Μπορώ να βγάλω τα γυαλιά μου;

Με αφορμή μια ανάρτηση στο μπλόγκ του Αθεόφοβου, που αναφερόταν στα παιδικά χρόνια, μπήκα στη διαδικασία της επαναφοράς μνημών, κάτι σαν flash back, πιο σύντομο από την αναπόληση και πιο εκτεταμένο από τη θρυλούμενη προθανάτια εμπειρία που περνά η ζωή μπροστά από τα μάτια σου.

Σε αυτή τη διαδικασία, ανακάλυψα ότι παρακολουθούσα τις καταστάσεις που έχω βιώσει στο παρελθόν με μια, μάλλον, διαπιστωτική διάθεση και τις αξιολογούσα εκ νέου με βάση, πλέον, διαφορετική, σε σχέση με τη real time, πλατφόρμα δεδομένων. Με τον τρόπο αυτό, απέδιδα στις ίδιες καταστάσεις νέα νοήματα και περιεχόμενο.

Ως ένα σημείο, φυσικά, αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο. Αλλιώς συμπεριφέρεται και αντιδρά ένας άνθρωπος στο ίδιο ερέθισμα, σε διαφορετικούς χρόνους. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μπορούσα παρά να απορήσω με την αδυναμία μου να ευθυγραμμιστώ με τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις, που θυμάμαι ότι είχα σε συγκεκριμένες καταστάσεις, κατά το χρόνο που τις βίωσα.

Άρχισα λοιπόν να υποψιάζομαι (για την ακρίβεια να επιβεβαιώνω) ότι η διαφορετική αυτή αντίληψη των ίδιων πραγμάτων, είχε περισσότερο να κάνει με την ψυχολογική προδιάθεση, παρά με το πράγμα αυτό καθεαυτό. Και χρησιμοποιώντας τον όρο ψυχολογική προδιάθεση, προσπαθώ να συμπεριλάβω εκτός από τη συναισθηματική ωριμότητα (if any) και την αποστασιοποίηση που σου χαρίζει ο χρόνος, και τις αντιλήψεις και θεωρήσεις, που τείνουν (και έτσι πρέπει) να αναδιαρθρώνονται με τα χρόνια.

Το δια ταύτα όμως είναι, ότι τελικά αυτό που αλλάζει στη σηματοδότηση του ίδιου περιστατικού, είναι τα - λεγόμενα κατ' εμέ - γυαλιά που φοράμε σε κάθε εποχή. Τα γυαλιά που έχουμε επιλέξει να φοράμε και μερικές φορές τα γυαλιά που έχουμε επιτρέψει να μας φορούν. Το κακό σε αυτό είναι το γεγονός ότι τα γυαλιά αυτά δεν είναι μπροστά από τα μάτια μας, αλλά πίσω από αυτά, κάπου ανάμεσα στο βολβό και στον εγκέφαλο, γεγονός που συνεπάγεται αλλοίωση της εικόνας που βλέπουν τα μάτια, σε σχέση με την εικόνα που μεταφέρεται στον εγκέφαλο.

Φυσικά, κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι αυτά τα γυαλιά, κάποιες φορές τουλάχιστον, μας βοηθούν να βλέπουμε πιο καλά και θα ήμουν πρόθυμη να δεχτώ ότι αυτό είναι αλήθεια, αρκεί να μπορούσε ο ισχυριζόμενος κάτι τέτοιο να μου αποδείξει ότι τα γυαλιά αυτά, προϊόντος του χρόνου, γίνονται καλύτερα και αποτελεσματικότερα.

Το γεγονός ότι τελικά φοράω και τέτοια γυαλιά (εκτός από τα κανονικά, της μυωπίας) δεν με σόκαρε τόσο πολύ, όσο η αρνητική απάντηση που έδωσα στο ερώτημα "ξέρεις κάθε πότε αλλάζεις γυαλιά;". Και η επίσης αρνητική απάντηση στο, λογικά επόμενο, ερώτημα "ξέρεις τι αλλάζει στη θέαση κάθε φορά που αλλάζεις γυαλιά;" ήρθε να με αποτελειώσει. Δεν τολμώ, εννοείται, να ρωτήσω αν μπορώ να βγάλω τα γυαλιά μου, όχι τόσο διότι φοβάμαι (βλ. είμαι σίγουρη) ότι η απάντηση θα είναι αρνητική, όσο διότι μετά με περιμένει στη γωνία το "γιατί δεν μπορείς να βγάλεις τα γυαλιά σου;".

Συμπέρασμα ; Μήπως δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά υπάρχουν μόνο τα γυαλιά μας;