Νυν υπέρ πάντων ... το μαγαζί

Πριν από μερικές ημέρες, για την ακρίβεια την 30η Νοεμβρίου, πρωί πρωί μπήκα σε ένα ταξί. Πρώτη εικόνα : εικονίτσες στο ταμπλό. Πρώτος ήχος : λειτουργία της εκκλησίας.

- Καλημέρα, στην ... πηγαίνω.
- Καλημέρα κορίτσι μου, την ευλογία του Αγίου Ανδρέα να έχουμε
(ξεροκαταπίνω)
- Να την έχετε, να την έχετε.
- Δεν πιστεύεις ;

Η συζήτηση εξελίχθηκε όπως ακριβώς τη φαντάζεστε.

Όσο όμως ασχολούμαστε με το θεολογικό και εν γένει φιλοσοφικό ερώτημα αν υπάρχει θεός, όλα έβαιναν καλώς και οφείλω να ομολογήσω ότι η συζήτηση εξελίσσονταν, κατά το αναμενόμενο μεν, σε ήπιους τόνους δε. Όταν όμως τόλμησα να ξεστομίσω ότι η εκκλησία είναι μαγαζάκι, ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε !!! Ευτυχώς για μένα, ήμαστε ήδη στον προορισμό μου και έτσι γλίτωσα από τα χειρότερα.

Κατέβηκα λοιπόν από το ταξί και έμεινα ένα λεπτό να σκέφτομαι ... Γιατί ο καλός και θεοσεβούμενος αυτός άνθρωπος δεν ενοχλήθηκε όταν αμφισβητούσα την ύπαρξη του θεού και εξανέστη όταν είπα ότι η εκκλησία είναι μαγαζάκι ;