Ο ΔΣΑ και το κύπελλο των τελών

Σήμερα θα μου επιτρέψετε το ατόπημα να πω τον πόνο μου. Καλά, και σε πολλές άλλες φάσεις, τον πόνο μου λέω, αλλά σήμερα η ανάρτηση έχει "επαγγελματικό" χαρακτήρα. Και για να μην τα πολυλογώ, θέλω να κράξω τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, ή τον μεγαλύτερο επιστημονικό σύλλογο της χώρας όπως αρέσκεται η εκάστοτε διοίκηση του να τον προσφωνεί. 

Τα θέματα του κραξίματος έχουσι ως ακολούθως :

 1. Τέλος επιτηδεύματος. Αγαπητοί σύμβουλοι, φαντάζομαι ότι έχετε ακούσει ότι αυτό εφαρμόζεται και στους ασκούντες ελευθέριο επάγγελμα, ήτοι και στους δικηγόρους. Επίσης, φαντάζομαι ότι από φορολογικό δίκαιο κάτι έχει πάρει το αυτί σας. Έτσι, φαντάζομαι (εδώ ίσως η φαντασία μου έχει αρχίσει να οργιάζει) γνωρίζετε ότι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ φόρου και τέλους συνίσταται στην ύπαρξη ειδικής αντιπαροχής, δηλαδή το τέλος καταβάλλεται από τον πολίτη σε αντάλλαγμα της ιδιαίτερης χρήσης δημοσίου έργου ή υπηρεσίας (το ΣτΕ έχει πλούσια νομολογία για το θέμα αυτό. Όπως επίσης και το ΔΕΚ, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, θεωρεί ότι όταν το τέλος υπερβαίνει το κόστος της παρεχόμενης υπηρεσίας, συνιστά, κατά το υπερβάλλον, οικονομική επιβάρυνση ισοδύναμου προς δασμό αποτελέσματος). Μπορεί να μου διέφυγε, αλλά δεν παρατήρησα κάποια ειδική αντιπαροχή για την επιβολή του τέλους. Τα λεγόμενα δε του υπουργού οικονομικών περί πιστοποίησης και ελέγχου των επιτηδευματιών, μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν, στο μέτρο που μετά την απελευθέρωση του επαγγέλματος, για ποια πιστοποίηση μιλάμε, ενώ σε σχέση με τον έλεγχο, ελπίζω να μην εννοεί τον φορολογικό, διότι εκεί θα αρχίσουν να φεύγουν ντομάτες και είναι ακριβές (θυμόμαστε ακόμη τα 13.000 ευρώ που δήλωσε η κα Βόζενμπεργκ και την pro bono παροχή των υπηρεσιών της). Δεν θα μου έκανε εντύπωση βέβαια, ο πολυχρονεμένος υπουργός μας να εννοεί την πιστοποίηση και τον έλεγχο που ασκεί ο οικείος σύλλογος στα μέλη του, όπου ως πιστοποίηση νοείται η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, μετά από εκείνες τις επιεικώς γελοίες εξετάσεις που δίνουμε και ο (πειθαρχικός) έλεγχος των μελών (εδώ κι αν θα πέσουν γέλια, έχουμε δει τις αποφάσεις του πειθαρχικού συμβουλίου, όταν φυσικά ευαρεστείται να ασχοληθεί). Σε κάθε περίπτωση, αν η πιστοποίηση και ο έλεγχος σχετίζεται με την ύπαρξη και τη λειτουργία του συλλόγου, τότε το τέλος θα έπρεπε να καταβάλλεται υπέρ του συλλόγου (και τέτοιο καταβάλλουμε ήδη, ξέρετε εσείς, ετήσιες δηλώσεις). Από όσα κατάλαβα εγώ όμως, το τέλος καταβάλλεται υπέρ του δημοσίου εν γένει. 

Τέλος, μην πιάσω και τις απαιτήσεις περί ειδικά αιτιολογημένης απόφασης για την επιβολή του τέλους, γιατί θα το ξημερώσουμε. To cut a long story short, ο Φινοκαλιώτης έχει βγάλει ένα καλό βιβλιαράκι, με τίτλο Φορολογικό Δίκαιο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα...

2. Απελευθέρωση επαγγέλματος και γραμμάτια προείσπραξης δικηγορικής αμοιβής. Σύμφωνα με αυτή την ανακοίνωση του συλλόγου, "το γραμμάτιο παύει να συνδέεται με την προείσπραξη αμοιβής και εκδίδεται πλέον αποκλειστικώς για λόγους υπολογισμού και καταβολής των πάσης φύσεως κρατήσεων υπέρ του οικείου Δικηγορικού Συλλόγου των Ασφαλιστικών Ταμείων, του Ταμείου Συνεργασίας και του Διανεμητικού Λογαριασμού". Επίσης, σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, "Δεν υπάρχουν πλέον ελάχιστες αμοιβές, αλλά η αμοιβή συμφωνείται ελεύθερα μεταξύ Δικηγόρου και εντολέως" καθώς και "Ανεξαρτήτως του ύψους της συμφωνηθείσης αμοιβής, οι κρατήσεις υπολογίζονται πάντοτε επί των «ποσών αναφοράς»". Εν ολίγοις αυτό που μας λέτε είναι ότι οι πρώην αμοιβές λέγονται πλέον "ποσά αναφοράς" και ανεξάρτητα από το ποσό της αμοιβής που θα λάβουμε (ήτοι ακόμη κι όταν είναι μικρότερη από το "ποσό αναφοράς"), θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τις ίδιες κρατήσεις υπολογιζόμενες επί του "ποσού αναφοράς". Αντιλαμβάνεστε ότι η εν λόγω ρύθμιση, την οποία ονομάζετε και ορθολογική, είναι εξόχως άδικη για τους δικηγόρους; Μάλλον όχι, στο μέτρο που στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για τα λεφτάκια που θα έχανε ο σύλλογος (και τα ταμεία), αν προσπαθούσαμε να την κάνουμε δίκαιη. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να αναλύσω ότι θα συνεχίσουμε, όπως εδώ και χρόνια, να πληρώνουμε υπέρ των ταμείων ποσά, τα οποία δεν δικαιούμαστε να αντιλογίσουμε έναντι των εισφορών μας (και τα οποία μέχρι πρότινος, περνούσαμε ως έσοδα, ενώ τώρα ενσωματώνονται στην αμοιβή μας, και είμαστε αποκλειστικά υπόχρεοι για την καταβολή τους). 

Τι να κάνουμε όμως, ο σύλλογος πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει για να τον χρησιμοποιούν κάποιοι ως εφαλτήριο για πολιτική καριέρα...