Ο μεγαλύτερος επιστημονικός σύλλογος της χώρας και άλλες ονειρώξεις

Από χθες ετοίμαζα άλλη ανάρτηση, παντελώς άσχετη με το θέμα της σημερινής, την οποία αποφάσισα να γράψω μετά την αηδιαστική εμπειρία της ψηφοδοσίας στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, σε συνδυασμό με αυτό το δημοσίευμα της Καθημερινής. 

 Όπως ίσως έχετε ακούσει, χθες και σήμερα, διενεργείται ψηφοφορία για την ανάδειξη του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, του μεγαλύτερου επιστημονικού συλλόγου της χώρας, όπως κατά καιρούς αρέσκονται οι Πρόεδροι του να αναφέρονται στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών. Φυσικά, το "μεγαλύτερος" επιστημονικός σύλλογος της χώρας, προφανώς αφορά στο μέγεθος, καθόσον αυτή τη στιγμή, από τους 30.000+ εγγεγραμμένους δικηγόρους, πρέπει να υπάρχουν περί τις 25.000 ενεργοί δικηγόροι και είναι μάλλον γνωστό ότι ο εν λόγω σύλλογος δεν μπορεί να διεκδικήσει άλλου είδους μεγαλεία - πλην του μεγέθους του - διότι εδώ και πολλά χρόνια διοικείται από προέδρους που αλληθωρίζουν προς την πολιτική και χρησιμοποιούν την προεδρεία ως εφαλτήριο για την "εκτίναξη" τους σε ένα βουλευτικό έδρανο. 

Για τους ενδιαφερόμενους, δηλαδή τους δικηγόρους, είναι επίσης γνωστό ότι ο Σύλλογος, με όλο το Διοικητικό του Συμβούλιο, τους έχει γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Εδώ και πολλά χρόνια έχει σταματήσει κάθε προσπάθεια προάσπισης των καλώς εννοούμενων συμφερόντων των μελών του  καθώς και ουσιαστικής συμβολής στην βελτίωση των συνθηκών εργασίας των δικηγόρων. Αντί άλλου επιχειρήματος, δείτε εδώ τον απολογισμό της προηγούμενη τριετίας - και δεύτερης θητείας - του απερχόμενου Προέδρου. Το μόνο πραγματικά σημαντικό για τους δικηγόρους της Αθήνας έργο που ολοκληρώθηκε την τελευταία 20ετία, είναι η βάση νομικών πληροφοριών ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, η οποία δεν έχει υποστεί καμία σημαντική βελτίωση από την πρώτη ημέρα λειτουργίας της.

Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας, είναι αυτός ενός υπαίθριου παζαριού, με στημένα τραπεζάκια απ' έξω, αφισορύπανση και όλα εκείνα τα γελοία που συνοδεύουν παραδοσιακά οποιαδήποτε εκλογική ανάμετρηση διεξάγεται οπουδήποτε στην επικράτεια. Στην είσοδο του Συλλόγου, από αριστέρα είναι 3 υπάλληλοι, οι οποίοι μοιράζουν ψηφοδέλτια και φακέλου και από αριστερά μια τεράστια ουρά υποψηφίων συμβούλων, οι οποίοι χαμογελούν στους προσερχόμενους και χαιρετούν οποιοδήποτε - γνωστό ή άγνωστο σε αυτούς - τους απλώνει το χέρι, ευελπιστώντας ότι ακόμη και την τελευταία στιγμή θα πετύχουν κάποιον αναποφάσιστο ή κάποιον απλώς ανενημέρωτο και θα τσιμπήσουν ένα ψηφαλάκι. Αν παρατήρησα καλά, περισσότεροι ήταν οι υποψήφιοι που μοίραζαν εκλογικά φυλλάδια, παρά οι ψηφοφόροι.  

Μεταξύ των υποψηφίων συμβούλων, ανεγνώρισα και μερικούς "celebrities", ξέρετε από εκείνους που βλέπουμε τη φάτσα τους εδώ και χρόνια στις εκλογικές αναμετρήσεις του Συλλόγου, με μεγάλα δικηγορικά γραφεία, τους οποίους η αλληλεγγύη, προς τους στενάζοντες συναδέλφους τους ,έσπρωξε να συμμετάσχουν στο συνδικαλιστικό όργανο, προκειμένου να συνδράμουν με όποιο τρόπο μπορούν στη βελτίωση της καθημερινότητας του μαχόμενου δικηγόρου (εντάξει, λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα, αν και αυτό είναι από τα κυρίαρχα moto των υποψηφίων). Στην κορυφή της σκάλας που οδηγεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του Συλλόγου είναι παρατεταγμένοι, ωσάν για τη χαιρετούρα γάμου ή κηδείας (όπως το δει καθένας) οι υποψήφιοι Πρόεδροι του Συλλόγου, χαμογελαστοί και κοινωνικοί. 

Τους λυπήθηκε κυριολεκτικά η ψυχή μου, celebrities υποψήφιους συμβούλους και υποψήφιους  Προέδρους. Άφησαν τα άνετα γραφεία τους και τις δερμάτινες διευθυντικές πολυθρόνες τους και ξεροσταλιάζουν στην ορθοστασία, επί δύο συνεχόμενες ημέρες, χαιρετώντας τον κάθε πικραμένο δικηγοράκο που περνάει για να ψηφίσει, τσον οποίο είναι υποχρεωμένοι να μιλήσουν, να  χαμογελάσουν και εν ανάγκη να συμφωνήσουν μαζί του, στα πλαίσια της επικοινωνιακής πολιτικής. Τον ίδιο κακομοίρη, τον οποίο θα έχουν ξεχάσει την επαύριο των εκλογών και ουδόλως θα ενδιαφερθούν για την τύχη του, τουλάχιστον όχι πριν την επόμενη εκλογική αναμέτρηση

Θεωρώ περιττό να αναφέρω ότι τον προηγούμενο μήνα και με ιδιαίτερη ένταση το τελευταίο 15ήμερο, τα κινητά όλων των δικηγόρων της Αθήνας βομβαρδίζονται με μηνύματα υποψηφίων και προσκλήσεις σε εκδηλώσεις και μπαράκια to  know us better. Φυσικά, δεν έλειψε και το έντυπο υλικό, αλλά αυτό συγκριτικά με άλλες χρονιές είναι σαφώς μειωμένο (με εξαίρεση δύο συγκεκριμένους συνδυασμούς, εκ των οποίων ο ένας έλκει εντολές από το ΠΑΣΟΚ και ο άλλος από τη ΝΔ - τυχαίο; δεν νομίζω). Πολλοί είχαν αρκετό θράσος ώστε να βάζουν τους υπαλλήλους των γραφείων τους (εκείνους τους νέους ή και όχι τόσο νέους δικηγόρους που, ελλείψει επαρκούς πελατολογίου προς βιοπορισμόν,  αναγκάζονται να εργάζονται ως υπάλληλοι, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, και οι οποίοι σύμφωνα με απόφαση του ΔΣ του Συλλόγου - η οποία είναι ευχή προς τα μέλη του και όχι δεσμευτική - αμείβονται με το ιλλιγιώδες ποσό των 800 ευρώ μηνιαίως), να καλούν στο γραφείο ή στο κινητό δικηγόρων και να ενημερώνουν για τις εκδηλώσεις του υποψηφίου ή υπενθυμίζοντας (!) την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση. 

Θα κλείσω με την φράση που άκουσα να λέει ένας κύριος,  καθώς απομακρύνονταν από την είσοδο του Συλλόγου, ανάμεσα στα στημένα τραπεζάκια και τα πεταμένα εκλογικά φυλλάδια με τα χρώματα που χαρακτηρίζουν το κόμμα που προμοτάρει κάθε συνδυασμό "Και μετά τους φταίνε οι 300".

Update : Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο θλιβερά. Από σύνολο 21.376 δικαιούμενων ψήφου, ψήφισαν 12.488, ήτοι περί το 58%. Οι δύο υποψήφιοι που πάνε σε επαναληπτική ψηφοφορία, έλαβαν, ο μεν Βερβεσός 2.923, ο δε Αδαμόπουλος 2.234 ψήφους., ήτοι  έκαστος κάτι περισσότερο από το 10% επί του εκλογικού σώματος και περίπου το 25% επί των ψηφισάντων. Τουτέστιν, την άλλη εβδομάδα θα έχουμε πρόεδρο που δεν θα έχει ούτε την ελάχιστη νομιμοποίηση.

Προτροπή

Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε στον Ερμιππο, την ανάρτηση με τίτλο "Η Μητσοτάκαινα περιφέρεται (και αυτή) εις το ποιητικόν στερέωμα". Απολαυστικό κείμενο και ακριβέστατο ως προς τα συμπεράσματα του.

Restart now?

Η αλήθεια είναι μια. Δεν υπάρχει μόνο μια αλήθεια. 

Είναι αλήθεια ότι οι παπαρούνες είναι κόκκινες. Πόσο αλήθεια όμως είναι αυτή η δήλωση για κάποιον που έχει αχρωματοψία; Είναι αλήθεια ότι φέτος ο καιρός στην Αθήνα ήταν ιδιαίτερα υγρός. Πόσο αλήθεια όμως είναι αυτή η δήλωση για έναν Λονδρέζο;

Τελικά, είναι εφικτό, σε δεδομένη περίπτωση, να υπάρχουν τόσες αλήθειες όσες και τα υποκείμενα που καλούνται να ανακαλύψουν τη μια και μοναδική. Όποιο όμως από αυτά διακηρύσσει ότι κατέχει τη μια και μοναδική αλήθεια, είτε πρόκειται περί ανοήτου, είτε είναι επαγγελματίας απατεώνας. 

Κάπως έτσι υποθέτω ότι υπάρχουν πολλές αλήθειες για το πως φτάσαμε, σαν χώρα, ως εδώ. Όπως αντίστοιχα, μπορεί να υπάρχουν περισσότερες αλήθειες για το πως θα ορθοποδήσουμε. Παρότι  μπορεί να ακούγεται περίεργο, η προτεινόμενη από την εκάστοτε αλήθεια λύση μπορεί να είναι αποτελεσματική, ίσως σίγουρα να είναι αποτελεσματική, αλλά μόνο για το στόχο της αλήθειας που την υποδεικνύει. Αν λοιπόν υπάρχουν περισσότερες αλήθειες και κάθε μια από αυτές υποδεικνύει διαφορετική λύση, ο μόνος τρόπος για να αξιολογήσει κανείς αυτές τις αλήθειες και τις λύσεις τους, είναι να εξετάσει το στόχο που θέλουν να επιτύχουν. 

Η δική μου αλήθεια είναι ότι το κακό άρχισε από τότε που εμείς, οι πολίτες, αλλοτριωθήκαμε και εξαργυρώσαμε όλα όσα μπορεί να έχουν κάποια αξία στη ζωή μας. Από εκείνη την πρώτη εποχή, που, για λόγους ανάγκης (και όλοι ξέρουμε πόσο "πειστική" μπορεί να γίνει η ανάγκη) δώσαμε αντιπαροχή τη μονοκατοικία, και πήραμε δύο διαμερίσματα, το ένα, το μεγάλο, για  να μένουμε και το πιο μικρό για να το νοικιάζουμε. Από εκείνη την εποχή, που πήραμε αύξηση στο αντάλλαγμα της εργασίας μας και μπορούσε πλέον να λέγεται μισθός, αλλά αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται να δουλεύομε το ίδιο πια. Δεν ήταν όμως όλα αυτά που μας αλλοτριώσαν. Ήταν το γεγονός ότι με όλα αυτά πιστέψαμε ότι είμαστε κάποιοι άλλοι. Ήταν το γεγονός ότι με όλα αυτά η ζωή μας έγινε καλύτερη και πιο εύκολη και μετά θέλαμε να είναι μόνο εύκολη. Και προκειμένου να τη διευκολύνουμε, την ξεπουλήσαμε. Την ξεπουλήσαμε ώστε να βγάλουμε εύκολα μια άδεια για να χτίσουμε εκείνο το εξοχικούλι, με τα λεφτά από το ενοίκιο. Την ξεπουλήσαμε ώστε εύκολα να βγάλουμε κάτι παραπάνω, μήπως και καταφέρουμε να πάρουμε και ένα καινούργιο αυτοκινητάκι. Την ξεπουλήσαμε ώστε εύκολα να βγάλουμε γκόμενα, ποντάροντας αποτελεσματικά στο ότι και εκείνη ήθελε εύκολα να αποκτήσει μια μικρή πολυτέλεια, όπως ένα βραχιόλι. Την ξεπουλήσαμε ώστε εύκολα να καταφέρουμε να επιβιώσουμε σε μια κοινωνία που ήθελε όλα να τα κάνει πιο εύκολα και όχι πιο σωστά. Την ξεπουλήσαμε ώστε εύκολα να δικαιολογήσουμε το γιατί αρχίσαμε να κλέβουμε, επειδή έκλεβε και ο δίπλα. Ώσπου, αφού είχαμε ξεπουλήσει τα πάντα από τον εαυτό μας, έμεινε μόνο η ψήφος να ξεπουλήσουμε για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη. Και την ξεπουλήσαμε και αυτή. Και πήραμε, σε αντάλλαγμα, τη βολή που προσδοκούσαμε και τους δερβέναγες που και αυτοί να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη ήθελαν. Μόνο που εκείνοι είχαν άλλο μέτρο σύγκρισης για την "εύκολη ζωή", άλλη τάξη μεγέθους.

Τα πουλήσαμε όλοι, τα ασημικά μας. Σε ξεφτίλα τιμή και μας λένε σήμερα ότι χάρη μας έκαναν κιόλας που τα πήραν. Και ότι ήταν δευτεράντζες, για αυτό πρέπει να τους επιστρέψουμε τα χρήματα. Και μαζί την εύκολη ζωή. Ζήσαμε για λίγο άνετα και τώρα θα το πληρώνουμε για πολλά χρόνια, αν καταφέρουμε ποτέ να ξεχρεώσουμε. Και το μόνο μας λάθος ήταν ότι θυσιάσαμε πολλά για να ζήσουμε άνετα και εύκολα,  και όχι το ότι ζήσαμε έτσι. 

Με αυτή την αλήθεια κατά νου, μάλλον το μόνο που μπορώ να θέσω ως στόχο είναι να αλλάξουμε εμείς. Να αντιληφθούμε ότι καλή η εύκολη ζωή, αλλά δεν δίνουμε αντιπαροχή την  ακεραιότητα μας. Ίσως να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτοί, που δεν έχουν από τα έτοιμα του μπαμπά να τρώνε, η μόνη εύκολη ζωή που μπορούν να ελπίζουν είναι να έχουν δουλειά, ανάλογη των προσόντων τους και αμοιβή ανάλογη της ποιότητας της εργασίας τους. Να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια μας και να ξαναβρούμε τρόπο να σεβόμαστε το διπλανό μας, ο οποίος δίνει την ίδια μάχη με εμάς κάθε ημέρα. Να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από φτηνές δικαιολογίες για τα λάθη μας. Να μάθουμε να ακούμε όταν μας μιλούν, διότι μια στις τόσες κάτι σωστό θα ακούσουμε. Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους με βάση τα προτερήματα τους, και όχι με βάση τις ταμπέλες. Να μάθουμε να κάνουμε το σωστό και να απαιτούμε να γίνεται το σωστό. Να ελέγχουμε πρώτα τις πράξεις μας για να μπορούμε να ελέγξουμε και τις πράξεις των άλλων. Να ξεκαθαρίσουμε ότι ευσυνειδησία δεν σημαίνει βλακεία.

Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει να μειωθούν τα spreads, να πέσουν τα CDS, να ανέβει το χρηματιστήριο, να αυξηθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης, να μειωθεί ο πληθωρισμός. Δεν θεωρώ σημαντικό  να κάνει restart η οικονομία. Θέλω να κάνει restart η κοινωνία. Γιατί δεν θέλω να βελτιωθεί μόνο η οικονομία, θέλω να βελιτωθεί και η κοινωνία.

Παραφωνίες στις νότες αισιοδοξίας

Μαντέψτε! Σήμερα πήρα πάλι μια δόση πρωινής ενημέρωσης. Μικρή όμως γιατί τελείωναν τα τσιγάρα. Έβλεπα στη ΝΕΤ, πριν από λίγο, τον κο Ρόβλια, Υφυπουργό Ανάπτυξης, να μας δίνει μια νότα αισιοδοξίας, διότι όπως δήλωσε η παρουσία του στην εκπομπή είχε και αυτό το σκοπό. Ποια ήταν λοιπόν η νότα αισιοδοξίας; Όπως ανέφερε, το τελευταίο εξάμηνο του 2010, οι επιχειρήσεις που άνοιξαν ήταν κατά περίπου 6.000 περισσότερες από αυτές που έκλεισαν. Ουάου! Χοροπηδάω από τη χαρά μου.

 

Μετά όμως αρχίζει να λειτουργεί αυτό το ρημάδι, το καταραμένο το μυαλό και μου χαλάει τη χαρά. Στη  χώρα μας το μεγαλύτερο ποσοστό των επιχειρήσεων αφορά αυτοαπασχολούμενους. Στη χώρα μας η ανεργία κατά το προηγούμενο έτος έτρεχε με ασύλληπτους ρυθμούς. Αφού αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας, είναι πιθανό αρκετοί από αυτούς που απολύθηκαν να αποφάσισαν ότι θα προσπαθήσουν να κάνουν μια δική τους δουλειά, μπας και καταφέρουν τα βγάλουν τον επιούσιο. Ιδού λοιπόν οι επιχειρήσεις. Ο μεγαλύτερος αριθμός επιχειρήσεων μπορεί να σημαίνει και αύξηση των θέσεων εργασίας; Αν ισχύει η σύνδεση της αύξησης του αριθμού επιχειρήσεων, με τις απολύσεις και με το γεγονός ότι κατά τις πιθανότητες αφορά αυτοαπασχολούμενος, η απάντηση μόνο αρνητική μπορεί να είναι, διότι ο απολυμένος που αποφάσισε να αυτοαπασχοληθεί, διότι πλέον δεν μπορεί να ετεροαπασχοληθεί, δεν είναι και πολύ πιθανό να προσλάβει υπάλληλους. Καλά καλά δεν ξέρει ακόμη αν θα τα βγάλει πέρα. Μακροπρόθεσμα όμως ; Αυτό απαιτεί μαγική σφαίρα και τώρα την έχω βάλει και φορτίζει. Ας το σκεφτούμε όμως λίγο. Η αγορά - ευρύτερα, δηλαδή προϊόντων και υπηρεσιών - δεν είναι και στην καλύτερη φάση της (understatement of the year!). Έτσι, οι πιθανότητες ευδοκίμησης ή ακόμη και επιβίωσης είναι σαφώς μικρότερες, τουλάχιστον συγκριτικά με προηγούμενα έτη και ιδίως για νεοεισερχόμενους. Πολύ λιγότερες κατ' επέκταση είναι οι πιθανότητες ανάπτυξης και διεύρυνσης μιας επιχειρήσεως, παλιάς και νέας. Συνεπώς, αντίστοιχα λίγες είναι και οι πιθανότητες μια νέα επιχείρηση - και δη νεοεισερχόμενη - που δημιουργήθηκε κυρίως για να  απασχολήσει τον ιδιοκτήτη της, να καταφέρει να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, στο μεσοπρόθεσμο μέλλον. Εάν οι συνθήκες παραμείνουν ίδιες ή βελτιωθούν ελάχιστα, αντίστοιχα λίγες είναι οι πιθανότητες να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και στο απώτερο μέλλον. Αν οι συνθήκες χειροτερέψουν, τότε όπως καταλαβαίνουμε το πιο πιθανό είναι να κλείσει και η ίδια η επιχείρηση. 

 

Τώρα πια μου έφυγε η χαρά και πέταξε η νότα αισιοδοξίας. Το έχω πει εγώ, μια λοβοτομή θα με σώσει. 

 

Θα μου πείτε τώρα εσείς "Όχου με όρεξη σηκώθηκες πάλι σήμερα; Τι μας τα λες αυτά;" Λες και δεν  τα ξέρουμε". Έχετε δίκιο. Τι κάθομαι και αναλύω τα αυτονόητα και γράφω για την παπάτζα του κάθε υστερόβουλου; Μερικές φορές αναρωτιέμαι και εγώ τι βίτσιο είναι αυτό. Από την άλλη πλευρά, είναι μια παρόρμηση που με σπρώχνει και στην οποία αδυνατώ να αντισταθώ. Να σας πω όμως κάτι που εμένα μου προκαλεί έκπληξη κάθε φορά που το συναντώ; Υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα πράγματα είναι έτσι όπως τα παρουσιάζει ο κος Ρόβλιας και ο κάθε κύριος Ρόβλιας. Ναι, ΟΚ, είναι και η πλύση εγκεφάλου στη μέση, αλλά πάλι, ας μου εξηγήσει κάποιος πως είναι δυνατόν η - αποτελεσματικότερη - πλύση εγκεφάλου να αλλάξει την πραγματικότητα; Πως είναι δυνατόν κάποιος να πείθεται, όταν κάθε ημέρα στη ζωή του αντιμετωπίζει απτά και χειροπιαστά περιστατικά περί του αντιθέτου; Ξέρω, ξέρω. Είμαι αφελής, ίσως και ανόητη. Όντως είμαι. Διότι πάντα πίστευα και ακόμη πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι το μυαλό του. Σήμερα όμως άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα της πλύσης του μυαλού του. Υπάρχει τελικά ελπίδα;

Αρνούμαι να φοβάμαι

Φόβος (ο) : Το εξαιρετικά δυσάρεστο συναίσθημα που καταλαμβάνει κάποιον στην παρουσία ή στη σκέψη πραγματικού ή υποθετικού κινδύνου ή απειλής.

Ο φόβος μπορεί να είναι σωτήριος. Ανεβάζει την αδρεναλίνη, αυξάνει τους παλμούς της καρδιάς, κινητοποιεί τις αισθήσεις, πουσάρει τη σκέψη. Όλα, για να βρεθεί ο τρόπος να αποφύγω τον κίνδυνο και να παραμείνω ζωντανή. Όταν ο φόβος είναι στιγμιαίος.

Ο φόβος είναι εργαλείο για το σώμα μου. Αλλάζει τις διεργασίες του, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της "διάσωσης" μου από τον υπαρκτό κίνδυνο που απειλεί τη ζωή μου, τη βιολογική επιβίωση μου.

Ο φόβος μπορεί να είναι καταστροφικός. Μουδιάζει το μυαλό, εξαφανίζει τα υπόλοιπα συναισθήματα, παραλύει τη θέληση, θολώνει την κρίση. Όλα, γιατί φοβάμαι κάτι που έρχεται, που μπορεί να έρθει, που δεν έχει έρθει αλλά μάλλον θα έρθει. Όταν ο φόβος είναι διαρκής.

Ο φόβος είναι εργαλείο για τους άλλους. Αλλάζει την πραγματικότητα μου,  ενόψει ενός υποθετικού κινδύνου που με απειλεί με την απώλεια, ώστε να πράττω ή να σκέφτομαι κατά τρόπο που εξυπηρετεί κάποιους, προκειμένου να αποφύγουν εκείνοι τον κίνδυνο που απειλεί τα σχέδια τους. Η μάχη που πρέπει να δώσω δεν είναι για τη - βιολογική - ζωή μου, είναι για το μυαλό μου. Πρέπει να υπερασπιστώ το δικαίωμα μου να σκέφτομαι, να αξιολογώ, να κρίνω, να επιλέγω. Πρέπει να υπερασπιστώ όλα εκείνα που είναι η ουσία και δίνουν νόημα στη βιολογική ζωή μου.

Ο φόβος κατοικεί στην αμυγδαλή του εγκεφάλου μου. Εγώ όμως διαθέτω και προμετωπιαίο λοβό και εκεί κατοικεί η λογική μου. Αρκεί να το ζητήσω και θα ενεργοποιηθεί αμέσως. Θα μειώσει τα χημικά με τα οποία ύπουλα ο φόβος έχει πλημμυρίσει το σώμα μου. Θα μειώσει τη δυσφορία που αισθάνομαι. Θα αρχίσει να χρησιμοποιεί τις πληροφορίες, ώστε να μου δώσει απαντήσεις. Θα με κάνει άνθρωπο πάλι και όχι φοβισμένο αγρίμι.

Τώρα πια δεν φοβάμαι. Σκέφτομαι. 

Άρα, ήρθε η ώρα να φοβηθούν εκείνοι που με (εκ)φόβιζαν.

Ημέρα κατά του φόβου (πληροφορίες εδώ)

Το αίνιγμα της Σφίγγας

Για τους περισσότερους αμύητους - που στην προκειμένη περίπτωση υπονοεί αμαθείς  - τα όσα διαδραματίστηκαν στην Τυνησία και διαδραματίζονται στην Αίγυπτο είναι μάλλον ένα μυστήριο, από άποψη αιτιών, κινήτρων και αν θέλετε ισορροπιών. 

Ανάμεσα στους αμαθείς, συγκαταλέγεται και η αφεντομουτσουνάρα μου, η οποία, με όποια δόση αλαζονείας κι αν μπολιαστεί, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει και πολλά για το θέμα. Εξ ανάγκης και αναγκαστικά, λοιπόν, περιορίζομαι στο να παρακολουθώ τα γεγονότα και επιφυλάσσομαι να μάθω περισσότερα για τις αιτίες τους. 

Από την πρώτη επαφή με το θέμα, όμως, μου έχουν κάνει εντύπωση ορισμένα πράγματα, τα οποία θα ήθελα να καταγράψω ως σημερινές απορίες, μήπως βρουν απαντήσεις στο αύριο. Κυρίως όμως για να θυμάμαι τι σκέφτηκα, πριν μάθω λεπτομέρειες.  

Η Αίγπυτος ανέκαθεν θεωρούνταν - αλλά σήμερα αμφισβητείται ότι είναι - δημοκρατική χώρα, προφανώς εξ αντιδιαστολής κρίνοντας, ήτοι αφού δεν είχε δικτοτορία, είχε δημοκρατία  (και μάλιστα προεδρική). Μια δημοκρατία όμως που είναι ισόβια, κληρονομική και τύποις επιβεβαιούμενη από το λαό. Αυτά τα ιδιόμορφα - για δημοκρατία - χαρακτηριστικά ήταν γνωστά χρόνια τώρα, όμως ,για κάποιο λόγο, όλοι έπεσαν από τα σύννεφα σήμερα και άρχισαν να αναρωτιούνται αν όντως το πολίτευμα είναι δημοκρατία ή κάτι άλλο με την ψευδεπίγραφη ταμπέλα της δημοκρατίας. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό πάντως είναι το γεγονός ότι, μέχρι προ δύο μηνών, κάθε αναφορά, σε επίσημο επίπεδο, μιλούσε για τον Πρόεδρο Μουμπάρακ, ενώ σήμερα μιλάει για το καθεστώς Μουμπάρακ. Είχε η Αίγυπτος δημοκρατία, και αν όχι, γιατί όλοι αναφέρονταν σε αυτή σαν να είχε;

(άσχετη παρένθεση : τελικά αυτά τα σύννεφα έχουν γίνει, μέχρι σήμερα, η αιτία να γκρεμοτσακιστεί κόσμος και κοσμάκης...)

Ο Πρόεδρος της Αιγύπτου προσδιορίζονταν (και αυτοπροσδιορίζονταν) ως σοσιαλιστής και, από όσο έχω ακούσει, είναι και μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Λαμβάνοντας υπόψη το βιωτικό επίπεδο του λαού της Αιγύπτου, δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι ο Πρόεδρος, στη μακρά θητεία του, έχει κάνει σοσιαλιστικά θαύματα. Βέβαια, αυτό ήταν διαπιστώσιμο εδώ και χρόνια, όμως για κάποιο λόγο όλοι έπεσαν από τα σύννεφα σήμερα και άρχισαν να αναρωτιούνται αν όντως ο Πρόεδρος είναι σοσιαλιστής ή κάτι άλλο (με ισχυρά ερείσματα υπέρ του σοσιαληστής). Η διακυβέρνηση της Αιγύπτου εμφορούνταν τελικά από σοσιαλιστικά ιδεώδη ή από μικρότερα και μεγαλύτερα συμφέροντα και ποια;

(άσχετη παρένθεση : εμείς που έχουμε τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, κι αν έχουμε δει σοσιαληστικά θαύματα...)

Από τα πρώτα πράγματα που σταμάτησαν να λειτουργούν, όταν ξέσπασαν οι ταραχές, ήταν το διαδίκτυο. Αφήνοντας κατά μέρος της βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις περί διαδικτύου, φαίνεται ότι τελικά το πολυδιαφημισμένο, αλλά και κατασυκοφαντημένο διαδίκτυο είναι εργαλείο άμεσης επικοινωνίας και για το λόγο αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο οργάνωσης, με τρομερές και απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες από οποιοδήποτε άλλο μέσο. Επίσης, φαίνεται να ενοχλεί, αν όχι  ανησυχεί, την εξουσία, ειδικά όταν τρίζουν τα πόδια της καρέκλας της, στο μέτρο που που μέσω του διαδυκτύου μπορούν να διακινηθούν ταχύτατα γεγονότα, απόψεις, πληροφορίες. Ίσως να ακούγεται υπερβολικό, αλλά νομίζω ότι το διαδίκτυο ήρθε να δώσει φτερά στην έννοια της διακίνησης των ιδεών και των απόψεων. 

(άσχετη παρένθεση : φυσικά δεν λείπει από το διαδίκτυο και η διακίνηση μαλακίας, αλλά τι να κάνουμε ο καθένας ό,τι παράγει προωθεί...)

Παρά τη σφοδρότητα των συγκρούσεων, αυτές συνεχίζονται ακατάπαυστα. Ούτε καν ο αριθμός των θυμάτων δεν έχει σταθεί ικανός να κατευνάσει - ή καλύτερα να φοβίσει - τον κόσμο που συνεχίζει να διαμαρτύρεται στους δρόμους. Σύμφωνα με το σύνολο των δημοσιευμάτων, οι διαμαρτυρόμενοι  συγκρούονται με υποστηρικτές του προέδρου(last year, τώρα καθεστώτος) Μουμπάρακ, Τι ωθεί άραγε τους μεν και τι τους δε; Αυτό που προκύπτει πάντως, αν δεχθούμε ότι πρόκειται περί συγκρούσεων μεταξύ πολιτών, είναι ότι ο λαός έχει διχαστεί. Έχει όντως ο λαός διχαστεί;

Τελικά, η Ιστορία, ως σειρά γεγονότων, γράφεται πάντα στον παρόν, αλλά, ως αξιολόγηση, γράφεται πάντα στο μέλλον.

Check List

Διαβάζω σε δημοσίευμα της Καθημερινής ότι το Δ' τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας απεφάνθη ότι "η πολιτογράφηση δεν πρέπει να γίνεται με αμιγώς τυπικές προϋποθέσεις, όπως ο χρόνος νόμιμης διαμονής του αιτούντος ή η φοίτηση σε ελληνικό σχολείο, όπως προβλέπει ο ν. 3838/2010, τον οποίο και έκρινε αντισυνταγματικό. Αντιθέτως απαιτείται «εκ μέρους του αλλοδαπού εθελούσια αποδοχή των αξιών που συνάπτονται προς τον Ελληνισμό και την εντεύθεν απόκτηση ελληνικής συνειδήσεως ". Έτσι, αποφάσισα να φανώ χρήσιμη στο κοινωνικό σύνολο και τους μετανάστες και κατέγραψα τις 7(*) βασικές αξίες που διαπνέουν το σύγχρονο (νεο)Ελληνισμό. 

1. Κλέψε ό,τι και όποιον μπορείς (αν δεν θέλεις, όμως, να καταλήξεις στη φυλακή, φρόντισε ή να κλέψεις πολλά, ή να κλέψεις πολλά από το δημόσιο). Διαμαρτυρήσου όμως όταν κλέβουν οι άλλοι.

2. Βαφτίσου χριστιανός ορθόδοξος. Χωρίς το Χ.Ο., δεν θα πας μπροστά στην ανεξίθρησκη Ελλάδα (αν μπερδεύεις το ΧΟ με το Χρυσό Οδηγό, δεν σου αξίζει η πολιτογράφηση).

3. Έλληνας είναι όποιος οδηγεί σαν Έλληνας. Φτιάξε λοιπόν το δικό σου ΚΟΚ (οποιαδήποτε ομοιότητα με τον επίσημο είναι απαράδεκτη) και εξασκήσου στη μούντζα και στην χωρίς accent εκφορά του "μαλάκας" και του "άντε γαμήσου". 

4.  Μάθε να φιλάς κατουρημένες ποδιές για να γίνει το ρουσφέτι σου (συνεπώς, πρέπει να μάθεις να ζητάς και ρουσφέτια). Άλλωστε, ο κάθε έλληνας που σέβεται τον εαυτό του πριν ψηφίσει, θα ζητήσει. 

5. Ορκίσου πίστη στο Σύνταγμα και τους νόμους. Μετά την ορκωμοσία, γράψτα στα παπάκια σου.

6. Μάθε να παρακάμπτεις τις ουρές στις υπηρεσίες, στα φανάρια και οποιδήποτε αλλού. Εσύ είσαι ο έξυπνος και οι άλλοι οι βλάκες που περιμένουν. 

7. Σταμάτα να είσαι ευγενικός (η ευγένεια είναι για τους δουλοπρεπείς και  όχι για τους περήφανους έλληνες). Μην λες ποτέ καλημέρα, ευχαριστώ, παρακαλώ και να μιλάς σε όλους στον ενικό. (κατά προτίμηση χρησιμοποιώντας την προσφώνηση "ρε μεγάλε"). Μάθε να φτύνεις στο πεζοδρόμιο και να αδειάζεις το τασάκι του αυτοκινήτου στο δρόμο. Πέτα τα σκουπίδια όπου σου είναι βολικό και φρόντισε να αφήνεις πάντα μερικά σε παραλίες και δάση.

Disclaimer  προς επίδοξους πολιτογραφημένους : θεωρείται σφόδρα πιθανό, ακόμη και μετά την ευλαβική προσήλωση και προσεγμένη εφαρμογή όλων των παραπάνω, να μην καταστεί δυνατή η πολιτογράφηση. Άλλωστε, έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.

(*) Αθεόφοβε, μην ρωτήσεις πάλι γιατί 7.. είπαμε, μου αρέσει ο αριθμός, εντάξει;

Αριθμητική Α' Δημοτικού

Το 2010 εντοπίστηκαν 2.702 φορολογούμενοι να χρωστούν στο Δημόσιο  77,5 εκατ. ευρώ και παράλληλα να έχουν στην κατοχή τους ακίνητα αντικειμενικής αξίας πάνω από 2,1 δισ. ευρώ. Από τους 2.702 οφειλέτες, οι 1.514 είτε εξόφλησαν εφάπαξ είτε προχώρησαν σε ρύθμιση των χρεών τους συνολικού ύψους 29 εκατ. ευρώ για να αποφύγουν την κατάσχεση των ακινήτων τους.

Είναι γεγονός ότι από μαθηματικά δεν κατέχω μια. Από αριθμητική όμως τα καταφέρνω καλύτερα, ιδιαίτερα αν μπορώ να χρησιμοποιήσω κομπιουτεράκι. Έτσι κάνω τις εξής πράξεις :

α. Αν διαιρέσω το συνολικό ποσό οφειλών με τον αριθμό των οφειλετών, βγάζω τον μέσο όρο οφειλής, ο οποίος είναι  περίπου 26.683 ευρώ περίπου. 

β. Χρησιμοποιώντας την απλή μέθοδο των τριών, μπορώ να βρω σε ποιο ποσοστό επί τοις εκατό ανάγεται ο αριθμός αυτών που εξόφλησαν ή ρύθμισαν. Αφού λοιπόν από τους 2.702 που χρώσταγαν, εξόφλησαν ή ρύθμισαν οι 1.514, αυτό σημαίνει ποσοστό 56% των οφειλετών. 

γ. Οι οφειλέτες που εξόφλησαν η ρύθμισαν, κατέβαλαν ή θα καταβάλουν συνολικά ποσό 29 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο διαιρούμενο με τον αριθμό των οφειλετών, μας δίνει το μέσο όρο της οφειλής αυτών που χρώσταγαν και εξόφλησαν ή ρύθμισαν, ήτοι 19.555 ευρώ έκαστος.

δ. Το συνολικό ποσό των οφειλών ανάγεται σε 77,5 εκατομμύρια και εξοφλήθηκαν ή ρυθμίστηκαν τα 29 εκατομμύρια, ήτοι ποσοστό 34%. Αφαιρουμένου του ποσού που εξοφλήθηκε ή ρυθμίστηκε από το συνολικό ποσό των οφειλών, προκύπτει ότι υπάρχουν ακόμη 48,5 εκατομμύρια ανεξόφλητα και αρύθμιστα. 

ε. Αφαιρουμένου του αριθμού των οφειλετών που εξόφλησαν ή ρύθμισαν από τον συνολικό αριθμό τω οφειλετών προκύπτει ότι υπάρχουν  1.188 οφειλέτες που ούτε εξόφλησαν, ούτε ρύθμισαν. 

στ. Αν διαιρέσουμε αυτούς που συνεχίζουν να οφείλουν με το ποσό των ανείσπρακτων οφειλών, τότε προκύπτει ότι αυτοί χρωστούν κατά μέσο έκαστος το ποσό των  40.825 ευρώ, ήτοι πολύ υψηλότερο και από το γενικό μέσο όρο οφειλής, και από το μέσο όρο οφειλής αυτών που εξόφλησαν ή ρύθμισαν.

Τι μου ψιθυρίζουν λοιπόν οι αριθμοί στο αυτί και επειδή είμαι μαρτυριάρα το φωνάζω;

Ότι, παρά το γεγονός ότι περισσότεροι από τους μισούς οφειλέτες εξόφλησαν ή ρύθμισαν τις οφειλές τους, αντίστοιχα δεν εξοφλήθηκε το μισό - αλλά το 34% - του συνολικού ποσού οφειλών. Άρα μάλλον εξόφλησαν ή ρύθμισαν αυτοί που είχαν μικρές οφειλές και σίγουρα μικρότερες από το γενικό μέσο όρο.

Ότι αυτοί που δεν εξόφλησαν και δεν ρύθμισαν οφείλουν το μεγαλύτερο ποσό εκ των  ανείσπρακτων οφειλών και μεγαλύτερα ποσά  ανά οφειλέτη (η σύγκριση των μέσων όρων δείχνει σχεδόν τα διπλά) από αυτούς που εξόφλησαν ή ρύθμισαν.

Ότι εφόσον εισεπράχθησαν ποσά που αντιστοιχούν στο 34% των συνολικών οφειλών,  η αποτελεσματικότητα της είσπραξης δεν μπορεί να θεωρηθεί υψηλή. Συνυπολογιζομένου του γεγονότος ότι, όπως φαίνεται από τις πράξεις, τα ποσά που εισπράχθηκαν ή ρυθμίστηκαν αφορούν σε μικρές οφειλές - σίγουρα πάντως μικρότερες από το γενικό μέσο όρο - τότε προκύπτει λογικά ότι εξόφλησαν ή ρύθμισαν οι μικρο-οφειλέτες και δεν εξόφλησαν και δεν ρύθμισαν οφειλέτες μεγάλων ή  έστω μεγαλύτερων ποσών. 

Για πάμε όμως τα δούμε κάποια ακόμη στοιχεία, έτσι για τη σφαιρικότητα του θέματος.

990 οφειλέτες με ληξιπρόθεσμες οφειλές συνολικού ποσού 6,7 εκ. ευρώ και ακίνητη περιουσία σε Μυκόνου και Σαντορίνη αντικειμενικής αξίας 288,39 εκατ. ευρώ και συνολικά ανά την επικράτεια αξίας 567,89 εκ. ευρώ. Οι 645 τακτοποίησαν οφειλές 3,6 εκατ. ευρώ. Για 15 οφειλέτες έχουν δοθεί παραγγελίες κατάσχεσης ενώ 2  κατασχέσεις ολοκληρώθηκαν και έχει εκδοθεί 1 πρόγραμμα πλειστηριασμού.

Από τους 990 οεφιλέτες, οι 645 τακτοποίησαν (προφανώς είτε εξόφλησαν είτε ρύθμισαν) τις οφειλές τους (οι οποίες κατά μέσο όρο ανέρχονταν σε 5.582 ευρώ έκαστος), με αποτέλεσμα τα εισπραχθούν 3,6 εκατομμύρια από τα συνολικά 6,7 εκατομμύρια. Δηλαδή τακτοποίησε το 65% των οφειλετών και εισπράχθηκε το 53% των συνολικών οφειλών και συνεπώς το 35% των οφειλετών οφείλει το 47% των οφειλών. Κατά τα λοιπά, η τσιμπίδα έπιασε τους ΜΕΓΑΛΟ-οφειλέτες (;) της Μυκόνου και της Σαντορίνης, που χτυπάει και καλά στο αυτί (όπως το Κολωνάκι)...

Και τελευταίο, το πιο καταχθόνιο χτύπημα των αριθμών. 

Την ώρα που η κυβέρνηση είναι σε κόντρα με τους φαρμακοποιούς, στο παραπάνω δημοσίευμα - εντελώς τυχαία, είμαι βέβαιη - εμφανίζονται τα εξής στοιχεία :

Στους οφειλέτες του Δημοσίου περιλαμβάνονται και 235 φαρμακοποιοί  με ληξιπρόθεσμες οφειλές 4,1 εκ. ευρώ. Ενας μόνο οφειλέτης εντοπίστηκε μέσα από τις διασταυρώσεις της ΓΓΠΣ να έχει οφειλές 2,1 εκατ. ευρώ σε αναστολή για μέρος της οφειλής του). Οι 193 οφειλέτες εξόφλησαν τις οφειλές τους 900.000 ευρώ.

Για να δούμε, 234 φαρμακοποιοί χρωστούν 2 εκατομμύρια, ήτοι κατά μέσο όρο 8.547 κατά μέσο όρο έκαστος. Αλλά, 193 φαρμακοποιοί (ήτοι το 82%) εξόφλησαν τις οφειλές τους, συνολικού ύψους 900.000 ευρώ (ήτοι το 45% των συνολικών οφειλών), οπότε η καθ' έκαστο αυτών οφειλή ανέρχονταν σε 4.663 ευρώ, δηλαδή περίπου τα μισά από αυτά που προκύπτουν με το γενικό μέσο όρο. Άρα υπάρχουν 41 φαρμακοποιοί οι οποίοι οφείλουν 1,1 εκατομμύρια, ήτοι 26.829 ευρώ κατά μέσο όρο έκαστος, ήτοι τριπλάσια ανά οφειλέτη σε σχέση με τους οφειλέτες που εξόφλησαν.

"Ηθικά" διδάγματα :

1. Αν οφείλεις πολλά, τα γράφεις στα παπάκια σου.

2. Επικοινωνιακή πολιτική με αριθμούς δεν γίνεται.

3. Τα 24 δις που επρόκειτο να διαγραφούν, σε πόσους οφειλέτες αντιστοιχούν;  

Edit : Τα ίδια στοιχεία παραθέτει και η Καθημερινή, σε αυτό το δημοσίευμα της.