Με γειά μας (και κάτι ψιλά)

Ήρθε και ο ανασχηματισμός και έφερε μια φρέσκια απαισιοδοξία, που λέει και ο Άδης. 

Είπα και εγώ λοιπόν να στρωθώ να γράψω μια ανάρτηση, να πω και εγώ την αποψάρα μου για το θέμα. Είχα όμως έντονη την αίσθηση ότι το έχω ξαναζήσει αυτό. Έγραφα πράγματα που ένιωθα ότι έχω ξαναγράψει. Έψαξα λοιπόν και ιδού τι ξέθαψα. Ρε μπας και έχω μπει κανένα χωροχρονικό συνεχές και ζω τη μέρα της μαρμότας. Γιατί, διάολε, η ίδια ανάρτηση θα μπορούσε να δημοσιευθεί σήμερα και να μην καταλάβει κανείς ότι γράφτηκε το Σεπτέμβριο του 2010 (εντάξει, με την εξαίρεση κάποιων ονομάτων). Και άντε τώρα εγώ να σκεφτώ φρέσκο τρόπο να πω τα ίδια μπαγιάτικα νέα. Δεν θα σκεφτώ, παραιτούμαι (και εσείς γλιτώνετε).

Το φρέσκο φετινό που έχω για τον ανασχηματισμό όμως σχετίζεται με τον τρόπο πραγματοποίησης του : Ο καθένας είπε σε αυτόν που καθόταν δίπλα του, στο υπουργικό συμβούλιο "κάνε έναν κώλο πιο πέρα. Και όπως πολύ σωστά "τιτίβισε" ο χασοδίκης "πλην Πάγκαλου, που χρειάστηκε να κάνει μισό στρέμμα πιο πέρα". 

Μια παρατηρησούλα όμως την έχω. Μετά τον Πάγκαλο, αντιπρόεδρος και ο Βενιζέλος. Εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του πρωθυπουργού, δύο βαρέων βαρών άνδρες (το "πολιτικοί" παραλείπεται, δεν ταιριάζει στην πρόταση). Εγώ πάντως, στην θέση του, δεν θα καθόμουν ανάμεσα τους...

Κάπως έτσι ήρθε και η μέρα που είδαμε τον Βενιζέλο υπουργό οικονομικών. Θα περάσουμε καλύτερα μαζί του, είμαι σίγουρη. Διότι, όπως και να το κάνουμε, άλλο είναι να σου κάνει τα ακατανόμαστα ο Παπ/νου και να σου περιγράφει τι ακριβώς σου κάνει, λες και δεν μπορείς να το καταλάβεις, κι άλλο είναι να σου κάνει τα ίδια ο Βενιζέλος και σου λέει διάφορα ευφυολογήματα. Αν μη τι άλλο, για λίγο απασχολείται το μυαλό σου, να αντιληφθεί τι είπε με τόσες ωραίες λέξεις στη σειρά. Μέχρι, βέβαια, να καταλάβεις ότι δεν είπε τίποτα. Όπως και να έχει όμως, ένας αντιπερισπασμός είναι. 

Άντε και με γειά μας το καινούργιο κουστουμάκι.

(και ακολουθούν τα ψιλά του τίτλου)

Ψηφοφορία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ακόμη και η μετάβαση στο μπάνιο για κατούρημα δεν είναι τόσο προβλέψιμη. Αν μη τι άλλο, μπορεί να βρεις το μπάνιο κατειλημμένο. Πολύ μου άρεσε όμως το ότι μερικοί βο(υ)λευτές του ΠΑΣΟΚ περίμεναν την τυπική ανακοίνωση του αποτελέσματος, για να χειροκροτήσουν. Η χαιρετούρα δε με τον πρωθυπουργό, αμέσως μετά, ήταν όλα τα λεφτά.

 Ουφ, βαρέθηκα το σήριαλ "Η πέμπτη δόση". Πότε θα παίξει τίποτα καινούργιο;

Κοίτα, τώρα κάτι συμπτώσεις. Είπε ο ΓΑΠ για δημοψήφισμα και αμέσως αλλάζουν το νομικό καθεστώς των δημοψηφισμάτων (είδηση εδώ). Μετά είμαι εγώ προπετής ε;

Όταν ο Γιώργος χαρακτηρίζει το νέο δάνειο που "ψήνεται" μαμούθ, εμένα σφίγγεται το στομάχι μου. Περισσότερο κι από όταν βλέπω το Μητσοτάκη...

Και τώρα που είπα Μητσοτάκη, μου ήρθε στο μυαλό και η κορούλα του. Καλά αυτή είχε ψηφοφορία στη Βουλή και έλειπε ταξίδι. Τι τόσο επείγον είχε να κάνει στο ταξίδι, που δεν μπορούσε να το αναβάλλε; Ή μήπως κανόνισε το ταξίδι, όταν έμαθε ότι θα διεξαχθεί ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης; (Καλά, ολόκληρη βουλευτής από πολιτική οικογένεια, δεν ξέρει ότι αν δεν απουσιάζεις λόγω αποστολής που σου έχει αναθέσει η Κυβέρνηση ή η Βουλή, δεν μπορείς να στείλεις ψήφο δια επιστολής; Ή μήπως πάλι, για αυτό την έστειλε;)

Τελικά, ο Παπ/νου και στο Περιβάλλοντος, ψάχνει να δει πως θα βρει λεφτά. Έρχεται νομιμοποίηση αυθαιρέτων. Γιατί στην Ελλάδα πάντα συμφέρει να είσαι παράνομος.

Σύμφωνα με πληροφορίες (από εδώ) το Υπουργείο Οικονομικών θα επιβάλλει τέλος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες, "...ώστε να εξισορροπηθούν τα έσοδα που υπολογίζεται ότι χάνονται κάθε χρόνο από την αδυναμία του ελεγκτικού και εισπρακτικού μηχανισμού να εντοπίσει τους φοροφυγάδες". Δεν φαντάζομαι βέβαια ότι θα ψάξουν ποιοι είναι οι φοροφυγάδες, το τέλος θα  πληρώσουν όλοι ανεξαιρέτως. Αφού άλλωστε, όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι φοροφυγάδες, όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες κλπ κλπ. Μετά την περαίωση της περαίωσης, το τέλος επιτηδεύματος. Μα το Μέγα Σουβλακέα, θα αρχίσω να κλέβω την εφορία! Η πολλή τιμιότητα θα με αφήσει στο δρόμο.

Η κρίση είναι ευκαιρία

Ευκαιρία να βγάλουμε από μέσα μας, ανερυθρίαστα και απροκάλυπτα, όλη την κακία και τα απωθημένα που τόσα χρόνια στοιβάζαμε κρυφά στην ντουλάπα του θυμικού μας.

Ακούω από παντού μισαλλόδοξες απόψεις, κριτικές, κατηγορίες, μομφές, καταδίκες, αφορισμούς και κατάρες. 

Όσοι δεν συμφωνούν με τις κυβερνητικές επιλογές, είναι βολεμένοι που θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Όσοι δεν είναι έτοιμοι να υποστούν την πείνα και την ανέχεια, θέλουν να συνεχίσουν να ζουν όπως ζούσαν, με δανεικά και κλεμμένα. Όσοι δεν επιρρίπτουν την ευθύνη στα κεφάλια δικαίων και αδίκων, είναι προκατειλημμένοι. Όσοι δεν θέλουν συνταγές, είναι προκατειλημμένοι. Όσοι θεωρούν ότι το πολιτικό προσωπικό των δύο μεγάλων κομμάτων είναι ανεπαρκές έως ακατάλληλο για τη διαχείριση της παρούσας κατάστασης, είναι προπαγανδιστές συνταγματικών εκτροπών. Όσοι δεν αποδέχονται τη μια και μοναδική αλήθεια, είναι μέρους του προβλήματος. Όσοι δεν αποθεώνουν τοτέμ, είναι κοιμισμένοι και καλομαθημένοι. Όσοι δεν έχουν φτάσει ακόμη στην εξαθλίωση, δεν δικαιούνται να ομιλούν για ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο.'Οσοι δεν υπακούν στην ιδεολογική καθαρότητα, είναι επικίνδυνοι.  Όσοι υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο και παγκόσμιο, είναι τυφλοί και ιδεοληπτικοί. Όσοι επιμένουν να φωνάζουν ότι είναι αθώοι του προπατορικού αμαρτήματος, είναι ψεύτες και λαϊκιστές. Όσοι δεν αποθεώνουν τις αγορές, είναι ανεδαφικοί και αριστεροί ιδεοληπτικοί. Όσοι βλέπουν ανθρώπους πίσω από τους αριθμούς, είναι συναισθηματικοί. Όσοι δεν μπορούν να δουν ανάκαμψη τότε και με τον τρόπο που τους έχει προπαγανδιστεί, είναι κοντόφθαλμοι και ανορθολογιστές. Όσοι δεν πείθονται ότι κινούμαστε στη σωστή κατεύθυνση, τους αξίζει η πείνα και η εξαθλίωση.

Όσοι δεν είναι με τους μεν, είναι με τους δε.

Και όλοι μιλούν για όλους, σαν να τους γνωρίζουν. Σαν να ξέρουν τα πάντα για αυτούς, κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους. Σαν να μπορούν να διαβάσουν τις πιο μύχιες σκέψεις τους.

Και όλοι μιλούν. Γιατί όλοι έχουν τη λύση τώρα. Γιατί κάποιοι την είχαν πάντα. Γιατί κάποιοι είναι ρεαλιστές και ορθολογιστές. Γιατί κάποιοι ξέρουν καλύτερα, κι ας μην έχουν την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα.

Και όλοι κουνούν το δάκτυλο σε κάποιους άλλους, ενώ προσπαθούν να τους υποβάλλουν την αποδοχή της υπαιτιότητας τους. Γιατί αυτοί - και μόνο αυτοί - ξέρουν ποιοι έφταιξαν.

Το χειρότερο αυτής της κρίσης είναι ότι βλέπω ανθρώπους να μεταλλάσσονται, να μεταμορφώνονται σε κάτι τρομακτικό. Είδα φίλο μου, αφότου απολύθηκε, να υποστηρίζει με μανία τα μέτρα συλλογικής εξαθλίωσης, με τη λογική ότι αφού εκείνος υπέστη βαρύτατες συνέπειες, το ίδιο πρέπει να πάθουν και οι άλλοι. Άκουσα ηλικιωμένο άντρα, συνταξιούχο, να απαντά για την πείνα που εξαπλώνεται, καλά να πάθουν. Άκουσα ότι αφού είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, είμαι μέρος του συστήματος και άρα του προβλήματος. Άκουσα, από αυτοπροσδιοριζόμενο σοσιαλιστή, ότι η πολιτική διαμορφώνεται στα ταμπλώ των αγορών.

Στην κρίση λοιπόν, μπορούμε να φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου, χωρίς ντροπή και χωρίς να κρατάμε τα προσχήματα. Είναι ευκαιρία λοιπόν να κάνουμε αυτό που πάντα κάναμε, χωρίς περιστροφές και ανώφελες φιοριτούρες.

Ψυχανάλυση σε html

Κάτι έχει σκαλώσει στο λαιμό μου και με πνίγει. Κάτι θέλω να πω και δεν μου βγαίνει. Ίσως είναι πολλά αυτά που θέλω να πω και η γλώσσα δεν προλαβαίνει. Σκέφτομαι λοιπόν να τα αφήσω να βγουν, χωρίς ειρμό, χωρίς συνέχεια, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. 

(You have been warned)

 Όλοι ψάχνουμε να βρούμε τι είναι αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα. Άλλοι ψάχνουμε, γιατί θέλουμε να βρούμε κάτι, άλλοι γιατί θέλουν να βρουν το τίποτα. Οι πρώτοι μου μοιάζουν σαν τη μάνα που ονειρεύεται φωναχτά ότι το παιδί της, όταν μεγαλώσει, θα γίνει επιστήμονας και θα κάνει μια αξιοζήλευτη ανάκαλυψη. Οι δεύτεροι μου μοιάζουν σαν εκείνους που "προφητεύουν" ότι το παιδί, μέσα στο περιβάλλον που γεννήθηκε, μόνο βιαστής, δολοφόνος ή πρεζόνι μπορεί να γίνει. Όλοι όμως κοιτάμε ένα "νήπιο" που προσπαθεί να πει την πρώτη του λέξη. Σσσσσσσσσσσσσσσσσ άκου.

Νιώθω ότι η έκφραση "κεκτημένα δικαιώματα" έχει, εσχάτως, αποκτήσει αρνητική χροιά. Απορώ. Μπερδεύομαι. Στο τέλος όμως σκέφτομαι ότι για μένα κεκτημένο δικαίωμα είναι η αναπηρική σύνταξη που έπαιρνε η φίλη (και συνάδελφος) όταν, μετά από μετάσταση, κατέληξε με καρκίνο στα οστά και στον εγκέφαλο. Είναι κεκτημένο δικαίωμα μου να απαιτήσω να πληρώνω για να παίρνει αυτή τη σύνταξη. Είναι κεκτημένο δικαίωμα μου να απαιτήσω να της δίδεται αυτή η σύνταξη, από τα λεφτά που πληρώνω. Και κανένας δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει διαφορετικά, όταν πρόκειται για τα δικά μου λεφτά.

Διάβασα ότι από το 2008 μέχρι σήμερα, οι κυβερνήσεις έχουν τροφοδοτήσει τις τράπεζες με 108 δις, προκειμένου να σωθούν. Μα καλά, καπιταλισμό δεν έχουμε; Νεοφιλελεύθερες θεωρίες δεν ορίζουν το οικονομικό γίγνεσθαι; Παρακαλώ πολύ, θέλω εφαρμογή του καπιταλισμού, εδώ και τώρα! Όποιος δεν αντέχει, λε πουλ ε α λα μπαούλ (που λένε και στο χωριό μου) Τι; Θα καταρρεύσει η οικονομία της χώρας; Για ξανασκέψου λιγάκι αυτό που λες... Τι; Δεν είναι απλό; Φυσικά και είναι και λέγεται καπιταλισμός. Έτσι μου το έμαθαν. Είμαι αδαής / χρηματοοικονομικά αναλφάβητη / επικίνδυνη / λαϊκίστρια / ηλίθια / [προσθέστε κατά βούληση] ; Όχι καλέ μου, είμαι καπιταλιστικό γουρούνι και δεν ανέχομαι να σώζω, με τα ωραία μου λεφτάκια, αποτυχημένους επιχειρηματίες και βλαμμένα μεγαλοστελέχη, που το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι κοντίφθαλμη απληστία. Γαία πυρί μειχθήτω.

Άκουσα χθες τον Απόστολο Κακλαμάνη να προσπαθεί απεγνωσμένα να εξηγήσει ότι όλοι οι βουλευτές δεν είναι ίδιοι και δεν είναι όλοι κλέφτες, απατεώνες και λαμόγια. Ακόμη κι αν έχει δίκιο, θέλω να του θυμίσω ότι, επί σειρά ετών, οι πολιτικοί "εκπαίδευσαν" τον κόσμο στη γενίκευση και στη συλλογική απαξίωση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων και επαγγελματικών κατηγοριών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι φοροφυγάδες. Έτσι φτάσαμε και στο οι πολιτικοί είναι κλέφτες. Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. 

Πολλοί είπαν ότι οι μούντζες στη Βουλή, που είναι το σύμβολο της δημοκρατίας, στρέφονται τελικά κατά της ίδιας της δημοκρατίας. Εγώ όμως θυμάμαι ότι το κτίριο της Βουλής, κάποτε ήταν ανάκτορα (ίσως να είναι ακόμη). Όχι, κύριοι, οι μούντζες δεν στρέφονται κατά της δημοκρατίας, ούτε κατά του κτιρίου. Στρέφονται κατά των σημερινών ενοίκων του. Κατανοητό; Πιάστε τώρα την καραμέλα περί πολιτικού πολιτισμού του λαού.

Είτε λόγω ανικανότητας, είτε υστερόβουλα ή εθελόδουλα, ο πρωθυπουργός της χώρας σκοπεύει να "εισάγει" τεχνοκράτες και τεχνογνωσία για την αντιμετώπιση των δυσεπίλυτων προβλημάτων που χρονίζουν, π.χ. της φοροδιαφυγής. Ευτυχώς, τοιαύτη εισαγωγή δεν θα επηρεάσει το ισοζύγιο εισαγωγών - εξαγωγών της χώρας. Δεν είμαι όμως τόσο σίγουρη για το ισοζύγιο ανοχής - αντίδρασης.

Μετά από τριάντα χρόνια, όλα όσα γίνονται σήμερα, κάποιοι θα τα διαβάζουν σε ένα βιβλίο ιστορίας και θα προσδιορίζουν τους σημερινούς πρωταγωνιστές, κάποιους ως τους υπαίτιους της κακής κατάστασης που θα επικρατεί τότε και τους υπόλοιπους ως τους διορατικούς που νικήθηκαν. Υπάρχει βέβαια και το αντίθετο σενάριο, όπου κάποιοι θα είναι οι αγωνιστές που θεμελίωσαν το καλύτερο μέλλον (παρόν των αναγνωστών), παρά τις ισχυρές, αντίθετες δυνάμεις. Ό,τι κι αν συμβεί, μετά από τριάντα χρόνια, θα είναι ξεκάθαρο αν ήταν για το καλύτερο ή το χειρότερο. Η ειρωνεία όμως είναι ότι σήμερα, όποιον κι αν ρωτήσεις, είναι σίγουρος ότι αγωνίζεται για το καλύτερο. Τελικά όμως, τα εγγόνια μας θα ξέρουν ποιοί είχαν δίκιο και ποιοι άδικο. Ας γράψουμε λοιπόν όλοι ένα γράμμα προς τα εγγόνια μας, με μια φράση : Ό,τι έκανα, το έκανα διότι νόμιζα ότι είναι το σωστό. Συγχωρέστε με, αν έκανα λάθος. 

Όταν το 2007, ο Καραμανλής προκήρυξε πρόωρες εκλογές, ισχυρίστηκε ότι χρειάζεται νωπή λαϊκή εντολή. (Δεν κατάλαβα ποτέ για ποιον ακριβώς λόγο την χρειάζονταν, αφού μετά έκανε ακόμη λιγότερα από αυτά που έκανε πριν, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος). Σήμερα, ο Γιώργος δεν χρειάζεται λαϊκή εντολή για όσα πρόκειται να αποφασίσει. Άλλωστε και η λαϊκή εντολή που του εδόθη το 2009, άλλα τον εξουσιοδοτούσε να κάνει και άλλα έκανε (αλλά και αυτό δεν είναι του παρόντος). Τελικά, σε αυτή τη χώρα εκλογές γίνονται όποτε ο πρωθυπουργός έχει όρεξη για λαϊκή εντολή;


Αυτή η συναίνεση, τελικά, πρέπει να είναι πολύ δολοπλόκα γκόμενα. Αν κάτσει του Γιωργάκη, ο Αντωνάκης δεν θα δει ποτέ εξουσία. Αν δεν της κάτσει ο Αντωνάκης, ο Γιωργάκης θα τα δει κωλυόμενα. ΔΗΜΑΡ, ΔΗΣΥ και ΛΑΟΣ (ο τόνος στο Α), την λιγουρεύονται και της την πέφτουν αγρίως. Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κρατάει το φανάρι.


Ουφ, τα είπα. Γιατί όμως δεν νιώθω καλύτερα;