Εφιάλτης χειμερινής ημέρας

Βγαίνω από το σπίτι μου και αρχίζω να κατηφορίζω το δρόμο, ψάχνοντας εναγωνίως την τσάντα μου, για να επιβεβαιώσω ότι έχω πάρει ένα έγγραφο που χρειάζομαι (περίτρανη απόδειξη ότι το σύνδρομο Σίγουρα Έχεις Ξεχάσει Αυτό Που Έπρεπε να Θυμηθείς Να Πάρεις δίνει ένα ακόμη σύμπτωμα του.) Απορροφημένη στην έρευνα του περιεχομένου της τσάντας μου, δεν προσέχω που ή καλύτερα προς τα που οδεύω, με αποτέλεσμα να προσγειωθεί το δεξί πόδι μου στο επεξεργασμένο χθεσινό φαγητό και άρτι - κατά πως φαίνεται - εξαχθέν υποπροϊόν ενός κατά τα λοιπά συμπαθέστατου Αζόρ. Καταβάλλω υπεράνθρωπη προσπάθεια να μην αρχίσω να παραληρώ σε άπταιστα ...γαλλικά, διότι αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα - μεταξύ άλλων - να συγχιστώ. Διατηρώ μια επίφαση ψυχραιμίας, προσπαθώντας με πείσω ότι δήθεν "δεν αξίζει να χαλάσεις όλη την υπόλοιπη ημέρα σου, βρίζοντας με το καλημέρα". Περιττό όμως να σημειώσω ότι η - ωραιοτάτη ομολογουμένως - γοβίτσα μου έχει κατεβάσει τα καντήλια της μητροπόλεως...

Αφού απαλλάσσω την συντετριμμένη γοβίτσα μου από τα υπολείμματα που άφησε πάνω της το δωράκι - έκπληξη του - κατά τα άλλα συμπαθέστατου - Αζόρ, όταν αυτός βγήκε βόλτα με τον - καθ' όλα αντιπαθέστατο - κύριο του, μπαίνω στο αυτοκίνητο μου και ξεκινάω προς τον προορισμό μου.

Όταν αίφνης, σε μια διασταύρωση, εμφανίζεται με περίτεχνο σκηνοθετικό τρόπο - ήτοι από το πουθενά - στα αριστερά μου όχημα, πολύ μεγαλύτερο από το δικό μου, μάλλον τριπλάσιο από το δικό  μου είναι η σωστή απόδοση των διαστάσεων του, επιταχύνοντας προς το μέρος μου. Για μια στιγμή ένιωσα σαν το ακίνητο κερασάκι που κυνηγούσε ο Πάκμαν, τη λίθινη εποχή των ηλεκτρονικών παιχνιδιών με κερματοδέκτες. Την επόμενη στιγμή, πατώ τα πεντάλ του φρένου και του συμπλέκτη, με την ίδια μανία που θα πάταγα κάτω διάφορους πολιτικούς, αν ποτέ μου δινόταν η ευκαιρία. Το όχημα μου ακινητοποιείται λίγο πριν τη μέση της διασταύρωσης, αφήνοντας, όμως για το καλό του και το καλό μου, αρκετό χώρο για να περάσει το τριπλάσιο όχημα, ο οδηγός του οποίου, περνώντας από μπροστά μου, μου αφήνει φιλοδώρημα το ελληνικότατο παράσημο της ανοιχτής παλάμης. Είμαι σίγουρη ότι δεν είχα ΣΤΟΠ, αλλά από την ταραχή μου με ανφισβητώ και αρατηρώ εκ νέου τη σηματοδότηση στη διασταύρωση. Οπότε και ανακαλύπτω ότι όχι μόνο, το τριπλάσιο όχημα με είχε από δεξιά, αλλά είχε και ένα κατακόκκινο ΣΤΟΠ στην πορεία του προς τη διασταύρωση.

Νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου με ταχύτητα  και επιτάχυνση που θα ζήλευε το καλύτερο μονοθέσιο της Φόρμουλα 1. Νιώθω έναν τεράστιο - μεγαλύτερο και από το τριπλάσιο όχημα - θυμό να προσπαθεί να σπάσει το κέλυφος του σώματος μου και να ξεχυθεί στο δρόμο. Αλλά πάλι σφέφτομαι, "έλα μην χαλάσεις την ημέρα σου, αφού το ξέρεις ότι όταν φορτώνεις, σε χαλάει, μην το κάνεις".

Για αρκετή ώρα μετά, προσπαθώ ακόμη να καταπιώ (μπας και μετά χωνέψω) το θυμό μου, αλλά όταν έχω φτάσει πλέον στην ουρά του, έχω φτάσει και στον προορισμό μου, ήτοι μια δημόσια υπηρεσία, αρκετά μακριά από το σπίτι μου, στην οποία όμως, για έναν παράξενο λόγο, υπάγομαι ... Εμφανίζομαι ενώπιον της αρμόδιας υπαλλήλου (την οποία εντόπισα μετά από επισταμένη και επίπονη έρευνα σε τρεις ορόφους) και περιμένω να τελειώσει το τηλεφώνημα της, για να της αναγγείλω το λόγο της επισκέψεως μου. Περιμένω λοιπόν, και καταλαμβάνω τον εαυτό μου να παρακολουθεί τα λεγόμενα της υπαλλήλου, ενώ παράλληλα μαντεύω τα λεγόμενα του συνομιλητή (συνομιλήτριας μάλλον, αν κρίνω από τη φωνή που έρχεται από το ακουστικό και φτάνει μέχρι το σημείο που στέκομαι). Κάποια στιγμή, ανακαλύπτω ότι έχω αποσπάσει μια πολύτιμη πληροφορία, που μπορεί να με κάνει καλύτερη ως άνθρωπο και ιδίως ως γυναίκα ... Το μυστικό για να μην κολλάνε οι λαχανοντολμάδες.

Μου έρχεται λιποθυμία... Συνηθισμένο σύμπτωμα και αυτό, κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στη Δημοσιοϋπηρεσιοφοβία που έχω εκδηλώσει τα τελευταία χρόνια (ή αυτό, ή μου ανεβαίνει με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα το αίμα στο κεφάλι, ή και τα δύο). Σωριάζομαι στην παρακείμενη καρέκλα και επιστρατεύω όλες τις πνευματικές δυνάμεις μου, προκειμένου να αποκόψω την επικοινωνία, κυρίως δια της ακοής, με τον έξω κόσμο, τουλάχιστον μέχρι να δω το ακουστικό να τοποθετείται πάλι στο τηλέφωνο.

Όπερ και εγένετο, μετά από άγνωστο σε μένα χρονικό διάστημα. Απευθύνομαι στην υπάλληλο, προς την οποία έχω αναπτύξει τα ίδια... φιλικά αισθήματα που έτρεφα προς το δάσκαλο της δευτέρας δημοτικού, που με είχε ταράξει στο χαστούκι, επειδή δεν μπορούσα να σταματήσω να βάζω τη δασεία στο όνομα μου. Μετά από έναν ολιγόλεπτο διάλογο, που κράτησε αιώνες, λαμβάνω την απάντηση ότι δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το αίτημα μου, διότι πρέπει να φέρω εξουσιοδότηση από τον θανόντα  - ήδη από εξαετίας, όπως προκύπτει από το αρχείο της - πατέρα μου. 

Και τότε ξαφνικά βλέπω τον καθηγητή Φυσική στο Λύκειο, μπροστά μου, να μου αναλύει τις δυνάμεις που ανατπύσσονται όταν ένα κινούμενο σώμα προσκρούει σε άλλο ακίνητο σώμα. Μόνο που  σε αυτή την απεικόνιση το κινούμενο σώμα είμαι εγώ και το ακίνητο η βλακεία. Δεν έχω καμία ελπίδα. Συνθλίβομαι. Ούτε να βρίσω δεν μπορώ πια.

[σ.σ. η ιστορία είναι φανταστική - ή μήπως όχι - και κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις, δυστυχώς για όλους μας, δεν είναι καθόλου συμπτωματική].