Παραφωνίες στις νότες αισιοδοξίας

Μαντέψτε! Σήμερα πήρα πάλι μια δόση πρωινής ενημέρωσης. Μικρή όμως γιατί τελείωναν τα τσιγάρα. Έβλεπα στη ΝΕΤ, πριν από λίγο, τον κο Ρόβλια, Υφυπουργό Ανάπτυξης, να μας δίνει μια νότα αισιοδοξίας, διότι όπως δήλωσε η παρουσία του στην εκπομπή είχε και αυτό το σκοπό. Ποια ήταν λοιπόν η νότα αισιοδοξίας; Όπως ανέφερε, το τελευταίο εξάμηνο του 2010, οι επιχειρήσεις που άνοιξαν ήταν κατά περίπου 6.000 περισσότερες από αυτές που έκλεισαν. Ουάου! Χοροπηδάω από τη χαρά μου.

 

Μετά όμως αρχίζει να λειτουργεί αυτό το ρημάδι, το καταραμένο το μυαλό και μου χαλάει τη χαρά. Στη  χώρα μας το μεγαλύτερο ποσοστό των επιχειρήσεων αφορά αυτοαπασχολούμενους. Στη χώρα μας η ανεργία κατά το προηγούμενο έτος έτρεχε με ασύλληπτους ρυθμούς. Αφού αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας, είναι πιθανό αρκετοί από αυτούς που απολύθηκαν να αποφάσισαν ότι θα προσπαθήσουν να κάνουν μια δική τους δουλειά, μπας και καταφέρουν τα βγάλουν τον επιούσιο. Ιδού λοιπόν οι επιχειρήσεις. Ο μεγαλύτερος αριθμός επιχειρήσεων μπορεί να σημαίνει και αύξηση των θέσεων εργασίας; Αν ισχύει η σύνδεση της αύξησης του αριθμού επιχειρήσεων, με τις απολύσεις και με το γεγονός ότι κατά τις πιθανότητες αφορά αυτοαπασχολούμενος, η απάντηση μόνο αρνητική μπορεί να είναι, διότι ο απολυμένος που αποφάσισε να αυτοαπασχοληθεί, διότι πλέον δεν μπορεί να ετεροαπασχοληθεί, δεν είναι και πολύ πιθανό να προσλάβει υπάλληλους. Καλά καλά δεν ξέρει ακόμη αν θα τα βγάλει πέρα. Μακροπρόθεσμα όμως ; Αυτό απαιτεί μαγική σφαίρα και τώρα την έχω βάλει και φορτίζει. Ας το σκεφτούμε όμως λίγο. Η αγορά - ευρύτερα, δηλαδή προϊόντων και υπηρεσιών - δεν είναι και στην καλύτερη φάση της (understatement of the year!). Έτσι, οι πιθανότητες ευδοκίμησης ή ακόμη και επιβίωσης είναι σαφώς μικρότερες, τουλάχιστον συγκριτικά με προηγούμενα έτη και ιδίως για νεοεισερχόμενους. Πολύ λιγότερες κατ' επέκταση είναι οι πιθανότητες ανάπτυξης και διεύρυνσης μιας επιχειρήσεως, παλιάς και νέας. Συνεπώς, αντίστοιχα λίγες είναι και οι πιθανότητες μια νέα επιχείρηση - και δη νεοεισερχόμενη - που δημιουργήθηκε κυρίως για να  απασχολήσει τον ιδιοκτήτη της, να καταφέρει να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, στο μεσοπρόθεσμο μέλλον. Εάν οι συνθήκες παραμείνουν ίδιες ή βελτιωθούν ελάχιστα, αντίστοιχα λίγες είναι οι πιθανότητες να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και στο απώτερο μέλλον. Αν οι συνθήκες χειροτερέψουν, τότε όπως καταλαβαίνουμε το πιο πιθανό είναι να κλείσει και η ίδια η επιχείρηση. 

 

Τώρα πια μου έφυγε η χαρά και πέταξε η νότα αισιοδοξίας. Το έχω πει εγώ, μια λοβοτομή θα με σώσει. 

 

Θα μου πείτε τώρα εσείς "Όχου με όρεξη σηκώθηκες πάλι σήμερα; Τι μας τα λες αυτά;" Λες και δεν  τα ξέρουμε". Έχετε δίκιο. Τι κάθομαι και αναλύω τα αυτονόητα και γράφω για την παπάτζα του κάθε υστερόβουλου; Μερικές φορές αναρωτιέμαι και εγώ τι βίτσιο είναι αυτό. Από την άλλη πλευρά, είναι μια παρόρμηση που με σπρώχνει και στην οποία αδυνατώ να αντισταθώ. Να σας πω όμως κάτι που εμένα μου προκαλεί έκπληξη κάθε φορά που το συναντώ; Υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα πράγματα είναι έτσι όπως τα παρουσιάζει ο κος Ρόβλιας και ο κάθε κύριος Ρόβλιας. Ναι, ΟΚ, είναι και η πλύση εγκεφάλου στη μέση, αλλά πάλι, ας μου εξηγήσει κάποιος πως είναι δυνατόν η - αποτελεσματικότερη - πλύση εγκεφάλου να αλλάξει την πραγματικότητα; Πως είναι δυνατόν κάποιος να πείθεται, όταν κάθε ημέρα στη ζωή του αντιμετωπίζει απτά και χειροπιαστά περιστατικά περί του αντιθέτου; Ξέρω, ξέρω. Είμαι αφελής, ίσως και ανόητη. Όντως είμαι. Διότι πάντα πίστευα και ακόμη πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι το μυαλό του. Σήμερα όμως άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα της πλύσης του μυαλού του. Υπάρχει τελικά ελπίδα;