Να σκέφτεται κανείς ή να μην σκέφτεται;

Όσο κι αν σας φανεί περίεργο (σε εμένα πάντως φαίνεται) σήμερα δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τα αποτελέσματα των εκλογών. Άλλωστε, λίγο πολύ αναμενόμενα τα βρήκα, και αυτό μπορώ να σας πω είναι το πιο περίεργο από όλα. Αδυνατώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί στο ένα έτος που μεσολάβησε από τις προηγούμενες - έστω και άλλους είδους  - εκλογές,  οι πολίτες να συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε ως αν δεν έχει αλλάξει κάτι. Πιστεύουμε ακόμη ότι μπορεί το πολιτικό σύστημα, έτσι όπως έχει σήμερα διαμορφωθεί, να μας σώσει; Πιστεύουμε ότι όλα θα διορθωθούν, με τον μαγικό τρόπο και τις ωραίες λέξεις που εκστομίζουν οι πολιτικοί μας;

Η αλήθεια μας έχει αποκαλυφθεί με τον πιο αναμφισβήτητο τρόπο και εμείς επιμένουμε να μην την βλέπουμε. Ο Τιτανικός έχει βυθιστεί και η ορχήστρα έχει σταματήσει να παίζει και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει μια σανίδα να πιαστεί. Στις σωσίβιες λέμβους έχουν ήδη επιβιβαστεί οι "εκλεκτοί" και κωπηλατούν μακριά από το σημείο του ναυαγίου για να γλιτώσουν τις ρουφήχτρες που έχουν αρχίσει να δημιουργούνται. Και εμείς ; Εμείς, στη θάλασσα, συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε τι έχει συμβεί, διότι έχουμε πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα, και πιστεύουμε ακράδαντα ότι το κρύο που νιώθουμε είμαι η δροσιά που μας χαϊδεύει πάνω στο κατάστρωμα. Δίπλα μας, κάποιοι φωνάζουν "ρε τι κάθεστε και κοιτάτε, κολυμπήστε" και εμείς τους κοιτάμε αποβλακωμένα και με μια δόση λύπησης, διότι πιστεύουμε ότι τα έχουν χάσει!

Μπορεί χθες ο πρωθυπουργός της χώρας να είπε "όχι" σε εθνικές εκλογές, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ότι είναι ο ίδιος που είπε ότι "λεφτά υπάρχουν" για να ανακαλύψει, στη συνέχεια, ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Λυπάμαι, αλλά δυσκολεύομαι να πειστώ. Για να είμαι ειλικρινής, πάντως, δεν πιστεύω καθόλου ότι δεν θα γίνουν εθνικές εκλογές. Δεν είναι εμμονή δική μου αυτή η άποψη, αλλά η αλήθεια που κανείς δεν θέλει να δει. Η αλήθεια που απερίφραστα λέει ότι όταν αρχίσουν τα πέφτουν τα δυνατά χαστούκια (μέχρι τώρα έχουμε ζήσει μόνο τις "πρόβες" τους), θα πρέπει να υπάρχει τρόπος να συγκρατηθεί η δυσαρέσκεια του κόσμου και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν καταστεί εφικτό να καταπιεί ο κόσμος - για μια εισέτι φορά - το παραμύθι της αναγκαιότητας, στην οποία θα υπερθεματίσουν οι πολιτικοί ταγοί του, μέσω μια κυβέρνησης εθνικής ενότητας, ομοψυχίας και εκτάκτου ανάγκης.

Είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα, χωρίς καμία ελπίδα να αναστρέψουμε πλέον την κατάσταση. Η ελπίδα αυτή πέταξε μακριά, όταν ο πρωθυπουργός μας έβαζε πιστόλια πάνω στα τραπέζια και μίλαγε για Τιτανικούς και ναυάγια. Η ελπίδα αυτή χάθηκε, όταν έχοντας περάσει περισσότερο από ένα έτος από την ανάληψη της εξουσίας, η κυβέρνηση περί άλλων μεριμνά και τυρβάζει, αντί να δει τι μπορεί να κάνει ΤΩΡΑ και αναλώνεται σε λόγια και ευχολόγια για καινοτόμο ανάπτυξη και βιώσιμη οικονομία που δεν παράγει κάτι που κάποιος θέλει να αγοράσει. 

Οι μηχανισμοί διάσωσης και λοιπές "εφευρέσεις" ανέβαλαν για λίγο την ανακοίνωση της "ώρας θανάτου" αλλά δεν μπορούν να αναστρέψουν το γεγονός του θανάτου. Και η αναβολή αυτή,  δόθηκε προκειμένου οι δανειστές της θανούσης ελληνικής οικονομίας να προλάβουν να κλείσουν τις τρύπες που είχαν ανοίξει τα ελληνικά ομόλογα και να καλύψουν τα νώτα τους, όταν αυτά τα ομόλογα δεν θα αξίζουν ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο τυπώθηκαν. 

Μαζί όμως με την όποια βάσιμη ή φρούδα ελπίδα για αναστροφή της κατάστασης, χάθηκαν μισθοί, συντάξεις, δώρα, εργασιακά δικαιώματα, ασφαλιστικά δικαιώματα και πολλές άλλες άχρηστες - κατά το νεοφιλελευθερισμό - περικοκλάδες του κοινωνικού κράτους, το οποίο και αυτό πλέον βρίσκεται στο χείλος της εξαφάνισης. Η αποδόμηση του έχει αρχίσει καιρό τώρα και σήμερα είμαστε ένα βήμα πριν την πλήρη και εξ ολοκλήρου εξάλειψη του. 

Το μόνο που μένει να γίνει είναι να ανακοινωθεί, όχι η χρεοκοπία, αλλά οι συνέπειες της. Τα κακά νέα για τους πολλούς, διότι για τους λίγους θα είναι τα καλά νέα, αφού ο συσσωρευμένος πλούτος που έχουν στα χέρια τους, θα αυγατίσει ως δια μαγείας, εν μια νυκτί.

Το φάσμα της φτώχειας διερύνεται και ήδη χτυπάει τις πόρτες πολλών. Θα χτυπήσει τις πόρτες ακόμη περισσότερων, μέχρι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αυτής της χώρας να μην μπορεί πια να εξασφαλίσει και να εξυπηρετήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες της. Τότε θα δεχτεί πλέον να εργαστεί σε  μεσαιωνικές συνθήκες και με εξευτελιστικές αμοιβές. Θα αποδεχθεί ότι δεν μπορεί πλέον να μορφώσει τα παιδιά της. Θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι η νοσοκομειακή περίθαλψη δεν είναι αυτονόητη, αλλά πανάκριβη. Θα αναγκαστεί να δεχθεί ότι δεν πρόκειται να λάβει σύνταξη σε οποιαδήποτε ηλικία. Θα παραιτηθεί από κάθε είδους διεκδίκηση, διότι θα είναι απασχολημένη με την εξασφάλιση των προς το ζην. Και όλα αυτά, με σκυμμένο το κεφάλι και με μια μεταφυσική στωικότητα, διότι έχει ήδη πειστεί ότι ευθύνεται. 

Κι αν ο Άμλετ αναρωτιόταν "Να ζει κανείς ή να μην ζει", εγώ αναρωτιέμαι "Να σκέφτεται κανείς ή να μην σκέφτεται;".