Ψυχανάλυση σε html

Κάτι έχει σκαλώσει στο λαιμό μου και με πνίγει. Κάτι θέλω να πω και δεν μου βγαίνει. Ίσως είναι πολλά αυτά που θέλω να πω και η γλώσσα δεν προλαβαίνει. Σκέφτομαι λοιπόν να τα αφήσω να βγουν, χωρίς ειρμό, χωρίς συνέχεια, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. 

(You have been warned)

 Όλοι ψάχνουμε να βρούμε τι είναι αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα. Άλλοι ψάχνουμε, γιατί θέλουμε να βρούμε κάτι, άλλοι γιατί θέλουν να βρουν το τίποτα. Οι πρώτοι μου μοιάζουν σαν τη μάνα που ονειρεύεται φωναχτά ότι το παιδί της, όταν μεγαλώσει, θα γίνει επιστήμονας και θα κάνει μια αξιοζήλευτη ανάκαλυψη. Οι δεύτεροι μου μοιάζουν σαν εκείνους που "προφητεύουν" ότι το παιδί, μέσα στο περιβάλλον που γεννήθηκε, μόνο βιαστής, δολοφόνος ή πρεζόνι μπορεί να γίνει. Όλοι όμως κοιτάμε ένα "νήπιο" που προσπαθεί να πει την πρώτη του λέξη. Σσσσσσσσσσσσσσσσσ άκου.

Νιώθω ότι η έκφραση "κεκτημένα δικαιώματα" έχει, εσχάτως, αποκτήσει αρνητική χροιά. Απορώ. Μπερδεύομαι. Στο τέλος όμως σκέφτομαι ότι για μένα κεκτημένο δικαίωμα είναι η αναπηρική σύνταξη που έπαιρνε η φίλη (και συνάδελφος) όταν, μετά από μετάσταση, κατέληξε με καρκίνο στα οστά και στον εγκέφαλο. Είναι κεκτημένο δικαίωμα μου να απαιτήσω να πληρώνω για να παίρνει αυτή τη σύνταξη. Είναι κεκτημένο δικαίωμα μου να απαιτήσω να της δίδεται αυτή η σύνταξη, από τα λεφτά που πληρώνω. Και κανένας δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει διαφορετικά, όταν πρόκειται για τα δικά μου λεφτά.

Διάβασα ότι από το 2008 μέχρι σήμερα, οι κυβερνήσεις έχουν τροφοδοτήσει τις τράπεζες με 108 δις, προκειμένου να σωθούν. Μα καλά, καπιταλισμό δεν έχουμε; Νεοφιλελεύθερες θεωρίες δεν ορίζουν το οικονομικό γίγνεσθαι; Παρακαλώ πολύ, θέλω εφαρμογή του καπιταλισμού, εδώ και τώρα! Όποιος δεν αντέχει, λε πουλ ε α λα μπαούλ (που λένε και στο χωριό μου) Τι; Θα καταρρεύσει η οικονομία της χώρας; Για ξανασκέψου λιγάκι αυτό που λες... Τι; Δεν είναι απλό; Φυσικά και είναι και λέγεται καπιταλισμός. Έτσι μου το έμαθαν. Είμαι αδαής / χρηματοοικονομικά αναλφάβητη / επικίνδυνη / λαϊκίστρια / ηλίθια / [προσθέστε κατά βούληση] ; Όχι καλέ μου, είμαι καπιταλιστικό γουρούνι και δεν ανέχομαι να σώζω, με τα ωραία μου λεφτάκια, αποτυχημένους επιχειρηματίες και βλαμμένα μεγαλοστελέχη, που το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι κοντίφθαλμη απληστία. Γαία πυρί μειχθήτω.

Άκουσα χθες τον Απόστολο Κακλαμάνη να προσπαθεί απεγνωσμένα να εξηγήσει ότι όλοι οι βουλευτές δεν είναι ίδιοι και δεν είναι όλοι κλέφτες, απατεώνες και λαμόγια. Ακόμη κι αν έχει δίκιο, θέλω να του θυμίσω ότι, επί σειρά ετών, οι πολιτικοί "εκπαίδευσαν" τον κόσμο στη γενίκευση και στη συλλογική απαξίωση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων και επαγγελματικών κατηγοριών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι φοροφυγάδες. Έτσι φτάσαμε και στο οι πολιτικοί είναι κλέφτες. Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. 

Πολλοί είπαν ότι οι μούντζες στη Βουλή, που είναι το σύμβολο της δημοκρατίας, στρέφονται τελικά κατά της ίδιας της δημοκρατίας. Εγώ όμως θυμάμαι ότι το κτίριο της Βουλής, κάποτε ήταν ανάκτορα (ίσως να είναι ακόμη). Όχι, κύριοι, οι μούντζες δεν στρέφονται κατά της δημοκρατίας, ούτε κατά του κτιρίου. Στρέφονται κατά των σημερινών ενοίκων του. Κατανοητό; Πιάστε τώρα την καραμέλα περί πολιτικού πολιτισμού του λαού.

Είτε λόγω ανικανότητας, είτε υστερόβουλα ή εθελόδουλα, ο πρωθυπουργός της χώρας σκοπεύει να "εισάγει" τεχνοκράτες και τεχνογνωσία για την αντιμετώπιση των δυσεπίλυτων προβλημάτων που χρονίζουν, π.χ. της φοροδιαφυγής. Ευτυχώς, τοιαύτη εισαγωγή δεν θα επηρεάσει το ισοζύγιο εισαγωγών - εξαγωγών της χώρας. Δεν είμαι όμως τόσο σίγουρη για το ισοζύγιο ανοχής - αντίδρασης.

Μετά από τριάντα χρόνια, όλα όσα γίνονται σήμερα, κάποιοι θα τα διαβάζουν σε ένα βιβλίο ιστορίας και θα προσδιορίζουν τους σημερινούς πρωταγωνιστές, κάποιους ως τους υπαίτιους της κακής κατάστασης που θα επικρατεί τότε και τους υπόλοιπους ως τους διορατικούς που νικήθηκαν. Υπάρχει βέβαια και το αντίθετο σενάριο, όπου κάποιοι θα είναι οι αγωνιστές που θεμελίωσαν το καλύτερο μέλλον (παρόν των αναγνωστών), παρά τις ισχυρές, αντίθετες δυνάμεις. Ό,τι κι αν συμβεί, μετά από τριάντα χρόνια, θα είναι ξεκάθαρο αν ήταν για το καλύτερο ή το χειρότερο. Η ειρωνεία όμως είναι ότι σήμερα, όποιον κι αν ρωτήσεις, είναι σίγουρος ότι αγωνίζεται για το καλύτερο. Τελικά όμως, τα εγγόνια μας θα ξέρουν ποιοί είχαν δίκιο και ποιοι άδικο. Ας γράψουμε λοιπόν όλοι ένα γράμμα προς τα εγγόνια μας, με μια φράση : Ό,τι έκανα, το έκανα διότι νόμιζα ότι είναι το σωστό. Συγχωρέστε με, αν έκανα λάθος. 

Όταν το 2007, ο Καραμανλής προκήρυξε πρόωρες εκλογές, ισχυρίστηκε ότι χρειάζεται νωπή λαϊκή εντολή. (Δεν κατάλαβα ποτέ για ποιον ακριβώς λόγο την χρειάζονταν, αφού μετά έκανε ακόμη λιγότερα από αυτά που έκανε πριν, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος). Σήμερα, ο Γιώργος δεν χρειάζεται λαϊκή εντολή για όσα πρόκειται να αποφασίσει. Άλλωστε και η λαϊκή εντολή που του εδόθη το 2009, άλλα τον εξουσιοδοτούσε να κάνει και άλλα έκανε (αλλά και αυτό δεν είναι του παρόντος). Τελικά, σε αυτή τη χώρα εκλογές γίνονται όποτε ο πρωθυπουργός έχει όρεξη για λαϊκή εντολή;


Αυτή η συναίνεση, τελικά, πρέπει να είναι πολύ δολοπλόκα γκόμενα. Αν κάτσει του Γιωργάκη, ο Αντωνάκης δεν θα δει ποτέ εξουσία. Αν δεν της κάτσει ο Αντωνάκης, ο Γιωργάκης θα τα δει κωλυόμενα. ΔΗΜΑΡ, ΔΗΣΥ και ΛΑΟΣ (ο τόνος στο Α), την λιγουρεύονται και της την πέφτουν αγρίως. Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κρατάει το φανάρι.


Ουφ, τα είπα. Γιατί όμως δεν νιώθω καλύτερα;