Αναμνήσεις δακρυγόνων

Είχα ήδη ακούσει τι είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ. Και η μόνη αλήθεια είναι ότι φοβόμουν. Πρώτα για τους ανθρώπους που ήταν εκεί και δεύτερον για μένα που είχα αποφασίσει ότι την επόμενη ημέρα θα ήμουν και εγώ εκεί. 

Άκουσα πολλές φορές το "Έλα μην πας σήμερα" και η αλήθεια είναι ότι και ο φόβος μου φώναζε  να μην πάω. Τελικά, όμως η ντροπή φώναξε πιο δυνατά. Η ντροπή που θα ένιωθα αν δεν πήγαινα. Η ντροπή που θα ένιωθα αν άφηνα τους άλλους να καταπιούν όλα τα χημικά μόνοι τους. Ήξερα ότι ένα μέρος αυτών μου αναλογούσε και το μόνο τίμιο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να πάω να πάρω το μερίδιο μου. Και πήγα. 

(Όχι, δεν έτρεφα αυταπάτες ότι μπορούσε να αποτραπεί η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Είμαι βλαμμένη, αλλά όχι τόσο που να μην διατηρώ επαφή με την πραγματικότητα)

Αυτή τη φορά όμως όλα ήταν διαφορετικά, διότι εγώ ήμουν διαφορετική. Όλες τις προηγούμενες φορές, όσα χρόνια πίσω κι αν πάμε, πήγαινα προετοιμασμένη (όσο μπορούσα και όσο μου έκοβε). Παντελόνι με πολλές τσέπες για να χώσω μέσα τα απαραίτητα, αθλητικά παπούτσια, μαντήλια, νερά κλπ. Αυτή τη φορά όμως, άφησα όλο τον "εξοπλισμό" μου πίσω. Πήγα έτσι όπως ήμουν το πρωί που κατέβηκα στη δουλειά, διότι δεν ήθελα να δεχθώ (και να αποδεχθώ) ότι η εξάσκηση συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος είναι μάχη και πρέπει να πάω προετοιμασμένη και εξολπισμένη.  Αν είδατε λοιπόν μια τύπισσα να περιφέρεται με το φουστανάκι της και τα πεδιλάκια της ανάμεσα σε καπνούς, δακρυγόνα και πέτρες, ήμουν εγώ.  

(πρέπει πάντως να ήμουν πολύ γελοίο θέαμα, διότι έπιασα αρκετούς να με κοιτούν στην καλύτερη περίπτωση με απορία, στη χειρότερη σαν ούφο)

Κάποια στιγμή, ξεχώρισα στο πλήθος ένα ψηλό παλικάρι που με σήκωμενο το χέρι του, κρατούσε, ακόμη πιο ψηλά, ένα μπουκάλι με ψεκαστήρα γεμάτο με αραιωμένο malox, και ψέκαζε όποιον του το ζητούσε. Δεν είχε περάσει πολύ ώρα από τη στιγμή που είχαν σκάσει μπροστά μας μερικά δακρυγόνα (και ασφυξιογόνα, είμαι σίγουρη) και μπήκα στον πειρασμό. Ναι, ήταν πειρασμός, με τα μυαλά που είχα πάρει μαζί μου εκείνη την ημέρα. Αλλά αντιστάθηκα (χρησιμοποιώντας - προφανώς - τα ίδια μυαλά).

(κάπου διάβασα, μια - δύο ημέρες μετά τα επεισόδια, ότι όποιος κατέβηκε εκείνη την ημέρα στο κέντρο απροετοίμαστος είναι είτε μαλάκας, είτε μαζόχας. Συμφωνώ απολύτως, διότι μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας ότι είμαι ΚΑΙ τα δύο).

Αφού περιφερθήκαμε επί δύο και πλέον ώρες προς όλες τις πιθανές και απίθανες κατευθύνσεις, πέριξ της πλατείας, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι έχουμε το δακρυγονο-μαγνήτη, αφού όπου κι αν πηγαίναμε, έπεφταν δακρυγόνα (ώρες μετά ανακαλύψαμε ότι δεν έχουμε κανέναν μαγνήτη, απλά όντως έπεφταν παντού δακρυγόνα). Κάποια στιγμή βρεθήκαμε στη Φιλελλήνων, μαζί με πολύ κόσμο. Για λίγο φάνηκε ότι εκεί θα βρίσκαμε ηρεμία και αέρα. Δεν άργησαν να διαψευστούν οι ελπίδες μας. Σύντομα, άρχισαν να πέφτουν δακρυγόνα στην αρχή της Φιλελλήνων. Ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος άρχισε να συρρέει στη Ξενοφώντος (πρώτη κάθετος της Φιλελλήνων). Εμείς, μπήκαμε στο κομμάτι της Ξενοφώντος που βγάζει στη Νίκης και το οποίο είναι τυφλό (η Ξενοφώντος συναντά κάθετα τη Νίκης και εκεί τελειώνει). Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι. Για μια ακόμη φορά, χωθήκαμε σε ένα στενό για να γλιτώσουμε από τα δακρυγόνα. Ούτε όμως αυτή τη φορά, τα γλιτώσαμε, διότι λίγα λεπτά αργότερα έπεσαν δακρυγόνα επί της Ξενοφώντος, στο σημείο μεταξύ Φιλελλήνων και Νίκης. Κάτι που το στενό είναι τυφλό, κάτι που εκεί είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος, για λίγο, όλοι μας, το μόνο που σκεφτήκαμε ήταν να τρέξουμε. Ευτυχώς, όμως, οι περισσότεροι, με την παραίνεση των ψυχραμότερων που φώναζαν "Μην τρέχετε", καταφέραμε να τιθασσεύσουμε την παρόρμηση και κινηθήκαμε περπατώντας προς τη Νίκη. Εμείς μπήκαμε στη συνέχεια στην Απόλλωνος, όπου σταθήκαμε, προσπαθώντας να σκεφτούμε. Δεν ξέρω τι σκέφτονταν οι άλλοι δύο που ήμαστε μαζί, εγώ πάντως σκεφτόμουν "τι είναι  όλος αυτός ο χαμός που συμβαίνει γύρω μου;".

Αυτό πάντως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εκείνη την ημέρα (και ομολογώ ότι το αντιλήφθηκα πολύ αργότερα από τότε που συνέβη, αλλά νομίζω ότι πλέον είναι η κυρίαρχη ανάμνηση) ήταν το γεγονός ότι το ένα παλικάρι που ήμαστε μαζί εκείνη την ημέρα, το έβλεπα για δεύτερη φορά και δεν ξέρω τίποτα περισσότερο από το μικρό του όνομα. Παρά ταύτα, κάθε φορά που προσπαθούσαμε να μετακινηθούμε (περπατώντας ο ένας πίσω από τον άλλον, σαν ένα μικρό ανθρώπινο τρενάκι) έβρισκε πάντα τρόπο να μου "παραχωρεί" τη θέση του, ώστε να βρίσκομαι πάντα στο μέσο του "τρένου", ώστε να υπάρχει κάποιος μπροστά μου και κάποιος πίσω μου.