Δείξε μου πως οδηγείς, να σου πω ποιος είσαι

Ένα από (τα πάρα πολλά) πράγματα που με εξαγριώνουν σε αυτή τη χώρα, είναι ο τρόπος που οδηγούμε. Πέραν του επικίνδυνου χαρακτήρα της, η οδήγηση στην Ελλάδα, καταδεικνύει και αποδεικνύει το ποιοι είμαστε.

Το φετίχ του έλληνα, που λέγεται αυτοκίνητο, έρχεται πάντα να αναπληρώσει ό,τι του λείπει. Ένα μεγάλο και κατ' επέκταση ακριβό αυτοκίνητο είναι το όνειρο κάθε νεοέλληνα που θέλει να σέβεται το χάλι του. Μέσω του αυτοκινήτου, ο νεοέλληνας "αποζημιώνεται" για το συμβατικό γάμο του (η νύφη είχε προίκα στο χωριό), για την αποτυχημένη επαγγελματική πορεία του (θα μπορούσε να έχει πάει στο φεγγάρι, αλλά οι φραπέδες ήταν πιο ελκυστικοί), για τη μίζερη ζωούλα του.

Η οδική σήμανση υπάρχει μόνο για να κολλάνε οι κλειδαράδες αυτοκόλλητα, διότι ο νόμος του δρόμου στην Ελλάδα επιβάλλει προτεραιότητα να έχει εκείνος με το καλύτερο (βλ. και μεγαλύτερο) αυτοκίνητο. Οι κανόνες οδηγικής συμπεριφοράς υπάρχουν μόνο για να μπορούμε να κάνουμε - συνέχεια - εξαιρέσεις, διότι είναι απολύτως λογικό ο έχων περισσότερα κυβικά να απαιτεί να προπορευθεί ή να διασχίσει μια διασταύρωση. Η ασφαλής οδήγηση μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν κινείσαι με ελικόπτερο και αυτό προς το παρόν, διότι αν υπήρχαν περισσότερα, θα έβρεχε έλικες! Το οδόστρωμα υπάρχει μόνο για να παρελαύνουν τα κόμπλεξ του εκάστοτε οδηγού, και όχι για να μετακινούνται οδικώς οι πολίτες.

Και σαν να μην έφταναν οι οδηγοί αυτοκινήτων, προστίθενται και οι οδηγοί δικύκλων, που πιστεύουν ακράδαντα ότι δεν εφαρμόζεται σε αυτούς, κανένας από τους κανόνες του ΚΟΚ. Μονόδρομοι υπάρχουν μόνο για τα αυτοκίνητα, φανάρια επίσης, η εκ δεξιών προσπέραση επιβάλλεται και νόμος είναι η ταχύτητα μετακίνησης του δικύκλου. 

Τις ημέρες που μετακινούμαι αναγκαστικά με το αυτοκίνητο μου είναι οι ημέρες που περισσότερο σιχαίνομαι τους έλληνες. Σιχαίνομαι την αδιαφορία τους απέναντι στη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα. Σιχαίνομαι την ασέβεια τους απέναντι στους υπόλοιπους συγχρήστες των δρόμων. Σιχαίνομαι το στιλάκι τους με το ανοιχτό παράθυρο, το χεράκι απ' έξω με κρεμασμένο το τσιγάρο και  τη μουσική στη διαπασών. Σιχαίνομαι τη βλακεία τους, που επιτρέπει σε μικρά παιδιά να κάθονται στο μπροστά κάθισμα στην αγκαλιά της ηλίθιας συζύγου και τα οποία θα λειτουργήσουν ως αερόσακοι σε περίπτωση σύγκρουσης. Σιχαίνομαι τη μαγκιά τους στη διαγώνια προσπέραση στην εθνική οδό. Σιχαίνομαι τη ρώσικη ρουλέτα τους σε κάθε - μικρή ή μεγάλη - διασταύρωση. Σιχαίνομαι την "εξυπνάδα" τους στην παράκαμψη της ουράς στο φανάρι. Σιχαίνομαι το κορνάρισμα τους μετά από ένα νανοδευτερόλεπτο από την ώρα που το φανάρι γίνεται πράσινο. Σιχαίνομαι την επιτάχυνση όταν το φανάρι γίνεται - όχι πια πορτοκαλί - αλλά κόκκινο. Σιχαίνομαι το διπλοπαρκάρισμα τους σε κάθε δρόμο.
Περισσότερο όμως σιχαίνομαι το γεγονός ότι ο καθένας, για τη δική του καύλα, παίζει τη ζωή μου κορώνα- γράμματα.