Δεν χωρίζονται τα σιαμαία

Στις 11 Δεκεμβρίου, σχολίαζα, γεμάτη αγανάκτηση, τις δηλώσεις Ιερώνυμου, σχετικά με την απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων.

Που να φανταστώ όμως, ότι μόλις λίγες ημέρες αργότερα, θα έβλεπα το ζωντανό θρησκευτικό σύμβολο (λέμε τώρα) ονόματι Ιερώνυμος, να παρίσταται στο υπουργικό συμβούλιο!!!

Αυτοί είναι οι διακριτοί ρόλοι κράτους και εκκλησίας;

Αυτός είναι ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας;

Ψηφαλάκια είναι αυτά... Ανίκατα μάχαν!

Φορολογική μεταρρύθμιση : πράσσειν άλογα ή πράσινα άλογα ;

Ενόψει των εορτών, παραδοσιακά, και ενισχυμένα λόγω εξαγγελιών, ακούγεται ότι εφοριακοί "θα σαρώσουν την αγορά" με ελέγχους, ενώ ήδη πολύ κουβέντα γίνεται για τη μεταρρύθμιση του φορολογικού ζητήματος.

Δεν αντιλέγω, ούτε κατά διάννοια, ότι μια τέτοια μεταρρύθμιση είναι απαραίτητη, κυρίως διότι ο κορμός της φορολογικής νομοθεσίας (Κώδικας Βιβλίων και Στοιχείων και Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος), έχει υποστεί (με τραγικά μεγάλη συχνότητα), εξαιτίας κοντόφθαλμων πρακτικών και υποβολιμιαίων συμφερόντων, τροποποιήσεις, προσθήκες και προσαρμογές, που τον έχουν καταστήσει διάτρητο και πολλές φορές αντιφατικό με τον εαυτό του. Επιπλέον, είναι απελπιστικά τυπολατρικός, σε σημείο φαρισαϊσμού, με αποτέλεσμα, πλείστες όσες φορές, να διυλίζει τον υποσιτιζόμενο κώνωπα και περνάει, όχι η καμήλα, αλλά το ...Hammer. Κλασσικό παράδειγμα του φαρισαϊσμού που κατατρύχει τη φορολογική νομοθεσία μας είναι η λεγόμενη αυτοτελής φορολόγηση και ιδίως η φορολόγηση των κερδών των εταιριών στην πηγή, δηλαδή στην εταιρία, η οποία εν συνεχεία τα αποδίδει φορολογημένα στους εταίρους, εξαντλώντας με τον τρόπο αυτό την φορολογική υποχρέωση των τελευταίων από το λόγο αυτό. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ο συντελεστής φορολογίας  νομικών προσώπων δεν ξεπερνά το 27%, τότε υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που κάποιος συνεταίρος, ενώ λαμβάνει κέρδη από την εταιρία πολλών δεκάδων χιλιάδων ευρώ,  και συνεπώς δεν τα φορολογείται ως εισόδημα, διότι έχουν ήδη φορολογηθεί με το συντελεστή που αφορά την εταιρία, ενώ αν, αντίθετα, τα ίδια εισοδήματα εισέπρατε ως ελεύθερος επαγγελματίας, τότε θα φορολογούνταν μέχρι και με το διπλάσιο συντελεστή. Για να μην αναφέρω φυσικά ότι σε μια νομοθετική διάταξη (ακόμη κι αν αποτελείται από 5 λέξεις, αντιστοιχούν 50 υπουργικές αποφάσεις για την εκτέλεση της και 500 ερμηνευτικές εγκύκλιοι για την επεξήγηση της (βλ. διαστρέβλωση πολλές φορές), λες και ο νομοθέτης στην Ελλάδα είναι η Πυθεία.

Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι προκειμένου να πετύχει η οποιαδήποτε, ακόμη και η καλύτερη νομοθετικά, φορολογική μεταρρύθμιση είναι απαραίτητο να αποκτήσουμε και εμείς οι πολίτες φορολογική συνείδηση. Σε πολλές συζητήσεις για το θέμα αυτό, έχω ακούσει την άποψη ότι "γιατί εγώ να είμαι ειλικρινής και συνεπής, όταν υπάρχουν άλλοι που κλέβουν και μάλιστα κάποιοι που κλέβουν εκατομμύρια", η οποία, παρόλο που εντοπίζει ένα υπαρκτό πρόβλημα, στην ουσία της είναι απλώς μια δικαιολογία/πρόφαση και παραβλέπει το γεγονός ότι αυτή η νοοτροπία διαινωνίζει, αν όχι δημιουργεί και διογκώνει το πρόβλημα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση του "αν ήξερα ότι θα χρήματα μου θα πάνε για καλό σκοπό, σχολεία, νοσοκομεία κλπ. δεν θα είχα πρόβλημα, προς το παρόν όμως πηγαίνουν στις τσέπες των επιτήδειων". Και ναι, είναι αλήθεια, ότι κυκλοφορούν πολλοί μακρυχέρηδες, καλό θα ήταν όμως να αναγνωρίσουμε ότι όλοι, άλλος περισσότερος και άλλος λιγότερο, προσπαθούμε να μειώσουμε τη συνεισφορά μας στο δημόσιο κορβανά και αυτό είναι τελικά η φοροδιαφυγή, άρα με απλά λόγια είμαστε όλοι φοροφυγάδες και η μόνη διαφορά είναι ότι κάποιοι καταφέρνουν να φοροδιαφεύγουν περισσότερα και άλλοι λιγότερα.

Και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί όμως για την πάταξη των στερούμενων φορολογικής συνείδησης πολιτών δεν άμοιροι στην επιτυχία ή αποτυχία της όποιας μεταρρύθμισης, διότι το κράτος μπορεί να δημιουργήσει την καλύτερη νομοθετικά φόρμουλα, αυτοί όμως που θα κληθούν να την εφαρμόσουν, είναι το μισό και πλέον της συνταγής. Αυτοί οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, όμως, ως γνωστόν και στις πέτρες, είναι από τους πλέον διεφθαρμένους στη χώρα αυτή. Πως λοιπόν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι θα πετύχει η οποιαδήποτε αλλαγή, όταν υποβόσκει ο απολύτως βάσιμος φόβος ότι, για μια ακόμη αφορά, η νομοθεσία θα καταλήξει να γεμίζει τις τσέπες κάποιων εφοριακών που θα βρουν για μια εισέτι φορά τον τρόπο να "τα πάρουν" κατά το κοινώς λεγόμενο; Δεδομένης δε της κατασταλτικής λειτουργίας αυτών των μηχανισμών, είναι προφανές ότι η θέληση του πολίτη να αντισταθεί και να μην "τα χώσει" στον εφοριακό που έχει μπουκάρει για έλεγχο, κάμπτεται εύκολα από την υποψία ότι μετά τα τραβήξει τα πάνδεινα από "συναδέλφους" του εφοριακού που θα καταγγείλει.

Είναι λοιπόν περισσότερο από προφανές ότι η όποια μεταρρύθμιση δεν μπορεί να βασιστεί, τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό, στους μηχανισμούς ελέγχου. Συνεπώς, θα πρέπει να προσανατολιστεί στη χρήση μεθόδων που δεν απαιτούν ή δεν εμπλέκουν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, τουλάχιστον όχι με αποφασιστική συμβολή και κατασταλτική λειτουργία. Παράδειγμα, πριν βγουν οι εφοριακοί στους δρόμους και αρχίσουν να "τσιμπούν" παραβάτες και οι εφημερίδες αρχίσουν τους πηχιαίους τίτλους, καλό θα ήταν η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων να δημιουργήσει την υποδομή να μπορεί να κάνει διασταύρωση των πληροφοριών που έχει στη διάθεση της. Και είναι πολλές οι πληροφορίες αυτές και ως επί το πλείστον παντελώς ανεκμετάλλευτες.

Στη σωστή επίσης κατεύθυνση, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν η κατάργηση μεν των τεκμηρίων, αλλά η υποχρέωση δήλωσης κάθε κινητού και ακινήτου περιουσιακού στοιχείου. Με πιο απλά λόγια ,η κατοχή περιουσίας, με την ευρεία έννοια, δεν θα πρέπει να κατατείνει στη δημιουργία τεκμαρτού ελάχιστου εισοδήματος, όπως ισχύει με τα λεγόμενα τεκμήρια διαβίωσης, αλλά θα πρέπει να λειτουργεί  αφ' ενός ως ένδειξη ειλικρίνειας του φορολογούμενου σε σχέση με εισοδήματα που οικειοθελώς δηλώνει και αφ' ετέρου ως αιτία φορολογίας. Παράδειγμα : η κυριότητα ακινήτου, ακόμη κι αν είναι η πρώτη κατοικία, θα πρέπει να δικαιολογείται από τα οικειθελώς δηλωμένα εισοδήματα, και αφ' ετέρου δεν πρέπει να αποκλείεται της φορολογίας. Αυτή τη στιγμή, υπάρχει η δυνατότητα να απαλλάσσεται του φόρου, λόγω απόκτησης πρώτης κατοικίας και αυτός που για πρώτη κατοικία αγοράζει μεζονέτα στα ΒουΠου (και που συνήθως φυσικά δεν αναγράφει την πραγματική αξία κτήσης, αλλά μόνο την αντικειμενική, για να γλιτώσει εντελώς το φόρο). Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει με τα αυτοκίνητα, σκάφη, πισίνες, ομόλογα, καταθέσεις κλειστών λογαριασμών, δεύτερη - εξοχική και μη - κατοικία κλπ.

Ακροθιγώς, παραπάνω ανέφερα το θέμα της αυτοτελούς φορολόγησης, η οποία ουσιαστικά επιφυλάσσει διαφορετική μεταχείριση στα εισοδήματα ανάλογα με την πηγή τους, δεδομένου ότι επί του παρόντος κάποια εισοδήματα φορολογούνται πριν αποδοθούν στον δικαιούχο τους. Κλασσικό παράδειγμα τα κέρδη νομικών προσώπων, όπου πριν εισπραχθούν από τους συνεταίρους έχουν φορολογηθεί, με το συντελεστή που αντιστοιχεί στη νομική μορφή της εταιρίας, και στη συνέχεια αποδίδονται σε αυτούς, χωρίς καμία φορολογική υποχρέωση. Προφανώς, η επιβολή περαιτέρω φορολογίας θα ήταν άδικη. Επίσης, όμως, άδικη είναι η διαφοροποίηση της μεταχείρισης. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, θα έπρεπε να εκλείψει παντελώς αυτό το καθεστώς και ο,τιδήποτε εισπράττει κάποιος με σταθερό τρόπο να θεωρείται εισόδημα και να φορολογείται ως τέτοιο, αδιάφορα από την πηγή προέλευσης του.Η χρήση της τεχνολογίας και η επέκταση της πιστεύω ότι θα βοηθούσε σημαντικά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιουργούνται με την άρση του καθεστώτος της είσπραξης της πηγής που είναι ο εύκολος και γρήγορος τρόπος. Η ηλεκτρονική διασταύρωση των στοιχείων της εταιρίας, παραδείγματος χάριν, με τα στοιχεία του εταίρου, θα μπορεί εύκολα να καθορίσει αν ο τελευταίος δήλωσε όσα πραγματικά του αποδόθηκαν ως κέρδη. Επιπλέον, σήμερα οι τεχνικές δυνατότητες είναι τέτοιες που το ίδιο θα μπορούσε να πραγματοποιείται με αυτοποιημένο τρόπο.

Επιπλέον, η χρήση της τεχνολογίας θα μπορούσε να βοηθήσει στην ελαχιστοποίηση παρεμβολής, σε κάποιες περιπτώσεις, του ανθρώπινου παράγοντα, ώστε να μειώθουν αντίστοιχα και οι "συναλλαγές" με τους διεφθαρμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Φυσικά το θέμα της δίκαιης φορολογίας δεν εξαντλείται με αυτά. Θα ήταν μάλλον αφελές αν όχι κακοπροαίρετο να υποστηρίξει κάποιος κάτι τέτοιο. Σχετίζεται με τη νομιμότητα λειτουργίας του κράτους (βλ. έκτακτη εισφορά που είναι και επίκαιρη), με τη θέληση του κράτους και του πολίτη να παταχθεί η φοροδιαφυγή (αν με κάποιο τρόπο μπορούσε κάποιος να βρει και να εφαρμόσει ένα σύστημα που κανένας δεν θα μπορούσε να φοροδιαφύγει είμαι σίγουρη ότι είτε θα τον εξορίζαμε - καλή περίπτωση - είτε θα τον δολοφονούσαμε - κακή περίπτωση), με την ταχύτητα λειτουργίας και ανταπόκρισης τους κράτους στις συναλλαγές του με τον πολίτη (περάστε αύριο, γιατί σήμερα έχει πέσει το σύστημα - για την ακρίβεια, το σύστημα είναι μια χαρά, αλλά θέλω να πεταχτώ για κάτι ψώνια), με τη στελέχωση των υπηρεσιών (αχ! επιτέλους ο γικόκας μας διορίστηκε, στην εφορία από τον βουλευτή μας, ξέρεις μωρέ τον μπατζανάκη της κουμπάρας της ξαδέρφης της κουνιάδας της πεθεράς μου), με την ποιότητα μόρφωσης (με απολυτήριο λυκείου μπορώ να βρω δουλειά ; μα φυσικά στο δημόσιο) και τις ικανότητες (εξειδικευμένες γνώσεις) των υπαλλήλων (που είναι αυτό το enter στο πληκτρολόγιο; ) και με όσα άλλα που μερικές φορές φαίνεται άλυτο. Δεν είναι όμως. Αρεσκόμαστε όμως να πιστεύουμε ότι είναι, διότι έτσι δεν θα χρειαστεί να κάνουμε κάτι και κυρίως δεν θα χρειαστεί να ξεβολευτούμε και να σταματήσουμε και εμείς να φοροδιαφεύγουμε.

Για μια ακόμη λοιπόν φορά, έχουμε μπροστά μας μια κυβέρνηση που υπόσχεται αποτελεσματικότερο και δικαιότερο σύστημα φορολογίας. Αν αυτό θα πραγματοποιηθεί θα το δούμε εν καιρώ και μάλλον σύντομα. To ζήτημα για εμένα όμως έγκειται στο εάν εμείς, οι πολίτες, θέλουμε τελικά ένα αποτελεσματικότερο σύστημα φορολογίας.

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΟ

Το διάβασα σήμερα στη Ναυτεμπορική και το αναδημοσιεύω, με τα σχόλια δικά σας ...

Θα επαναληφθεί, τελικά, η «δίκη των έξι», που έγινε το 1922, ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Κατόπιν διάσκεψής της, η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου αποφάσισε να κάνει δεκτή σχετική εισήγηση του αντεισαγγελέα του ανωτάτου δικαστηρίου Αθ. Κονταξή.

Σύμφωνα με την τελευταία, κακώς παραπέμφθηκε από το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου στην Ολομέλεια, λόγω διαφοράς μίας ψήφου, το θέμα της επανάληψης ή μη της εν λόγω δίκης. Έτσι, αναμένεται να οριστεί ημερομηνία εκδίκασης, ώστε η υπόθεση να αναβιώσει στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Η υπόθεση έφτασε στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου από το Ποινικό Τμήμα, καθώς το τελευταίο είχε αποφασίσει με διαφορά μίας ψήφου (3 - 2) ότι η δίκη πρέπει να επαναληφθεί, με την αιτιολογία ότι έχουν αποκαλυφθεί νέα, άγνωστα γεγονότα, σύμφωνα με τα οποία οι έξι ήταν αθώοι. Αντίθετα, η μειοψηφία υποστήριξε ότι τα στοιχεία που προσκομίστηκαν δεν θεμελιώνουν τη βασιμότητα επανάληψής της. Σύμφωνα με την Ολομέλεια, εσφαλμένα παραπέμφθηκε το θέμα σε αυτήν (λόγω της διαφοράς μίας ψήφου), καθώς «αυτό ισχύει μόνο στις περιπτώσεις των αναιρέσεων και όχι για τις αιτήσεις επανάληψης των δικών».

Αίτηση για επανάληψη της δίκης υπέβαλε στις 20.1.2008 ο εγγονός του πρώην πρωθυπουργού Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη (που ήταν ένας από τους έξι που εκτελέστηκαν), Μιχάλης Πρωτοπαπαδάκης. Όπως υποστηρίζει, υπάρχουν νέες αποδείξεις που καθιστούν πρόδηλη την πλάνη περί των πραγμάτων, κατά τη διεξαγωγή της δίκης του 1922.

Μπορώ να βγάλω τα γυαλιά μου;

Με αφορμή μια ανάρτηση στο μπλόγκ του Αθεόφοβου, που αναφερόταν στα παιδικά χρόνια, μπήκα στη διαδικασία της επαναφοράς μνημών, κάτι σαν flash back, πιο σύντομο από την αναπόληση και πιο εκτεταμένο από τη θρυλούμενη προθανάτια εμπειρία που περνά η ζωή μπροστά από τα μάτια σου.

Σε αυτή τη διαδικασία, ανακάλυψα ότι παρακολουθούσα τις καταστάσεις που έχω βιώσει στο παρελθόν με μια, μάλλον, διαπιστωτική διάθεση και τις αξιολογούσα εκ νέου με βάση, πλέον, διαφορετική, σε σχέση με τη real time, πλατφόρμα δεδομένων. Με τον τρόπο αυτό, απέδιδα στις ίδιες καταστάσεις νέα νοήματα και περιεχόμενο.

Ως ένα σημείο, φυσικά, αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο. Αλλιώς συμπεριφέρεται και αντιδρά ένας άνθρωπος στο ίδιο ερέθισμα, σε διαφορετικούς χρόνους. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μπορούσα παρά να απορήσω με την αδυναμία μου να ευθυγραμμιστώ με τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις, που θυμάμαι ότι είχα σε συγκεκριμένες καταστάσεις, κατά το χρόνο που τις βίωσα.

Άρχισα λοιπόν να υποψιάζομαι (για την ακρίβεια να επιβεβαιώνω) ότι η διαφορετική αυτή αντίληψη των ίδιων πραγμάτων, είχε περισσότερο να κάνει με την ψυχολογική προδιάθεση, παρά με το πράγμα αυτό καθεαυτό. Και χρησιμοποιώντας τον όρο ψυχολογική προδιάθεση, προσπαθώ να συμπεριλάβω εκτός από τη συναισθηματική ωριμότητα (if any) και την αποστασιοποίηση που σου χαρίζει ο χρόνος, και τις αντιλήψεις και θεωρήσεις, που τείνουν (και έτσι πρέπει) να αναδιαρθρώνονται με τα χρόνια.

Το δια ταύτα όμως είναι, ότι τελικά αυτό που αλλάζει στη σηματοδότηση του ίδιου περιστατικού, είναι τα - λεγόμενα κατ' εμέ - γυαλιά που φοράμε σε κάθε εποχή. Τα γυαλιά που έχουμε επιλέξει να φοράμε και μερικές φορές τα γυαλιά που έχουμε επιτρέψει να μας φορούν. Το κακό σε αυτό είναι το γεγονός ότι τα γυαλιά αυτά δεν είναι μπροστά από τα μάτια μας, αλλά πίσω από αυτά, κάπου ανάμεσα στο βολβό και στον εγκέφαλο, γεγονός που συνεπάγεται αλλοίωση της εικόνας που βλέπουν τα μάτια, σε σχέση με την εικόνα που μεταφέρεται στον εγκέφαλο.

Φυσικά, κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι αυτά τα γυαλιά, κάποιες φορές τουλάχιστον, μας βοηθούν να βλέπουμε πιο καλά και θα ήμουν πρόθυμη να δεχτώ ότι αυτό είναι αλήθεια, αρκεί να μπορούσε ο ισχυριζόμενος κάτι τέτοιο να μου αποδείξει ότι τα γυαλιά αυτά, προϊόντος του χρόνου, γίνονται καλύτερα και αποτελεσματικότερα.

Το γεγονός ότι τελικά φοράω και τέτοια γυαλιά (εκτός από τα κανονικά, της μυωπίας) δεν με σόκαρε τόσο πολύ, όσο η αρνητική απάντηση που έδωσα στο ερώτημα "ξέρεις κάθε πότε αλλάζεις γυαλιά;". Και η επίσης αρνητική απάντηση στο, λογικά επόμενο, ερώτημα "ξέρεις τι αλλάζει στη θέαση κάθε φορά που αλλάζεις γυαλιά;" ήρθε να με αποτελειώσει. Δεν τολμώ, εννοείται, να ρωτήσω αν μπορώ να βγάλω τα γυαλιά μου, όχι τόσο διότι φοβάμαι (βλ. είμαι σίγουρη) ότι η απάντηση θα είναι αρνητική, όσο διότι μετά με περιμένει στη γωνία το "γιατί δεν μπορείς να βγάλεις τα γυαλιά σου;".

Συμπέρασμα ; Μήπως δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά υπάρχουν μόνο τα γυαλιά μας;

Ρε, δεν θέλω να σωθώ !

Αντιγράφω από τη σημερινή Ελευθεροτυπία :

Ιερώνυμος: Δεν κάνουμε πίσω στην αποκαθήλωση συμβόλων

Η εθιμοτυπική συνάντηση που είχε στο μέγαρο Μαξίμου ο Γιώργος Παπανδρέου με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και πέντε μέλη της Ιεραρχίας, επεφύλασσε δύο μικρές εκπλήξεις για τον πρωθυπουργό.

Ο αρχιεπίσκοπος είπε στον πρωθυπουργό μεταξύ άλλων ότι «υπάρχουν σημεία, στα οποία η Εκκλησία, ως πνευματικός οργανισμός, δεν μπορεί να υποχωρήσει από τις βασικές εκκλησιαστικές και κανονικές αρχές της», εννοώντας την αποκαθήλωση των συμβόλων, δηλαδή των εικόνων και των σταυρών από τα σχολεία και τα δικαστήρια. Ζήτησε επίσης να δοθεί χρόνος στην κρατική τηλεόραση, ώστε η Εκκλησία να προβάλει το κοινωνικό, πνευματικό και πολιτιστικό έργο. Πρωθυπουργός και αρχιεπίσκοπος συζήτησαν επίσης το θέμα των επιτροπών για τη λύση των εκκρεμοτήτων μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας. Ο αρχιεπίσκοπος είπε ότι όλα βρίσκονται σε προετοιμασία. Σύμφωνα με πληροφορίες, ωστόσο, ο κ. Ιερώνυμος έχει γίνει δέκτης προτάσεων ώστε ο ίδιος μαζί με τον πρωθυπουργό να συζητήσουν όλα τα θέματα που αναφέρονται στις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας και αφού ρυθμιστούν συγκεκριμένα ζητήματα να επανεξεταστεί ποιες και πόσες θα είναι οι επιτροπές. Δηλαδή πέντε επιτροπές για την εκκλησιαστική περιουσία, την εκκλησιαστική εκπαίδευση, θέματα παιδείας και νεότητας, πολιτισμού και των ρόλων Εκκλησίας - Πολιτείας. Τον αρχιεπίσκοπο συνόδευαν στο μέγαρο Μαξίμου οι μητροπολίτες Λήμνου Ιερόθεος, Ξάνθης Παντελεήμων, Ναυπάκτου Ιερόθεος, Ελασσόνας Βασίλειος και Φθιώτιδος Νικόλαος.

Θ. ΤΣΑΤΣΗΣ 

 

Και αναρωτιέμαι, που θα πάει αυτό το χάλι ;

Για ποιο λόγο και με ποια πρόφαση, η εκτελεστική εξουσία είναι υποχρεωμένη να συνδιαλέγεται με την εκκλησία και τους εκπροσώπους της, για το πως θα διαχειριστεί θέματα του κράτους ; Γιατί και πως η εκκλησία και οι εκπρόσωποι της απαιτούν να έχουν λόγο σε θέματα που δεν εμπίπτουν του - δήθεν - πνευματικού έργου της ; Γιατί και πως οι ίδιοι απαιτούν να τους δοθεί χρόνος στην - κρατική προφανώς - τηλεόραση για να "διαφημίσουν" το έργο τους ; Το  οποίο έργο παρεπιμπτόντως - αν γίνεται - γίνεται με χρήματα των θεοφοβούμενων (και όχι θεοσεβούμενων) ανθρώπων, οι οποίοι, καλώς ή κακώς, πιστεύουν ότι έτσι ξεπληρώνουν το χρέος τους απέναντι στο θεό τους και στους συνανθρώπους τους. 

 

Πότε επιτέλους θα ξεφύγουμε από αυτή την πατερναλιστική κηδεμονία της εκκλησίας, από τον "πατερούλη" ιερωμένο που θα μας σώσει; 

 

Πότε επιτέλους θα γλιτώσουμε από τους κάθε λογής σωτήρες, μεταξύ των οποίων και η εκκλησία ; 

Τι πρέπει τελικά να κάνω για να καταλάβουν όλοι οι επίδοξοι σωτήρες μου ότι ΔΕΝ ΘΕΛΩ να σωθώ έτσι όπως θέλουν να με σώσουν ; Μήπως να αυτοκτονήσω ;

Η εβδομάδα τελειώνει με ...

Τα γενέθλια που δεν ξέχασα, αλλά δεν έγραψα την ανάρτηση την ημέρα της επετείου ...


Γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου.

Αν ζούσε ακόμη, θα ήταν 86 ετών. Δεν μπορώ όμως να την φανταστώ να ζει μέχρι τα γεράματα της, για κάποιο λόγο, δεν μου φαίνεται σωστό.

Υπήρξε η κορυφαία στο είδος της και παραμένει αξεπέραστη μέχρι σήμερα. 

Είναι ο ορισμός της γυναίκας.

Και για όσους ακόμη δεν έχουν καταλάβει, η απάντηση εδώ και εδώ.

Νυν υπέρ πάντων ... το μαγαζί

Πριν από μερικές ημέρες, για την ακρίβεια την 30η Νοεμβρίου, πρωί πρωί μπήκα σε ένα ταξί. Πρώτη εικόνα : εικονίτσες στο ταμπλό. Πρώτος ήχος : λειτουργία της εκκλησίας.

- Καλημέρα, στην ... πηγαίνω.
- Καλημέρα κορίτσι μου, την ευλογία του Αγίου Ανδρέα να έχουμε
(ξεροκαταπίνω)
- Να την έχετε, να την έχετε.
- Δεν πιστεύεις ;

Η συζήτηση εξελίχθηκε όπως ακριβώς τη φαντάζεστε.

Όσο όμως ασχολούμαστε με το θεολογικό και εν γένει φιλοσοφικό ερώτημα αν υπάρχει θεός, όλα έβαιναν καλώς και οφείλω να ομολογήσω ότι η συζήτηση εξελίσσονταν, κατά το αναμενόμενο μεν, σε ήπιους τόνους δε. Όταν όμως τόλμησα να ξεστομίσω ότι η εκκλησία είναι μαγαζάκι, ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε !!! Ευτυχώς για μένα, ήμαστε ήδη στον προορισμό μου και έτσι γλίτωσα από τα χειρότερα.

Κατέβηκα λοιπόν από το ταξί και έμεινα ένα λεπτό να σκέφτομαι ... Γιατί ο καλός και θεοσεβούμενος αυτός άνθρωπος δεν ενοχλήθηκε όταν αμφισβητούσα την ύπαρξη του θεού και εξανέστη όταν είπα ότι η εκκλησία είναι μαγαζάκι ;

Δείξε μου πως οδηγείς, να σου πω ποιος είσαι

Ένα από (τα πάρα πολλά) πράγματα που με εξαγριώνουν σε αυτή τη χώρα, είναι ο τρόπος που οδηγούμε. Πέραν του επικίνδυνου χαρακτήρα της, η οδήγηση στην Ελλάδα, καταδεικνύει και αποδεικνύει το ποιοι είμαστε.

Το φετίχ του έλληνα, που λέγεται αυτοκίνητο, έρχεται πάντα να αναπληρώσει ό,τι του λείπει. Ένα μεγάλο και κατ' επέκταση ακριβό αυτοκίνητο είναι το όνειρο κάθε νεοέλληνα που θέλει να σέβεται το χάλι του. Μέσω του αυτοκινήτου, ο νεοέλληνας "αποζημιώνεται" για το συμβατικό γάμο του (η νύφη είχε προίκα στο χωριό), για την αποτυχημένη επαγγελματική πορεία του (θα μπορούσε να έχει πάει στο φεγγάρι, αλλά οι φραπέδες ήταν πιο ελκυστικοί), για τη μίζερη ζωούλα του.

Η οδική σήμανση υπάρχει μόνο για να κολλάνε οι κλειδαράδες αυτοκόλλητα, διότι ο νόμος του δρόμου στην Ελλάδα επιβάλλει προτεραιότητα να έχει εκείνος με το καλύτερο (βλ. και μεγαλύτερο) αυτοκίνητο. Οι κανόνες οδηγικής συμπεριφοράς υπάρχουν μόνο για να μπορούμε να κάνουμε - συνέχεια - εξαιρέσεις, διότι είναι απολύτως λογικό ο έχων περισσότερα κυβικά να απαιτεί να προπορευθεί ή να διασχίσει μια διασταύρωση. Η ασφαλής οδήγηση μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν κινείσαι με ελικόπτερο και αυτό προς το παρόν, διότι αν υπήρχαν περισσότερα, θα έβρεχε έλικες! Το οδόστρωμα υπάρχει μόνο για να παρελαύνουν τα κόμπλεξ του εκάστοτε οδηγού, και όχι για να μετακινούνται οδικώς οι πολίτες.

Και σαν να μην έφταναν οι οδηγοί αυτοκινήτων, προστίθενται και οι οδηγοί δικύκλων, που πιστεύουν ακράδαντα ότι δεν εφαρμόζεται σε αυτούς, κανένας από τους κανόνες του ΚΟΚ. Μονόδρομοι υπάρχουν μόνο για τα αυτοκίνητα, φανάρια επίσης, η εκ δεξιών προσπέραση επιβάλλεται και νόμος είναι η ταχύτητα μετακίνησης του δικύκλου. 

Τις ημέρες που μετακινούμαι αναγκαστικά με το αυτοκίνητο μου είναι οι ημέρες που περισσότερο σιχαίνομαι τους έλληνες. Σιχαίνομαι την αδιαφορία τους απέναντι στη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα. Σιχαίνομαι την ασέβεια τους απέναντι στους υπόλοιπους συγχρήστες των δρόμων. Σιχαίνομαι το στιλάκι τους με το ανοιχτό παράθυρο, το χεράκι απ' έξω με κρεμασμένο το τσιγάρο και  τη μουσική στη διαπασών. Σιχαίνομαι τη βλακεία τους, που επιτρέπει σε μικρά παιδιά να κάθονται στο μπροστά κάθισμα στην αγκαλιά της ηλίθιας συζύγου και τα οποία θα λειτουργήσουν ως αερόσακοι σε περίπτωση σύγκρουσης. Σιχαίνομαι τη μαγκιά τους στη διαγώνια προσπέραση στην εθνική οδό. Σιχαίνομαι τη ρώσικη ρουλέτα τους σε κάθε - μικρή ή μεγάλη - διασταύρωση. Σιχαίνομαι την "εξυπνάδα" τους στην παράκαμψη της ουράς στο φανάρι. Σιχαίνομαι το κορνάρισμα τους μετά από ένα νανοδευτερόλεπτο από την ώρα που το φανάρι γίνεται πράσινο. Σιχαίνομαι την επιτάχυνση όταν το φανάρι γίνεται - όχι πια πορτοκαλί - αλλά κόκκινο. Σιχαίνομαι το διπλοπαρκάρισμα τους σε κάθε δρόμο.
Περισσότερο όμως σιχαίνομαι το γεγονός ότι ο καθένας, για τη δική του καύλα, παίζει τη ζωή μου κορώνα- γράμματα.