29 Ιουλίου, δεν μπορώ να σε θυμηθώ

Σήμερα ξύπνησα αγκαλιά με την απόλυτη βεβαιότητα ότι στις 29 Ιουλίου, έχει συμβεί κάτι που θα έπρεπε να θυμάμαι. Αλλά, δεν το θυμάμαι.

Η σχέση μου με τους αριθμούς δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα καλή. Οι αριθμοί όμως που αναπαριστούν ημερομηνίες ήταν πάντα σύντροφοι μου. Γεννήσεις, θάνατοι, και άλλα γεγονότα, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, που για καλό ή για κακό, αποτυπώθηκαν σαν τατουάζ στο κορμί της ζωής μου.

Στίβω το μυαλό μου να θυμηθώ τι είναι αυτό που έχει γίνει στις 29 Ιουλίου και δεν τα καταφέρνω. Με ενοχλεί η επιλεκτική αμνησία μου, περισσότερο όμως με ενοχλεί η φορτική απαίτηση του συμβάντος που δεν θυμάμαι, να το θυμηθώ. Και η μυρωδιά του. Δεν μυρίζει χαρά.

Ο χρόνος κινείται ανάμεσα στους αριθμούς, τις ημερομηνίες που δεν μπορώ να ξεχάσω. 29 Ιανουαρίου, η πρωτοχρονιά. 23 Απριλίου. 21 Ιουλίου. 19 Σεπτεμβρίου. 28 Νοεμβρίου. 17 Δεκεμβρίου. 21 Δεκεμβρίου. Και πάλι από την αρχή. Χαρές και λύπες μαζί, σαν μαργαριτάρια στο ίδιο κολιέ, γύρω από το λαιμό μιας ζωής.

Στο ημερολόγιο των ημερομηνιών μου δεν βρίσκω την 29 Ιουλίου. Αλλά είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κάτι υπάρχει, ή θα έπρεπε να υπάρχει. Ρωτάω το στομάχι και μου το επιβεβαιώνει, με ένα σφίξιμο. Δεν μπορώ, όμως, να θυμηθώ. 

Αναλογίζομαι - μάλλον ως δικαιολογία - ότι υπάρχει και ένα γεγονός χωρίς ημερομηνία. Συνέβη, το θυμάμαι και ίσως περισσότερο από όσο θα ήθελα, αλλά η ημερομηνία του είναι απροσδιόριστη, κρυμμένη σε ένα θολό τριήμερο του Νοεμβρίου. 

Μήπως το 29 Ιουλίου είναι και αυτό, μια ακόμη θολή ημερομηνία; Όχι. Σίγουρα όχι. Είναι 29 Ιουλίου, απόλυτα ξεκάθαρο. Και πάλι όμως δεν μπορώ να θυμηθώ το συμβάν. Ή μήπως ήταν γεγονός;  Αφαιρούμαι προσπαθώντας να καταλάβω γιατί διαφοροποιώ το συμβάν από το γεγονός. Με κάποιο τρόπο αποδίδω στα γεγονότα και προσωπική συμμετοχή. Επανέρχομαι όταν το 29 Ιουλίου αναβοσβήνει γρηγορότερα στο μυαλό μου.

Για ένα δευτερόλπετο, σκέφτομαι ότι ίσως να μην έχει συμβεί ακόμη, ίσως να συμβεί σήμερα. Το επόμενο δευτερόλεπτο, με μέμφομαι και με λοιδορώ για τις αηδίες που σκέφτομαι. Κανείς δεν ξέρει τι ΘΑ συμβεί. Το μόνο που μπορεί να ξέρει είναι τι ΈΧΕΙ ήδη συμβεί. Με χαστουκίζει η ιδέα ότι θα ταξιδεύω, όλη μου τη ζωή, για τη χώρα του ΘΑ, παρέα με τον αόριστο και τον παρακείμενο.

Το 29 Ιουλίου έχει αρχίσει να εκνευρίζεται. Και εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ. Θα με τυρρανάει όλη την ημέρα. Με πιέζει. Και η αντίδραση μου στην πίεση είναι  η αναπάντεχη ιδέα ότι μπορεί να σφετερίζεται την παρήχηση με το 29 Ιουνίου. Από την άλλη όμως, το 29 Ιουνίου δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη την αποτύπωση του, οπότε πως είναι δυνατόν η παρήχηση του να έχει τέτοια δύναμη;

Το παίρνω απόφαση. Ή θα θυμηθώ ή πρέπει να περιμένω να ξημερώσει. 

Μα τι στο διάολο θέλει από μένα το 29 Ιουλίου;

Τι έγινε ρε παιδιά;

Μετά από ένα Μνημόνιο και κάποια σίκουελ, μετά από ένα Μεσοπρόθεσμο και έναν Εφαρμοστικό Νόμο (και μην ξεχνάμε και το πολυνομοσχέδιο - όπως λέμε πολυμίξερ - του υπουργείο Οικονομικών που κατατέθηκε και αναμένει να ψηφιστεί, διότι ψήφοι υπάρχουν), η χρεωκοπία είναι εδώ. Με ονοματεπώνυμο ... Επιλεκτική Χρεωκοπία. Τώρα να πω ότι χάρηκα για τη γνωριμία, ψέματα θα πω.

Στην αρχή θα μας έσωζε το Μνημόνιο, μετά θα μας έσωζε το επικαιροποιημένο Μνημόνιο, μετά θα μας έσωζε το Μεσοπρόθεσμο. Τελικά τίποτα μάλλον δεν μας έσωσε, εκτός κι αν έρχεται κάτι και μας προετοιμάζουν για να "σωθούμε", για μια ακόμη φορά. 

Να δείτε που στο τέλος θα παρακαλάμε να χρεωκοπήσουμε για να φύγει η απειλή... Και για να είμαστε ειλικρινείς, η προοπτική της χρεωκοπίας, μετά από όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο, δεν φαντάζει και τόσο κακή. Βέβαια, αν αντί για φέτος, είχε γίνει πέρισυ, αντί Μνημονίου, θα τον είχαν πιει οι τράπεζες (παγκοσμίως, καθόσον το μικρό αλλά περήφανο Ελλαδιστάν έδινε τα φώτα του - αλλάζοντας τα δικά τους - σε σχεδόν όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα). Τώρα όμως θα τον πιούμε μόνο εμείς. Όπως φυσικά, άλλο πράγμα η συντεταγμένη χρεωκοπία και άλλο η ασύντακτη (και είναι γνωστό ότι εμείς είμαστε νοικοκυραίοι και μια "τάξη και ασφάλεια" τη θέλουμε).

Ξέρω, όμως, τι δεν πήγε καλά. Δεν εφαρμόστηκε όλο το Μνημόνιο (απόδειξη ότι ζουν ακόμη συνταξιούχοι) και το Μεσοπρόθεσμο δεν πρόλαβε να εφαρμοστεί (ειδικά εκείνο το κομμάτι περί 50 δις ιδιωτικοποιήσεων - ναι, εδώ γελάμε).

Τέτοιες ώρες όμως, τέτοια λόγια. Και επειδή δεν είμαι οικονομολόγος για να κάνω βαθυστόχαστες  αναλύσεις, θα σας πω μόνο το εξής : μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, ανέβηκε το Χρηματιστήριο (και όχι μόνο το ελληνικό). Αν λοιπόν αναλογιστεί κανείς ότι στο Χρηματιστήριο παίζουν όσοι έχουν καβαντζωμένα λεφτά και δεν περιμένουν - φυσικά - να ζήσουν από τη δουλειά τους, τότε, αφού αυτοί χαίρονται, εγώ πρέπει να λυπάμαι. Καθόλου ασφαλές κριτήριο, αλλά σάμπως όλες οι υπόλοιπες παπαροκλάδες που ακούμε είναι περισσότερο σοβαρές;

Την περασμένη Τρίτη το πρωί, άκουσα στη πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ, την κα Ξενογιαννακοπούλου (αν θέλετε τη γνώμη μου, της πάει καλύτερα το Ξυνογιαννακοπούλου), να ομιλεί περισπούδαστα περί συστημικής κρίσης της ΕΕ. Αν δεν ήταν βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, είμαι σίγουρη ότι θα είχε βγει ανακοίνωση της αντιπροεδρίας της κυβερνήσεως (ξέρετε του χοντρού - ουπς και οι δύο αντιπρόεδροι είναι χοντροί, πως θα τους ξεχωρίζουμε; τέσπα του Πάγκαλου εννοώ ) με την οποία θα καταδεινύνονταν η υποδαύλιση από τον Συριζα τέτοιων δηλώσεων. Καλά ξυπνητούρια κα Ξενογιαννακοπούλου. Για εξηγήστε μας τώρα τι ήταν όλες αυτές οι πίπες που μας λέγατε τον τελευταίο χρόνο; Πρώτα έφταιγε ότι είμαστε τεμπέληδες, χαραμοφάηδες και κλέφτες (και έπρεπε να μας τιμωρήσουν που ήμαστε κακά παιδιά), τώρα φταίει η ΕΕ (που φταίει). Στο τέλος, θα βγούμε ματιασμένοι (που και αυτό κάποιοι το λένε ήδη - τελικά δεν έχω φαντασία!). Φταίω εγώ, φταις εσύ φταίει και ο Χατζηπετρής.

Σήμερα η ίδια εκπομπή φιλοξενούσε την κα Μπακογιάννη (ναι, είδα ένα μέρος - έκανα αντιλυσσικό πρόσφατα, μην ανησυχείτε), η οποία σε κάποια φάση, ανέφερε ότι εκείνη προτάσσει το καλό της πατρίδας, έναντι του όποιου προσωπικού όφελους, διότι ως μάνα, όπως άλλωστε όλες οι μανάδες, δεν μπλέκεται στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της. Κα Μπακογιάννη μου, προς στιγμήν και για χάρη της συζήτησης θα παραβλέψω το γεγονός ότι τα δικά σας παιδιά, σε σύγκριση με τα δικά μου, βρίσκονται  σε εντελώς διαφορετική κατάσταση και συνεπώς εντελώς διαφορετικά πράγματα είναι απαραίτητα και σημαντικά για τα μεν και τα δε. Αυτό που θα ήθελα να σας παρακαλέσω είναι να κάνετε, ως μάνα, ό,τι πιστεύετε σωστό για τα δικά σας παιδιά, αλλά να αφήσετε τα δικά μου ήσυχα, γιατί και οι υπόλοιπες δεν μπερδευόμαστε με το τι είναι σημαντικό και τι όχι .

Και τώρα για επίλογο (όπως λέμε επιδόρπιο) σας έχω κερασάκι : «Η διοίκηση Σαμαρά διέλυσε το Κολέγιο!»

Αναμνήσεις δακρυγόνων

Είχα ήδη ακούσει τι είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ. Και η μόνη αλήθεια είναι ότι φοβόμουν. Πρώτα για τους ανθρώπους που ήταν εκεί και δεύτερον για μένα που είχα αποφασίσει ότι την επόμενη ημέρα θα ήμουν και εγώ εκεί. 

Άκουσα πολλές φορές το "Έλα μην πας σήμερα" και η αλήθεια είναι ότι και ο φόβος μου φώναζε  να μην πάω. Τελικά, όμως η ντροπή φώναξε πιο δυνατά. Η ντροπή που θα ένιωθα αν δεν πήγαινα. Η ντροπή που θα ένιωθα αν άφηνα τους άλλους να καταπιούν όλα τα χημικά μόνοι τους. Ήξερα ότι ένα μέρος αυτών μου αναλογούσε και το μόνο τίμιο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να πάω να πάρω το μερίδιο μου. Και πήγα. 

(Όχι, δεν έτρεφα αυταπάτες ότι μπορούσε να αποτραπεί η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Είμαι βλαμμένη, αλλά όχι τόσο που να μην διατηρώ επαφή με την πραγματικότητα)

Αυτή τη φορά όμως όλα ήταν διαφορετικά, διότι εγώ ήμουν διαφορετική. Όλες τις προηγούμενες φορές, όσα χρόνια πίσω κι αν πάμε, πήγαινα προετοιμασμένη (όσο μπορούσα και όσο μου έκοβε). Παντελόνι με πολλές τσέπες για να χώσω μέσα τα απαραίτητα, αθλητικά παπούτσια, μαντήλια, νερά κλπ. Αυτή τη φορά όμως, άφησα όλο τον "εξοπλισμό" μου πίσω. Πήγα έτσι όπως ήμουν το πρωί που κατέβηκα στη δουλειά, διότι δεν ήθελα να δεχθώ (και να αποδεχθώ) ότι η εξάσκηση συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος είναι μάχη και πρέπει να πάω προετοιμασμένη και εξολπισμένη.  Αν είδατε λοιπόν μια τύπισσα να περιφέρεται με το φουστανάκι της και τα πεδιλάκια της ανάμεσα σε καπνούς, δακρυγόνα και πέτρες, ήμουν εγώ.  

(πρέπει πάντως να ήμουν πολύ γελοίο θέαμα, διότι έπιασα αρκετούς να με κοιτούν στην καλύτερη περίπτωση με απορία, στη χειρότερη σαν ούφο)

Κάποια στιγμή, ξεχώρισα στο πλήθος ένα ψηλό παλικάρι που με σήκωμενο το χέρι του, κρατούσε, ακόμη πιο ψηλά, ένα μπουκάλι με ψεκαστήρα γεμάτο με αραιωμένο malox, και ψέκαζε όποιον του το ζητούσε. Δεν είχε περάσει πολύ ώρα από τη στιγμή που είχαν σκάσει μπροστά μας μερικά δακρυγόνα (και ασφυξιογόνα, είμαι σίγουρη) και μπήκα στον πειρασμό. Ναι, ήταν πειρασμός, με τα μυαλά που είχα πάρει μαζί μου εκείνη την ημέρα. Αλλά αντιστάθηκα (χρησιμοποιώντας - προφανώς - τα ίδια μυαλά).

(κάπου διάβασα, μια - δύο ημέρες μετά τα επεισόδια, ότι όποιος κατέβηκε εκείνη την ημέρα στο κέντρο απροετοίμαστος είναι είτε μαλάκας, είτε μαζόχας. Συμφωνώ απολύτως, διότι μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας ότι είμαι ΚΑΙ τα δύο).

Αφού περιφερθήκαμε επί δύο και πλέον ώρες προς όλες τις πιθανές και απίθανες κατευθύνσεις, πέριξ της πλατείας, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι έχουμε το δακρυγονο-μαγνήτη, αφού όπου κι αν πηγαίναμε, έπεφταν δακρυγόνα (ώρες μετά ανακαλύψαμε ότι δεν έχουμε κανέναν μαγνήτη, απλά όντως έπεφταν παντού δακρυγόνα). Κάποια στιγμή βρεθήκαμε στη Φιλελλήνων, μαζί με πολύ κόσμο. Για λίγο φάνηκε ότι εκεί θα βρίσκαμε ηρεμία και αέρα. Δεν άργησαν να διαψευστούν οι ελπίδες μας. Σύντομα, άρχισαν να πέφτουν δακρυγόνα στην αρχή της Φιλελλήνων. Ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος άρχισε να συρρέει στη Ξενοφώντος (πρώτη κάθετος της Φιλελλήνων). Εμείς, μπήκαμε στο κομμάτι της Ξενοφώντος που βγάζει στη Νίκης και το οποίο είναι τυφλό (η Ξενοφώντος συναντά κάθετα τη Νίκης και εκεί τελειώνει). Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι. Για μια ακόμη φορά, χωθήκαμε σε ένα στενό για να γλιτώσουμε από τα δακρυγόνα. Ούτε όμως αυτή τη φορά, τα γλιτώσαμε, διότι λίγα λεπτά αργότερα έπεσαν δακρυγόνα επί της Ξενοφώντος, στο σημείο μεταξύ Φιλελλήνων και Νίκης. Κάτι που το στενό είναι τυφλό, κάτι που εκεί είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος, για λίγο, όλοι μας, το μόνο που σκεφτήκαμε ήταν να τρέξουμε. Ευτυχώς, όμως, οι περισσότεροι, με την παραίνεση των ψυχραμότερων που φώναζαν "Μην τρέχετε", καταφέραμε να τιθασσεύσουμε την παρόρμηση και κινηθήκαμε περπατώντας προς τη Νίκη. Εμείς μπήκαμε στη συνέχεια στην Απόλλωνος, όπου σταθήκαμε, προσπαθώντας να σκεφτούμε. Δεν ξέρω τι σκέφτονταν οι άλλοι δύο που ήμαστε μαζί, εγώ πάντως σκεφτόμουν "τι είναι  όλος αυτός ο χαμός που συμβαίνει γύρω μου;".

Αυτό πάντως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εκείνη την ημέρα (και ομολογώ ότι το αντιλήφθηκα πολύ αργότερα από τότε που συνέβη, αλλά νομίζω ότι πλέον είναι η κυρίαρχη ανάμνηση) ήταν το γεγονός ότι το ένα παλικάρι που ήμαστε μαζί εκείνη την ημέρα, το έβλεπα για δεύτερη φορά και δεν ξέρω τίποτα περισσότερο από το μικρό του όνομα. Παρά ταύτα, κάθε φορά που προσπαθούσαμε να μετακινηθούμε (περπατώντας ο ένας πίσω από τον άλλον, σαν ένα μικρό ανθρώπινο τρενάκι) έβρισκε πάντα τρόπο να μου "παραχωρεί" τη θέση του, ώστε να βρίσκομαι πάντα στο μέσο του "τρένου", ώστε να υπάρχει κάποιος μπροστά μου και κάποιος πίσω μου.

Ο ΔΣΑ και το κύπελλο των τελών

Σήμερα θα μου επιτρέψετε το ατόπημα να πω τον πόνο μου. Καλά, και σε πολλές άλλες φάσεις, τον πόνο μου λέω, αλλά σήμερα η ανάρτηση έχει "επαγγελματικό" χαρακτήρα. Και για να μην τα πολυλογώ, θέλω να κράξω τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, ή τον μεγαλύτερο επιστημονικό σύλλογο της χώρας όπως αρέσκεται η εκάστοτε διοίκηση του να τον προσφωνεί. 

Τα θέματα του κραξίματος έχουσι ως ακολούθως :

 1. Τέλος επιτηδεύματος. Αγαπητοί σύμβουλοι, φαντάζομαι ότι έχετε ακούσει ότι αυτό εφαρμόζεται και στους ασκούντες ελευθέριο επάγγελμα, ήτοι και στους δικηγόρους. Επίσης, φαντάζομαι ότι από φορολογικό δίκαιο κάτι έχει πάρει το αυτί σας. Έτσι, φαντάζομαι (εδώ ίσως η φαντασία μου έχει αρχίσει να οργιάζει) γνωρίζετε ότι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ φόρου και τέλους συνίσταται στην ύπαρξη ειδικής αντιπαροχής, δηλαδή το τέλος καταβάλλεται από τον πολίτη σε αντάλλαγμα της ιδιαίτερης χρήσης δημοσίου έργου ή υπηρεσίας (το ΣτΕ έχει πλούσια νομολογία για το θέμα αυτό. Όπως επίσης και το ΔΕΚ, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, θεωρεί ότι όταν το τέλος υπερβαίνει το κόστος της παρεχόμενης υπηρεσίας, συνιστά, κατά το υπερβάλλον, οικονομική επιβάρυνση ισοδύναμου προς δασμό αποτελέσματος). Μπορεί να μου διέφυγε, αλλά δεν παρατήρησα κάποια ειδική αντιπαροχή για την επιβολή του τέλους. Τα λεγόμενα δε του υπουργού οικονομικών περί πιστοποίησης και ελέγχου των επιτηδευματιών, μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν, στο μέτρο που μετά την απελευθέρωση του επαγγέλματος, για ποια πιστοποίηση μιλάμε, ενώ σε σχέση με τον έλεγχο, ελπίζω να μην εννοεί τον φορολογικό, διότι εκεί θα αρχίσουν να φεύγουν ντομάτες και είναι ακριβές (θυμόμαστε ακόμη τα 13.000 ευρώ που δήλωσε η κα Βόζενμπεργκ και την pro bono παροχή των υπηρεσιών της). Δεν θα μου έκανε εντύπωση βέβαια, ο πολυχρονεμένος υπουργός μας να εννοεί την πιστοποίηση και τον έλεγχο που ασκεί ο οικείος σύλλογος στα μέλη του, όπου ως πιστοποίηση νοείται η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, μετά από εκείνες τις επιεικώς γελοίες εξετάσεις που δίνουμε και ο (πειθαρχικός) έλεγχος των μελών (εδώ κι αν θα πέσουν γέλια, έχουμε δει τις αποφάσεις του πειθαρχικού συμβουλίου, όταν φυσικά ευαρεστείται να ασχοληθεί). Σε κάθε περίπτωση, αν η πιστοποίηση και ο έλεγχος σχετίζεται με την ύπαρξη και τη λειτουργία του συλλόγου, τότε το τέλος θα έπρεπε να καταβάλλεται υπέρ του συλλόγου (και τέτοιο καταβάλλουμε ήδη, ξέρετε εσείς, ετήσιες δηλώσεις). Από όσα κατάλαβα εγώ όμως, το τέλος καταβάλλεται υπέρ του δημοσίου εν γένει. 

Τέλος, μην πιάσω και τις απαιτήσεις περί ειδικά αιτιολογημένης απόφασης για την επιβολή του τέλους, γιατί θα το ξημερώσουμε. To cut a long story short, ο Φινοκαλιώτης έχει βγάλει ένα καλό βιβλιαράκι, με τίτλο Φορολογικό Δίκαιο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα...

2. Απελευθέρωση επαγγέλματος και γραμμάτια προείσπραξης δικηγορικής αμοιβής. Σύμφωνα με αυτή την ανακοίνωση του συλλόγου, "το γραμμάτιο παύει να συνδέεται με την προείσπραξη αμοιβής και εκδίδεται πλέον αποκλειστικώς για λόγους υπολογισμού και καταβολής των πάσης φύσεως κρατήσεων υπέρ του οικείου Δικηγορικού Συλλόγου των Ασφαλιστικών Ταμείων, του Ταμείου Συνεργασίας και του Διανεμητικού Λογαριασμού". Επίσης, σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, "Δεν υπάρχουν πλέον ελάχιστες αμοιβές, αλλά η αμοιβή συμφωνείται ελεύθερα μεταξύ Δικηγόρου και εντολέως" καθώς και "Ανεξαρτήτως του ύψους της συμφωνηθείσης αμοιβής, οι κρατήσεις υπολογίζονται πάντοτε επί των «ποσών αναφοράς»". Εν ολίγοις αυτό που μας λέτε είναι ότι οι πρώην αμοιβές λέγονται πλέον "ποσά αναφοράς" και ανεξάρτητα από το ποσό της αμοιβής που θα λάβουμε (ήτοι ακόμη κι όταν είναι μικρότερη από το "ποσό αναφοράς"), θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τις ίδιες κρατήσεις υπολογιζόμενες επί του "ποσού αναφοράς". Αντιλαμβάνεστε ότι η εν λόγω ρύθμιση, την οποία ονομάζετε και ορθολογική, είναι εξόχως άδικη για τους δικηγόρους; Μάλλον όχι, στο μέτρο που στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για τα λεφτάκια που θα έχανε ο σύλλογος (και τα ταμεία), αν προσπαθούσαμε να την κάνουμε δίκαιη. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να αναλύσω ότι θα συνεχίσουμε, όπως εδώ και χρόνια, να πληρώνουμε υπέρ των ταμείων ποσά, τα οποία δεν δικαιούμαστε να αντιλογίσουμε έναντι των εισφορών μας (και τα οποία μέχρι πρότινος, περνούσαμε ως έσοδα, ενώ τώρα ενσωματώνονται στην αμοιβή μας, και είμαστε αποκλειστικά υπόχρεοι για την καταβολή τους). 

Τι να κάνουμε όμως, ο σύλλογος πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει για να τον χρησιμοποιούν κάποιοι ως εφαλτήριο για πολιτική καριέρα...