκαν νομικά όλα τα "καμώματα" των χρυσαύγουλων και βγήκε το πόρισμα ότι πρόκειται περί εγκληματικής οργάνωσης. Ειδικά όταν πολλά από τα "καμώματα" κυκλοφουρούσαν στο youtube μήνες τώρα.

Κι αν τα χρυσαύγουλα είναι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, που είναι και το ξέρουμε από τότε που ήρθαν στην επιφάνεια και νωρίτερα, θα πρέπει να πάνε φυλακή, γιατί λογοδότησαν στη δικαιοσύνη για τις πράξεις τους και όχι γιατί αποφασίστηκε ότι έτσι στήνεται μια ωραία επικοινωνιακή φιέστα. Και για όσους σκεφτόμαστε "δεν πειράζει, τουλάχιστον έτσι θα πάνε φυλακή" μας περιμένουν δυσάρεστες εκπλήξεις. Σήμερα είναι οι εγκληματίες της ΧΑ, αύριο είναι άλλοι, και όχι απαραίτητα εγκληματίες. Άλλωστε, η εκτελεστική εξουσία θα αποφασίσει ποιος είναι κάθε φορά ο κακός. Όπως και όσοι νομίζουμε ότι, επειδή μερικοί κρεμανταλάδες θα περάσουν μια δυό μέρες στα κρατητήρια, σημαίνει ότι στο τέλος θα τιμωρηθούν κιόλας, ας γυρίσουμε πλευρό. Ο Μιχαλολιάκος δεν είναι η πρώτη φορά που έχει βρεθεί με κακουργήματα στην πλάτη του. Την προηγούμενη, είχε βάλει μια βόμβα σε κινηματογράφο και στο τέλος τη γλίτωσε με κάτι πλημμελήματα, και έτσι τον χαιρόμαστε και εμείς σήμερα. Κι αν νομίζουμε ότι ο φασισμός νικιέται επειδή κάτι γελοία υποκείμενα που δεν μπορούν να αρθρώσουν καταληπτή πρόταση περνούν μια βόλτα από την αστυνομία και τα ανακριτικά γραφεία, τότε μάλλον είμαστε ξεγραμμένοι. Ο εκφασισμός της κοινωνίας είναι και θα παραμείνει εδώ ακόμη κι αν η καλή νεράιδα μεταμόρφωνε τη "Μιχαλολιάκος & ΣΙΑ" σε χαλασμένη νεροκολοκύθα. Το μόνο από το οποίο γλυτώσαμε - αν γλιτώσαμε - είναι από τους ανεγκέφαλους που ήμαστε υποχρεωμένοι να τους τρώμε στη μάπα για να εκτεθούν και να καταλάβει ο κόσμος ποιοί είναι, λες και δεν ήξερε, λες και δεν ήταν εμφανές.  

Λυπάμαι λοιπόν που δεν μπορώ να συμμεριστώ τη διάχυτη χαρά. Δεν φταίει η μιζέρια μου. Φταίει το γεγονός ότι όταν μια δημοκρατία μάχεται για την επιβίωση της με τα όπλα άλλων καθεστώτων, τότε δύο τινά συμβαίνουν, είτε δεν είναι δημοκρατία, είτε έχει ήδη πεθάνει.

ΥΓ : Όχι, δεν λυπάμαι τα χρυσαυγιτάκια που τα μπουζούριασαν. Άλλωστε, δε νομίζουν ότι θα τύχουν της ίδιας μεταχείρισης που θα είχε ο οποιοσδήποτε από εμάς στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής. Ούτε υπερασπίζομαι τα δικαιώματα τους, ας τα υπερασπιστούν μόνοι τους.

Σημείωση # 2

Ο θάνατος έχει δύο όψεις. Την εξαφάνιση μιας ύπαρξης και την απώλεια που βιώνουν οι υπόλοιποι. Και επειδή ο νεκρός δεν είναι ποτέ παρών για να θρηνήσει την εξαφάνιση του, μένουν οι υπόλοιποι να θρηνούν για την απώλεια τους. 

Ακόμη και στο θάνατο, ο άνθρωπος είναι εγωιστής. Πονά για όσα χάνει. 

Μόνη εξαίρεση, ίσως, μια μάνα, που πονά για όσα χάνει το πεθαμένο παιδί της.

Σημείωση #1

Κάθε φορά που στο μυαλό μου σχηματίζεται η απορία που θα έφτανε κάποιος για το χρήμα ή την εξουσία ή για ο,τιδήποτε θεωρεί σημαντικό, θυμάμαι τη σκηνή από την ελληνική ταινία "Ταξίδι στα Κύθηρα", στην οποία ο Δημήτρης Χορν ρωτά την Μπιμπί εάν, για ένα εκατομμύριο (χρυσές) λίρες, θα πάταγε ένα κουμπί που θα σκότωνε ένα εκατομμύριο μανδαρίνους στα βάθη της Ασίας, και εκείνη του απαντά ότι φυσικά και θα το πάταγε.

Όλοι είμαστε ικανοί για μεγαλύτερα ή μικρότερα εκγλήματα, όχι όμως πάντα και απαραίτητα ποινικά κολάσιμα. Άλλοι από προμελέτη, άλλοι από σκοπιμότητα και άλλοι από αφέλεια ή απλώς αδιαφορία. Κι αν το έγκλημα μετράται από το μέγεθος των συνεπείων του, η "δυνατότητα" μας να το τελέσουμε μετράται μόνο από την υποχωρητικότητα μας στο κίνητρο που μας ωθεί σε αυτό.

Όχι, δεν θέλω να καταλήξω κάπου. Δεν θέλω να πω τίποτα περισσότερο από το ότι όσο ανθρώπινο - ακόμη κι αναμενόμενο - κι αν είναι ο άνθρωπος να κινείται πάντα βάσει κινήτρου, αυτό ποτέ δεν μπορεί να γίνει άλλοθι ή δικαιολογία για τις συνέπειες των όποιων - σημαντικών ή ασήμαντων - επιλογών του, ειδικά όταν αυτές βλάπτουν το διπλανό του και το γνωρίζει. Τα ανθρώπινα ελαττώματα συγχωρούνται, η ανθρώπινη αδιαφορία όχι.