Ο φόβος μπορεί να είναι σωτήριος. Ανεβάζει την αδρεναλίνη, αυξάνει τους παλμούς της καρδιάς, κινητοποιεί τις αισθήσεις, πουσάρει τη σκέψη. Όλα, για να βρεθεί ο τρόπος να αποφύγω τον κίνδυνο και να παραμείνω ζωντανή. Όταν ο φόβος είναι στιγμιαίος.
Ο φόβος είναι εργαλείο για το σώμα μου. Αλλάζει τις διεργασίες του, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της "διάσωσης" μου από τον υπαρκτό κίνδυνο που απειλεί τη ζωή μου, τη βιολογική επιβίωση μου.
Ο φόβος μπορεί να είναι καταστροφικός. Μουδιάζει το μυαλό, εξαφανίζει τα υπόλοιπα συναισθήματα, παραλύει τη θέληση, θολώνει την κρίση. Όλα, γιατί φοβάμαι κάτι που έρχεται, που μπορεί να έρθει, που δεν έχει έρθει αλλά μάλλον θα έρθει. Όταν ο φόβος είναι διαρκής.
Ο φόβος είναι εργαλείο για τους άλλους. Αλλάζει την πραγματικότητα μου, ενόψει ενός υποθετικού κινδύνου που με απειλεί με την απώλεια, ώστε να πράττω ή να σκέφτομαι κατά τρόπο που εξυπηρετεί κάποιους, προκειμένου να αποφύγουν εκείνοι τον κίνδυνο που απειλεί τα σχέδια τους. Η μάχη που πρέπει να δώσω δεν είναι για τη - βιολογική - ζωή μου, είναι για το μυαλό μου. Πρέπει να υπερασπιστώ το δικαίωμα μου να σκέφτομαι, να αξιολογώ, να κρίνω, να επιλέγω. Πρέπει να υπερασπιστώ όλα εκείνα που είναι η ουσία και δίνουν νόημα στη βιολογική ζωή μου.
Ο φόβος κατοικεί στην αμυγδαλή του εγκεφάλου μου. Εγώ όμως διαθέτω και προμετωπιαίο λοβό και εκεί κατοικεί η λογική μου. Αρκεί να το ζητήσω και θα ενεργοποιηθεί αμέσως. Θα μειώσει τα χημικά με τα οποία ύπουλα ο φόβος έχει πλημμυρίσει το σώμα μου. Θα μειώσει τη δυσφορία που αισθάνομαι. Θα αρχίσει να χρησιμοποιεί τις πληροφορίες, ώστε να μου δώσει απαντήσεις. Θα με κάνει άνθρωπο πάλι και όχι φοβισμένο αγρίμι.
Τώρα πια δεν φοβάμαι. Σκέφτομαι.
Από τότε που διέσχισα τον διάδρομο προς την τουαλέτα χωρίς να ανάψω το φως, καθώς οι γονείς μου κοιμόντουσαν, και πέτυχα να φτάσω στην πόρτα της τουαλέτας παρά τις αρκούδες και στοιχειά που με παραμόνευαν στο σκοτάδι, σταμάτησα να φοβάμαι το σκοτάδι. Το προηγούμενο πρωινό η μητέρα μου, μου είχε διαβάσει το κεφάλαιο από τα Κανόνια του Ναβαρόνε που ο κάπταιν Μάλορυ λέει: "κάνε αυτό που φοβάσαι και θα δεις τον φόβο σου να εξαφανίζεται".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μπορέσουμε να μεταφέρουμε νοητά το σκοτάδι του διαδρόμου προς το μπάνιο και τις αρκούδες που κρύβει, στην καθημερινότητα και τις σκέψεις που φυτεύουν στο μυαλό μας τα γεγονότα όπως μας παρουσιάζονται, ίσως να είναι ευκολότερο να κάνουμε αυτό που φοβόμαστε, δηλαδή να πιστέψουμε ότι ο κόσμος μας εξαρτάται από εμάς και όχι από κάποιους υψηλά ιστάμενους πλούσιους σοφούς.
Ένα από τα προβλήματα είναι ότι η έξυπνη αρκούδα σε κάνει να καλύπτεις τον γυμνό φόβο με ένα μανδύα δέους.
Καλησπέρα σου :-)
Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να χρησιμοποιήσεις τον φόβο κατά της εξουσίας με ιδία μέσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και να'χει, το μόνο βέβαιο είναι τω όντι ότι όλοι φοβούνται.
Το μότο μου για να ξεφύγω από το φόβο, ήταν πάντα "να αμφιβάλλεις, να κρίνεις". Μόνο έτσι θα είσαι ελεύθερος από φόβο και χειραγώγηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη, οι αρκούδες αυτού του σκοτεινού διαδρόμου που λέγεται "κόσμος" μάλλον είναι οι απώλειες που πρέπει να υποστούμε και δεν είμαστε έτοιμοι. Υπάρχει όμως και μια καλή νεράιδα, που λέγεται αλληλεγγύη, της οποίας όμως μαδάμε τα φτερά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆδη δεν ξέρω αν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το φόβο, αυτό που μπορώ να υποθέσω βάσιμα πάντως είναι ότι μπορείς να απενεργοποιήσεις. Όλα τελικά παίζονται στο τι έχεις ή τι είσαι διατεθειμένος χάσεις.
Δείμε, στο ίδιο μήκος κύματος, εγώ πάντα σκέφτομαι τι, γιατί και με ποιο κίνητρο κάποιος λέει κάτι.
Όπως κι εσύ η ίδια λες, ο φόβος είναι ένα εργαλείο, κάνει τον άνθρωπο ικανό να ανταπεξέρθει στις δύσκολες στιγμές. Έχει διττή προσωπικότητα και βεβαίως μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που στη μυθολογία είναι ο γιος του Άρη και της Αφροδίτης. (Είχε αδερφό το Δείμο, λες να έχει καμιά σχέση με το Δείμο του Πολίτη εδώ πιο πάνω…;) )
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάθε περίπτωση πάντως, ορθώς λες κλείνοντας την ανάρτησή σου ότι ήρθε η ώρα να φοβηθούν εκείνοι που (εκ)φόβιζαν…
Τα κακό είναι ότι πάντα ξεκινάμε με το κακό στο νου, με τη σκέψη ότι κάτι πάει στραβά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελευταίε, στο μέτρο που ο φόβος είναι συναίσθημα, τότε είναι μάλλον αναμενόμενο να υποχωρεί στην εμφάνιση της λογικής. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η λογική είναι μάλλον ακριβοθώρητη στις εποχές που ζούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείμε, αν την επιφυλακτική στάση κάποιος την ονομάσει καχυποψία, τότε ακούγεται να είναι όντως κακό. Αν όμως την ονομάσεις διερευνητική θέση, τότε δεν ακούγεται πια τόσο κακό. Και η αλήθεια είναι ότι μάλλον κάτι πάει στραβά, συνήθως τουλάχιστον.