Ο θάνατος έχει δύο όψεις. Την εξαφάνιση μιας ύπαρξης και την απώλεια που βιώνουν οι υπόλοιποι. Και επειδή ο νεκρός δεν είναι ποτέ παρών για να θρηνήσει την εξαφάνιση του, μένουν οι υπόλοιποι να θρηνούν για την απώλεια τους.
Ακόμη και στο θάνατο, ο άνθρωπος είναι εγωιστής. Πονά για όσα χάνει.
Μόνη εξαίρεση, ίσως, μια μάνα, που πονά για όσα χάνει το πεθαμένο παιδί της.
Ο πόνος του χαμού ήταν από παλιά μέγιστο ζήτημα. Ο λόγος του Περικλέους στον Επιτάφιο είναι συγκλονιστικός.
ΑπάντησηΔιαγραφή